Είναι καιρός για να αγοράζει κανείς. Αν κρατηθεί η Ελλάδα, μαζί με τη Πορτογαλία και την Ιρλανδία, μπορεί οι αγορές να ηρεμήσουν και να μην επέλθει πανικός στην Ιταλία και την Ισπανία, και η κατάσταση να καλμάρει.
Τον Ιούλιο του 2013 θα ζωντανέψει ο νέος ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης με το $1.1 τρισ. που θα στηρίζεται από τα 17 μέλη της ευρωζώνης, θα αστυνομεύεται από τις Βρυξέλλες, και θα διαθέτει αρμοδιότητες τύπου ΔΝΤ.
Αυτό τουλάχιστον είναι το σχέδιο.
Πολλά μπορούν όμως να πάνε στραβά, και ο μεγαλύτερος κίνδυνος μπορεί να ξεπηδήσει από τις κάλπες. Η καθιέρωση του ευρώ δεν ήταν παρά μια φάση στην σταδιακή παράκαμψη των ψηφοφόρων της ΕΕ. Η αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων από «ξένο» στην ουσία χρήμα, σήμαινε πως τα περισσότερα (αδύναμα) κράτη θα έχαναν την δημοσιονομική και οικονομική τους αυτονομία. Παλαιότερα, με την υποτίμηση, ένα κράτος μπορούσε να επαναφέρει την ισορροπία. Μπορεί το επίπεδο διαβίωσης του να έπεφτε συγκριτικά με τους διεθνείς ανταγωνιστές, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να επιλέγει τη δική του πορεία.
Αυτή η επιλογή δεν υπάρχει πλέον. Μόλις ένα κράτος δεν μπορεί να τυπώσει δικό του χρήμα, θα πρέπει να αρχίσει να λειτουργεί με τρόπους που βολεύουν τους διεθνείς πιστωτές του. Με άλλα λόγια, ένα τέτοιο κράτος θα πρέπει να βαδίζει ανάλογα με το κράτος που ορίζει τους ρυθμούς. Και στη περίπτωση της Ελλάδας, αν το κράτος που ορίζει τους ρυθμούς είναι η Γερμανία, τότε θα πρέπει να αλλάξει πολιτικά και πολιτισμικά, αν θέλει να επιβιώσει.
Οι αλλαγές αυτές μπορεί να ήταν επιθυμητές, αλλά δεν αρκεί η εξωτερική πειθαρχία για να τις πραγματοποιήσει. Μετά από 10 χρόνια ως μέλος της νομισματικής ένωσης, η Ελλάδα χρειάζεται να υποτιμήσει το νόμισμά της κατά τουλάχιστον 50%. Χωρίς τη δραχμή, η μόνη διαθέσιμη λύση είναι η αυστηρή λιτότητα, και εκεί είναι που η πολιτική μπορεί να ανατρέψει το τεχνοκρατικό πάρτι που επιβλήθηκε στους Έλληνες. Όπως άλλωστε ανακοίνωσε ο Jean-Claude Juncker, «η οικονομική αυτοκυριαρχία της Ελλάδας θα είναι στο εξής αυστηρά περιορισμένη».
Τι θα γίνει αν οι Έλληνες πουν όχι; Το κοινοβούλιο υπερψήφισε τα μέτρα, αλλά η αντιπολίτευση δεν συμφωνεί, και η οικονομία της χώρας πάει κατά διαόλου, με το δημόσιο χρέος δύσκολα να μπορεί να ξοφληθεί. Με την ανεργία της στα ύψη, και εν αναμονή περισσότερων ταραχών στους δρόμους, μέχρι πότε η Ελλάδα θα αντέξει, πριν αποφασίσει πως δεν έχει να χάσει τόσα όσα οι πιστωτές της; Η κρίση ήδη ανέτρεψε τη πορτογαλική και την ιρλανδική κυβέρνηση, και ταπείνωσε τους Ισπανούς σοσιαλιστές στις τελευταίες τοπικές εκλογές. Τι έχουν λοιπόν να χάσουν οι Έλληνες πολιτικοί αν δεν «μασήσουν» από τη μπλόφα του Γιούνκερ;
Αντιμέτωποι με ένα ζοφερό μέλλον, δεν θέλει και πολύ για τις υπόλοιπες χώρες PIIGS να αρχίσουν να αισθάνονται το ίδιο. Ήδη οι Ιρλανδοί άρχισαν να αναθεωρούν τη σοφία της κίνησής τους να εγγυηθούν για το διαλυμένο τραπεζικό τους σύστημα, μια κίνηση που έχει περισσότερη αξία για τους δανειστές τους παρά για τους ίδιους.
Το ίδιο δυσαρεστημένοι είναι και αυτοί που «ταΐζουν» τα PIIGS, κυρίως οι Γερμανοί. Οι ψηφοφόροι δεν ρωτούνται καν, και όταν ρωτούνται διαφωνούν. Αυτό δημιουργεί μείζον πρόβλημα στην Angela Merkel. Και χωρίς τη γερμανική υποστήριξη, η μεταδοτικότητα που όλοι φοβούνται θα γίνει πραγματικότητα. Και παρά τη δυσαρέσκειά της με τους PIIGS, η πραγματίστρια Merkel αντιλαμβάνεται τους κινδύνους, και κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, παρά την πολιτική αντίσταση που έχει να αντιμετωπίσει. Ήδη όμως χάνει σε πολιτική επιρροή. Και τα χειρότερα έπονται. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το 60% των συμπατριωτών της διαφωνεί με τη τελευταία απόπειρα διάσωσης της Ελλάδας, και η αμφισβήτηση διεισδύει πλέον και στον κυβερνητικό συνασπισμό της.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό αναπτυγμένο Βορρά. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Οι νέες αλλαγές που προβλέπονται για τον μηχανισμό στήριξης χρειάζεται να επικυρωθούν από τα κοινοβούλια των 17 χωρών μελών της ευρωζώνης. Ήδη οι Αυστριακοί είναι αναστατωμένοι, οι Ολλανδοί διαιρεμένοι, και οι «Πραγματικοί Φιλανδοί» κέρδισαν το 19% στις τελευταίες εθνικές εκλογές της χώρας τους.
Έτσι, με βάση τα δεδομένα, δύσκολα θα περάσει από τα 17 κοινοβούλια η νέα διάσωση της Ελλάδας. Η πολιτική πλευρά του ζητήματος είναι σκληρή, και προβλέπεται να σκληρύνει κι άλλο. Οι οικονομικές ανισορροπίες της ευρωζώνης δύσκολα θα εξομαλυνθούν, παρά τις συμφωνίες, τα πακέτα, και τις διασώσεις.
Η καλύτερη λύση θα ήταν μια μορφή ομοσπονδοποίησης, με περισσότερη δημοσιονομική και νομισματική ένωση. Κάτι τέτοιο όμως, είναι πολύ δύσκολο να «πλασαριστεί» στα ευρωπαϊκά εκλογικά σώματα, ειδικά στα κράτη που καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό. Και επίσης, με βάση τους περσινούς εκλογικούς καταποντισμούς, θα είναι πλέον δύσκολο για τους πολιτικούς να αγνοήσουν αυτά τα εκλογικά σώματα.
Άρα, ήρθε ή ώρα των ψηφοφόρων. Η γνώμη τους μετράει επιτέλους.
S.A.-The Weekly Standard
http://www.antinews.gr/2011/07/26/114788/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου