Του Γιωργου Mαντελα
Ο Γκόρντον Μπράουν, ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, έζησε «από μέσα» την πρώτη κι ενδεχομένως κρισιμότερη φάση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ειδικότερα της κρίσης χρέους της Ελλάδας. Κατά συνέπεια, οι παρατηρήσεις που κάνει στο τελευταίο βιβλίο του («Πέρα από το Κραχ»), όταν αναφέρεται στο «δικό μας» πρόβλημα, είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες, αφού εξηγούν πολλά απ’ αυτά που σε όλους εμάς «απέξω» εξακολουθούν να φαντάζουν ανεξήγητα. Ο ίδιος, προφανώς, έχοντας μια αμεσότερη συνεργασία με τον Ελληνα ομόλογό του, ήξερε πολλά και φαίνεται από το κείμενο. Γράφει, για παράδειγμα: «Οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις είναι το θεμέλιο της διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Θεωρώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ελληνας πρωθυπουργός, είχε το θάρρος να λάβει τις δυσκολότερες των αποφάσεων και να εφαρμόσει τα σκληρότερα μέτρα. Αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι λαμβάνει τις καλύτερες δυνατές συμβουλές
. Για παράδειγμα, κατά τους πρώτους μήνες του έτους (σ.σ.: του 2010), εξαιτίας καθυστερήσεων στις αποφάσεις για να βοηθηθεί η Ελλάδα, το κόστος (στην Ελλάδα) της αποφυγής της χρεοκοπίας αυξήθηκε από 30 δισ. ευρώ, κατά προσέγγιση, σε 120 δισ. ευρώ».
Σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, ενδεχομένως, θα πρέπει να αναζητηθεί και η βασική αιτία της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ουσιαστικά, ο Μπράουν περιγράφει αυτό το οποίο πλέον όλοι αντιλαμβάνονται. Οτι η Ελλάδα «έχασε τα βήματα», ακολουθώντας έκτοτε τις εξελίξεις, ασθμαίνοντας, χωρίς να προλαβαίνει σχεδόν τίποτα απ’ όσα γίνονταν γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν. Η ίδια τακτική εξακολουθεί να εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα, έχοντας φτάσει η κατάσταση στο παρά πέντε. Επρεπε να φύγει η τρόικα, να απειληθεί η πληρωμή των μισθών και των συντάξεων του Οκτωβρίου, να γκρεμιστούν οι αγορές, να φτάσει στα «Ιμαλάια» το spread όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών ομολόγων, για να εκδοθεί η εγκύκλιος της εργασιακής εφεδρείας. Που εξαρχής ήταν γνωστό ότι αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο των απαιτήσεων των πιστωτών της χώρας. Μόνο που αν κάθε φορά που πρέπει να γίνει κάτι απ’ όσα συμφωνήθηκαν, το κόστος θα πρέπει να αποτιμάται σε αυτά τα ύψη, τότε, στο τέλος, η εκτόξευση και του κόστους για την αποφυγή της χρεοκοπίας από τα 30 στα 120 δισ. ευρώ θα φαντάζει παιχνιδάκι.
Κι ένα ακόμα κρίσιμο ερώτημα: Ποιος είναι αυτή τη φορά που δίνει αυτού του είδους τις «συμβουλές» στον πρωθυπουργό; Και μια και ήρθε η κουβέντα σε αυτό το σημείο, ποιοι ήταν εκείνοι που τον συμβούλευαν λάθος, στην πρώτη και κρισιμότερη φάση της κρίσης, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Γκόρντον Μπράουν στο βιβλίο του; Οταν γραφτεί η πραγματική ιστορία αυτής της υπόθεσης, με ονόματα και διευθύνσεις, θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον…
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/09/2011_1296236
Ο Γκόρντον Μπράουν, ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, έζησε «από μέσα» την πρώτη κι ενδεχομένως κρισιμότερη φάση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ειδικότερα της κρίσης χρέους της Ελλάδας. Κατά συνέπεια, οι παρατηρήσεις που κάνει στο τελευταίο βιβλίο του («Πέρα από το Κραχ»), όταν αναφέρεται στο «δικό μας» πρόβλημα, είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες, αφού εξηγούν πολλά απ’ αυτά που σε όλους εμάς «απέξω» εξακολουθούν να φαντάζουν ανεξήγητα. Ο ίδιος, προφανώς, έχοντας μια αμεσότερη συνεργασία με τον Ελληνα ομόλογό του, ήξερε πολλά και φαίνεται από το κείμενο. Γράφει, για παράδειγμα: «Οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις είναι το θεμέλιο της διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Θεωρώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ελληνας πρωθυπουργός, είχε το θάρρος να λάβει τις δυσκολότερες των αποφάσεων και να εφαρμόσει τα σκληρότερα μέτρα. Αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι λαμβάνει τις καλύτερες δυνατές συμβουλές
. Για παράδειγμα, κατά τους πρώτους μήνες του έτους (σ.σ.: του 2010), εξαιτίας καθυστερήσεων στις αποφάσεις για να βοηθηθεί η Ελλάδα, το κόστος (στην Ελλάδα) της αποφυγής της χρεοκοπίας αυξήθηκε από 30 δισ. ευρώ, κατά προσέγγιση, σε 120 δισ. ευρώ».
Σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, ενδεχομένως, θα πρέπει να αναζητηθεί και η βασική αιτία της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ουσιαστικά, ο Μπράουν περιγράφει αυτό το οποίο πλέον όλοι αντιλαμβάνονται. Οτι η Ελλάδα «έχασε τα βήματα», ακολουθώντας έκτοτε τις εξελίξεις, ασθμαίνοντας, χωρίς να προλαβαίνει σχεδόν τίποτα απ’ όσα γίνονταν γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν. Η ίδια τακτική εξακολουθεί να εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα, έχοντας φτάσει η κατάσταση στο παρά πέντε. Επρεπε να φύγει η τρόικα, να απειληθεί η πληρωμή των μισθών και των συντάξεων του Οκτωβρίου, να γκρεμιστούν οι αγορές, να φτάσει στα «Ιμαλάια» το spread όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών ομολόγων, για να εκδοθεί η εγκύκλιος της εργασιακής εφεδρείας. Που εξαρχής ήταν γνωστό ότι αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο των απαιτήσεων των πιστωτών της χώρας. Μόνο που αν κάθε φορά που πρέπει να γίνει κάτι απ’ όσα συμφωνήθηκαν, το κόστος θα πρέπει να αποτιμάται σε αυτά τα ύψη, τότε, στο τέλος, η εκτόξευση και του κόστους για την αποφυγή της χρεοκοπίας από τα 30 στα 120 δισ. ευρώ θα φαντάζει παιχνιδάκι.
Κι ένα ακόμα κρίσιμο ερώτημα: Ποιος είναι αυτή τη φορά που δίνει αυτού του είδους τις «συμβουλές» στον πρωθυπουργό; Και μια και ήρθε η κουβέντα σε αυτό το σημείο, ποιοι ήταν εκείνοι που τον συμβούλευαν λάθος, στην πρώτη και κρισιμότερη φάση της κρίσης, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Γκόρντον Μπράουν στο βιβλίο του; Οταν γραφτεί η πραγματική ιστορία αυτής της υπόθεσης, με ονόματα και διευθύνσεις, θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον…
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/09/2011_1296236
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου