Εδώ και μήνες η ελληνική πολιτική, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερά, πρώην πρωθυπουργοί και άλλοι παράγοντες του δημόσιου βίου, εξαντλήθηκαν σε μια συζήτηση για την υποτιθέμενη σωτήρια αναδιάρθρωση και επιμήκυνση του δημοσίου χρέους της χώρας.
Ηταν τέτοια η ένταση και το βάθος της συζήτησης που ακινητοποίησε στην κυριολεξία την κυβέρνηση και σχεδόν όλους τους εμπλεκόμενους στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας.
Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης ενεπλάκη δυναμικά στη συζήτηση προτρέποντας την κυβέρνηση να επιδιώξει με κάθε μέσο την αναδιάρθρωση ή την επιμήκυνση του χρέους.
Μέχρι και πριν δυο εβδομάδες οι περισσότεροι εντός της χώρας έβγαζαν πύρινους λόγους γι' αυτήν. Μέχρι που ερεθίσθηκαν οι αγορές και άρχισαν να προεξοφλούν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο πλέον.
Στηριζόμενοι μάλιστα σ' αυτή την εντύπωση ανέβασαν τα επιτόκια, ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τον κύκλο του διεθνούς χρήματος ολοκληρώθηκε και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαικού νότου άρχισαν να νοιώθουν ότι έρχεται η σειρά τους.
Εξαιτίας λοιπόν της ιδέας και της εκτίμησης ότι η Ελλάδα οδηγείται θέλοντας και μη σε αναδιάρθρωση του χρέους της άρχισαν να ανεβαίνουν και τα δικά τους επιτόκια.
Η Ισπανία κινδύνευσε στην τελευταία διάθεση ομολόγων της, η Ιταλία ένιωσε απειλούμενη, όπως μαρτυρούν οι επαναλαμβανόμενες αρνητικές δηλώσεις των τραπεζιτών της εναντίον της Ελλάδας κ. ο. κ.
Τις τελευταίες μέρες μάλιστα οι παράγοντες των διεθνών αγορών, τράπεζες και θεσμικοί επενδυτές, απεφάνθησαν ότι κάθε αλλοίωση στις πληρωμές τόκων και στη διάρκεια των ομολόγων συνιστά πιστωτικό γεγονός (credit event) και βάση χρεοκοπίας.
Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ζαν Κλωντ Τρισέ έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι κάθε μορφή αναδιάρθρωσης, ακόμη και επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους, επιβάλλει στην Κεντρική Τράπεζα να μην αποδέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών.
Και αυτός είναι ο λόγος που διεκόπη με το μαχαίρι κάθε συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας για την μέχρι πρότινος θεωρούμενη σωτήρια αναδιάρθρωση.
Με άλλα λόγια απεδείχθη εκ των πραγμάτων ότι αυτή η συζήτηση ήταν εντελώς λανθασμένη και απολύτως ζημιογόνος για τη χώρα και την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Και ευλόγως διερωτάται κανείς πως σχεδόν όλοι μαζί υπέπεσαν στο ίδιο λάθος.
Πως το επιτελείο του κ. Παπανδρέου σχεδόν εγκατέλειψε όλες τις άλλες δουλειές και αφιερώθηκε στη διεκδίκηση μιας χαμένης υπόθεσης, ενός αδειανού πουκαμίσου; Ποιός ή ποιοί παρέσυραν τον κ. Σημίτη να υπερασπισθεί μετά πάθους την ίδια υπόθεση;
Ισως και κανείς. Απλώς όλη αυτή η διολισθήση σε μια ατέρμονα και αντιπαραγωγική συζήτηση να μην είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα του ελλείμματος κατανόησης σχεδόν του συνόλου της πολιτικής των λειτουργιών του σύγχρονου κόσμου.
Κακά τα ψέματα, οι παλαιοί πολιτικοί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τον σύγχρονο κόσμο, δεν γνωρίζουν και ίσως δεν μπορούν να μάθουν τους κανόνες του σύγχρονου διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού, με αποτέλεσμα οι εκτιμήσεις, οι αξιολογήσεις και εντέλει οι επιλογές τους να είναι λανθασμένες.
Είναι εντοπισμένο το πρόβλημα από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης, από τότε ακόμη που εκείνοι οι ανόητοι διορισμένοι κομματικοί διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων συμφωνούσαν και υπέγραφαν αγορές δομημένων ομολόγων, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν όχι τη δόμηση των τίτλων, ούτε καν τη μορφή της επένδυσης.
Και είναι από μόνο του επαρκές το πρόβλημα και ικανό να δικαιολογήσει μια πιθανή και για πολλούς επερχόμενη μαζική αποστρατεία των παλαιών πολιτικών.
akarakousis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401873&h1=true
Ηταν τέτοια η ένταση και το βάθος της συζήτησης που ακινητοποίησε στην κυριολεξία την κυβέρνηση και σχεδόν όλους τους εμπλεκόμενους στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας.
Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης ενεπλάκη δυναμικά στη συζήτηση προτρέποντας την κυβέρνηση να επιδιώξει με κάθε μέσο την αναδιάρθρωση ή την επιμήκυνση του χρέους.
Μέχρι και πριν δυο εβδομάδες οι περισσότεροι εντός της χώρας έβγαζαν πύρινους λόγους γι' αυτήν. Μέχρι που ερεθίσθηκαν οι αγορές και άρχισαν να προεξοφλούν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο πλέον.
Στηριζόμενοι μάλιστα σ' αυτή την εντύπωση ανέβασαν τα επιτόκια, ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τον κύκλο του διεθνούς χρήματος ολοκληρώθηκε και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαικού νότου άρχισαν να νοιώθουν ότι έρχεται η σειρά τους.
Εξαιτίας λοιπόν της ιδέας και της εκτίμησης ότι η Ελλάδα οδηγείται θέλοντας και μη σε αναδιάρθρωση του χρέους της άρχισαν να ανεβαίνουν και τα δικά τους επιτόκια.
Η Ισπανία κινδύνευσε στην τελευταία διάθεση ομολόγων της, η Ιταλία ένιωσε απειλούμενη, όπως μαρτυρούν οι επαναλαμβανόμενες αρνητικές δηλώσεις των τραπεζιτών της εναντίον της Ελλάδας κ. ο. κ.
Τις τελευταίες μέρες μάλιστα οι παράγοντες των διεθνών αγορών, τράπεζες και θεσμικοί επενδυτές, απεφάνθησαν ότι κάθε αλλοίωση στις πληρωμές τόκων και στη διάρκεια των ομολόγων συνιστά πιστωτικό γεγονός (credit event) και βάση χρεοκοπίας.
Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ζαν Κλωντ Τρισέ έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι κάθε μορφή αναδιάρθρωσης, ακόμη και επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους, επιβάλλει στην Κεντρική Τράπεζα να μην αποδέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών.
Και αυτός είναι ο λόγος που διεκόπη με το μαχαίρι κάθε συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας για την μέχρι πρότινος θεωρούμενη σωτήρια αναδιάρθρωση.
Με άλλα λόγια απεδείχθη εκ των πραγμάτων ότι αυτή η συζήτηση ήταν εντελώς λανθασμένη και απολύτως ζημιογόνος για τη χώρα και την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Και ευλόγως διερωτάται κανείς πως σχεδόν όλοι μαζί υπέπεσαν στο ίδιο λάθος.
Πως το επιτελείο του κ. Παπανδρέου σχεδόν εγκατέλειψε όλες τις άλλες δουλειές και αφιερώθηκε στη διεκδίκηση μιας χαμένης υπόθεσης, ενός αδειανού πουκαμίσου; Ποιός ή ποιοί παρέσυραν τον κ. Σημίτη να υπερασπισθεί μετά πάθους την ίδια υπόθεση;
Ισως και κανείς. Απλώς όλη αυτή η διολισθήση σε μια ατέρμονα και αντιπαραγωγική συζήτηση να μην είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα του ελλείμματος κατανόησης σχεδόν του συνόλου της πολιτικής των λειτουργιών του σύγχρονου κόσμου.
Κακά τα ψέματα, οι παλαιοί πολιτικοί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τον σύγχρονο κόσμο, δεν γνωρίζουν και ίσως δεν μπορούν να μάθουν τους κανόνες του σύγχρονου διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού, με αποτέλεσμα οι εκτιμήσεις, οι αξιολογήσεις και εντέλει οι επιλογές τους να είναι λανθασμένες.
Είναι εντοπισμένο το πρόβλημα από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης, από τότε ακόμη που εκείνοι οι ανόητοι διορισμένοι κομματικοί διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων συμφωνούσαν και υπέγραφαν αγορές δομημένων ομολόγων, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν όχι τη δόμηση των τίτλων, ούτε καν τη μορφή της επένδυσης.
Και είναι από μόνο του επαρκές το πρόβλημα και ικανό να δικαιολογήσει μια πιθανή και για πολλούς επερχόμενη μαζική αποστρατεία των παλαιών πολιτικών.
akarakousis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401873&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου