Ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι που ονομάζεται “κοτόπουλο”

Του Γιώργου Καισάριου

Είναι πλέον προφανές ότι η Γερμανία έχει προσγειωθεί στον πλανήτη γη και είναι έτοιμη να αποδεχτεί την πραγματικότητα -το ότι αναγκαστικά θα πρέπει η ΕΕ να μας χαρίσει λεφτά. Ετοιμάζονται να το αποδεχτούν διότι έχουν πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν δεν θέλουν η ΕΕ να γίνει σμπαράλια, θα ενδώσουν σύντομα.
Οι σκληρές κουβεντούλες που ακούγονται από διάφορους Γερμανούς αξιωματούχους (οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν τον ίδιο δείκτη IQ με τους Έλληνες πολιτικούς) είναι κυρίως για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και μέρος του παιχνιδιού που λέγεται “κοτόπουλο”, με την ελληνική κυβέρνηση (game of chicken).

Βασικά δυο οδηγοί βάζουν μπρος τα αυτοκίνητα τους και κατευθύνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα ο ένας προς τον άλλον. Αυτός που θα στρίψει πρώτος, ώστε να αποφύγει τη σύγκρουση, χάνει το παιχνίδι. Ο κερδισμένος είναι αυτός που δεν στρίβει το τιμόνι, έχοντας ατσαλένια νεύρα και καμία αίσθηση αυτοπροστασίας. Αυτό περίπου κάνουν μεταξύ τους η Ελλάδα και η ΕΕ.

Η Γερμανία και λοιπές χώρες του βορρά απειλούν ότι θα σταματήσουν κάθε παροχή βοηθείας προς την Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση τονίζει ότι “δεν θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα για τα προβλήματα της Ευρώπης”. Ιδίως δε η τελευταία αναφορά του κύριου Πρωθυπουργού, μεταφράστηκε στα ξένα δελτία ως απειλή εκ μέρους της Ελλάδος.

Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο πλευρές έχουν δίκαιο. Η ΕΕ από την μια δεν θέλει να χαρίσει λεφτά στην Ελλάδα (να δεχτεί οικειοθελώς η ΕΕ να χάσει λεφτά μέσα από ένα κούρεμα), διότι αυτό ίσως δώσει το κακό παράδειγμα (ηθικός κίνδυνος) και ίσως ζητήσει ανάλογη μεταχείριση και η Ιταλία (λέμε τώρα).

Αλλά από την άλλη, η Ελλάδα είναι αδύνατον να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της προς τους πιστωτές της, ακολουθώντας μια δημοσιονομική πολιτική που είναι άκρα αποπληθωριστική.

Τα παραδείγματα που έχουμε στην παγκόσμια οικονομική ιστορία είναι υπέρ αρκετά. Δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά η σημερινή εποχή από το 1930, όπου στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, η συρρίκνωση της φορολογικής βάσης ήταν μεγαλύτερη από την μείωση δαπανών. Ναι η ελληνική κυβέρνηση έχει μειώσει ονομαστικά τις δαπάνες, αλλά αναλογικά σε σχέση με το χρέος (που συνεχώς αυξάνεται) δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα.

Ακόμα και αν πετύχει η Ελληνική κυβέρνηση ένα οριακό πρωτογενές πλεόνασμα το 2012, το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται. Είναι αδιανόητο να νομίζει κανείς ότι είναι δυνατόν η ελληνική οικονομία να πετύχει δευτερογενές πλεόνασμα τέτοιο έτσι ώστε να καλύψει τους τόκους και να δούμε ονομαστική μείωση του χρέους μας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αν ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ ήταν ας πούμε στο 60%, αλλά από εδώ που είναι το χρέος μας σήμερα είναι αδύνατον (λέω εγώ).

Κάποιος θα πρέπει να κάνει στην άκρη και να ενδώσει και να δαγκώσει τη λαμαρίνα και να παραδεχτεί ότι έχασε. Διότι αν συνεχιστεί αυτό το παιχνίδι και δούμε μια μετωπική σύγκρουση, τότε άπαντες θα βγουν χαμένοι. Και σας βεβαιώ αγαπητέ αναγνώστη, η Γερμανία θα βγει πολλαπλά χαμένη αν τραβήξει αυτό το παιχνίδι μέχρι τέλος. Διότι όταν δεν έχεις τίποτα (Ελλάδα), δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Πιστέψτε με, τη λαμαρίνα δεν θα την δαγκώσει η Ελλάδα.

Ξεχάστε παντελώς τα σενάρια περί δραχμής, Ούτε καν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν μπορεί να σταθεί. Το ενδεχόμενο και μόνο να αφήσουν οι Ευρωπαίοι την Ελλάδα έκθετη να κάνει στάση πληρωμών (διότι δεν θα έχει επιλογή), χωρίς προηγουμένως να έχουν θωρακίσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα στείλει την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και ίσως και την ίδια τη Γαλλία στην αποπληθωριστική κόλαση και θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν. Μια διαταραχή στο ευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών είναι αρκετή όχι μόνο να εκτοξεύσει το κόστος δανεισμού όλης της ευρωζώνης (το οποίο διαδραματίζεται έτσι και αλλιώς), αλλά θα βάλει τέτοιο στρες στο ευρώ, που η κατάρρευση της Lehman Brothers θα φανεί σαν πρωινός καφές, μπροστά σε αυτά που θα γίνουν στην Ευρώπη.

Αλλά ακόμα και αν η Ελλάδα κάνει στάση πληρωμών, πάλι δεν θα μπορούν να την αφήσουν στο έλεος της οικονομικής θύελλας που θα ακολουθήσει. Πάλι θα πρέπει να δαγκώσουν τη λαμαρίνα και να προσφέρουν τουλάχιστον μια μικρή βοήθεια, αποκλειστικά στο όνομα του να μην δούμε κοινωνικές αναταραχές.

Τι παιχνίδι λοιπόν συνεχίζεται διότι κανένας ακόμα δεν θέλει να χάσει. Προφανώς η απόσταση του ενός από τον άλλον είναι ακόμα αρκετή, ώστε να είμαστε ακόμα σε απόσταση ασφαλείας από μία σύγκρουση.

Η Γερμανία όμως δείχνει έτοιμη να κάνει στην άκρη, διότι αυτή έχει Mercedes ενώ η Ελλάδα οδηγεί ακόμα Zastava. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο κοστίζει μια βαφή του Mercedes, με το αυξημένο ΦΠΑ που έχει επιβάλει η κυβέρνηση.

Πέραν αυτού, όταν τα βάζεις με έναν που είναι διανοητικά άρρωστος (ελληνικό πολιτικό σύμπλεγμα) θα βγεις χαμένος.

george.kesarios@capital.gr