Nα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν ο Γ. Παπανδρέου κουβέντιαζε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν επειδή ήξερε ότι θα του λείψουν τα λεφτά. Είμαι βέβαιος πως, αν φοβόταν ότι θα του λείψουν οι γάζες, θα είχε απευθυνθεί στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Υπό αυτή την έννοια, πολύ καλά έκανε ο Πρωθυπουργός και συζητούσε με τον αρμόδιο διεθνή οργανισμό. Οταν ξέρει ότι αύριο-μεθαύριο δεν θα μπορεί να δανειστεί, άρα δεν θα έχει να πληρώσει, είναι υποχρέωση κάθε κυβέρνησης και κάθε κυβερνήτη να ψάξει για λεφτά- όπου μπορεί να ψάξει...
Συζητούσε «υπογείως», που λέει και ο Ντομινίκ;
Προφανώς συζητούσε υπογείως. Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν ανακοινωνόταν επισήμως ότι «η Ελλάδα συζητάει με το ΔΝΤ το ενδεχόμενο προσφυγής της επειδή φοβάται ότι συντόμως δεν θα μπορεί να δανειστεί και δεν θα έχει να πληρώσει»; Αυτά τα πράγματα μόνο «υπογείως» τα κουβεντιάζεις.
Εδώ όμως τα «καλώς» εξαντλούνται. Και ανατέλλει ένα πελώριο «ΓΙΑΤΙ».
Γιατί και για ποιον λόγο τη στιγμή που η κυβέρνηση αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα της οικονομικής κατάστασης ώστε να συζητεί με το ΔΝΤ δεν έκανε πρακτικά τίποτε για να την αντιμετωπίσει; Για ποιον λόγο, δηλαδή, της επέτρεψε να τεθεί εκτός ελέγχου; Μοίραζε αμέριμνα κοινωνικά επιδόματα, επιβάρυνε αλόγιστα το ήδη φουσκωμένο δημόσιο έλλειμμα, συζητούσε για αυξήσεις μισθών και επιδομάτων και ορκιζόταν στην εφαρμογή ενός προεκλογικού προγράμματος το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση ούτε με την προεκλογική ούτε με τη μετεκλογική κατάσταση. «Λεφτά υπάρχουν!».
Αποτέλεσμα; Μια εξάμηνη απραξία και αμεριμνησία οδήγησε στην ανεξέλεγκτη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Και το ΔΝΤ από συνομιλητής έγινε μονόδρομος.
Εδώ εντοπίζεται η βασική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Και αυτό το πελώριο «ΓΙΑΤΙ» χρειάζεται από μέρους τους μια πειστική απάντηση.
Παρ΄ όλο που υποψιάζομαι ότι την απάντηση την έχει δώσει και πάλι ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Ο οποίος στις επίμαχες δηλώσεις του αποκάλυψε ότι οι συζητήσεις με το ΔΝΤ γίνονταν υπογείως όχι επειδή αυτά τα πράγματα δεν συζητούνται δημόσια αλλά επειδή το είχε ζητήσει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση για λόγους εσωτερικού πολιτικού κόστους.
Μάλιστα! Διαχειρίστηκαν τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες. Με το μυαλό στους ψηφοφόρους. Με μια λογική, ας πούμε, Κερατέας ή ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ- ευλόγως και με το ίδιο αποτέλεσμα, οφείλω να συμπεράνω.
Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ο υπουργός Οικονομικών είχε προ μηνών παραδεχθεί ότι περίπου η κυβέρνηση προσπάθησε να φέρει τα πράγματα «με το μαλακό». Προσπάθησαν, δηλαδή, να προσγειώσουν τη χώρα σε μια σκληρή πραγματικότητα με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους ίδιους. Κάτι σαν την «ήπια προσαρμογή» του Αλογοσκούφη.
Γενικώς, το βρίσκω πολιτικά θεμιτό. Αλλά, δεδομένων των περιστάσεων, αποδείχθηκε τραγικά ανεύθυνο. Και γι΄ αυτό ό,τι ακολούθησε δεν ήταν παρά μια αναπόφευκτη συνέπεια: η οικονομία εκδικήθηκε την πολιτική διαχείριση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο αυτό το διάστημα οι «αγορές» εγκαλούνταν (και εγκαλούνται ακόμη...) επειδή δεν υπακούουν στις αξιολογήσεις της κυβέρνησης και στις απαιτήσεις της πολιτικής συγκυρίας.
Μακάρι το πάθημα να χρησιμεύσει ως μάθημα- αλλά δεν το βλέπω! Ακόμη και σήμερα η ίδια αντίληψη διαιωνίζεται. Υπάρχουν υπουργοί που προσπαθούν να χειριστούν την κατάσταση όχι με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος. Που νομίζουν πως, αν λουφάρουν, θα διασωθούν- σε αντίθεση με τους «τζιτζιφιόγκους» που καρφώνουν τους λουφαδόρους!
Ετσι, ας πούμε, τη στιγμή που ο προϋπολογισμός έχει σχεδόν ναυαγήσει, προσπαθούν ακόμη να πουλήσουν στην τρόικα το παραμύθι ότι τα λεφτά θα βρεθούν από υποθετικά έσοδα, μήπως και αποφύγουν να κόψουν περισσότερες δαπάνες. Και διαπληκτίζονται για τον δημόσιο έλεγχο της ΔΕΗ ή τις μετατάξεις των δημοσίων υπαλλήλων τη στιγμή που ολόκληρος ο δημόσιος τομέας έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει και ο δραστικός περιορισμός του αποτελεί τη διέξοδο που έχουν ήδη συμφωνήσει.
Πολύ φοβούμαι, δηλαδή, ότι εξακολουθούν να κυβερνούν με την κρυφή βεβαιότητα ότι «λεφτά υπάρχουν!» και ότι θα κυβερνούν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αλλά πολύ περισσότερο φοβάμαι ότι η επιβίωση αυτής της έκπτωτης λογικής μιας παλαιοκομματικής ψευδο-Αριστεράς θα υποχρεώσει και πάλι την οικονομία να εκδικηθεί. Αυτή τη φορά, αμείλικτα...
jpretenteris@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=399648&h1=true
Υπό αυτή την έννοια, πολύ καλά έκανε ο Πρωθυπουργός και συζητούσε με τον αρμόδιο διεθνή οργανισμό. Οταν ξέρει ότι αύριο-μεθαύριο δεν θα μπορεί να δανειστεί, άρα δεν θα έχει να πληρώσει, είναι υποχρέωση κάθε κυβέρνησης και κάθε κυβερνήτη να ψάξει για λεφτά- όπου μπορεί να ψάξει...
Συζητούσε «υπογείως», που λέει και ο Ντομινίκ;
Προφανώς συζητούσε υπογείως. Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν ανακοινωνόταν επισήμως ότι «η Ελλάδα συζητάει με το ΔΝΤ το ενδεχόμενο προσφυγής της επειδή φοβάται ότι συντόμως δεν θα μπορεί να δανειστεί και δεν θα έχει να πληρώσει»; Αυτά τα πράγματα μόνο «υπογείως» τα κουβεντιάζεις.
Εδώ όμως τα «καλώς» εξαντλούνται. Και ανατέλλει ένα πελώριο «ΓΙΑΤΙ».
Γιατί και για ποιον λόγο τη στιγμή που η κυβέρνηση αντιλαμβανόταν την κρισιμότητα της οικονομικής κατάστασης ώστε να συζητεί με το ΔΝΤ δεν έκανε πρακτικά τίποτε για να την αντιμετωπίσει; Για ποιον λόγο, δηλαδή, της επέτρεψε να τεθεί εκτός ελέγχου; Μοίραζε αμέριμνα κοινωνικά επιδόματα, επιβάρυνε αλόγιστα το ήδη φουσκωμένο δημόσιο έλλειμμα, συζητούσε για αυξήσεις μισθών και επιδομάτων και ορκιζόταν στην εφαρμογή ενός προεκλογικού προγράμματος το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση ούτε με την προεκλογική ούτε με τη μετεκλογική κατάσταση. «Λεφτά υπάρχουν!».
Αποτέλεσμα; Μια εξάμηνη απραξία και αμεριμνησία οδήγησε στην ανεξέλεγκτη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Και το ΔΝΤ από συνομιλητής έγινε μονόδρομος.
Εδώ εντοπίζεται η βασική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Και αυτό το πελώριο «ΓΙΑΤΙ» χρειάζεται από μέρους τους μια πειστική απάντηση.
Παρ΄ όλο που υποψιάζομαι ότι την απάντηση την έχει δώσει και πάλι ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Ο οποίος στις επίμαχες δηλώσεις του αποκάλυψε ότι οι συζητήσεις με το ΔΝΤ γίνονταν υπογείως όχι επειδή αυτά τα πράγματα δεν συζητούνται δημόσια αλλά επειδή το είχε ζητήσει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση για λόγους εσωτερικού πολιτικού κόστους.
Μάλιστα! Διαχειρίστηκαν τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες. Με το μυαλό στους ψηφοφόρους. Με μια λογική, ας πούμε, Κερατέας ή ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ- ευλόγως και με το ίδιο αποτέλεσμα, οφείλω να συμπεράνω.
Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ο υπουργός Οικονομικών είχε προ μηνών παραδεχθεί ότι περίπου η κυβέρνηση προσπάθησε να φέρει τα πράγματα «με το μαλακό». Προσπάθησαν, δηλαδή, να προσγειώσουν τη χώρα σε μια σκληρή πραγματικότητα με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους ίδιους. Κάτι σαν την «ήπια προσαρμογή» του Αλογοσκούφη.
Γενικώς, το βρίσκω πολιτικά θεμιτό. Αλλά, δεδομένων των περιστάσεων, αποδείχθηκε τραγικά ανεύθυνο. Και γι΄ αυτό ό,τι ακολούθησε δεν ήταν παρά μια αναπόφευκτη συνέπεια: η οικονομία εκδικήθηκε την πολιτική διαχείριση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο αυτό το διάστημα οι «αγορές» εγκαλούνταν (και εγκαλούνται ακόμη...) επειδή δεν υπακούουν στις αξιολογήσεις της κυβέρνησης και στις απαιτήσεις της πολιτικής συγκυρίας.
Μακάρι το πάθημα να χρησιμεύσει ως μάθημα- αλλά δεν το βλέπω! Ακόμη και σήμερα η ίδια αντίληψη διαιωνίζεται. Υπάρχουν υπουργοί που προσπαθούν να χειριστούν την κατάσταση όχι με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος. Που νομίζουν πως, αν λουφάρουν, θα διασωθούν- σε αντίθεση με τους «τζιτζιφιόγκους» που καρφώνουν τους λουφαδόρους!
Ετσι, ας πούμε, τη στιγμή που ο προϋπολογισμός έχει σχεδόν ναυαγήσει, προσπαθούν ακόμη να πουλήσουν στην τρόικα το παραμύθι ότι τα λεφτά θα βρεθούν από υποθετικά έσοδα, μήπως και αποφύγουν να κόψουν περισσότερες δαπάνες. Και διαπληκτίζονται για τον δημόσιο έλεγχο της ΔΕΗ ή τις μετατάξεις των δημοσίων υπαλλήλων τη στιγμή που ολόκληρος ο δημόσιος τομέας έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει και ο δραστικός περιορισμός του αποτελεί τη διέξοδο που έχουν ήδη συμφωνήσει.
Πολύ φοβούμαι, δηλαδή, ότι εξακολουθούν να κυβερνούν με την κρυφή βεβαιότητα ότι «λεφτά υπάρχουν!» και ότι θα κυβερνούν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αλλά πολύ περισσότερο φοβάμαι ότι η επιβίωση αυτής της έκπτωτης λογικής μιας παλαιοκομματικής ψευδο-Αριστεράς θα υποχρεώσει και πάλι την οικονομία να εκδικηθεί. Αυτή τη φορά, αμείλικτα...
jpretenteris@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=399648&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου