Ωρα για πειρατές

Λένε διάφοροι ότι η κρίση είναι μια εξαιρετική ευκαιρία. Για ανάπτυξη, για καινοτομία, για ανακατατάξεις, για ανανέωση. Το λένε για τις επιχειρήσεις, για τον δημόσιο τομέα αλλά και για τα κόμματα. Δεν ξέρουμε αν θα οδηγηθούμε σε μια θεαματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, όμως ο χώρος που θα μπορούσε να ευνοηθεί περισσότερο απ’ όλους έχει αφιερωθεί σε μια τυφλή αλληλοεξόντωση. Οι συριζαίοι κατηγορούν τον κ. Φώτη Κουβέλη για συντηρητική στάση, οι κουβελικοί κατηγορούν τον κ. Αλέξη Τσίπρα ως παλαιοκομμουνιστή και το Κομμουνιστικό Κόμμα τους αποκαλεί όλους οπορτουνιστές. Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος πορεύεται χώρια με τους θαυμαστές του, ενώ υπάρχει κινητικότητα στ' άρματα πολιτών, σε κύκλους όπως του περιοδικού «Μεταρρύθμιση». 

Η συνύπαρξη όλων αυτών, υπό ένα κοινό ψηφοδέλτιο, προσκρούει σε ένα ηχηρό «αποκλείεται». Τίποτε δεν αποκλείεται στη χώρα όπου ο Φλωράκης αγκαλιάστηκε με τον κ. Κ. Μητσοτάκη, είναι όμως χρήσιμο αυτές τις ώρες να αναρωτηθούμε αν μια σύμπραξη όλων αυτών των δυνάμεων θα είχε κάποιο νόημα. Μήπως δεν ανήκουν όλοι τους στο φθαρμένο σύστημα, μήπως δεν επιδόθηκαν, λιγότερο ή περισσότερο, σε μια αναποτελεσματική αντιπολίτευση; Η υπαρκτή Αριστερά, με τις ποικίλες αγκυλώσεις, με τους εκλεγμένους εκπροσώπους της, με τις κρατικές επιχορηγήσεις δεν θα κάνει τη διαφορά. Δεν θα την κάνει διότι χρόνια τρώγεται με τα ρούχα της. Δεν θεραπεύτηκε ποτέ από το σύνδρομο της διάσπασης και από το όραμα της μικρής προοπτικής.

Η περίπτωση του κ. Φώτη Κουβέλη στο τοπίο με τις πολλές ατομικότητες είναι χαρακτηριστική. Εγινε πρόεδρος κόμματος, λαμβάνει ένα δυνητικό καλό ποσοστό και λέει διάφορα συμπαθητικά για την πολιτική λύση στο πρόβλημα του χρέους. Προτείνει διακρατική συμφωνία μεταξύ μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για τα έκτακτα μέτρα λέει να πληρώσουν αυτοί που έχουν, όχι αυτοί που δεν έχουν. Δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για πολιτική αθλιότητα, για απουσία λογικής, εντούτοις για τον κ. Κουβέλη είναι δύσκολο να ηγηθεί των δυνάμεων της πιθανής ανατροπής.

Το αυτό ισχύει για όλους τους ήρωες του αριστερού αφηγήματος. Ισως να είχαν μεγαλύτερη απήχηση οι δικοί μας «πειρατές», οι άφαντοι προς το παρόν. Νέοι άνθρωποι που χωρίς να ταράζουν συθέμελα τον προοδευτικό χώρο γίνονται ρυθμιστές της ανανέωσης.

Στη Βουλή του Βερολίνου το Κόμμα των Πειρατών κατάφερε να πάρει ποσοστό 8,9 % και 15 έδρες. Είχαν την υποστήριξη 1.000 εθελοντών και έκαναν έξοδα της τάξης των 35.000 ευρώ. Είναι όλοι τους νέοι, άφθαρτοι. Δεν φέρουν καμία ευθύνη για τα λάθη του παρελθόντος, δεν κουβαλάνε πίκρες από παλιές διενέξεις, δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν ενδοκομματικά κόμπλεξ – είναι ελεύθεροι. Δεν έχουν εμπειρία, όμως κρίνοντας από τα καθ’ ημάς η εμπειρία δεν είναι πάντοτε καλός οδηγός. Οι έμπειροι οδήγησαν τη χώρα εκεί που βρίσκεται και επειδή μιλάμε για την Αριστερά, οι έμπειροι την κατακερμάτισαν.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=424720&h1=true/Λώρη Κέζα