Είναι πολύ συγκεκριμένο το προφίλ αυτού του υπουργού: Επιμένει σε μία αδιέξοδη πολιτική καλοπιάσματος της κοινής γνώμης, μην τυχόν και χάσει τα ψηφουλάκια του ή μέρος των εξουσιών που θεωρεί κεκτημένα του. Οι δημοσκοπήσεις είναι πιο ψηλά στην προσωπική του κλίμακα αξιών από την προώθηση των νομοσχεδίων που «ξεβολεύουν» τους ψηφοφόρους του. Αν μπορούσε, θα έκανε δημοσκόπηση ακόμη και για το αν πρέπει να πάει στην τουαλέτα.
Τρέμει τα συνδικάτα και έχει ένα οργανωμένο δίκτυο που διαρρέει στον Τύπο μόνο ιστορίες που τον συμφέρουν. Όσο δεν κάνει τίποτα, δεν κάνει και λάθη. Άρα, μπορεί να αισθάνεται σίγουρος ότι θα βρίσκεται εντός της κυβέρνησης και στον επόμενο ανασχηματισμό.
Μάλιστα, χρησιμοποιεί και το δίκτυό του για να καλλιεργήσει κλίμα υπέρ του με δημοσιεύματα που τον θέλουν κάθε φορά υποψήφιο για τα πρωτοκλασάτα υπουργεία. Ας δούμε τώρα που οδήγησε η απραξία του συγκεκριμένου τύπου υπουργού τα προηγούμενα χρόνια:Πρώτον, σε κάθε ευκαιρία έχουμε τα συνδικάτα να «τραβούν χειρόφρενο», να «κατεβάζουν διακόπτες» (με απειλή να τους ξηλώσουν κιόλας), να «κρεμούν τα στηθοσκόπιά τους» κλπ. Όσα δημοσιογραφικά κλισέ και να χρησιμοποιηθούν, το γεγονός δεν αλλάζει: Το κράτος αδυνατεί να γίνει σωστός μάνατζερ όσο έχει το συγκεκριμένο τύπο υπουργού στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και οι δημόσιες υπηρεσίες υπό τη διεύθυνση του κράτους έγιναν χειρότερες. Και ευάλωτες στις ορέξεις οποιουδήποτε Φωτόπουλου, που από τη μία έχει να του βαράνε προσοχές όλες οι διοικήσεις της ΔΕΗ, και από την άλλη τους παίρνει και επιχορήγηση 3 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο μαζί και με κάτι δανεικά κι αγύριστα. Και μιλάμε για ανθρώπους που δεν δουλεύουν.
Το ξαναγράφω: Δεν δουλεύουν! Πληρώνονται για να κάνουν συνδικαλισμό! Ο σχετικός νόμος 1264/82 για τα συνδικάτα είναι του 1982 και όταν ψηφίστηκε εξυπηρετούσε τις ανάγκες μιας άλλης εποχής. Προφανώς, ο συγκεκριμένος τύπος υπουργού που διατηρεί τα οφέλη του από τις συναλλαγές του με τα συνδικάτα, νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια του ανέμελου και χουβαρντάδικου χαρτζιλικιού στους μόνιμους κλακαδόρους του. Δεν εξηγείται αλλιώς για ποιο λόγο κρατάει εμάς τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους σ’ αυτή την άκαιρη μηχανή του χρόνου.Δεύτερον, το 40% της δημόσιας ακίνητης περιουσία καταπατήθηκε. Από ποιους, δε φαίνεται να είναι κάτι που απασχολεί αυτόν τον υπουργό, αλλά και τους βουλευτές όλων των κομμάτων εν γένει. Αντιθέτως, τους απασχόλησε πολύ εντατικά πώς θα προστατεύσουν την ιδιοκτησία του ψηφοφόρου τους στις περιοχές Natura και στα νησιά, όπου λανθασμένα νομίζουμε ότι έχει χτιστεί και το τελευταίο κολυμπηθρόξυλο.
Σύμφωνα με τη γνώμη τους, πάντα υπάρχει περιθώριο για ένα room to let παραπάνω εκεί που σκάει το κύμα. Γι’ αυτό, άλλωστε, με το τουπέ του θιγμένου ξερόλα, επέστρεφαν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο στην υπουργό που το υποστήριζε (κι αυτή, δεν ήξερε δε ρώταγε;), μέχρι να το φέρει στα μέτρα –ή μάλλον στα στρέμματα- και του τελευταίου μικροοικοπεδούχου ψηφοφόρου τους.Τι κι αν τις εποχές που η ΕΟΚ μοίραζε απλόχερα επιδοτήσεις, είχαν φροντίσει να εντάξουν και ακατάλληλες περιοχές στα προγράμματα Natura για να βάλουν χέρι στο βάζο με το μέλι; Αυτό έγινε τότε! Το χτίσιμο, όμως, είναι διαχρονικό. Για την ακρίβεια είναι το μόνο πραγματικό ιερό και όσιο αυτής της χώρας.
Ο συγκεκριμένος τύπος υπουργού (μαζί, βέβαια, και με αρκετούς βουλευτές όλων των κομμάτων) είναι τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προσπάθεια αξιοποίησης/ αποκρατικοποίησης/ πώλησης –πείτε την όπως θέλετε- της δημόσιας περιουσίας. Είναι αυτός που μας κρατάει πίσω, γιατί πίσω είναι το συμφέρον του. Και απορώ ειλικρινά: Για πόσα χρόνια ακόμα θα τον βλέπουμε να αποδομεί τη χώρα; Αυτός ο υπουργός, λοιπόν, πρέπει να φύγει!
http://www.aixmi.gr/index.php/autos-ypourgos-prepei-fygei/Ελίζα Μπενβενίστε 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου