Ο υποταγμένος έρως: ένα λουλούδι που δεν θα μαραθεί ποτέ

Λέγεται ότι κατά την προχθεσινή «συζήτηση» για τα επιπλέον 30 δις που οδηγούνται στις τράπεζες «αντέδρασαν» κάποιοι υπουργοί. Ναι, ε; Καλό! Πολύ καλό. Κι εκείνο, το άλλο, με τον Τοτό, το ξέρετε;…
Λοιπόν. Να δούμε τα βασικά.
Πρώτον: στο υπουργικό συμβούλιο, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για το ύπατο σώμα συλλογικής ευθύνης για την πορεία του τόπου, δεν γίνεται συζήτηση. Όχι μόνο τώρα. Ποτέ δεν γινόταν.
Η συζήτηση, για να είναι συζήτηση, πρέπει να υπάρχει το ενδεχόμενο τα πορίσματά της να επιδράσουν στις αποφάσεις. Και, κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει. Είτε «αντέδρασαν» είτε όχι
κάποιοι, οι αποφάσεις είχαν ληφθεί πριν να μπουν στην αίθουσα και κατ’ ουσίαν εκεί απλώς ανακοινώθηκαν. Ολα τα άλλα, είναι θεατρική παράσταση. 
Δεύτερον: οι υπουργοί, δεν αντιδρούν – επίσης όχι τώρα μόνο αλλά γενικά. Μπορεί να «γκρινιάξουν» λίγο, αλλά δεν αντιδρούν. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι επιθυμούν να παραμείνουν υπουργοί.
Μπορεί να πουν μια κουβέντα, αλλά, ως εκεί. Γιατί γνωρίζουν ότι όσο κι αν έχει… φαρδύνει το υπουργικό συμβούλιο, έχει ακόμα καμιά εκατοστή θέσεις λιγότερες από τους βουλευτές που το γλυκοκοιτάνε…
Τρίτον: ακόμα και εκείνοι που, έστω κι έτσι, λένε καμιά φορά μια κουβέντα παραπάνω, ξέχασαν να πουν το αυτονόητο και θεμελιώδες: τι σαματά είχε σηκώσει ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου με τη σημερινή οικονομική του ομάδα, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε δώσει τα πρώτα λεφτά στις τράπεζες.
Ποιος είδε τότε το θεό και δεν τον φοβήθηκε. Το τι είχε πει το ΠΑΣΟΚ, ήταν απερίγραπτο. Εκτότε, ως κυβέρνηση, έδωσε, ξανάδωσε και, πιθανότατα, θα ξαναδώσει στις τράπεζες, από τις οποίες δεν ζητά τίποτα προς όφελος της κοινωνίας.
Τέταρτον, επί του δίπολου «τράπεζες – πολιτική», η πολιτική έρχεται πάντα δεύτερη και καταιδρωμένη. Εξ ου και η αλαζονία των τραπεζών.
Ας σημειωθεί εδώ, απλώς ως παράδειγμα, ότι, πριν από χρόνια, επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ένας κεντρικός υπουργός της τότε κυβέρνησης είχε δώσει μια συνέντευξη – πρώτο θέμα στο «Βήμα της Κυριακής» και είχε πει, από τότε, ότι «οι τράπεζες είναι νόμιμοι τοκογλύφοι».
Χαμός!... Τη Δευτέρα, πέσαν να τον φάνε οι πάντες για να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες, προεξαρχούντων διαφόρων συναδέλφων του στην ίδια κυβέρνησή της οποίας ήταν υψηλό στέλεχος…
Πέμπτο και τελευταίο: αυτή η αλήθεια κράτησε ήδη πάρα πολλά χρόνια οι τράπεζες έγιναν πανίσχυρες και οι κυβερνήσεις, επί της ουσίας, τις τρέμουν, ακόμα και τώρα, που, όπως φαίνεται, οι τράπεζες δεν έχουν και λεφτά όπως παλιά.
Και η σχέση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Ολοι ξέρουμε ποιος ήταν, ποιος είναι και ποιος θα μείνει το αφεντικό σε αυτή τη σχέση: όχι πάντως οι πολιτικοί, ούτε κι ο λαός που εκπροσωπούν. Ο υποταγμένος έρως των κυβερνήσεων με τις τράπεζες – όπως κι εκείνος των υπουργών με τον πρωθυπουργό - είναι ένα λουλούδι που δεν θα μαραθεί ποτέ…
http://www.tovima.gr/ΓΙΩΡΓΟΣ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ