Διανύοντας περίοδο «συσσώρευσης πολιτικής εμπειρίας και επαναστατικής ενέργειας», το ΚΚΕ ολοκλήρωσε τις κομματικές συνδιασκέψεις στο πλαίσιο της οργανωτικής αναδιάταξης των δυνάμεών του πανελλαδικά, ανακατεύοντας παράλληλα την εσωκομματική «τράπουλα» σε επίπεδο στελεχών, φέρνοντας έτσι πιο κοντά, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες τα τεκταινόμενα εντός των τειχών του Περισσού, ενδεχόμενες αλλαγές στην ηγεσία του.
Κομβικό σημείο αποτελεί η αλλαγή φρουράς που συντελέστηκε στην κορυφή της νέας «καλλικρατικής» Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, στην οποία συνενώνονται πλέον οι πιο ισχυρές κομματικές μάζες των οργανώσεων Αθήνας, Πειραιά και υπολοίπου Αττικής. Ετσι, στη θέση τού μέχρι πρότινος γραμματέα της πανίσχυρης Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) κ. Δ. Αρβανιτάκη , μέλους του Πολιτικού Γραφείου, τοποθετήθηκε ο ομόλογός του κ. Κ. Παρασκευάς, γεγονός το οποίο ενεργοποιεί, σύμφωνα με τα σενάρια που ήδη κυκλοφορούν στους διαδρόμους του Περισσού, τυχόν αλλαγές και σε ανώτατο επίπεδο, κάτι ωστόσο που αναμένεται να γίνει όταν κριθεί αρμοδίως ότι είναι ο κατάλληλος (πολιτικά) χρόνος.
Οι πολιτικές εξελίξεις και ειδικότερα το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών καθιστούν εξαιρετικά λεπτή τη σχετική διαδικασία. Η μετακίνηση του κ. Αρβανιτάκη πάντως σηματοδοτεί, εκτός απροόπτου, σύμφωνα με την κομματική επετηρίδα, την εκτίναξή του «προς τα πάνω».
Ανώτερα κομματικά αξιώματα, μετά την ιδιότητα του μέλους του Πολιτικού Γραφείου την οποία κατέχει, είναι οι θέσεις του επικεφαλής της πανίσχυρης Γραμματείας, η οποία καθοδηγεί και ελέγχει οργανωτικά όλο το κόμμα, θέση την οποία κατέχει σήμερα ο ομόλογός του κ. Δ. Κουτσούμπας, «εκλεκτός» της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα , και φυσικά το ανώτατο αξίωμα του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.
Αν δηλαδή ο κ. Αρβανιτάκης, άνθρωπος του «περιβάλλοντος» του ισχυρού και πολύπειρου κ. Δ. Γόντικα , τοποθετηθεί επικεφαλής της Γραμματείας, τότε οι σεναριολογούντες θεωρούν ότι ανοίγει ο δρόμος για τον κ. Κουτσούμπα, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη», για την ηγεσία του κόμματος.
Στόχος του Περισσού στη συντελούμενη οργανωτική «περεστρόικα» είναι να εναρμονιστούν οι οργανώσεις του κόμματος σε όλα τα επίπεδα πολιτικής και ιδεολογικής παρουσίας και δράσης τους με κεντρική κατεύθυνση να αναδειχθεί η αναγκαιότητα ανατροπής της εξουσίας, καθώς θεωρείται ότι οι παρούσες συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης « αποκαλύπτουν τα όρια του καπιταλισμού» και «του αντιδραστικού,επικίνδυνου και παρασιτικού χαρακτήρα του».
Από το 18ο Συνέδριό του και μετά το ΚΚΕ έχει επικεντρωθεί στο θέμα αυτό, ενώ μέσα από την προωθούμενη οργανωτική ενοποίηση (ένα είδος κομματικού «Καλλικράτη»), επιχειρεί να προσαρμόσει τη δράση των οργανωμένων δυνάμεών του, αλλά και τον καθοδηγητικό ρόλο των κομματικών οργάνων του στη «στρατηγική» του, όπως αυτή θα εξειδικεύεται ανά περιοχή, νομό και κλάδο.
Πρόκειται για μια κομματική ανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, μέσω της οποίας προωθείται η επικέντρωση του ενδιαφέροντος και των παρεμβάσεων των δυνάμεών του «στο κρίσιμο ζήτημα των σχέσεων ιδιοκτησίας», δηλαδή «στο να αλλάξει η εξουσία» αφού προηγουμένως «διαμορφωθούν οι συνθήκες ανατροπής της αστικής τάξης, ώστε να προκύψει η εργατική εξουσία και να γίνουν κοινωνική- λαϊκή περιουσία τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής», όπως αναφέρεται.
Η κυρίαΠαπαρήγα έχει διακηρύξει μάλιστα ότι ναι μεν η παρέμβαση του κόμματος στον λαό απαιτεί ευελιξία, «αλλά πάνω στον ίσιο δρόμο της στρατηγικής μας,διότι μπορεί να είσαι ευέλικτος και να την πηγαίνεις έτσι (σ.σ. τη στρατηγική) και να γέρνεις αλλιώς», όπως είπε χαρακτηριστικά μιλώντας πρόσφατα στη συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. «Η στρατηγική μας είναι ίσια. Είναι μια ευθεία γραμμή,δεν έχει ούτε στάδια ούτε παράπλευρους δρόμους» διεμήνυσε στις κομματικές της δυνάμεις προς αποφυγήν «παρεξηγήσεων». Ετσι, ο Περισσός κλείνει και σε αυτό το πεδίο τους «ανοιχτούς λογαριασμούς» του με το προγραμματικό παρελθόν του και τις θεωρίες περί σταδίων για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό ενάντιά τους.
Την ίδια στιγμή, η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ οριοθετεί πλήρως τις θέσεις του και τη δράση των δυνάμεών του έναντι όλων των άλλων εκφάνσεων της εγχώριας (όπως και της μη εγχώριας) Αριστεράς. Η γενική γραμματέας του κόμματος επαναβεβαίωσε πρόσφατα τον ανηλεή πόλεμο κατά των «οπορτουνιστών» διακηρύττοντας ότι «δεν πρέπει να υποστείλουμε καθόλου την πάλη» «Βγαίνουν τώρα αντικαπιταλιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει- καλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ έχουν δέκα θέσεις,έτσι είναι ο οπορτουνισμός, από τη μια άκρη στην άλλη- “επανίδρυση”, “διαγραφή του χρέους”, “δεν πληρώνω το χρέος”, “να βγούμε από την ευρωζώνη”,ενώ το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ κηρύσσει τον “σύγχρονο μπολσεβικισμό” γιατί καταλαβαίνει ότι ένας κόσμος ξαναβλέπει τον σοσιαλισμό, ενδεχομένως και τους μπολσεβίκους» είπε η κυρία Παπαρήγα με χαρακτηριστική δηκτικότητα μιλώντας σε στελέχη, αποκλείοντας κατηγορηματικά κάθε συνεργασία με αυτά τα κόμματα.
Προς αποφυγήν τυχόν παρεκκλίσεων μάλιστα η ηγετική ομάδα έχει διαμηνύσει προς την κομματική βάση ότι «οι οπορτουνιστικές εκφορές της αστικής ιδεολογίας αρέσκονται να παραμυθιάζουν για τον αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης», αλλά για τον Περισσό «η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι ιδιαίτερα σε φάσεις μεγάλων αποφάσεων, σε καμπές, καθοριστικός είναι ο ρόλος του κόμματος που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του καθοδηγητικού οργάνου», άποψη που υποδηλώνει την οριστική στροφή του ΚΚΕ προς τον απόλυτο συγκεντρωτισμό.
Το ΚΚΕ έχει καταλήξει μέσα από τις θεωρητικές αναζητήσεις του στο ότι όσα «αδελφά» κόμματα δεν ακολούθησαν ή δεν ακολουθούν αυτό τον«ίσιο δρόμο» που επικαλείται η κυρίαΑλέκα Παπαρήγα, αφομοιώθηκαν ή ενσωματώθηκαν στο σύστημα και ως εκ τούτου απώλεσαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα και έγιναν προδοτικά.Οι αναζητήσεις του Περισσού έχουν φτάσει ακόμη και στο συμπέρασμα ότι τα τότε (τέλη 19ου- αρχές 20ού αιώνα) σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης,προάγγελοι των μετέπειτα κομμουνιστικών,«πρόδωσαν τις επαναστατημένες μάζες»σε διάφορες χώρες (Γερμανία,Τσεχία,Ουγγαρία), καθώς«συνθηκολόγησαν και υπηρέτησαν την αστική εξουσία», αλλά«η προδοσία δεν πήρε καθολικό χαρακτήρα λόγω της στάσης του Λένιν,του μπολσεβίκικου κόμματος,της νικηφόρας επανάστασης στη Ρωσία».
Αλλά και για το διάδοχο κομμουνιστικό κίνημα θεωρεί ότι «δεν συγκρούστηκε σε έκταση και βάθος με το μετουσιωμένο σε “σοσιαλδημοκρατία” οπορτουνισμό, ώστε να αντιμετωπίσει με επαναστατική ετοιμότητα και ωριμότητα τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις της δεκαετίας του 1930 και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους διεκδικώντας την επαναστατική εργατική εξουσία». Ούτε λίγο ούτε πολύ,δηλαδή,είναι σαν να θεωρείται ότι η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν,1919-1943),στους κόλπους της οποίας ανήκαν τα ΚΚ όλου του κόσμου,ήταν «προδοτική».
Ενώ και για τα κομμουνιστικά κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών ο Περισσός έχει καταλήξει στην άποψη ότι«λύγισαν υπό το βάρος των θυσιών της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης,του πυρηνικού εξοπλισμού,θεωρητικών λαθών και οπορτουνιστικών πολιτικών επιλογών,παράγοντες που οδήγησαν σταδιακά σε ωρίμανση του νέου τύπου προδοσίας,αυτής που ονομάστηκε “σοσιαλιστική ανανέωση” ή “μετάβαση προς τον σοσιαλισμό” ή “σοσιαλισμός με αγορά” κτλ.».
Αυτά έχει επισημάνει σε κείμενό της,σε ανυποψίαστο χρόνο,η «θεωρητικός» του ΚΚΕ κυρίαΕλένη Μπέλλου, μέλος του Πολιτικού Γραφείου και εκ των στελεχών που θεωρούνται ότι αποτελούν τη στενή ομάδα περί την κυρία Παπαρήγα μαζί με τους κκ.Μ.Μαΐλη,Στ.Λουκάκ.ά.,για να διαπιστώσει ότι«σήμερα είναι περιορισμένες οι περιπτώσεις κομμουνιστικών κομμάτων που δικαιώνουν τον κομμουνιστικό τίτλο τους»και ότι«κατ΄ όνομα κομμουνιστικά κόμματα ηγούνται της καπιταλιστικοποίησης με την αιτιολογία του “εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό”,του “ευρωπαϊκού” (παλιότερα “ευρωκομμουνισμού”),του “λατινοαμερικανικού”,του “ασιατικού” κ.λπ.».
Ετσι για το ΚΚΕ ιστορικά η μόνη συνεπής επαναστατική περίοδος («παρά τα λάθη και τις αδυναμίες»...) ήταν η περίοδος τουΣτάλιν, όπως άλλωστε έχει διακηρύξει και στις σχετικές αποφάσεις του για την ερμηνεία της ανατροπής των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=394309&h1=true
Κομβικό σημείο αποτελεί η αλλαγή φρουράς που συντελέστηκε στην κορυφή της νέας «καλλικρατικής» Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, στην οποία συνενώνονται πλέον οι πιο ισχυρές κομματικές μάζες των οργανώσεων Αθήνας, Πειραιά και υπολοίπου Αττικής. Ετσι, στη θέση τού μέχρι πρότινος γραμματέα της πανίσχυρης Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) κ. Δ. Αρβανιτάκη , μέλους του Πολιτικού Γραφείου, τοποθετήθηκε ο ομόλογός του κ. Κ. Παρασκευάς, γεγονός το οποίο ενεργοποιεί, σύμφωνα με τα σενάρια που ήδη κυκλοφορούν στους διαδρόμους του Περισσού, τυχόν αλλαγές και σε ανώτατο επίπεδο, κάτι ωστόσο που αναμένεται να γίνει όταν κριθεί αρμοδίως ότι είναι ο κατάλληλος (πολιτικά) χρόνος.
Οι πολιτικές εξελίξεις και ειδικότερα το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών καθιστούν εξαιρετικά λεπτή τη σχετική διαδικασία. Η μετακίνηση του κ. Αρβανιτάκη πάντως σηματοδοτεί, εκτός απροόπτου, σύμφωνα με την κομματική επετηρίδα, την εκτίναξή του «προς τα πάνω».
Ανώτερα κομματικά αξιώματα, μετά την ιδιότητα του μέλους του Πολιτικού Γραφείου την οποία κατέχει, είναι οι θέσεις του επικεφαλής της πανίσχυρης Γραμματείας, η οποία καθοδηγεί και ελέγχει οργανωτικά όλο το κόμμα, θέση την οποία κατέχει σήμερα ο ομόλογός του κ. Δ. Κουτσούμπας, «εκλεκτός» της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα , και φυσικά το ανώτατο αξίωμα του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.
Αν δηλαδή ο κ. Αρβανιτάκης, άνθρωπος του «περιβάλλοντος» του ισχυρού και πολύπειρου κ. Δ. Γόντικα , τοποθετηθεί επικεφαλής της Γραμματείας, τότε οι σεναριολογούντες θεωρούν ότι ανοίγει ο δρόμος για τον κ. Κουτσούμπα, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη», για την ηγεσία του κόμματος.
Στόχος του Περισσού στη συντελούμενη οργανωτική «περεστρόικα» είναι να εναρμονιστούν οι οργανώσεις του κόμματος σε όλα τα επίπεδα πολιτικής και ιδεολογικής παρουσίας και δράσης τους με κεντρική κατεύθυνση να αναδειχθεί η αναγκαιότητα ανατροπής της εξουσίας, καθώς θεωρείται ότι οι παρούσες συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης « αποκαλύπτουν τα όρια του καπιταλισμού» και «του αντιδραστικού,επικίνδυνου και παρασιτικού χαρακτήρα του».
Από το 18ο Συνέδριό του και μετά το ΚΚΕ έχει επικεντρωθεί στο θέμα αυτό, ενώ μέσα από την προωθούμενη οργανωτική ενοποίηση (ένα είδος κομματικού «Καλλικράτη»), επιχειρεί να προσαρμόσει τη δράση των οργανωμένων δυνάμεών του, αλλά και τον καθοδηγητικό ρόλο των κομματικών οργάνων του στη «στρατηγική» του, όπως αυτή θα εξειδικεύεται ανά περιοχή, νομό και κλάδο.
Πρόκειται για μια κομματική ανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, μέσω της οποίας προωθείται η επικέντρωση του ενδιαφέροντος και των παρεμβάσεων των δυνάμεών του «στο κρίσιμο ζήτημα των σχέσεων ιδιοκτησίας», δηλαδή «στο να αλλάξει η εξουσία» αφού προηγουμένως «διαμορφωθούν οι συνθήκες ανατροπής της αστικής τάξης, ώστε να προκύψει η εργατική εξουσία και να γίνουν κοινωνική- λαϊκή περιουσία τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής», όπως αναφέρεται.
Η κυρίαΠαπαρήγα έχει διακηρύξει μάλιστα ότι ναι μεν η παρέμβαση του κόμματος στον λαό απαιτεί ευελιξία, «αλλά πάνω στον ίσιο δρόμο της στρατηγικής μας,διότι μπορεί να είσαι ευέλικτος και να την πηγαίνεις έτσι (σ.σ. τη στρατηγική) και να γέρνεις αλλιώς», όπως είπε χαρακτηριστικά μιλώντας πρόσφατα στη συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. «Η στρατηγική μας είναι ίσια. Είναι μια ευθεία γραμμή,δεν έχει ούτε στάδια ούτε παράπλευρους δρόμους» διεμήνυσε στις κομματικές της δυνάμεις προς αποφυγήν «παρεξηγήσεων». Ετσι, ο Περισσός κλείνει και σε αυτό το πεδίο τους «ανοιχτούς λογαριασμούς» του με το προγραμματικό παρελθόν του και τις θεωρίες περί σταδίων για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό ενάντιά τους.
Την ίδια στιγμή, η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ οριοθετεί πλήρως τις θέσεις του και τη δράση των δυνάμεών του έναντι όλων των άλλων εκφάνσεων της εγχώριας (όπως και της μη εγχώριας) Αριστεράς. Η γενική γραμματέας του κόμματος επαναβεβαίωσε πρόσφατα τον ανηλεή πόλεμο κατά των «οπορτουνιστών» διακηρύττοντας ότι «δεν πρέπει να υποστείλουμε καθόλου την πάλη» «Βγαίνουν τώρα αντικαπιταλιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει- καλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ έχουν δέκα θέσεις,έτσι είναι ο οπορτουνισμός, από τη μια άκρη στην άλλη- “επανίδρυση”, “διαγραφή του χρέους”, “δεν πληρώνω το χρέος”, “να βγούμε από την ευρωζώνη”,ενώ το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ κηρύσσει τον “σύγχρονο μπολσεβικισμό” γιατί καταλαβαίνει ότι ένας κόσμος ξαναβλέπει τον σοσιαλισμό, ενδεχομένως και τους μπολσεβίκους» είπε η κυρία Παπαρήγα με χαρακτηριστική δηκτικότητα μιλώντας σε στελέχη, αποκλείοντας κατηγορηματικά κάθε συνεργασία με αυτά τα κόμματα.
Προς αποφυγήν τυχόν παρεκκλίσεων μάλιστα η ηγετική ομάδα έχει διαμηνύσει προς την κομματική βάση ότι «οι οπορτουνιστικές εκφορές της αστικής ιδεολογίας αρέσκονται να παραμυθιάζουν για τον αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης», αλλά για τον Περισσό «η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι ιδιαίτερα σε φάσεις μεγάλων αποφάσεων, σε καμπές, καθοριστικός είναι ο ρόλος του κόμματος που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του καθοδηγητικού οργάνου», άποψη που υποδηλώνει την οριστική στροφή του ΚΚΕ προς τον απόλυτο συγκεντρωτισμό.
Το ΚΚΕ έχει καταλήξει μέσα από τις θεωρητικές αναζητήσεις του στο ότι όσα «αδελφά» κόμματα δεν ακολούθησαν ή δεν ακολουθούν αυτό τον«ίσιο δρόμο» που επικαλείται η κυρίαΑλέκα Παπαρήγα, αφομοιώθηκαν ή ενσωματώθηκαν στο σύστημα και ως εκ τούτου απώλεσαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα και έγιναν προδοτικά.Οι αναζητήσεις του Περισσού έχουν φτάσει ακόμη και στο συμπέρασμα ότι τα τότε (τέλη 19ου- αρχές 20ού αιώνα) σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης,προάγγελοι των μετέπειτα κομμουνιστικών,«πρόδωσαν τις επαναστατημένες μάζες»σε διάφορες χώρες (Γερμανία,Τσεχία,Ουγγαρία), καθώς«συνθηκολόγησαν και υπηρέτησαν την αστική εξουσία», αλλά«η προδοσία δεν πήρε καθολικό χαρακτήρα λόγω της στάσης του Λένιν,του μπολσεβίκικου κόμματος,της νικηφόρας επανάστασης στη Ρωσία».
Αλλά και για το διάδοχο κομμουνιστικό κίνημα θεωρεί ότι «δεν συγκρούστηκε σε έκταση και βάθος με το μετουσιωμένο σε “σοσιαλδημοκρατία” οπορτουνισμό, ώστε να αντιμετωπίσει με επαναστατική ετοιμότητα και ωριμότητα τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις της δεκαετίας του 1930 και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους διεκδικώντας την επαναστατική εργατική εξουσία». Ούτε λίγο ούτε πολύ,δηλαδή,είναι σαν να θεωρείται ότι η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν,1919-1943),στους κόλπους της οποίας ανήκαν τα ΚΚ όλου του κόσμου,ήταν «προδοτική».
Ενώ και για τα κομμουνιστικά κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών ο Περισσός έχει καταλήξει στην άποψη ότι«λύγισαν υπό το βάρος των θυσιών της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης,του πυρηνικού εξοπλισμού,θεωρητικών λαθών και οπορτουνιστικών πολιτικών επιλογών,παράγοντες που οδήγησαν σταδιακά σε ωρίμανση του νέου τύπου προδοσίας,αυτής που ονομάστηκε “σοσιαλιστική ανανέωση” ή “μετάβαση προς τον σοσιαλισμό” ή “σοσιαλισμός με αγορά” κτλ.».
Αυτά έχει επισημάνει σε κείμενό της,σε ανυποψίαστο χρόνο,η «θεωρητικός» του ΚΚΕ κυρίαΕλένη Μπέλλου, μέλος του Πολιτικού Γραφείου και εκ των στελεχών που θεωρούνται ότι αποτελούν τη στενή ομάδα περί την κυρία Παπαρήγα μαζί με τους κκ.Μ.Μαΐλη,Στ.Λουκάκ.ά.,για να διαπιστώσει ότι«σήμερα είναι περιορισμένες οι περιπτώσεις κομμουνιστικών κομμάτων που δικαιώνουν τον κομμουνιστικό τίτλο τους»και ότι«κατ΄ όνομα κομμουνιστικά κόμματα ηγούνται της καπιταλιστικοποίησης με την αιτιολογία του “εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό”,του “ευρωπαϊκού” (παλιότερα “ευρωκομμουνισμού”),του “λατινοαμερικανικού”,του “ασιατικού” κ.λπ.».
Ετσι για το ΚΚΕ ιστορικά η μόνη συνεπής επαναστατική περίοδος («παρά τα λάθη και τις αδυναμίες»...) ήταν η περίοδος τουΣτάλιν, όπως άλλωστε έχει διακηρύξει και στις σχετικές αποφάσεις του για την ερμηνεία της ανατροπής των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=394309&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου