Μπορεί η 42χρονη κυριαρχία του Καντάφι να τελείωσε, ή να τελειώνει, τα προβλήματα όμως της Λιβύης όχι. Ότι και να γίνει, η χώρα θα δυσκολευτεί να περάσει στη δημοκρατία. Ο Καντάφι κυριάρχησε τόσο πολύ, και επί τόσα πολλά χρόνια, βασισμένος στο «πειραγμένο» Πράσινο Βιβλίο του, που ελάχιστοι θεσμοί συνεχίζουν να λειτουργούν. Υπάρχουν ολόκληρες γενιές που δεν ξέρουν τίποτα άλλο από τη δεσποτική του ηγεσία.
Η χώρα σπαράσσεται εδώ και 6 μήνες από εμφύλιες συγκρούσεις. Ο αριθμός των νεκρών είναι άγνωστος, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται από 10.000 έως και 30.000.
Πάνω από ένα εκατομμύριο Λίβυοι εγκατέλειψαν τη χώρα ως πρόσφυγες, ενώ 240.000 μετακινήθηκαν εσωτερικά.
Ένα παράδειγμα του τι θα ακολουθήσει είναι και το τι θα γίνει με τις ακίνητες περιουσίες όσων τις εγκατέλειψαν, μόλις γυρίσουν πίσω, την ώρα που τις οικειοποιήθηκαν κάποιοι άλλοι.
Από κει και πέρα τα προβλήματα θα πολλαπλασιαστούν. Ο πόλεμος διέλυσε τη βασική βιομηχανία της χώρας, τη παραγωγή πετρελαίου. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως θα χρειαστούν μήνες μέχρι η παραγωγή να φτάσει στα 500.000 βαρέλια την ημέρα, και τουλάχιστον τρία χρόνια μέχρι να φτάσει στα επίπεδα του 2010 (1.8 βαρέλια ημερησίως). Με τις σημερινές τιμές ($108 ανά βαρέλι αργού), τα απολεσθέντα έσοδα για τα επόμενα τρία χρόνια θα φτάσουν τα $118 δισ.
Η οικονομία της Λιβύης θα δυσκολευτεί να ανακάμψει, αφού υπάρχει και σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας. Ακόμη και μετά τη κατάρρευση των αμυντικών γραμμών του καθεστώτος, υπήρχαν ακόμη σκληροπυρηνικοί Κανταφικοί που αντιστέκονταν, και που θα συνεχίσουν να το κάνουν μέσω ανταρτοπόλεμου, όπως έγινε και στο Ιράκ.
Υπάρχει ακόμη και το ενδεχόμενο οι διάφορες αντάρτικες ομάδες που ενώθηκαν μέσα από το κοινό μίσος τους για τον Καντάφι, να στραφούν η μία εναντίον της άλλης. Ήδη, τον περασμένο Ιούλιο, ο στρατηγός και ένας από τους διοικητές των ανταρτώνAbdul Fatah Younis, δολοφονήθηκε από τους συμπατριώτες του. Είναι σίγουρο πως το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να συγκρατήσει τις αντιπαλότητες και να ελέγξει τη κατάσταση, αφού στερείται πείρας, αλλά και πιστών αποτελεσματικών στρατευμάτων.
Ο Καντάφι ήταν αρκετά δυνατός ώστε να αποτρέψει τις εχθροπραξίες μεταξύ των 140 φυλών της Λιβύης. Χωρίς όμως το αστυνομικό του κράτος, οι φύλαρχοι είναι πιθανόν να πολεμήσουν μεταξύ τους για έσοδα και επιρροή, ενώ κάποιοι μπορεί να συνταχθούν με τους εξτρεμιστές ισλαμιστές, που επίσης αποτελούν μέρος του αντάρτικου συνασπισμού.
Πάντως, υπάρχει κάποια ελπίδα. Οι ηγέτες του Μεταβατικού Συμβουλίου έχουν επιδείξει ωριμότητα και μετριοπάθεια. Διαθέτουν αρκετό ξένο συνάλλαγμα, και οι Λίβυοι είναι εθνικά περήφανοι που οι ίδιοι έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην απελευθέρωση της χώρας τους.
Υπάρχει όμως και ο φόβος μιας καταστροφής, όπως έγινε στο Αφγανιστάν μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν, και στο Ιράκ μετά τη φυγή του Σαντάμ. Και οι δυο χώρες έζησαν το χάος. Για να μη συμβεί κάτι παρόμοιο και στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ θα πρέπει να προσφέρουν οικονομική βοήθεια, τεχνογνωσία, και ίσως και ειρηνευτικά στρατεύματα.
Χρειάζεται σίγουρα εξωτερική προστασία, ώστε να φρουρηθούν τα αποθέματα όπλων, και τα φημολογούμενα όπλα μαζικής καταστροφής που διέθετε το καθεστώς, για να μη πέσουν σε λάθος χέρια. Ήδη ακούγεται ότι λεηλατήθηκαν οι φορητοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι του στρατού. Αν βγουν στην παγκόσμια λαθραία αγορά, υπάρχει φόβος για χρήση τους από τρομοκράτες εναντίον πολιτικών εμπορικών αεροσκαφών. Εξάλλου, μια σταθεροποιητική στρατιωτική δύναμη θα δώσει στο Συμβούλιο τον απαραίτητο χρόνο για να εκπαιδεύσει και να οργανώσει δικές του μονάδες ασφαλείας.
Στην Αμερική δεν υπάρχει ιδιαίτερη όρεξη για άλλη μια αποστολή χερσαίων δυνάμεων. Για αυτό και το βάρος θα πρέπει να πέσει στους ώμους των Ευρωπαίων, Αφρικανών, και Αράβων συμμάχων.
Κάποιοι μπορεί να διαφωνούν, θεωρώντας πως η αποστολή στρατιωτών μπορεί να προκαλέσει αυτά που έγιναν στο Ιράκ. Αυτό όμως εξαρτάται από το τι ακριβώς θεωρείται λάθος στο τι επακολούθησε στο Ιράκ. Η εξέγερση πυροδοτήθηκε από τη παρουσία και μόνο των Αμερικανών στρατιωτών; Οι Σουνίτες μάλλον θα εξεγείρονταν εναντίον του Σιτικού καθεστώτος ούτως ή άλλως. Αυτό που έπαιξε κρίσιμο ρόλο είναι πως οι ΗΠΑ διέλυσαν τις μονάδες ασφαλείας του Ιράκ, ενώ δεν έστειλαν αρκετούς δικούς τους στρατιώτες για να καλύψουν το κενό ασφάλειας που δημιουργήθηκε.
Σε αντίθεση με το Ιράκ, οι εξελίξεις στη Βοσνία, στο Κόσοβο, και στο ανατολικό Τιμούρ ήταν πιο ευνοϊκές, επειδή και στις τρεις αυτές περιοχές υπήρξε σημαντική παρουσία ειρηνευτικών δυνάμεων από την αρχή. Καμία από αυτές τις χώρες δεν αποτελεί παράδεισο, αλλά είναι τουλάχιστον πιο ειρηνικές από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, και προσφέρουν ένα καλύτερο μοντέλο για την μετά-επαναστατική Λιβύη.
Αν λοιπόν το ΝΑΤΟ αρνηθεί να στείλει στρατό στο έδαφος (όπως όλα δείχνουν), και αν δεν επέμβει ο ΟΗΕ, υπάρχει ο φόβος πως η Λιβύη θα καταλήξει ένα ακόμη αποτυχημένο κράτος.
http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-boot-libya-20110824,0,4969337.story
Απόδοση:S.A.
http://www.antinews.gr/2011/08/24/118965/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου