Οι κυβερνήσεις πέφτουν… (προς το παρόν, μόνο των «γουρουνιών»)

Την προηγούμενη δεκαετία η Ιρλανδία ήταν το πρότυπο χώρας για όλη την Ευρώπη και μεταξύ των λίγων προτύπων για όλο τον κόσμο: ξένες επενδύσεις, υψηλός ρυθμός ανάπτυξης, αύξηση εισοδημάτων (τους είχε ξεφύγει λιγάκι η τραπεζική φούσκα, αλλά ψιλά γράμματα). Μόλις έσκασε η κρίση, όμως, ήταν από τις πρώτες χώρες που την πλήρωσαν. Και πριν από λίγο καιρό η πρώτη η οποία έκανε εκλογές και το κυβερνών κόμμα, που έμεινε
και διαχειρίστηκε την κρίση (όχι σαν τον δικό μας τον Καραμανλή, που την κοπάνησε μόλις είδε το τσουνάμι που ερχόταν) έπαθε το μεγαλύτερο εκλογικό στραπάτσο στην ιστορία του.
Πριν από λίγες μέρες κατέρρευσε, στο Κοινοβούλιο αυτή τη φορά, η κυβέρνηση συνεργασίας στην Πορτογαλία. Το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης (σαν να λέμε η ΝΔ του Σαμαρά), σε αγαστή συνεργασία με τα μικρότερα της Αριστεράς, καταψήφισαν το νέο πακέτο λιτότητας και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Σόκρατες πήγε στις Βρυξέλλες να βρει παρηγοριά στον συμπατριώτη του (κεντροδεξιό δε) Μπαρόζο και στον ομοϊδεάτη του Γιώργο Παπανδρέου.
Έτσι, δύο από τις χώρες που εντάσσονται στην κατηγορία των «γουρουνιών» της Ευρώπης (PIGS) -Ιρλανδία και Πορτογαλία- παλεύουν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν τα spreads και την Moody’s, αλλά και την πολιτική τους κρίση. Μια τρίτη ακολουθεί με μαθηματική βεβαιότητα. Η Ισπανία μπορεί να αποκρούσει τις επιθέσεις των κακόφημων Οίκων Αξιολόγησης, αλλά το κόμμα του πρωθυπουργού Θαπατέρο (σοσιαλιστικό) οδεύει προς εκλογική συντριβή, σύμφωνα με τις προβλέψεις.
Και οι τρεις προαναφερθείσες χώρες είχαν κάνει -και μάλιστα οικειοθελώς, δηλαδή χωρίς να έχουν μια τρόικα κάθε τρεις μήνες στην πρωτεύουσά τους- ό,τι απαιτεί η οικονομική ορθοδοξία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Τι απομένει για να συμπληρωθεί το ακρωνύμιο PIGS (γουρούνια);  Η ένδοξος Ελλάς. Η οποία έκανε πάνω κάτω τα ίδια με τους Ιρλανδούς, Πορτογάλους και Ισπανούς, αλλά οι σοβαρότερες αναταράξεις που είχε ήταν ένα γιαούρτι στην ταβέρνα που έτρωγε ο Πάγκαλος. Είναι τα καλά του εκλογικού συστήματος, που επιτρέπει στον Παπανδρέου να κυβερνά χωρίς εταίρους, οι οποίοι σήμερα θα είχαν μεγάλο πειρασμό να μιμηθούν τους Πορτογάλους. Η Ελλάδα, επιπλέον, έχει μπροστά της δυο χρόνια πριν στηθούν οι κάλπες. Εκτός αν ο λογαριασμός δεν βγει.
Μέχρι τότε, όμως, οι εξελίξεις μπορεί επιταχυνθούν και σε χώρες των «αγελάδων» (σε αντιπαραβολή με τα «γουρούνια»). Ήδη η Μέρκελ χάνει τις εκλογικές μάχες στο ένα γερμανικό κρατίδιο μετά το άλλο. Και ο Σαρκοζί στη Γαλλία μπορεί του χρόνου να μην περάσει καν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Κι αν περάσει, να δει την πλάτη του άσπονδου φίλου του Στρος Καν, αν εκείνος αποφασίσει να εγκαταλείψει το πλούσιο γραφείο του ΔΝΤ (κι αλίμονο τότε σε μας, σε ποιον θα τηλεφωνεί ο Γιώργος, όταν θα στριμώχνεται;) και να επιστρέψει στα Ηλίσια Πεδία.
Και μην πει κανείς «και τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά ;». Μας νοιάζουν και μας παρανοιάζουν. Φυσικά, για να βρούμε κάποιου είδους σωτηρία πρέπει -εξυπακούεται- να στηριχθούμε πρώτα στα δικά μας χέρια. Επειδή, όμως, τα δικά μας μόνο δεν αρκούν, καλό είναι να προ-βλέπουμε ποια μπορεί να είναι τα ξένα χέρια, τα οποία σε κάμποσους θα κάνουν κουμάντο στις Βρυξέλλες. Και δεν είναι όλα τα κουμάντα ίδια. Όπως όλοι οι γερμανοί πολιτικοί δεν είναι Μέρκελ.
http://www.aixmi.gr/Γιώργος Καρελιάς