Παρά το γεγονός ότι ο πρώτος κύκλος του σήριαλ «Συναίνεση» απέτυχε, η διεθνής υπερπαραγωγή επανέρχεται και μάλιστα μέσα σε λίγους μήνες: ο δεύτερος κύκλος, μόλις άρχισε. Μόνη αλλαγή στο σίκουελ, αυτή του ενός εκ των πρωταγωνιστών, που πράγματι σηματοδότησε και μια αλλαγή ύφους, καθώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν χθες πολύ πιο προσεκτικός στις δηλώσεις του, και σε περιεχόμενο και σε ύφος, από τον προκάτοχό του κ. Παπακωνσταντίνου. Ομως, το σενάριο, δεν άλλαξε. Η βασική πλοκή παραμένει: κεντρική ιδέα είναι και πάλι ότι από τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαρτώνται όλα. Τα πάντα. Οχι από την κυβέρνηση και τις, δυστυχώς, τραγικές επιδόσεις της, αλλά από την αντιπολίτευση και τη συγκατάνευσή της.
Λες και ζούμε σε μια χώρα που το κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει εξαφανιστεί: η θεμελιώδης δημοκρατική αρχή που λέει ότι η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση ελέγχει, παρουσιάζεται πλέον περίπου ως ποινικό αδίκημα...
Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι πλέον ένα πρόβλημα για όλο το έργο, ακριβώς γιατί έχει προηγηθεί ο πρώτος κύκλος όπου ενώ ο σκληρός πολιτικός εκβιασμός δεν πέρασε, τα πτωχεύουμε, διαλυόμαστε, πεθαίνουμε ξεχάστηκαν και η δόση εισπράχθηκε κανονικά και στην ώρα της, αλλά χωρίς ποτέ κανείς να εξηγήσει το πώς και το γιατί...
Εδώ ακριβώς λοιπόν είναι που πρέπει να θυμηθούμε τι έγινε στον προηγούμενο κύκλο. Οσο πλησιάζαμε προς την ώρα της εκταμίευσης ζήσαμε ένα φοβερό κρεσέντο πίεσης που περιείχε ότι μπορούσε να φανταστεί κανείς: από την επίτροπο Μαρία Δαμανάκη και τις απαράδεκτες δηλώσεις τις περί σεναρίου εξόδου από το ευρώ – με τη διάψευση της ίδιας της Ευρωπαικής Επιτροπής, ή τις φοβερές απειλές προερχόμενες από κυβερνήσεις και στελέχη εντός κι εκτός Ελλάδος, της Αγκελα Μέρκελ συμπεριλαμβανομένης, μέχρι τα απειλητικά δημοψηφίσματα και τη σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, το οποίο και δεν οδήγησε στη συναίνεση.
Αποτέλεσμα; Περίπου μία ώρα μετά από το τέλος εκείνου του συμβουλίου, θα θυμούνται οι αναγνώστες, ο τότε υπουργός Οικονομικών έκανε στροφή 180 μοιρών και δήλωνε ότι η πέμπτη δόση θα εισπραχθεί κανονικά!
Ηταν μία από τις ελάχιστες δηλώσεις όλης της θητείας του όπου ο κ. Παπακωνσταντίνου έπεσε τελικά μέσα. Σε χρόνο μηδέν, φτάνοντας στο δια ταύτα, όλες οι πιέσεις ξεχάστηκαν, εξανεμίστηκαν, η δόση εκταμιεύθηκε και όλο αυτό το απίθανο, πρωτοφανές πολιτικό θρίλερ που από πλευράς πολιτικής και πολιτειακής τάξης φλέρταρε με την εκτροπή, ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ!...
Φυσικά, ο κυριότερος λόγος γι αυτό, ήταν ότι τα χρήματα της περίφημης δόσης δεν προορίζονταν για τα ελληνικά ταμεία, αλλά περνούσαν «τράνζιτ» από ελληνικούς λογαριασμούς για να καταλήξουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, γεγονός που καθιστούσε περίπου απαγορευτικό το ενδεχόμενο μη «εκταμίευσής τους». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την έκτη δόση.
Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η χώρα δεν πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της – κάθε άλλο. Ομως, η στάση της αντιπολίτευσης δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το αν η χώρα θα τις τηρήσει ή όχι σε συνάρτηση με τις τρέχουσες δόσεις. Αυτό είναι αποκλειστική δουλειά της κυβέρνησης. Δεν είναι η αξιωματική αντιπολίτευση αυτή που εμποδίζει λ.χ. στα κλειστά επαγγέλματα, ο καυγάς των υπουργών είναι, που αναζωπυρώθηκε ξαφνικά χθες και η κυβερνητική αδυναμία να δώσει λύση.
Αυτό ακριβώς ισχύει για όλο το φάσμα των υστερήσεων ως προς τους στόχους, με πρώτο και κορυφαίο το κεφάλαιο των αποκρατικοποιήσεων, που αποτελεί και την κύρια μαύρη λίστα της τρόικας ως προς τις ελληνικές επιδόσεις, ή την αναποτελεσματικότητα του φορολογικού μηχανισμού, που, δύο χρόνια τώρα, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να τον κάνει να λειτουργήσει.
Η πίεση λοιπόν για συναίνεση έχει εντελώς άλλα κίνητρα. Ουδεμία σχέση είχε και έχει με την επίτευξη των στόχων που πάσχουν. Από την πλευρά των δανειστών, έχει το κίνητρο της πρόσδεσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα πρόγραμμα που θα κληθεί να εφαρμόσει αν και όταν γίνει εξουσία και, κυρίως, η πίεση δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αλλά με τα μέσα για τα οποία, όμως, η αντιπολίτευση όχι απλώς δικαιούται, αλλά οφείλει να έχει τη δική της άποψη και να την υπερασπίζεται.
Αντίθετα, η πίεση από την πλευρά της κυβέρνησης, το κίνητρο είναι ακριβώς το σήμερα, δηλαδή είναι η προσπάθεια για το μοίρασμα της ευθύνης της αποτυχίας που, δυστυχώς, όλο και πιο βαθειά καταγράφεται.
Ολα αυτά συνέβησαν λοιπόν από το τέλος του πρώτου κύκλου του σήριαλ μέχρι σήμερα. Και, τώρα, μπαίνουμε στην κατάσταση «η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται». Ο δεύτερος κύκλος άρχισε χθες με την επίσκεψη Βενιζέλου στη Συγγρού, θα συνεχιστεί σήμερα με την επίσκεψη της τρόικας στα ίδια γραφεία και, ασφαλώς, σιγά σιγά, όσο πλησιάζουμε στις μαγικές ημερομηνίες, η ίδια πίεση με τους ίδιους αποδέκτες, θα κορυφώνεται εντός κι εκτός Ελλάδος.
Ομως, επειδή το έργο το είδαμε και πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε και πώς κατέληξε στον πρώτο κύκλο, μήπως θα ήταν καλή ιδέα να βρεθεί κάτι νέο στο σενάριο; Γιατί, όσο και να ναι, ε, το παλιό, κούρασε…
Γεώργιος Π. Μαλούχος/http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=417173&h1=true
Λες και ζούμε σε μια χώρα που το κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει εξαφανιστεί: η θεμελιώδης δημοκρατική αρχή που λέει ότι η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση ελέγχει, παρουσιάζεται πλέον περίπου ως ποινικό αδίκημα...
Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι πλέον ένα πρόβλημα για όλο το έργο, ακριβώς γιατί έχει προηγηθεί ο πρώτος κύκλος όπου ενώ ο σκληρός πολιτικός εκβιασμός δεν πέρασε, τα πτωχεύουμε, διαλυόμαστε, πεθαίνουμε ξεχάστηκαν και η δόση εισπράχθηκε κανονικά και στην ώρα της, αλλά χωρίς ποτέ κανείς να εξηγήσει το πώς και το γιατί...
Εδώ ακριβώς λοιπόν είναι που πρέπει να θυμηθούμε τι έγινε στον προηγούμενο κύκλο. Οσο πλησιάζαμε προς την ώρα της εκταμίευσης ζήσαμε ένα φοβερό κρεσέντο πίεσης που περιείχε ότι μπορούσε να φανταστεί κανείς: από την επίτροπο Μαρία Δαμανάκη και τις απαράδεκτες δηλώσεις τις περί σεναρίου εξόδου από το ευρώ – με τη διάψευση της ίδιας της Ευρωπαικής Επιτροπής, ή τις φοβερές απειλές προερχόμενες από κυβερνήσεις και στελέχη εντός κι εκτός Ελλάδος, της Αγκελα Μέρκελ συμπεριλαμβανομένης, μέχρι τα απειλητικά δημοψηφίσματα και τη σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, το οποίο και δεν οδήγησε στη συναίνεση.
Αποτέλεσμα; Περίπου μία ώρα μετά από το τέλος εκείνου του συμβουλίου, θα θυμούνται οι αναγνώστες, ο τότε υπουργός Οικονομικών έκανε στροφή 180 μοιρών και δήλωνε ότι η πέμπτη δόση θα εισπραχθεί κανονικά!
Ηταν μία από τις ελάχιστες δηλώσεις όλης της θητείας του όπου ο κ. Παπακωνσταντίνου έπεσε τελικά μέσα. Σε χρόνο μηδέν, φτάνοντας στο δια ταύτα, όλες οι πιέσεις ξεχάστηκαν, εξανεμίστηκαν, η δόση εκταμιεύθηκε και όλο αυτό το απίθανο, πρωτοφανές πολιτικό θρίλερ που από πλευράς πολιτικής και πολιτειακής τάξης φλέρταρε με την εκτροπή, ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ!...
Φυσικά, ο κυριότερος λόγος γι αυτό, ήταν ότι τα χρήματα της περίφημης δόσης δεν προορίζονταν για τα ελληνικά ταμεία, αλλά περνούσαν «τράνζιτ» από ελληνικούς λογαριασμούς για να καταλήξουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, γεγονός που καθιστούσε περίπου απαγορευτικό το ενδεχόμενο μη «εκταμίευσής τους». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την έκτη δόση.
Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η χώρα δεν πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της – κάθε άλλο. Ομως, η στάση της αντιπολίτευσης δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το αν η χώρα θα τις τηρήσει ή όχι σε συνάρτηση με τις τρέχουσες δόσεις. Αυτό είναι αποκλειστική δουλειά της κυβέρνησης. Δεν είναι η αξιωματική αντιπολίτευση αυτή που εμποδίζει λ.χ. στα κλειστά επαγγέλματα, ο καυγάς των υπουργών είναι, που αναζωπυρώθηκε ξαφνικά χθες και η κυβερνητική αδυναμία να δώσει λύση.
Αυτό ακριβώς ισχύει για όλο το φάσμα των υστερήσεων ως προς τους στόχους, με πρώτο και κορυφαίο το κεφάλαιο των αποκρατικοποιήσεων, που αποτελεί και την κύρια μαύρη λίστα της τρόικας ως προς τις ελληνικές επιδόσεις, ή την αναποτελεσματικότητα του φορολογικού μηχανισμού, που, δύο χρόνια τώρα, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να τον κάνει να λειτουργήσει.
Η πίεση λοιπόν για συναίνεση έχει εντελώς άλλα κίνητρα. Ουδεμία σχέση είχε και έχει με την επίτευξη των στόχων που πάσχουν. Από την πλευρά των δανειστών, έχει το κίνητρο της πρόσδεσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα πρόγραμμα που θα κληθεί να εφαρμόσει αν και όταν γίνει εξουσία και, κυρίως, η πίεση δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αλλά με τα μέσα για τα οποία, όμως, η αντιπολίτευση όχι απλώς δικαιούται, αλλά οφείλει να έχει τη δική της άποψη και να την υπερασπίζεται.
Αντίθετα, η πίεση από την πλευρά της κυβέρνησης, το κίνητρο είναι ακριβώς το σήμερα, δηλαδή είναι η προσπάθεια για το μοίρασμα της ευθύνης της αποτυχίας που, δυστυχώς, όλο και πιο βαθειά καταγράφεται.
Ολα αυτά συνέβησαν λοιπόν από το τέλος του πρώτου κύκλου του σήριαλ μέχρι σήμερα. Και, τώρα, μπαίνουμε στην κατάσταση «η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται». Ο δεύτερος κύκλος άρχισε χθες με την επίσκεψη Βενιζέλου στη Συγγρού, θα συνεχιστεί σήμερα με την επίσκεψη της τρόικας στα ίδια γραφεία και, ασφαλώς, σιγά σιγά, όσο πλησιάζουμε στις μαγικές ημερομηνίες, η ίδια πίεση με τους ίδιους αποδέκτες, θα κορυφώνεται εντός κι εκτός Ελλάδος.
Ομως, επειδή το έργο το είδαμε και πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε και πώς κατέληξε στον πρώτο κύκλο, μήπως θα ήταν καλή ιδέα να βρεθεί κάτι νέο στο σενάριο; Γιατί, όσο και να ναι, ε, το παλιό, κούρασε…
Γεώργιος Π. Μαλούχος/http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=417173&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου