Το πρώτο που μου ήρθε στο νου μόλις πληροφορήθηκα χθες την είδηση του θανάτου του Μπιν Λάντεν ήταν ο απροκάλυπτος ενθουσιασμός και οι πανηγυρισμοί από διαφόρους εδώ στην Ελλάδα την ιστορική ημέρα της ενδεκάτης Σεπτεμβρίου, σχεδόν πριν από μία δεκαετία. Τότε, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι, παρά τα δώδεκα χρόνια που είχαν περάσει μετά την πτώση του κομμουνισμού και την πλήρη αποκάλυψη της οικτρής πραγματικότητας πίσω από αυτό που ο Τσώρτσιλ είχε ονομάσει «σιδηρούν παραπέτασμα», θα υπήρχε στη χώρα μου (την, κατά τα άλλα, «Δυτική»)
τέτοιο τυφλό μίσος για την ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου, το οποίο μάλιστα θα οδηγούσε κάποιους μέχρι του σημείου να συμπαρατάσσονται με την αβυσσαλέα ηλιθιότητα του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Πιστοί στη σπουδαία μας παράδοση να εξιδανικεύουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις μας και να φτιάχνουμε στυλ από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, αρκετοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι χάρηκαν τότε για «το χαστούκι» που είχε καταφέρει ο Μπιν Λάντεν στην αλαζονεία των ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και εκπρόσωποι του είδους homo pasokus, οι οποίοι, τυπικά μεν, θα ήθελαν να έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές τον ανταρτοπόλεμο, αλλά στο βάθος της καρδιάς τους αντιλαμβάνονται τον επίγειο παράδεισο ως ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για ψώνια - και χωρίς τη γυναίκα τους, εννοείται. Το είδος εκείνων που κάνουν σεξοτουρισμό στη σοσιαλιστική μπανανία του Φιντέλ, αλλά θα συγκλονισθούν όταν αποβιώσει ο δικτάτορας της Κούβας...
Το αντιδυτικό πνεύμα στην Ελλάδα έχει μάλλον ενισχυθεί έκτοτε, όπως φαίνεται από την τρέχουσα επιχειρηματολογία κατά του Μνημονίου. Για τον λόγο αυτόν και τούτη τη φορά, με αφορμή την εξόντωση του Μπιν Λάντεν, αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόμο του προς τη δημόσια έκφραση ο χαζοχαρούμενος αντιαμερικανισμός. Μπροστά μας ανοίγεται λοιπόν χρυσή περίοδος συνωμοσιολογίας για τους αθλητές της ομφαλοσκόπησης. Δεν θα ξαφνιασθώ αν διαβάσουμε κάπου, λ. χ., ότι η επιχείρηση κατά του Μπιν Λάντεν έγινε σκοπίμως τη συγκεκριμένη εποχή από τους Αμερικανούς, ως αντιπερισπασμός από την επέλαση των σκοτεινών δυνάμεων του καπιταλισμού εναντίον της γλυκιάς μας πατρίδας και του υπέροχου λαού της, που κατέκτησε το «δικαίωμα» να ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει και εκπλήσσεται επειδή οι άλλοι τού αμφισβητούν το «κεκτημένο»!
Δεν θα λείψει, υποθέτω, και άφθονη αρλούμπα από την «πολιτικώς ορθή» σκοπιά, τη σκοπιά της δήθεν υψηλής ευαισθησίας: Δεν θα με κατέπλησσε αν ακούγαμε για «απολίτιστους» Αμερικανύς και τη «βαρβαρότητα» των δημόσιων πανηγυρισμών τους, για Αμερικανούς που δεν ξέρουν τίποτε από το μεγαλείο της Αντιγόνης, που δεν σέβονται καν τους νεφροπαθείς και ποιος ξέρει τι άλλο παλαβό. Θα είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2011...
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
τέτοιο τυφλό μίσος για την ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου, το οποίο μάλιστα θα οδηγούσε κάποιους μέχρι του σημείου να συμπαρατάσσονται με την αβυσσαλέα ηλιθιότητα του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Πιστοί στη σπουδαία μας παράδοση να εξιδανικεύουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις μας και να φτιάχνουμε στυλ από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, αρκετοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι χάρηκαν τότε για «το χαστούκι» που είχε καταφέρει ο Μπιν Λάντεν στην αλαζονεία των ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και εκπρόσωποι του είδους homo pasokus, οι οποίοι, τυπικά μεν, θα ήθελαν να έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές τον ανταρτοπόλεμο, αλλά στο βάθος της καρδιάς τους αντιλαμβάνονται τον επίγειο παράδεισο ως ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για ψώνια - και χωρίς τη γυναίκα τους, εννοείται. Το είδος εκείνων που κάνουν σεξοτουρισμό στη σοσιαλιστική μπανανία του Φιντέλ, αλλά θα συγκλονισθούν όταν αποβιώσει ο δικτάτορας της Κούβας...
Το αντιδυτικό πνεύμα στην Ελλάδα έχει μάλλον ενισχυθεί έκτοτε, όπως φαίνεται από την τρέχουσα επιχειρηματολογία κατά του Μνημονίου. Για τον λόγο αυτόν και τούτη τη φορά, με αφορμή την εξόντωση του Μπιν Λάντεν, αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόμο του προς τη δημόσια έκφραση ο χαζοχαρούμενος αντιαμερικανισμός. Μπροστά μας ανοίγεται λοιπόν χρυσή περίοδος συνωμοσιολογίας για τους αθλητές της ομφαλοσκόπησης. Δεν θα ξαφνιασθώ αν διαβάσουμε κάπου, λ. χ., ότι η επιχείρηση κατά του Μπιν Λάντεν έγινε σκοπίμως τη συγκεκριμένη εποχή από τους Αμερικανούς, ως αντιπερισπασμός από την επέλαση των σκοτεινών δυνάμεων του καπιταλισμού εναντίον της γλυκιάς μας πατρίδας και του υπέροχου λαού της, που κατέκτησε το «δικαίωμα» να ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει και εκπλήσσεται επειδή οι άλλοι τού αμφισβητούν το «κεκτημένο»!
Δεν θα λείψει, υποθέτω, και άφθονη αρλούμπα από την «πολιτικώς ορθή» σκοπιά, τη σκοπιά της δήθεν υψηλής ευαισθησίας: Δεν θα με κατέπλησσε αν ακούγαμε για «απολίτιστους» Αμερικανύς και τη «βαρβαρότητα» των δημόσιων πανηγυρισμών τους, για Αμερικανούς που δεν ξέρουν τίποτε από το μεγαλείο της Αντιγόνης, που δεν σέβονται καν τους νεφροπαθείς και ποιος ξέρει τι άλλο παλαβό. Θα είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2011...
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου