Σαράντος Καργάκος
Ασφαλώς, μετά από μία καταιγιστική κατολισθητική διετία πολλοί θα θέλαμε να είχε φυσήξει ένας άνεμος ισχυρός που θα σάρωνε κυριολεκτικά και μεταφορικά όλο το πολιτικό μας σκηνικό. Ή, για να το πω Σεφερικά, να φύσαγε πάνω από από τα ηθικά ερείπια της πολιτικής μας ζωής μια νέα πνοή που
να τα σαρώσει, να μας σαρώσει
και θεατρίνους και θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Δυστυχώς, από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμεθα "εντός, εκτός και επί τα αυτά". Τα κόμματά μας -και το 'χω γράψει πλειστάκις- έχουν σταλινική δομή και δεν επιτρέπουν εντός αυτών να εμφανισθεί καμμιά αναγεννητική φωνή και μορφή, να φυσήξει μια νέα αναζωογονητική πνοή. Κι ό,τι παρουσιάζεται ως νέο είναι κλωνοποίηση του παλαιού.
Μετά τις εκλογές, που υπήρξαν συντριπτικές για το κόμμα της Ν.Δ., αναδείχθηκε στο κόμμα αυτό μια νέα ηγεσία εν πολλοίς άφθαρτη και άσπιλη από κάθε παλιά αμαρτία. Ο κ.Αντώνης Σαμαράς έδωσε πόδια στο ανάπηρο αυτό κόμμα να περπατήσει, του έδωσε λόγο για να μιλήσει. Δεν πρόκειται εδώ να του πλέξουμε κανένα εγκώμιο. Συχνά στο παρελθόν υπήρξαμε αυστηροί έναντι αυτού. Αλλά στηρίξαμε πάντα τις εθνικές του τοποθετήσεις. Η αδιαφορία για τα εθνικά θέματα και η προώθηση σε πρώτη γραμμή της μεγαλοστομαχικής πολιτικής έφερε όλη την καταβαράθρωση που δεν είναι μόνον οικονομική. Ο τύπος Έλληνα που αδιαφορούσε για το Μακεδονικό, το Βορειοηπειρωτικό, το Θρακικό και γενικώτερα για την τουρκική προκλητικότητα, έβλεπε μόνον το στομάχι του που το έκανε τρούλλο ενός ανίερου προσκυνήματος.
Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, ο κ.Σαμαράς έδειξε δείγμα συνετής και υπεύθυνης αντιπολιτεύσεως. Ουδέποτε κυβέρνηση -παρ' ότι κολυμπούσε σε μια θάλασσα λαθών- είχε τόση στήριξη, τόση ανοχή στον πρώτο της βηματισμό. Ασφαλώς από ένα σημείο και πέρα, αφ' ότου οι θαυματουργικές συνταγές των κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου αποδείχθηκαν "καλπουζανιές", δηλαδή δόλιες πράξεις και κατεργαριές, ο κ.Σαμαράς αρνήθηκε να συναινέσει και από πολλούς επικρίθηκε -συχνά καλοπροαιρέτως- αυστηρά.
Έναντι της πολιτικής του κ.Σαμαρά μέχρι τώρα κρατήσαμε μια reservatio mentalis, μια διανοητική επιφυλακτικότητα. Αυτό που πρότεινε ο κ.Καρατζαφέρης φαινόταν γοητευτικό αλλά, όπως έχει δείξει το παρελθόν, αναποτελεσματικό ή ολέθριο. Ας θυμηθούμε τον Δεκέμβριο του 1944. Και τότε είχαμε, πριν ξεσπάσουν οι ταραχές, οικουμενική κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο κ.Σαμαράς συναινούσε. Πάνω σε ποιά γραμμή? Η ακολουθητέα, που είχε εμφανισθεί ως οδός σωτηρίας, υπήρξε οδός απωλείας. Κυρίως ελληνικών κεφαλαίων. Συνεπώς, μία συνένταξη του κ.Σαμαρά σε παραλλαγή της ίδιας πολιτικής, που θα επέτρεπε την οικονομική καταστροφή, θα άφηνε τον αντιπολιτευτικό χώρο αποκλειστικό "φέουδο" των δύο αριστερών κομμάτων.
Εκτιμώ την αγωνιστικότητα του ΚΚΕ, αλλά πέρα από ένα λόγο υπερασπιστικό των εργαζομένων (όχι πάντα απολύτως εργαζομένων) δεν έχει λόγο προτασιακό. Αν δεν υπάρχει ο εργοστασιάρχης, πώς θα υπάρξουν εργοστάσια και εργοστασιακοί εργάτες; Ούτε το κράτος είναι παραγωγικός μηχανισμός ώστε να γίνουμε όλοι κρατικοί υπάλληλοι. Ο σύντροφος Ραούλ Κάστρο απέλυσε "μονοκοπανιάς" 1,5 εκατ. κρατικούς υπαλλήλους. Σε 5 χρόνια η Κούβα θα πετά όπως πέταξε η Κίνα. Δεν λείπουν τα πολιτικά προσόντα από τον κ.Τσίπρα. Αλλά με ηχηρούς λόγους και με "αττάκες" μπορεί να κερδίζει τηλεοπτικά, δεν μπορεί όμως να εισφέρει καμμιά πρακτική πρόταση για το πως θα έλθουν στην Ελλάδα λεφτά. Και όπως λένε οι γείτονες Ιταλοί, κλέβοντας το ελληνικό "'Ελλειψις χρημάτων στάσις εμπορείων" , senza dennato ne far niente (= χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτε).
Ο κ.Σαμαράς, μένοντας εκτός "μνημονιακής" πολιτικής, χρεώνεται την ευθύνη να χαράξει μία νέα δυναμική πολιτική, για να μπορέσει να αναδιαπραγματευθεί με τους Ευρωπαίους εταίρους με κάποια πυγμή. Αυτό προϋποθέτει ανακαίνιση πλήρη στο σκάφος και στο πλήρωμα. Reformatio in capite et in membris. Μεταρρύθμιση και στην κεφαλή και στα μέλη. Αυτό θα του δώσει την δυνατότητα, εν όψει εκλογών, να ζητήσει γενναίο ποσοστό ψήφων, διότι στις μάχες του μέλλοντος δεν χρειάζεται η συναρωγή των κομμάτων, χρειάζεται η συναρωγή των πολιτών. Χρειάζεται ποσοστό ψήφων ανάλογο με αυτό που πήρε το 1974 ο Κων. Καραμανλής. Αλλά για να του δώσει τέτοιο ποσοστό ο ελληνικός λαός πρέπει να πειστεί ότι με την ψήφο του δεν θα ξαναπληγωθεί.
Δημοσιεύτηκε στην εφ. ΕΣΤΙΑ, 09/09/11
Ασφαλώς, μετά από μία καταιγιστική κατολισθητική διετία πολλοί θα θέλαμε να είχε φυσήξει ένας άνεμος ισχυρός που θα σάρωνε κυριολεκτικά και μεταφορικά όλο το πολιτικό μας σκηνικό. Ή, για να το πω Σεφερικά, να φύσαγε πάνω από από τα ηθικά ερείπια της πολιτικής μας ζωής μια νέα πνοή που
να τα σαρώσει, να μας σαρώσει
και θεατρίνους και θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Δυστυχώς, από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμεθα "εντός, εκτός και επί τα αυτά". Τα κόμματά μας -και το 'χω γράψει πλειστάκις- έχουν σταλινική δομή και δεν επιτρέπουν εντός αυτών να εμφανισθεί καμμιά αναγεννητική φωνή και μορφή, να φυσήξει μια νέα αναζωογονητική πνοή. Κι ό,τι παρουσιάζεται ως νέο είναι κλωνοποίηση του παλαιού.
Μετά τις εκλογές, που υπήρξαν συντριπτικές για το κόμμα της Ν.Δ., αναδείχθηκε στο κόμμα αυτό μια νέα ηγεσία εν πολλοίς άφθαρτη και άσπιλη από κάθε παλιά αμαρτία. Ο κ.Αντώνης Σαμαράς έδωσε πόδια στο ανάπηρο αυτό κόμμα να περπατήσει, του έδωσε λόγο για να μιλήσει. Δεν πρόκειται εδώ να του πλέξουμε κανένα εγκώμιο. Συχνά στο παρελθόν υπήρξαμε αυστηροί έναντι αυτού. Αλλά στηρίξαμε πάντα τις εθνικές του τοποθετήσεις. Η αδιαφορία για τα εθνικά θέματα και η προώθηση σε πρώτη γραμμή της μεγαλοστομαχικής πολιτικής έφερε όλη την καταβαράθρωση που δεν είναι μόνον οικονομική. Ο τύπος Έλληνα που αδιαφορούσε για το Μακεδονικό, το Βορειοηπειρωτικό, το Θρακικό και γενικώτερα για την τουρκική προκλητικότητα, έβλεπε μόνον το στομάχι του που το έκανε τρούλλο ενός ανίερου προσκυνήματος.
Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, ο κ.Σαμαράς έδειξε δείγμα συνετής και υπεύθυνης αντιπολιτεύσεως. Ουδέποτε κυβέρνηση -παρ' ότι κολυμπούσε σε μια θάλασσα λαθών- είχε τόση στήριξη, τόση ανοχή στον πρώτο της βηματισμό. Ασφαλώς από ένα σημείο και πέρα, αφ' ότου οι θαυματουργικές συνταγές των κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου αποδείχθηκαν "καλπουζανιές", δηλαδή δόλιες πράξεις και κατεργαριές, ο κ.Σαμαράς αρνήθηκε να συναινέσει και από πολλούς επικρίθηκε -συχνά καλοπροαιρέτως- αυστηρά.
Έναντι της πολιτικής του κ.Σαμαρά μέχρι τώρα κρατήσαμε μια reservatio mentalis, μια διανοητική επιφυλακτικότητα. Αυτό που πρότεινε ο κ.Καρατζαφέρης φαινόταν γοητευτικό αλλά, όπως έχει δείξει το παρελθόν, αναποτελεσματικό ή ολέθριο. Ας θυμηθούμε τον Δεκέμβριο του 1944. Και τότε είχαμε, πριν ξεσπάσουν οι ταραχές, οικουμενική κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο κ.Σαμαράς συναινούσε. Πάνω σε ποιά γραμμή? Η ακολουθητέα, που είχε εμφανισθεί ως οδός σωτηρίας, υπήρξε οδός απωλείας. Κυρίως ελληνικών κεφαλαίων. Συνεπώς, μία συνένταξη του κ.Σαμαρά σε παραλλαγή της ίδιας πολιτικής, που θα επέτρεπε την οικονομική καταστροφή, θα άφηνε τον αντιπολιτευτικό χώρο αποκλειστικό "φέουδο" των δύο αριστερών κομμάτων.
Εκτιμώ την αγωνιστικότητα του ΚΚΕ, αλλά πέρα από ένα λόγο υπερασπιστικό των εργαζομένων (όχι πάντα απολύτως εργαζομένων) δεν έχει λόγο προτασιακό. Αν δεν υπάρχει ο εργοστασιάρχης, πώς θα υπάρξουν εργοστάσια και εργοστασιακοί εργάτες; Ούτε το κράτος είναι παραγωγικός μηχανισμός ώστε να γίνουμε όλοι κρατικοί υπάλληλοι. Ο σύντροφος Ραούλ Κάστρο απέλυσε "μονοκοπανιάς" 1,5 εκατ. κρατικούς υπαλλήλους. Σε 5 χρόνια η Κούβα θα πετά όπως πέταξε η Κίνα. Δεν λείπουν τα πολιτικά προσόντα από τον κ.Τσίπρα. Αλλά με ηχηρούς λόγους και με "αττάκες" μπορεί να κερδίζει τηλεοπτικά, δεν μπορεί όμως να εισφέρει καμμιά πρακτική πρόταση για το πως θα έλθουν στην Ελλάδα λεφτά. Και όπως λένε οι γείτονες Ιταλοί, κλέβοντας το ελληνικό "'Ελλειψις χρημάτων στάσις εμπορείων" , senza dennato ne far niente (= χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτε).
Ο κ.Σαμαράς, μένοντας εκτός "μνημονιακής" πολιτικής, χρεώνεται την ευθύνη να χαράξει μία νέα δυναμική πολιτική, για να μπορέσει να αναδιαπραγματευθεί με τους Ευρωπαίους εταίρους με κάποια πυγμή. Αυτό προϋποθέτει ανακαίνιση πλήρη στο σκάφος και στο πλήρωμα. Reformatio in capite et in membris. Μεταρρύθμιση και στην κεφαλή και στα μέλη. Αυτό θα του δώσει την δυνατότητα, εν όψει εκλογών, να ζητήσει γενναίο ποσοστό ψήφων, διότι στις μάχες του μέλλοντος δεν χρειάζεται η συναρωγή των κομμάτων, χρειάζεται η συναρωγή των πολιτών. Χρειάζεται ποσοστό ψήφων ανάλογο με αυτό που πήρε το 1974 ο Κων. Καραμανλής. Αλλά για να του δώσει τέτοιο ποσοστό ο ελληνικός λαός πρέπει να πειστεί ότι με την ψήφο του δεν θα ξαναπληγωθεί.
Δημοσιεύτηκε στην εφ. ΕΣΤΙΑ, 09/09/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου