Γιατί ὅμως;
Γιατὶ πίστευα καὶ πιστεύω στὸ προϋπάρχον πρόταγμα μιᾶς Νέας Μεταπολίτευσης, δηλαδή:
(α) στὸ ὅτι ὁ ἱστορικὸς κύκλος τῆς Μεταπολίτευσης εἶναι καταδικασμένος νὰ κλείσει, γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἤδη κλείνει,
(β) στὸ ὅτι ἡ μετάβαση σὲ ἕναν καλύτερο ἢ χειρότερο ἱστορικὸ κύκλο μπορεῖ νὰ γίνει εἴτε μὲ
ἐπίπονες καταστροφικὲς διαδικασίες εἴτε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ὁμαλά, οὔτως ὥστε νὰ ἐλαχιστοποιηθοῦν οἰ σοβαρὲς ζημιὲς ποὺ θὰ κληροδοτηθοῦν στὴν ἑπόμενη φάση, καὶ
(γ) στὸ ὅτι μιὰ ὁμαλὴ μετάβαση σὲ ἕναν πολὺ καλύτερο κύκλο (ἀξιοκρατικώτερο, δημοκρατικώτερο, ἑλληνικώτερο) εἶναι ἀναγκαία καὶ ἐφικτή.
Δὲν περιγράφουν κάτι ἄλλο οἱ παρεμβάσεις τοῦ “Ἐλευθέριου Μπαλτᾶ” (σ.σ.: ποῦ πῆγε καὶ τὸ βρῆκε, ἄκου “ἐλευθέριος μπαλτᾶς”!)- ἁπλῶς ἐπειδὴ ἀργήσαμε λίγο, προϋποθέτουν κάτι σὰν “ἐλεγχόμενη” ἐξέγερση, ὅμως καὶ πάλι μιλᾶμε γιὰ ζημιὰ πολὺ μικρότερη ἀπὸ τὸ ἀπόλυτο, ἀνεξέλεγκτο καὶ ἐκτενὲς χάος, ποὺ πολὺ θὰ χαίρονταν κάποιες ἔξωθεν δυνάμεις νὰ κατευθύνουν.
Παραμονὲς τοῦ “Ζαππείου ΙΙ”, νὰ παραθέσω κάποιες σκέψεις:
(1) Ὅπως πολὺ σωστὰ λέει καὶ ξαναλέει τὸ Antinews, “μὲ τὰ φθαρμένα ὑλικὰ δὲν χτίζεται ἡ Νέα Μεταπολίτευση”. Χωρὶς νέα στελέχη καὶ σταδιακὴ ἀποστράτευση τῆς πλειονότητας τῶν κομματανθρώπων ἡ δουλειὰ δὲν γίνεται. Ὁ Σαμαρᾶς ἔχει φέρει λίγους νέους ἐνδιαφέροντες ἀνθρώπους, ὅμως ὄχι μόνον αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ, ἀλλὰ δὲν διαφαίνεται ἡ ὕπαρξη ἑνὸς σοβαροῦ συντεταγμένου μηχανισμοῦ ἐξεύρεσης ΠΟΛΛΩΝ σοβαρῶν ἀνθρώπων μέσα ΚΑΙ ΕΞΩ ἀπὸ τὴν Νέα Δεινοσαυροκρατία (όσοι ἀποκτοῦν ἕναν μικρότερο ἢ μεγαλύτερο ρόλο εἶναι γνωστοὶ γνωστῶν). Ὥστε νὰ ἀξιοποιηθοῦν αὔριο ἢ μεθαύριο, ἂν ὄχι σήμερα- ἔστω. Φυσικὰ καὶ δὲν φθάνουν οἱ ἐξαγγελίες καὶ οἱ ὑποσχέσεις ποὺ ἀποτυπώνονται στοὺς λόγους τοῦ Σαμαρᾶ, μὲ τὶς τοπικὲς καὶ τὶς ΝΟΔΕ κλειστὲς σὰν φρούρια καὶ κομπλεξικές, νὰ ἔχουν τὸν ἀνθρωποδιώχτη. Ἡ ὀργανωτικὴ δομὴ τοῦ κόμματος δὲν ἀλλάζει ἀπὸ τὰ περιεχόμενα τῶν λόγων.
Ἕνα ζήτημα εἶναι ἡ σαφῶς ἀνεπαρκὴς εἰσροὴ-εἰσβολὴ πραγματικὰ νέων στελεχῶν. Ἕνα ἄλλο, ἡ ἀναγκαιότητα τελετουργικῶν πολιτικῶν ἀνθρωποθυσιῶν στὸ μέλλον- πρὶν ἢ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κυβερνήσεως Σαμαρᾶ. Ὄχι μίας καὶ δύο, πολλῶν. Χωρὶς αὐτὴν τὴν κάθαρση, ὁ λαὸς δὲν θὰ ἔρθει μαζικὰ στὸ πλευρὸ τοῦ Σαμαρᾶ. Ὑπάρχει ἡ ἑτοιμότητα γιὰ κάτι τέτοιο;
(2) Τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι ὅτι στὴν ἀρχὴ χρειάζεται λίγο νερὸ στὸ κρασί, μέχρι νὰ πιάσει γιὰ τὰ καλὰ ὁ Σαμαρᾶς τὰ γκέμια, τὰ μπόσικα. Μεσοπρόθεσμα ὅμως, δὲν γίνεται “καὶ μὲ τὸν ἀστυφύλαξ καὶ μὲ τὸν χωροφύλαξ”. Μετὰ ἀπὸ ἑνάμισο χρόνο, ἡ εἰκόνα τοῦ τομεάρχη, προύχοντα τῆς Νέας Δεινοσαυροκρατίας τῶν τελευταίων χιλιετιῶν, νὰ δηλώνει πὼς “ἔχουμε ἤδη ἀλλάξει πολλὰ καὶ προχωροῦμε μέχρι νὰ τ’ ἀλλάξουμε ὅλα” φθείρει καὶ τὴν οὐσία καὶ τὴν ἐπικοινωνία τοῦ πράγματος. Ἡ εἰκόνα ποὺ ἀποτυπώνεται στὸν μέσο πολίτη εἶναι ὅτι “ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε κι ὅλο τὰ ἴδια μένουν“. Ἂν εἶναι νὰ πωρωνόμαστε, νὰ θυσιαζόμαστε καὶ νὰ ἐκτιθέμεθα δημοσίως ἐμπνευσμένοι ἀπὸ τὰ πύρινα κείμενα τοῦ Φαήλου Κρανιδιώτη οὔτως ὥστε νὰ μπορέσουν κάποιοι κατ’ ἐπάγγελμα κομματάνθρωποι νὰ συνεχίσουν τὴν καριέρα τους, ὄχι εὐχαριστῶ.
(3) Μεταξύ μας τώρα, κανεὶς δὲν πέταξε καὶ τὴν σκούφια του γιὰ τὶς ἐπιλογὲς τῶν αὐτοδιοικητικῶν. Aκόμη καὶ ἐπηρμένα ἀλαζονικὰ ἀνήψια εἴδαμε στὶς λίστες- πόσο ἀντέχεται ὅλο αὐτό; Δὲν εἶναι ζήτημα ἀναπόλησης. Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα ξανα-εἶναι: πρέπει νὰ τὸ ἐκλάβουμε ὡς δεῖγμα γιὰ τὸ πῶς θὰ πορευτεῖ ὁ Σαμαρᾶς, ὁ ὁποῖος εἶναι ὄντως ἡ τελευταία θεσμική μας ἐλπίδα; (Ὁ Σαμαρᾶς, ὄχι ἡ Νέα Δεινοσαυροκρατία) Ξαναρωτῶ: ἂν ὄχι, γιατί, μὲ ποιὰ ἐξήγηση; Πιστέψτε μας, ποθοῦμε νὰ πεισθοῦμε.
Ἀντώνη, θέλω νὰ πιστέψω- ὅμως, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ!
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
ΥΓ1: Κάποιοι μέσα στην Συγγρού ἐνοχλοῦνται μόλις κάποιος ἀεὶ ἀμφιταλαντευόμενος καθ’ ὅτι γνήσιος καὶ ἀεὶ ἀμφιβάλλων καθ’ ὅτι εἰλικρινὴς τολμήσει ὁποιαδήποτε κριτική. Θυμοῦνται μὲ νοσταλγία τὸν ἀκατάσχετο λιβανωτό, τὸν ἐνδημοῦντα σὲ ὅλα τὰ κόμματα τῆς προσεχῶς σχωρεμένης Μεταπολίτευσης. Εἶναι ἔνδειξη bad samarism ἤ… ὑπερβολικῆς παρρησίας τὸ νὰ διαπιστώσει κανεὶς πὼς δὲν ἔχει ἀρθρωθεῖ ἀκόμα λέξη ριζοτόμος γιὰ τὴν Παιδεία- καὶ ὄχι μόνο; Εἶναι “χτὐπημα ἐξ οἰκείων” τὸ νὰ δηλώσει ἔμπονος πὼς κάποιες διαδικασίες καὶ προσυνέδρια γίνονται προσχηματικά, γιὰ τὸ θεαθῆναι, ὥστε νὰ μιλήσουν οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι καὶ νὰ ποῦν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια; Τὸ ἂν τὰ στελέχη τῆς Ν.Δ. τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ ἐπιθυμοῦν τὸν κομματικὸ λιβανωτὸ ἢ τὴν στρατηγικὴ τῆς εἰλικρίνειας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀσφαλῆ κριτήρια γιὰ τὸ ἂν ἀποτελοῦν ἐνδεχόμενους φορεῖς ἐλπίδας ἢ πρεσβευτὲς τοῦ παλιοῦ καὶ τεθανατωμένου. Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.
ΥΓ 2: Ὅλες οἱ ἀμφιβολίες, ὅλες οἱ ἀμφιταλαντεύσεις τελειώνουν τὴν 100στὴ μέρα τῆς κυβερνήσεως Σαμαρᾶ. Ἐκεῖ θὰ γνωρίζουμε τελεσιδίκως ἂν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὸν ἡγέτη τῆς Νέας Μεταπολίτευσης ἢ μὲ τὸν καθ’ ἡμᾶς Κερένσκι. Τόση Ἐλπίδα, ποιός ἀντέχει νὰ τὴν διαχειριστεῖ…
http://www.antinews.gr/2011/04/30/98651/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου