Γεώργιος Π. Μαλούχος
Λέμε όσα λέμε για τους δικούς μας πολιτικούς και τον τρόπο που στέκονται απέναντι στην κρίση. Αλλοι επικρίνουν την κυβέρνηση για τις επιδόσεις της, άλλοι την αντιπολίτευση για τη στάση της, άλλοι κατακρίνουν εκείνους που κρίνουν κοκ. Ευτυχώς. Γιατί όσο κι αν διαφωνεί ο κ. Βενιζέλος, ο ελεύθερος λόγος, που υπάρχει ακόμα σ΄ αυτόν τον τόπο, έστω και σε υπερεπάρκεια, είναι ένα πολύτιμο αγαθό: χίλιες φορές καλύτερα στο χωριό του Αστερίξ, παρά στη μοναδική αλήθεια της εξουσίας. Το παράδοξο όμως είναι ότι, ενώ στο δημόσιο διάλογο για τα ελληνικά πεπραγμένα ενίοτε τα επιχειρήματα αντικαθίστανται με το ψάρι που βρωμάει και σου ρχεται στο κεφάλι, όταν αναφερόμαστε στο δήθεν «σοβαρό» Βερολίνο, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα.
Με κάποιο μαγικό τρόπο, ίσως λόγω δέους, ίσως λόγω ενός - βάσιμου αλλά υπερβολικού - ενοχικού συνδρόμου, ίσως λόγω φόβου, η δημόσια συζήτηση και στην Ελλάδα και αλλού, έχει όλο αυτό τον καιρό περιβάλλει τη γερμανική πολιτική με μια ακατανόητη ασπίδα προστασίας. Κι όμως, ειδικά αυτή την ώρα, το επίπεδο και η σοβαρότητα της γερμανικής πολιτικής απέναντι σε όσα συμβαίνουν, βρίσκονται περίπου κάτω από το μηδέν. Οι πολιτικοί τους, θα τολμούσε τελικά κανείς να πει, είναι χειρότεροι ακόμα και από τους δικούς μας: δεν ξέρουν ούτε τι λένε, ούτε τι κάνουν. Και ηγούνται όχι μόνον της χώρας τους, αλλά όλης της Ευρώπης.
Μονό τις τελευταίες δύο εβδομάδες, η κυβέρνηση Μέρκελ εξέπεμψε όλων των ειδών τα αντιφατικά μεταξύ τους μηνύματα, σε όλα τα επίπεδα. Η ίδια η καγκελάριος έχει, είτε με δηλώσεις είτε με διαρροές της καγκελαρίας, αλλάξει στάση δυο τρεις φορές σε μείζονα ζητήματα, με κορυφαίο το αν υπάρχει ενδεχόμενο η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Οι υπουργοί της αλληλοδιαψεύδονται διαρκώς. Για να μην μιλήσει κανείς για τους συμβούλους τους, όπου εκεί, επικρατεί πραγματικά το χάος.
Η πολιτική εξαφάνιση του αντικαγκελάριου υπουργού Οικονομίας μετά τις εκλογές του Βερολίνου, συνέτεινε ακόμα περισσότερο στον πανικό. Το κόμμα του ανθρώπου που φιλοδοξούσε – και εν μέρη πέτυχε – να επιβάλλει μια ακραία επιθετική κι επικίνδυνη για το μέλλον του ευρώ συνολικά γραμμή, το κατάπιε ο χάρος. Και, πριν περάσουν 48 ώρες από εκείνη την ευτυχή στιγμή, άρχισε ξαφνικά να αναδύεται από το Βερολίνο ένα νέο σενάριο για την αντιμετώπιση της κρίσης: το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και η ταυτόχρονη παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Μα για τους Γερμανούς, αυτό, δηλαδή το μόνο ρεαλιστικό σενάριο με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις για όλους, ήταν κάτι που όποιος τολμούσε να το πει μέχρι σήμερα, ήταν περίπου σα να βρίζει τα θεία μέσα στην εκκλησία… Και τώρα, εντελώς ξαφνικά, όχι μόνον φαίνεται η ιδέα να αρέσει στην καγκελαρία, αλλά και να την έχει ήδη βάλει μπρος το γραφείο του κ. Σόιμπλε!... Αυτά είπαν μόλις χθες οι ίδιοι!...
Η γερμανική κυβέρνηση στέλνει το μήνυμα ότι προετοιμάζει μια στροφή 180 μοιρών, που, αν πραγματοποιηθεί, θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα. Γιατί τα δεδομένα, αυτά που έχει επιβάλλει όλο αυτό τον καιρό η εθνικιστική τυφλή πρωσική ακαμψία του Βερολίνου, απλώς δεν οδηγούν πουθενά αλλού πλην την καταστροφής.
Σύμφωνα με το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το ελληνικό χρέος, του χρόνου, θα αγγίξει το 189%, ενώ η αρχική πρόβλεψη ήταν το – ήδη τερατώδες – 172%. Και μόνον αυτή η πρόβλεψη, καθιστά το σύνολο του σχεδιασμού που έχει εκπονηθεί εκτός πάσης πραγματικότητας: είναι σαν να θέλεις να περάσεις ένα φορτηγό ύψους 2,5 μέτρων κάτω από μια μεγάλη μπετονένια γέφυρα ύψους 2. Δεν θα περάσει ποτέ. Θα διαλυθεί πάνω της…
Οταν ο Τίμοθι Γκάιτνερ, μόλις πριν από λίγες ημέρες προσπαθούσε να τους ξυπνήσει, η γερμανική αντίδραση ήταν και πάλι στενοκέφαλη, δασκαλίστικη, εθνικιστική και, εν τέλει, το κυριότερο, ανόητη. Αλλά τώρα, που στο Βερολίνο έχουν αρχίσει πια να καταλαβαίνουν τι κάνουν, βλέπουν ότι το φορτηγό είναι πολύ πιθανό να μην έχει μόνον ελληνικές πινακίδες…
Κι έτσι, μπορεί στη γερμανική πρωτεύουσα πολιτικοί και άλλοι παράγοντες, και σε μεγάλο βαθμό δικαίως, να είναι έξαλλοι με την Αθήνα, η οποία ασυζητητί οφείλει να κάνει πλέον τις βαθιές πραγματικές τομές ειδικά στο δημόσιο τομέα, όμως, την ίδια στιγμή, είναι πια εξίσου έξαλλοι και με την Αγκελα Μέρκελ: ο πάλαι ποτέ «μύθος» της καταρρέει και ουδείς αμφιβάλλει πια ότι τα έχει κάνει κυριολεκτικά μαντάρα.
Στη χώρα της, όσοι δεν θέλουν άλλη βοήθεια για την Ελλάδα και θέλουν «να τελειώνουν», χωρίς να πολυνοιάζονται για τις ευρύτερες συνέπειες, τη δείχνουν με το δάχτυλο επειδή «βοηθάει» ακόμα. Το ίδιο ακριβώς όμως συμβαίνει και με εκείνους που βρίσκονται στον αντίποδα και επικρίνουν σφόδρα την κυβέρνησή της είτε ως ανίκανη, είτε επειδή ασκεί μια καθαρά γερμανική και καθόλου ευρωπαική πολιτική, όπως, μεταξύ άλλων, οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι τρεις πρώην καγκελάριοι Σμιτ, Κολ και Σρέντερ.
Με τη μικροπολιτική της, η Μέρκελ κατάφερε να τους έχει όλους απέναντί της. Απλώς, κάποιοι ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πραγματικό, το ουσιώδες γιατί: επειδή πίσω από την παταγώδη αποτυχία της καγκελαρίου κρύβεται η επιμονή της να χτίσει «στη ζούλα», μέσα από το ελληνικό – και όχι μόνον – πρόβλημα χρέους μια γερμανική Ευρώπη, που θα λειτουργεί με τις προδιαγραφές και τους στόχους της γερμανικής πλεονασματικότητας.
Κάτι που απλώς δεν μπορεί να γίνει, όση «κινεζοποίηση» κι αν επιχειρήσει να επιβάλλει στους λαούς της Ευρώπης το Βερολίνο, όσους «ΟΤΕ» ή τράπεζες κι ότι άλλο καταφέρει να αρπάξει μέσα από προγράμματα «βοήθειας» – και αυτό ασφαλώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – κάθε άλλο μάλιστα…
Η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας γιατί εκεί την οδήγησαν οι δικές της τεράστιες ευθύνες, που είναι αναντίρρητες.
Τι γίνεται όμως με την Ισπανία ή με την Ιταλία; Σοβαρολογεί ακόμα κανείς ότι και γι αυτές φταίει η Ελλάδα; Και όχι η επίμονη γερμανική άρνηση σε μια κοινή ευρωπαική πολιτική αντιμετώπισης του χρέους με συνθήκες και τρόπους που δεν θα οδηγήσουν ολόκληρες χώρες, και μαζί και την ευρωζώνη, στη διάλυση;
Ενδεχόμενη, αν και όχι πολύ πιθανή, πρόωρη πτώση της Αγκελα Μέρκελ από την καγκελαρία ίσως θα ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη, την οποία η ηγεμονική πολιτική του Βερολίνου - κι όχι το χρέος της Αθήνας αλλά ο τρόπος που το χειρίστηκε το Βερολίνο - έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού.
Ηδη η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα (και πολύ μεγάλη) της ευρωζώνης, που «φλερτάρει» κι εκείνη πλέον με το μηχανισμό σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της, ενώ η Ιταλία, στην οποία άρχισε ήδη η επίθεση, ζητά καθημερινά και απεγνωσμένα ευρωομόλογο. Γι αυτά φταίει η Αθήνα, που δεν πετυχαίνει τους δολοφονικούς στόχους που με το πιστόλι στον κρόταφο έθεσε η γερμανική πολιτική;
Πρόωρη πτώση της Μέρκελ δεν αποκλείεται. Και, αν συμβεί, τουλάχιστον για την Ελλάδα, και κατά πάσα πιθανότητα για το σύνολο της ευρωζώνης, χειρότερα δεν μπορεί να είναι.
Το χειρότερο δυνατό σενάριο είναι να φέρει μια καθολική «επίθεση» των «αγορών» την οποία ουδείς θα μπορεί να διαχειριστεί – αυτό ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα και τώρα, αλλά, τότε, το ψυχολογικό στοιχείο χάους θα είναι ακόμα πιο έντονο και θα έχει και αντίστοιχες επιπτώσεις, πιθανόν ορατά πια ανεξέλεγκτες.
Το καλύτερο δυνατό σενάριο, θα είναι να προκύψει μια νέα γερμανική κυβέρνηση η οποία θα προσανατολιστεί σε αυτό που ζήτησε πρόσφατα, μετά από πολλούς άλλους, και ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ: τη δημιουργία πραγματικών «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», μέσα από εντελώς διαφορετική, κοινή διαχείριση του χρέους και με την παροχή μιας ρεαλιστικής προθεσμίας στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες για πραγματική προσαρμογή και όχι για νομοτελειακή ασφυξία.
Ο ίδιος υπενθύμισε στους συμπατριώτες του, μιλώντας στον Σπίγκελ, ότι είναι βλαπτική για όλους αυτού του είδους η κριτική που γίνεται στην Ελλάδα και ότι κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τα υπεβολικά οφέλη που αποκόμισε η ίδια η Γερμανία από το κοινό νόμισμα σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς της ευρωζώνης. Κι αυτό, μάλιστα, τη στιγμή που η ηγεμονική πολιτική Μέρκελ έχει ήδη αποτυπώσει τα πρώτα σημάδια στασιμότητας και μέσα στην ίδια τη Γερμανία.
Το τι απ’ όλα αυτά θα γίνει στο τέλος, ουδείς το γνωρίζει σήμερα. Αργά ή γρήγορα, πάντως, η Γερμανία θα έρθει μπροστά στο μόνο αληθινό και ουσιώδες ερώτημα: το αν θέλει η ίδια να μείνει στην Ευρώπη, ή αν θέλει να κάνει το δικό της δρόμο.
Γιατί πολύ σύντομα θα γίνει οριστικά, αμετάκλητα και απ’ όλους κατανοητό ότι ακόμα και με ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, τίποτα απολύτως δεν θα λυθεί, από τη στιγμή που η πολιτική του Βερολίνου, δίνοντας το πλήρες ελεύθερο στις «αγορές», στραγγαλίζει ήδη και μια σειρά άλλες χώρες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές του. Κι όχι αμελητέες χώρες: την Ισπανία, την Ιταλία, ίσως, στο βάθος όλων αυτών, ακόμα και την ίδια τη Γαλλία.
Η Γερμανία χρησιμοποίησε ως άλλοθι του ηγεμονισμού της την Ελλάδα και τις πράγματι πολύ μεγάλες ευθύνες της. Αλλά, τώρα, έρχεται πια η στιγμή της αλήθειας για όλους. Θα πάρει ο καθένας τις τελικές ευθύνες του και, τότε, θα δούμε αν και κατά πόσο η Ελλάδα ήταν το πραγματικό πρόβλημα ή, αντίθετα, αν ήταν κυρίως το πρόσχημα για μια γερμανική Ευρώπη. Αυτό είναι που θα κριθεί. Και όσο πιο γρήγορα κριθεί, τόσο καλύτερα για όλους.
Πρέπει επιτέλους να αποφασίσει η Γερμανία αν ανήκει, ή όχι στην Ευρώπη. Γιατί, αυτό που τόσο καιρό παλεύει, το να της ανήκει η Ευρώπη, όχι μόνον δεν της βγήκε, αλλά κινδυνεύει να μας οδηγήσει όλους στην καταστροφή.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=420808&h1=true
Λέμε όσα λέμε για τους δικούς μας πολιτικούς και τον τρόπο που στέκονται απέναντι στην κρίση. Αλλοι επικρίνουν την κυβέρνηση για τις επιδόσεις της, άλλοι την αντιπολίτευση για τη στάση της, άλλοι κατακρίνουν εκείνους που κρίνουν κοκ. Ευτυχώς. Γιατί όσο κι αν διαφωνεί ο κ. Βενιζέλος, ο ελεύθερος λόγος, που υπάρχει ακόμα σ΄ αυτόν τον τόπο, έστω και σε υπερεπάρκεια, είναι ένα πολύτιμο αγαθό: χίλιες φορές καλύτερα στο χωριό του Αστερίξ, παρά στη μοναδική αλήθεια της εξουσίας. Το παράδοξο όμως είναι ότι, ενώ στο δημόσιο διάλογο για τα ελληνικά πεπραγμένα ενίοτε τα επιχειρήματα αντικαθίστανται με το ψάρι που βρωμάει και σου ρχεται στο κεφάλι, όταν αναφερόμαστε στο δήθεν «σοβαρό» Βερολίνο, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα.
Με κάποιο μαγικό τρόπο, ίσως λόγω δέους, ίσως λόγω ενός - βάσιμου αλλά υπερβολικού - ενοχικού συνδρόμου, ίσως λόγω φόβου, η δημόσια συζήτηση και στην Ελλάδα και αλλού, έχει όλο αυτό τον καιρό περιβάλλει τη γερμανική πολιτική με μια ακατανόητη ασπίδα προστασίας. Κι όμως, ειδικά αυτή την ώρα, το επίπεδο και η σοβαρότητα της γερμανικής πολιτικής απέναντι σε όσα συμβαίνουν, βρίσκονται περίπου κάτω από το μηδέν. Οι πολιτικοί τους, θα τολμούσε τελικά κανείς να πει, είναι χειρότεροι ακόμα και από τους δικούς μας: δεν ξέρουν ούτε τι λένε, ούτε τι κάνουν. Και ηγούνται όχι μόνον της χώρας τους, αλλά όλης της Ευρώπης.
Μονό τις τελευταίες δύο εβδομάδες, η κυβέρνηση Μέρκελ εξέπεμψε όλων των ειδών τα αντιφατικά μεταξύ τους μηνύματα, σε όλα τα επίπεδα. Η ίδια η καγκελάριος έχει, είτε με δηλώσεις είτε με διαρροές της καγκελαρίας, αλλάξει στάση δυο τρεις φορές σε μείζονα ζητήματα, με κορυφαίο το αν υπάρχει ενδεχόμενο η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Οι υπουργοί της αλληλοδιαψεύδονται διαρκώς. Για να μην μιλήσει κανείς για τους συμβούλους τους, όπου εκεί, επικρατεί πραγματικά το χάος.
Η πολιτική εξαφάνιση του αντικαγκελάριου υπουργού Οικονομίας μετά τις εκλογές του Βερολίνου, συνέτεινε ακόμα περισσότερο στον πανικό. Το κόμμα του ανθρώπου που φιλοδοξούσε – και εν μέρη πέτυχε – να επιβάλλει μια ακραία επιθετική κι επικίνδυνη για το μέλλον του ευρώ συνολικά γραμμή, το κατάπιε ο χάρος. Και, πριν περάσουν 48 ώρες από εκείνη την ευτυχή στιγμή, άρχισε ξαφνικά να αναδύεται από το Βερολίνο ένα νέο σενάριο για την αντιμετώπιση της κρίσης: το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και η ταυτόχρονη παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Μα για τους Γερμανούς, αυτό, δηλαδή το μόνο ρεαλιστικό σενάριο με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις για όλους, ήταν κάτι που όποιος τολμούσε να το πει μέχρι σήμερα, ήταν περίπου σα να βρίζει τα θεία μέσα στην εκκλησία… Και τώρα, εντελώς ξαφνικά, όχι μόνον φαίνεται η ιδέα να αρέσει στην καγκελαρία, αλλά και να την έχει ήδη βάλει μπρος το γραφείο του κ. Σόιμπλε!... Αυτά είπαν μόλις χθες οι ίδιοι!...
Η γερμανική κυβέρνηση στέλνει το μήνυμα ότι προετοιμάζει μια στροφή 180 μοιρών, που, αν πραγματοποιηθεί, θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα. Γιατί τα δεδομένα, αυτά που έχει επιβάλλει όλο αυτό τον καιρό η εθνικιστική τυφλή πρωσική ακαμψία του Βερολίνου, απλώς δεν οδηγούν πουθενά αλλού πλην την καταστροφής.
Σύμφωνα με το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το ελληνικό χρέος, του χρόνου, θα αγγίξει το 189%, ενώ η αρχική πρόβλεψη ήταν το – ήδη τερατώδες – 172%. Και μόνον αυτή η πρόβλεψη, καθιστά το σύνολο του σχεδιασμού που έχει εκπονηθεί εκτός πάσης πραγματικότητας: είναι σαν να θέλεις να περάσεις ένα φορτηγό ύψους 2,5 μέτρων κάτω από μια μεγάλη μπετονένια γέφυρα ύψους 2. Δεν θα περάσει ποτέ. Θα διαλυθεί πάνω της…
Οταν ο Τίμοθι Γκάιτνερ, μόλις πριν από λίγες ημέρες προσπαθούσε να τους ξυπνήσει, η γερμανική αντίδραση ήταν και πάλι στενοκέφαλη, δασκαλίστικη, εθνικιστική και, εν τέλει, το κυριότερο, ανόητη. Αλλά τώρα, που στο Βερολίνο έχουν αρχίσει πια να καταλαβαίνουν τι κάνουν, βλέπουν ότι το φορτηγό είναι πολύ πιθανό να μην έχει μόνον ελληνικές πινακίδες…
Κι έτσι, μπορεί στη γερμανική πρωτεύουσα πολιτικοί και άλλοι παράγοντες, και σε μεγάλο βαθμό δικαίως, να είναι έξαλλοι με την Αθήνα, η οποία ασυζητητί οφείλει να κάνει πλέον τις βαθιές πραγματικές τομές ειδικά στο δημόσιο τομέα, όμως, την ίδια στιγμή, είναι πια εξίσου έξαλλοι και με την Αγκελα Μέρκελ: ο πάλαι ποτέ «μύθος» της καταρρέει και ουδείς αμφιβάλλει πια ότι τα έχει κάνει κυριολεκτικά μαντάρα.
Στη χώρα της, όσοι δεν θέλουν άλλη βοήθεια για την Ελλάδα και θέλουν «να τελειώνουν», χωρίς να πολυνοιάζονται για τις ευρύτερες συνέπειες, τη δείχνουν με το δάχτυλο επειδή «βοηθάει» ακόμα. Το ίδιο ακριβώς όμως συμβαίνει και με εκείνους που βρίσκονται στον αντίποδα και επικρίνουν σφόδρα την κυβέρνησή της είτε ως ανίκανη, είτε επειδή ασκεί μια καθαρά γερμανική και καθόλου ευρωπαική πολιτική, όπως, μεταξύ άλλων, οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι τρεις πρώην καγκελάριοι Σμιτ, Κολ και Σρέντερ.
Με τη μικροπολιτική της, η Μέρκελ κατάφερε να τους έχει όλους απέναντί της. Απλώς, κάποιοι ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πραγματικό, το ουσιώδες γιατί: επειδή πίσω από την παταγώδη αποτυχία της καγκελαρίου κρύβεται η επιμονή της να χτίσει «στη ζούλα», μέσα από το ελληνικό – και όχι μόνον – πρόβλημα χρέους μια γερμανική Ευρώπη, που θα λειτουργεί με τις προδιαγραφές και τους στόχους της γερμανικής πλεονασματικότητας.
Κάτι που απλώς δεν μπορεί να γίνει, όση «κινεζοποίηση» κι αν επιχειρήσει να επιβάλλει στους λαούς της Ευρώπης το Βερολίνο, όσους «ΟΤΕ» ή τράπεζες κι ότι άλλο καταφέρει να αρπάξει μέσα από προγράμματα «βοήθειας» – και αυτό ασφαλώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – κάθε άλλο μάλιστα…
Η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας γιατί εκεί την οδήγησαν οι δικές της τεράστιες ευθύνες, που είναι αναντίρρητες.
Τι γίνεται όμως με την Ισπανία ή με την Ιταλία; Σοβαρολογεί ακόμα κανείς ότι και γι αυτές φταίει η Ελλάδα; Και όχι η επίμονη γερμανική άρνηση σε μια κοινή ευρωπαική πολιτική αντιμετώπισης του χρέους με συνθήκες και τρόπους που δεν θα οδηγήσουν ολόκληρες χώρες, και μαζί και την ευρωζώνη, στη διάλυση;
Ενδεχόμενη, αν και όχι πολύ πιθανή, πρόωρη πτώση της Αγκελα Μέρκελ από την καγκελαρία ίσως θα ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη, την οποία η ηγεμονική πολιτική του Βερολίνου - κι όχι το χρέος της Αθήνας αλλά ο τρόπος που το χειρίστηκε το Βερολίνο - έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού.
Ηδη η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα (και πολύ μεγάλη) της ευρωζώνης, που «φλερτάρει» κι εκείνη πλέον με το μηχανισμό σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της, ενώ η Ιταλία, στην οποία άρχισε ήδη η επίθεση, ζητά καθημερινά και απεγνωσμένα ευρωομόλογο. Γι αυτά φταίει η Αθήνα, που δεν πετυχαίνει τους δολοφονικούς στόχους που με το πιστόλι στον κρόταφο έθεσε η γερμανική πολιτική;
Πρόωρη πτώση της Μέρκελ δεν αποκλείεται. Και, αν συμβεί, τουλάχιστον για την Ελλάδα, και κατά πάσα πιθανότητα για το σύνολο της ευρωζώνης, χειρότερα δεν μπορεί να είναι.
Το χειρότερο δυνατό σενάριο είναι να φέρει μια καθολική «επίθεση» των «αγορών» την οποία ουδείς θα μπορεί να διαχειριστεί – αυτό ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα και τώρα, αλλά, τότε, το ψυχολογικό στοιχείο χάους θα είναι ακόμα πιο έντονο και θα έχει και αντίστοιχες επιπτώσεις, πιθανόν ορατά πια ανεξέλεγκτες.
Το καλύτερο δυνατό σενάριο, θα είναι να προκύψει μια νέα γερμανική κυβέρνηση η οποία θα προσανατολιστεί σε αυτό που ζήτησε πρόσφατα, μετά από πολλούς άλλους, και ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ: τη δημιουργία πραγματικών «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», μέσα από εντελώς διαφορετική, κοινή διαχείριση του χρέους και με την παροχή μιας ρεαλιστικής προθεσμίας στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες για πραγματική προσαρμογή και όχι για νομοτελειακή ασφυξία.
Ο ίδιος υπενθύμισε στους συμπατριώτες του, μιλώντας στον Σπίγκελ, ότι είναι βλαπτική για όλους αυτού του είδους η κριτική που γίνεται στην Ελλάδα και ότι κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τα υπεβολικά οφέλη που αποκόμισε η ίδια η Γερμανία από το κοινό νόμισμα σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς της ευρωζώνης. Κι αυτό, μάλιστα, τη στιγμή που η ηγεμονική πολιτική Μέρκελ έχει ήδη αποτυπώσει τα πρώτα σημάδια στασιμότητας και μέσα στην ίδια τη Γερμανία.
Το τι απ’ όλα αυτά θα γίνει στο τέλος, ουδείς το γνωρίζει σήμερα. Αργά ή γρήγορα, πάντως, η Γερμανία θα έρθει μπροστά στο μόνο αληθινό και ουσιώδες ερώτημα: το αν θέλει η ίδια να μείνει στην Ευρώπη, ή αν θέλει να κάνει το δικό της δρόμο.
Γιατί πολύ σύντομα θα γίνει οριστικά, αμετάκλητα και απ’ όλους κατανοητό ότι ακόμα και με ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, τίποτα απολύτως δεν θα λυθεί, από τη στιγμή που η πολιτική του Βερολίνου, δίνοντας το πλήρες ελεύθερο στις «αγορές», στραγγαλίζει ήδη και μια σειρά άλλες χώρες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές του. Κι όχι αμελητέες χώρες: την Ισπανία, την Ιταλία, ίσως, στο βάθος όλων αυτών, ακόμα και την ίδια τη Γαλλία.
Η Γερμανία χρησιμοποίησε ως άλλοθι του ηγεμονισμού της την Ελλάδα και τις πράγματι πολύ μεγάλες ευθύνες της. Αλλά, τώρα, έρχεται πια η στιγμή της αλήθειας για όλους. Θα πάρει ο καθένας τις τελικές ευθύνες του και, τότε, θα δούμε αν και κατά πόσο η Ελλάδα ήταν το πραγματικό πρόβλημα ή, αντίθετα, αν ήταν κυρίως το πρόσχημα για μια γερμανική Ευρώπη. Αυτό είναι που θα κριθεί. Και όσο πιο γρήγορα κριθεί, τόσο καλύτερα για όλους.
Πρέπει επιτέλους να αποφασίσει η Γερμανία αν ανήκει, ή όχι στην Ευρώπη. Γιατί, αυτό που τόσο καιρό παλεύει, το να της ανήκει η Ευρώπη, όχι μόνον δεν της βγήκε, αλλά κινδυνεύει να μας οδηγήσει όλους στην καταστροφή.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=420808&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου