Με το πέρασμα του χρόνου αυξάνεται ο αριθμός των ειδικών, των παραγόντων ξένων κυβερνήσεων και των διαχειριστών κεφαλαίων που θεωρούν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο. Το πολυσυζητημένο «κούρεμα» της τάξης του 21% που αποφασίστηκε τον περασμένο Ιούλιο δείχνει ξεπερασμένο από τις εξελίξεις και έχει αρχίσει ο δημόσιος προβληματισμός για το ενδεχόμενο «κουρέματος» του δημόσιου χρέους κατά 50% ή και παραπάνω. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που στηρίζουν την ελληνική προσπάθεια βρίσκονται εκτεθειμένοι απέναντι στην κοινή γνώμη των χωρών τους, γιατί η διαρκής επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα τους υποχρεώνει να προετοιμάζουν το επόμενο σχέδιο Β προτού καν εγκριθεί το προηγούμενο σχέδιο Α από τα εθνικά Κοινοβούλιά τους.
Αδυναμία προσαρμογής
Όπως επιβεβαίωσε και το θέμα της εργασιακής εφεδρείας, το πολιτικό, συνδικαλιστικό σύστημα αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Την ώρα που καταρρέει ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, οι πολιτικοί μας δίνουν λυσσώδη μάχη για να διατηρήσουν τη μονιμότητα στο Δημόσιο. Δεν τους ενδιαφέρουν 150.000-200.000 θέσεις εργασίας που χάνονται σε ετήσια βάση στον ιδιωτικό τομέα, αρκεί να διατηρήσουν τη δυνατότητα διαχείρισης της εκλογικής πελατείας που δημιούργησαν στο Δημόσιο μέσα από δεκαετίες κομματικών χειρισμών και μικροπολιτικού ρουσφετιού.
Αυτή η αδυναμία προσαρμογής είναι καταδικαστική για το μέλλον της πατρίδας μας. Εμποδίζει τη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας με βάση τους κανόνες της ΟΝΕ και μας οδηγεί πρώτα στο ευρωπαϊκό και στη συνέχεια στο βαλκανικό περιθώριο. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ελέγξουμε, με τις μεθόδους του παρελθόντος, τη δυναμική του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, να δημιουργήσουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα και να περιορίσουμε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που υπερβαίνει και αυτό το 10% του ΑΕΠ.
Σε απλά ελληνικά, είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε σε διάστημα μηνών χρεοκοπημένοι και όλα δείχνουν ότι σε 1-2 χρόνια θα διαπιστώσουμε την αδυναμία μας να λειτουργήσουμε -ακόμη και μετά το «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου και τις νέες προγραμματισμένες παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης- στο πλαίσιο της ΟΝΕ.
Δραχμική εξαθλίωση
Η εθνική μας αποτυχία θα οδηγήσει στην αναγκαστική επιστροφή στη δραχμή. Η δραχμή βολεύει τους φανατικούς του κρατισμού, οι οποίοι θα μπορούν να τυπώνουν όσο χρήμα θέλουν για να συντηρούν, σε συνθήκες ετήσιου πληθωρισμού 15%-25%, το τεράστιο Δημόσιο και τις παραφυάδες του. Εάν η παραμονή μας στην ΟΝΕ περνάει από την επιτυχημένη διαχείριση της πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου κατά 25%-30%, η επιστροφή στη δραχμή θα προκαλέσει μία πτώση της τάξης του 50%-60%.
Το χειρότερο είναι ότι θα ενισχυθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, με τους περισσότερους πολίτες να δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές τους ανάγκες, όπως είναι η προμήθεια εισαγόμενου πετρελαίου ή εισαγόμενου παιδικού γάλακτος, και αδίστακτα κερδοσκοπικά κυκλώματα να θησαυρίζουν αξιοποιώντας τις συναλλαγματικές ευκαιρίες που τους προσφέρονται. Αυτοί που ελέγχουν τα διυλιστήρια θα θησαυρίσουν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, αυτοί που έχουν μεγάλες τουριστικές μονάδες θα εισπράττουν σε συνάλλαγμα και θα πληρώνουν τους εργαζόμενους σε πληθωριστικές δραχμές, το ίδιο θα κάνουν όσοι έχουν ισχυρές εξαγωγικές βιομηχανίες, ενώ κερδισμένοι θα βγουν και οι παράγοντες της ναυτιλίας που έχουν παγκοσμιοποιήσει τις δραστηριότητές τους και απλώς θα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού της παρουσίας τους στην Ελλάδα σε δραχμές.
Το σκηνικό έχει στηθεί σε γενικές γραμμές από τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές που αρνούνται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και τα δραχμικά συμφέροντα που μπορεί να βρίσκονται πίσω από αυτούς. Η μάχη τακτικής γίνεται για το πώς θα «σκάσει» η δραχμική βόμβα στα χέρια του πολιτικού αντιπάλου, ώστε να απαξιωθεί πολιτικά τουλάχιστον για μία δεκαετία.
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=87256
Αδυναμία προσαρμογής
Όπως επιβεβαίωσε και το θέμα της εργασιακής εφεδρείας, το πολιτικό, συνδικαλιστικό σύστημα αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Την ώρα που καταρρέει ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, οι πολιτικοί μας δίνουν λυσσώδη μάχη για να διατηρήσουν τη μονιμότητα στο Δημόσιο. Δεν τους ενδιαφέρουν 150.000-200.000 θέσεις εργασίας που χάνονται σε ετήσια βάση στον ιδιωτικό τομέα, αρκεί να διατηρήσουν τη δυνατότητα διαχείρισης της εκλογικής πελατείας που δημιούργησαν στο Δημόσιο μέσα από δεκαετίες κομματικών χειρισμών και μικροπολιτικού ρουσφετιού.
Αυτή η αδυναμία προσαρμογής είναι καταδικαστική για το μέλλον της πατρίδας μας. Εμποδίζει τη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας με βάση τους κανόνες της ΟΝΕ και μας οδηγεί πρώτα στο ευρωπαϊκό και στη συνέχεια στο βαλκανικό περιθώριο. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ελέγξουμε, με τις μεθόδους του παρελθόντος, τη δυναμική του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, να δημιουργήσουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα και να περιορίσουμε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που υπερβαίνει και αυτό το 10% του ΑΕΠ.
Σε απλά ελληνικά, είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε σε διάστημα μηνών χρεοκοπημένοι και όλα δείχνουν ότι σε 1-2 χρόνια θα διαπιστώσουμε την αδυναμία μας να λειτουργήσουμε -ακόμη και μετά το «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου και τις νέες προγραμματισμένες παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης- στο πλαίσιο της ΟΝΕ.
Δραχμική εξαθλίωση
Η εθνική μας αποτυχία θα οδηγήσει στην αναγκαστική επιστροφή στη δραχμή. Η δραχμή βολεύει τους φανατικούς του κρατισμού, οι οποίοι θα μπορούν να τυπώνουν όσο χρήμα θέλουν για να συντηρούν, σε συνθήκες ετήσιου πληθωρισμού 15%-25%, το τεράστιο Δημόσιο και τις παραφυάδες του. Εάν η παραμονή μας στην ΟΝΕ περνάει από την επιτυχημένη διαχείριση της πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου κατά 25%-30%, η επιστροφή στη δραχμή θα προκαλέσει μία πτώση της τάξης του 50%-60%.
Το χειρότερο είναι ότι θα ενισχυθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, με τους περισσότερους πολίτες να δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές τους ανάγκες, όπως είναι η προμήθεια εισαγόμενου πετρελαίου ή εισαγόμενου παιδικού γάλακτος, και αδίστακτα κερδοσκοπικά κυκλώματα να θησαυρίζουν αξιοποιώντας τις συναλλαγματικές ευκαιρίες που τους προσφέρονται. Αυτοί που ελέγχουν τα διυλιστήρια θα θησαυρίσουν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, αυτοί που έχουν μεγάλες τουριστικές μονάδες θα εισπράττουν σε συνάλλαγμα και θα πληρώνουν τους εργαζόμενους σε πληθωριστικές δραχμές, το ίδιο θα κάνουν όσοι έχουν ισχυρές εξαγωγικές βιομηχανίες, ενώ κερδισμένοι θα βγουν και οι παράγοντες της ναυτιλίας που έχουν παγκοσμιοποιήσει τις δραστηριότητές τους και απλώς θα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού της παρουσίας τους στην Ελλάδα σε δραχμές.
Το σκηνικό έχει στηθεί σε γενικές γραμμές από τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές που αρνούνται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και τα δραχμικά συμφέροντα που μπορεί να βρίσκονται πίσω από αυτούς. Η μάχη τακτικής γίνεται για το πώς θα «σκάσει» η δραχμική βόμβα στα χέρια του πολιτικού αντιπάλου, ώστε να απαξιωθεί πολιτικά τουλάχιστον για μία δεκαετία.
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=87256
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου