Tου Αλεξη Παπαχελα
Υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθεις ότι δεν έχει νόημα να σχολιάζεις ή να αναλύεις το «τι πρέπει να γίνει». Το νιώσαμε λίγο μετά τις εκλογές του 2007 όταν ήταν έντονη η προσδοκία ότι ο Κώστας Καραμανλής θα απελευθερωνόταν από το άγχος της επανεκλογής του και πως κάτι θεαματικό θα άλλαζε στη διακυβέρνηση της χώρας. Το ζήσαμε τους μήνες πριν από τις εκλογές του 2009 όταν το καράβι βούλιαζε σιγά σιγά και κανείς δεν έκανε τίποτα. Το ξανανιώσαμε όταν ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία και, παρά το γεγονός ότι όλοι φώναζαν «βράχια μπροστά»
, εκείνος δεν άκουγε ή έκανε ότι δεν άκουγε τίποτα. Και βεβαίως το βιώνουμε τώρα καθώς είναι προφανές ότι η πραγματική οικονομία κινδυνεύει με πραγματικό κραχ, η αξιοπιστία μας διεθνώς έχει μειωθεί δραστικά και μπροστά μας διακρίνονται πεντακάθαρα όχι ξέρες, αλλά μεγάλα, κοφτερά «βράχια».
Ο πρωθυπουργός αρνείται, όμως, πεισματικά να αλλάξει τον τρόπο που κυβερνά, να αλλάξει πορεία. Είναι αδιανόητο πως σε μια τέτοια στιγμή δεν υπάρχει πραγματικό «Μαξίμου», ένα στρατηγείο βρε αδελφέ, όπου κάποιοι λαμβάνουν αποφάσεις και συντονιζουν. Δεν υπάρχει! Τέτοια ώρα θα περίμενε κανείς να βρει τα καλύτερα μυαλά και τους πιο αποτελεσματικούς «παίκτες» γύρω από τον Παπανδρέου. Και όμως, όχι. Αντικρίζει αξιόλογα «παιδάκια» που δεν ξέρουν πού υπάγονται ή τι κάνουν, διάφορους απίθανους τύπους οι οποίοι επιδίδονται σε ένα συνεχές brainstorming χωρίς κανένα αποτέλεσμα και μερικές ηρωικές φυσιογνωμίες που με αυταπάρνηση και αφοσίωση επιχειρούν να διαχειρισθούν το χάος. Είναι δυνατόν αυτήν την ώρα να μην ξέρουμε ποιος είναι ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, αφού αυτοί που είναι στα χαρτιά σύμβουλοι, δεν βρίσκονται καν στην Αθήνα;
Ποιος φωτεινός εγκέφαλος έχει αποφασίσει ότι μπορεί το Υπουργικό Συμβούλιο να δίνει την εικόνα «καφενείου» προς τα έξω; Γιατί ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να τραβήξει το αυτί υπουργών του, ακόμη και δικών του δημιουργημάτων, οι οποίοι του «βγάζουν τη γλώσσα» και τον γράφουν δημοσίως στα παλαιότερα των υποδημάτων τους; Με τον τρόπο που χειρίζεται τους υπουργούς του, πώς μπορεί να απαιτεί πειθαρχία ή στήριξη από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα; Αφήστε και εκείνο το απίθανο που ακούμε ότι «ο τάδε υπουργός δεν κάθεται στο τραπέζι με τον δείνα υπουργό». Μα είμαστε με τα καλά μας, αφεντικό το μαγαζί δεν έχει;
Α ναι, να μην ξεχάσω, έχουμε και τους παραδοσιακούς αυλικούς οι οποίοι έχουν αναγάγει την αδυναμία διοίκησης σε σχολή μάνατζμεντ. Αλλος επιχειρεί να μας πείσει ότι «ο Γιώργος αφήνει με τον τρόπο του όλα τα λουλούδια να ανθήσουν» και άλλος πως «το δημιουργικό χάος είναι τελικά αποτελεσματικό». Μήπως ήλθε η ώρα να σοβαρευθούμε; Ο τόπος χρειάζεται σοβαρούς ανθρώπους, τεχνοκράτες που να χειρίζονται περίπλοκα θέματα και μια σφικτή κυβέρνηση που να μιλάει την ίδια γλώσσα. Ο κ. Παπανδρέου μάλλον δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, γιατί του αρέσει να προεδρεύει σε μη κυβερνητική οργάνωση, όχι σε μια κυβέρνηση σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Το έχουμε ξαναγράψει άλλωστε πως θα ήταν ο τέλειος πρόεδρος, όπως ορίζεται από τους σύγχρονους κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης να είναι υπεύθυνος για την εκπρόσωπηση στο εξωτερικό, τους κανόνες χρηστής διοίκησης κ.λπ. Αρκεί να βρει ή να βρεθεί ο διευθύνων σύμβουλος που θα κάνει όσα ο ίδιος απεχθάνεται: τη διοίκηση, τη «λάντζα», το τράβηγμα του αυτιού και τις φωνές σε όσους δεν ακούνε και την παρακολούθηση της υλοποίησης διαφόρων αποφάσεων. Γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν έχει αφεντικό σήμερα!
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_23/04/2011_1295037
Υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθεις ότι δεν έχει νόημα να σχολιάζεις ή να αναλύεις το «τι πρέπει να γίνει». Το νιώσαμε λίγο μετά τις εκλογές του 2007 όταν ήταν έντονη η προσδοκία ότι ο Κώστας Καραμανλής θα απελευθερωνόταν από το άγχος της επανεκλογής του και πως κάτι θεαματικό θα άλλαζε στη διακυβέρνηση της χώρας. Το ζήσαμε τους μήνες πριν από τις εκλογές του 2009 όταν το καράβι βούλιαζε σιγά σιγά και κανείς δεν έκανε τίποτα. Το ξανανιώσαμε όταν ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία και, παρά το γεγονός ότι όλοι φώναζαν «βράχια μπροστά»
, εκείνος δεν άκουγε ή έκανε ότι δεν άκουγε τίποτα. Και βεβαίως το βιώνουμε τώρα καθώς είναι προφανές ότι η πραγματική οικονομία κινδυνεύει με πραγματικό κραχ, η αξιοπιστία μας διεθνώς έχει μειωθεί δραστικά και μπροστά μας διακρίνονται πεντακάθαρα όχι ξέρες, αλλά μεγάλα, κοφτερά «βράχια».
Ο πρωθυπουργός αρνείται, όμως, πεισματικά να αλλάξει τον τρόπο που κυβερνά, να αλλάξει πορεία. Είναι αδιανόητο πως σε μια τέτοια στιγμή δεν υπάρχει πραγματικό «Μαξίμου», ένα στρατηγείο βρε αδελφέ, όπου κάποιοι λαμβάνουν αποφάσεις και συντονιζουν. Δεν υπάρχει! Τέτοια ώρα θα περίμενε κανείς να βρει τα καλύτερα μυαλά και τους πιο αποτελεσματικούς «παίκτες» γύρω από τον Παπανδρέου. Και όμως, όχι. Αντικρίζει αξιόλογα «παιδάκια» που δεν ξέρουν πού υπάγονται ή τι κάνουν, διάφορους απίθανους τύπους οι οποίοι επιδίδονται σε ένα συνεχές brainstorming χωρίς κανένα αποτέλεσμα και μερικές ηρωικές φυσιογνωμίες που με αυταπάρνηση και αφοσίωση επιχειρούν να διαχειρισθούν το χάος. Είναι δυνατόν αυτήν την ώρα να μην ξέρουμε ποιος είναι ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, αφού αυτοί που είναι στα χαρτιά σύμβουλοι, δεν βρίσκονται καν στην Αθήνα;
Ποιος φωτεινός εγκέφαλος έχει αποφασίσει ότι μπορεί το Υπουργικό Συμβούλιο να δίνει την εικόνα «καφενείου» προς τα έξω; Γιατί ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να τραβήξει το αυτί υπουργών του, ακόμη και δικών του δημιουργημάτων, οι οποίοι του «βγάζουν τη γλώσσα» και τον γράφουν δημοσίως στα παλαιότερα των υποδημάτων τους; Με τον τρόπο που χειρίζεται τους υπουργούς του, πώς μπορεί να απαιτεί πειθαρχία ή στήριξη από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα; Αφήστε και εκείνο το απίθανο που ακούμε ότι «ο τάδε υπουργός δεν κάθεται στο τραπέζι με τον δείνα υπουργό». Μα είμαστε με τα καλά μας, αφεντικό το μαγαζί δεν έχει;
Α ναι, να μην ξεχάσω, έχουμε και τους παραδοσιακούς αυλικούς οι οποίοι έχουν αναγάγει την αδυναμία διοίκησης σε σχολή μάνατζμεντ. Αλλος επιχειρεί να μας πείσει ότι «ο Γιώργος αφήνει με τον τρόπο του όλα τα λουλούδια να ανθήσουν» και άλλος πως «το δημιουργικό χάος είναι τελικά αποτελεσματικό». Μήπως ήλθε η ώρα να σοβαρευθούμε; Ο τόπος χρειάζεται σοβαρούς ανθρώπους, τεχνοκράτες που να χειρίζονται περίπλοκα θέματα και μια σφικτή κυβέρνηση που να μιλάει την ίδια γλώσσα. Ο κ. Παπανδρέου μάλλον δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, γιατί του αρέσει να προεδρεύει σε μη κυβερνητική οργάνωση, όχι σε μια κυβέρνηση σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Το έχουμε ξαναγράψει άλλωστε πως θα ήταν ο τέλειος πρόεδρος, όπως ορίζεται από τους σύγχρονους κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης να είναι υπεύθυνος για την εκπρόσωπηση στο εξωτερικό, τους κανόνες χρηστής διοίκησης κ.λπ. Αρκεί να βρει ή να βρεθεί ο διευθύνων σύμβουλος που θα κάνει όσα ο ίδιος απεχθάνεται: τη διοίκηση, τη «λάντζα», το τράβηγμα του αυτιού και τις φωνές σε όσους δεν ακούνε και την παρακολούθηση της υλοποίησης διαφόρων αποφάσεων. Γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν έχει αφεντικό σήμερα!
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_23/04/2011_1295037
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου