Πρώτα για τον Καντάφι. Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για ένα από τα διεθνή καθάρματα
, που έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο του λαού του εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Το χειρότερο, για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα-πρωτοστατούντος του ΠΑΣΟΚ- είναι ότι αυτός ο τύπος ήταν ο «συνταγματάρχης Καντάφι» και όχι -σκέτα- ο δικτάτορας της Λιβύης. Επί χρόνια είχαν οικοδομήσει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του, στη βάση του «αντιϊμπεριαλιστικού» χαρακτήρα του καθεστώτος του.
Αυτό δεν άλλαξε ούτε τα τελευταία χρόνια, όταν ο Καντάφι έγινε πειθήνιος συνεργάτης των Αμερικανών και εν γένει των Δυτικών. Μόλις είδε το τέλος που είχε ο Σαντάμ Χουσείν, κατέβασε τα παντελόνια. Οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις έκαναν μπίζνες μαζί του. Από την περίφημη «σκηνή» του είχαν περάσει οι πάντες, με πρώτον τον Μπλερ. Το καθεστώς του χρηματοδότησε την περίφημη Οικονομική Σχολή του Λονδίνου με ενάμισι εκατομμύριο δολλάρια, για να πάρει ο υιός Καντάφι τον τίτλο του «διδάκτορα» και να δώσει την γνωστή διάλεξη, στην οποία αποφάνθηκε, γελώντας προκλητικά, οτι η Λιβύη είναι το…πρότυπο δημοκρατίας παγκοσμίως. Από κάτω τον άκουγαν, επίσης γελώντας, φοιτητές και καθηγητές. Εννοείται, αφού είχε πέσει το παραδάκι.
Έτσι, ζούσαν όλοι καλά κι ο Καντάφι με το ασκέρι του καλύτερα. Τι άλλαξε ξαφνικά; Οι απρόβλεπτες εξεγέρσεις σε αραβικά καθεστώτα. Επεσε ο Μπεν Αλι της Τυνησίας και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, άλλοι ισόβιοι δικτάτορες αυτοί. Και ήρθε η σειρά της Λιβύης. Στην αρχή ο Καντάφι έχασε τον έλεγχο, οι αντικαθεστωτικοί προχώρησαν και η χώρα χωρίστηκε στα δύο. Οι δυτικοί παρακολουθούσαν αμήχανοι.
Ώσπου ο Καντάφι ανέκτησε τον έλεγχο και οι δυνάμεις του έφτασαν έξω από την Βεγγάζη, την οποία ο υιός του είχε προειδοποιήσει με τη φράση «ερχόμαστε», δηλαδή ότι επίκειται σφαγή. Τότε επιταχύνθηκαν οι εξελίξεις. Αραβικά καθεστώτα άρχισαν να πιέζουν για επέμβαση. Ο Σαρκοζί, ευρισκόμενος σε δεινή πολιτική θέση στο εσωτερικό της Γαλλίας, είδε την υπόθεση ως μάννα εξ ουρανού για να ανακάμψει. Πρωτοστάτησε, λοιπόν, στην επιτάχυνση των εξελίξεων και οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειξαν οτι «του βγήκε»: η δημοτικότητά του πήγε στα ύψη.
Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ελήφθη άνετα. Η Ρωσία και η Κίνα, που θα μπορούσαν να βάλουν βέτο, το απέφυγαν, δείχνοντας οτι όλοι είχαν ξεγράψει τον Καντάφι. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Πάμε, τώρα, στο αρχικό ερώτημα. Η πρώτη απάντηση είναι αυτή που φαίνεται «πολιτικά ορθή»: αφού το αποφάσισε ο ΟΗΕ και, μάλιστα, χωρίς καμιά αντίρρηση, η επέμβαση είναι νομιμοποιημένη. Η δεύτερη απάντηση είναι αυτή που δίνουν τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Τα οποία καταγγέλλουν μεν τον Καντάφι ως σφαγέα του λαού του, αλλά και την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων. Ακρη δεν βγαίνει.
Στην διεθνή πολιτική κυριαρχεί η υποκρισία και ο κυνισμός. Προφανώς οι δυτικοί έχουν ξεγράψει, πλέον, τον μέχρι προχτές συνεταίρο τους Λίβυο δικτάτορα. Αλλά όχι για λόγους αρχής, πχ για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Άλλωστε, την ίδια στιγμή που γίνονται αυτά στη Λιβύη, η Σαουδική Αραβία-όπου κυριαρχεί επί δεκαετίες το καταπιεστικό καθεστώς της βασιλικής δυναστείας- επενέβη στρατιωτικά στο γειτονικό Μπαχρέιν, για να διασώσει το εκεί καταπιεστικό καθεστώς από την εξέγερση. Και ουδείς συγκινήθηκε.
Τελικό συμπέρασμα. Όποιος δεν δίνει δεκάρα για την τύχη του Καντάφι, τον οποίο δεν γνωρίζουμε τι είδους καθεστώς θα τον διαδεχθεί, αποδέχεται την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων μόνο και μόνο βλέποντας την ανθρωπιστική πλευρά της κρίσης: να αποφευχθεί η σφαγή. Όσοι περισσότεροι άνθρωποι γλιτώσουν από τους πραιτωριανούς του Καντάφι , τόσο το καλύτερο.
Δεν μπορεί ο απλός άνθρωπος να έχει άλλο κριτήριο, βλέποντας το κυνισμό που, για άλλη μια φορά, κυριαρχεί στις ενέργειες και των δυο πλευρών: των δυτικών, δήθεν ευαίσθητων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και του μέχρι πρότινος συνεταίρου τους, που τώρα βλέπει πανικόβλητος ότι δεν μπορεί να διασωθεί, όσο κι αν κατεβάσει-κι άλλο- τα παντελόνια.
http://www.aixmi.gr/Γιώργος Καρελιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου