Η θλιβερότερη φάση μιας προσπάθειας που δεν ευδοκιμεί είναι εκείνη της παραίτησης. Εκείνη η φάση, δηλαδή, κατά την οποία ο άνθρωπος που δίνει τον αγώνα αποδέχεται τη ματαιότητα της προσπάθειάς του, παύει να αγωνίζεται και μένει να περιμένει το τέλος. Φυσικά, σε ανάλογες στιγμές, ο καθένας λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο. Αλλοι διαλέγουν τη σιωπή και την αδράνεια καθώς περιμένουν το τέλος. Αλλοι επιδίδονται σε μια φρενήρη δραστηριότητα, ασχολούμενοι με σαχλαμάρες που ελάχιστη σχέση μπορεί να έχουν με την κατάστασή τους.
Εχω την εντύπωση ότι ο καβγάς που έστησαν εδώ και τρεις ημέρες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τον εκπρόσωπο της Ν. Δ. γύρω από το τι είπε και τι δεν είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος στην τουρκική «Χουριέτ», τους τοποθετεί στη δεύτερη κατηγορία της κατάστασης που περιγράφω παραπάνω. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο Γιάννης Μιχελάκης και απαιτεί παραίτηση του αντιπροέδρου, ισχυριζόμενος ότι είπε τους Ελληνες τεμπέληδες· απαντά με τη σειρά του ο Θ. Πάγκαλος, εξαπολύοντας -κατά τη συνήθειά του- ομοβροντία προσβλητικών χαρακτηρισμών, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει τώρα ένα κουβάρι! Καταλαβαίνω την ευθιξία αμφοτέρων, αλλά τούτη την ώρα, με το φάσμα της χρεοκοπίας να επικρέμαται, τέτοια συμπεριφορά απέχει πολύ από εκείνη που αρμόζει σε υπεύθυνους άνδρες. (Παρεμπιπτόντως, μήπως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι αφορμή να σταθμίσουμε τη δυνατότητα να καταργηθεί η απαγόρευση της μονομαχίας; Ξέρετε πόσες προσωπικού χαρακτήρα διενέξεις, που καταλήγουν να γίνονται δημόσιες, θα λύνονταν χωρίς την πληρώνουν εκείνοι που δεν φταίνε;)
Είναι προφανές ότι ο ΓΑΠ έκανε αντιπρόεδρο τον Θ. Πάγκαλο για έναν και μόνον λόγο: «για να τα κάνει προς τα έξω και όχι προς τα μέσα», κατά τη γνωστή ρήση του Λίντον Τζόνσον. Ομως, η σκοπιμότητα αυτή δεν εξυπηρετείται: οι πάντες έχουν καταλάβει πλέον ότι ο Θ. Πάγκαλος τα κάνει παντού και όποτε του έλθουν. Συχνά -για να μην πω τις περισσότερες φορές- η ουσία των όσων λέει είναι η σωστή. Σχεδόν πάντα, όμως, ο τρόπος με τον οποίο τα λέει προξενεί τέτοια ζημία, ώστε η όποια χρησιμότητα των επισημάνσεών του χάνεται μέσα στον ορυμαγδό των αντιδράσεων που προκαλεί. Ετσι, στο τέλος κατορθώνει να βλάπτει τις θέσεις που υπερασπίζεται. Η γενναιότητά του πηγαίνει στο βρόντο και γίνεται απλός ναρκισσισμός. Φοβάμαι ότι, σε μια κυβέρνηση που αποφεύγει συστηματικά να λέει την αλήθεια για την κατάσταση και τις προοπτικές μας, ο Θ. Πάγκαλος λειτουργεί μάλλον ως παράδειγμα προς αποφυγήν για τους συναδέλφους του. Είναι κρίμα, γιατί κανονικά θα έπρεπε να ανοίγει τον δρόμο προς τον ρεαλισμό, με την τόλμη του να εκστομίζει τα ανείπωτα.
Πάντως, επί της ουσίας των επίμαχων δηλώσεών του, δυσκολεύομαι να δω πού ακριβώς έχει το άδικο ο Θ. Πάγκαλος. Ιδού τα όσα είπε ο Θ. Πάγκαλος, με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια μπορώ να τα μεταφράσω από την αγγλική: «Επρεπε να ασχοληθούμε με τον δημόσιο τομέα. Για χρόνια, προσπαθούμε να αποφύγουμε να παρέμβουμε σ' αυτόν και στις πρακτικές του. Ηταν ένας άνετος τρόπος να ζούμε, αλλά επίσης ένας τεμπέλικος τρόπος και τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε». Αντιλαμβάνομαι ότι ο αντιπρόεδρος δεν χαρακτηρίζει συλλήβδην το γένος των Ελλήνων τεμπέλικο, αλλά μόνον έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Συγγνώμη, αλλά αυτά δεν είναι όσα λέμε μεταξύ μας; Μας πειράζει ότι τα είπε ευρισκόμενος στην Τουρκία ή μήπως, στο βάθος, μας πειράζει ότι τα ακούμε; Υποψιάζομαι ότι είναι μάλλον το δεύτερο, διότι -ας μην αυταπατώμεθα- έξω μας έχουν πάρει προ πολλού χαμπάρι! (Αν δεν με κακίζετε επειδή χρησιμοποιώ την τουρκικής προελεύσεως λέξη «χαμπάρι»...)
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο Γιάννης Μιχελάκης έχει δίκιο όταν καταλογίζει στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ψευδείς ισχυρισμούς. Διότι, όπως αποδεικνύεται από την παρέμβαση της «Χουριέτ», οι κατηγορηματικές διαψεύσεις του Θ. Πάγκαλου όχι απλώς δεν ευσταθούν, αλλά ήσαν θρασέα ψεύδη. Εν τέλει όμως, τι αξία έχει να μετρήσουμε το δίκιο της κάθε πλευράς, όταν και οι δύο είναι εκτός θέματος;
Προσωπικώς, ως Ελληνα, δεν με θίγει αν ο Θ. Πάγκαλος είπε την αλήθεια για την κατάσταση στην Ελλάδα, απευθυνόμενος σε κοινό Τούρκων, Αγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Νεφελίμ, Αρειανών ή δεν ξέρω 'γω τι. Με θίγει, με προσβάλλει και με πονάει ότι σε έναν εντελώς ελληνικό σκυλοκαβγά -με ψεύδη από την πλευρά Πάγκαλου και υποκρισία από την πλευρά Μιχελάκη- χρειάστηκε να παρέμβουν κάποιοι από το εξωτερικό (ολοτελώς αδιάφορο ποιοι) για να έχουμε την πραγματική εκδοχή των πραγμάτων. Εύγε, λοιπόν, και στον Γ. Μιχελάκη και στον Θ. Πάγκαλο! Με τον καβγά τους έδωσαν την ευκαιρία στους γείτονες να γίνουν οι διαιτητές. Αυτό είναι η πραγματική ατίμωση, αγαπητοί αναγνώστες. Τα άλλα είναι απλώς για να περνάει η ώρα...
του Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Εχω την εντύπωση ότι ο καβγάς που έστησαν εδώ και τρεις ημέρες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τον εκπρόσωπο της Ν. Δ. γύρω από το τι είπε και τι δεν είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος στην τουρκική «Χουριέτ», τους τοποθετεί στη δεύτερη κατηγορία της κατάστασης που περιγράφω παραπάνω. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο Γιάννης Μιχελάκης και απαιτεί παραίτηση του αντιπροέδρου, ισχυριζόμενος ότι είπε τους Ελληνες τεμπέληδες· απαντά με τη σειρά του ο Θ. Πάγκαλος, εξαπολύοντας -κατά τη συνήθειά του- ομοβροντία προσβλητικών χαρακτηρισμών, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει τώρα ένα κουβάρι! Καταλαβαίνω την ευθιξία αμφοτέρων, αλλά τούτη την ώρα, με το φάσμα της χρεοκοπίας να επικρέμαται, τέτοια συμπεριφορά απέχει πολύ από εκείνη που αρμόζει σε υπεύθυνους άνδρες. (Παρεμπιπτόντως, μήπως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι αφορμή να σταθμίσουμε τη δυνατότητα να καταργηθεί η απαγόρευση της μονομαχίας; Ξέρετε πόσες προσωπικού χαρακτήρα διενέξεις, που καταλήγουν να γίνονται δημόσιες, θα λύνονταν χωρίς την πληρώνουν εκείνοι που δεν φταίνε;)
Είναι προφανές ότι ο ΓΑΠ έκανε αντιπρόεδρο τον Θ. Πάγκαλο για έναν και μόνον λόγο: «για να τα κάνει προς τα έξω και όχι προς τα μέσα», κατά τη γνωστή ρήση του Λίντον Τζόνσον. Ομως, η σκοπιμότητα αυτή δεν εξυπηρετείται: οι πάντες έχουν καταλάβει πλέον ότι ο Θ. Πάγκαλος τα κάνει παντού και όποτε του έλθουν. Συχνά -για να μην πω τις περισσότερες φορές- η ουσία των όσων λέει είναι η σωστή. Σχεδόν πάντα, όμως, ο τρόπος με τον οποίο τα λέει προξενεί τέτοια ζημία, ώστε η όποια χρησιμότητα των επισημάνσεών του χάνεται μέσα στον ορυμαγδό των αντιδράσεων που προκαλεί. Ετσι, στο τέλος κατορθώνει να βλάπτει τις θέσεις που υπερασπίζεται. Η γενναιότητά του πηγαίνει στο βρόντο και γίνεται απλός ναρκισσισμός. Φοβάμαι ότι, σε μια κυβέρνηση που αποφεύγει συστηματικά να λέει την αλήθεια για την κατάσταση και τις προοπτικές μας, ο Θ. Πάγκαλος λειτουργεί μάλλον ως παράδειγμα προς αποφυγήν για τους συναδέλφους του. Είναι κρίμα, γιατί κανονικά θα έπρεπε να ανοίγει τον δρόμο προς τον ρεαλισμό, με την τόλμη του να εκστομίζει τα ανείπωτα.
Πάντως, επί της ουσίας των επίμαχων δηλώσεών του, δυσκολεύομαι να δω πού ακριβώς έχει το άδικο ο Θ. Πάγκαλος. Ιδού τα όσα είπε ο Θ. Πάγκαλος, με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια μπορώ να τα μεταφράσω από την αγγλική: «Επρεπε να ασχοληθούμε με τον δημόσιο τομέα. Για χρόνια, προσπαθούμε να αποφύγουμε να παρέμβουμε σ' αυτόν και στις πρακτικές του. Ηταν ένας άνετος τρόπος να ζούμε, αλλά επίσης ένας τεμπέλικος τρόπος και τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε». Αντιλαμβάνομαι ότι ο αντιπρόεδρος δεν χαρακτηρίζει συλλήβδην το γένος των Ελλήνων τεμπέλικο, αλλά μόνον έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Συγγνώμη, αλλά αυτά δεν είναι όσα λέμε μεταξύ μας; Μας πειράζει ότι τα είπε ευρισκόμενος στην Τουρκία ή μήπως, στο βάθος, μας πειράζει ότι τα ακούμε; Υποψιάζομαι ότι είναι μάλλον το δεύτερο, διότι -ας μην αυταπατώμεθα- έξω μας έχουν πάρει προ πολλού χαμπάρι! (Αν δεν με κακίζετε επειδή χρησιμοποιώ την τουρκικής προελεύσεως λέξη «χαμπάρι»...)
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο Γιάννης Μιχελάκης έχει δίκιο όταν καταλογίζει στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ψευδείς ισχυρισμούς. Διότι, όπως αποδεικνύεται από την παρέμβαση της «Χουριέτ», οι κατηγορηματικές διαψεύσεις του Θ. Πάγκαλου όχι απλώς δεν ευσταθούν, αλλά ήσαν θρασέα ψεύδη. Εν τέλει όμως, τι αξία έχει να μετρήσουμε το δίκιο της κάθε πλευράς, όταν και οι δύο είναι εκτός θέματος;
Προσωπικώς, ως Ελληνα, δεν με θίγει αν ο Θ. Πάγκαλος είπε την αλήθεια για την κατάσταση στην Ελλάδα, απευθυνόμενος σε κοινό Τούρκων, Αγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Νεφελίμ, Αρειανών ή δεν ξέρω 'γω τι. Με θίγει, με προσβάλλει και με πονάει ότι σε έναν εντελώς ελληνικό σκυλοκαβγά -με ψεύδη από την πλευρά Πάγκαλου και υποκρισία από την πλευρά Μιχελάκη- χρειάστηκε να παρέμβουν κάποιοι από το εξωτερικό (ολοτελώς αδιάφορο ποιοι) για να έχουμε την πραγματική εκδοχή των πραγμάτων. Εύγε, λοιπόν, και στον Γ. Μιχελάκη και στον Θ. Πάγκαλο! Με τον καβγά τους έδωσαν την ευκαιρία στους γείτονες να γίνουν οι διαιτητές. Αυτό είναι η πραγματική ατίμωση, αγαπητοί αναγνώστες. Τα άλλα είναι απλώς για να περνάει η ώρα...
του Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου