Του Kωστα Iορδανιδη
Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εδώ και δεκαεπτά μήνες έκπληκτη μία κυβέρνηση να διαψεύδεται σε όλες τις προβλέψεις της· να αποτυγχάνει διαρκώς στην όποια προσπάθεια αναλαμβάνει για εκπλήρωση στόχων, που συνεχώς αναθεωρούνται· να έχει σταδιακώς απαξιώσει όλες τις παραγωγικές τάξεις της χώρας και παρά ταύτα να απευθύνεται στα πλήθη, διά της ασφαλούς τηλεοπτικής οθόνης, με ύφος αυθεντίας, ενσπείρουσα αποκλειστικά τον τρόμο.
Η αποτυχία είναι πλήρης και η υπαγωγή της χώρας στον απόλυτο έλεγχο των Βρυξελλών, ή ακριβέστερα του Βερολίνου, αποτελεί κοινή συνείδηση. Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της δεν παύουν να το ομολογούν κάθε φορά που πρόκειται
να επιβάλουν νέα μέτρα. Το Υπουργικό Συμβούλιο κατέστη εκτελεστικό όργανο εντολών της τρόικας και οι κάτοχοι των κυβερνητικών χαρτοφυλακίων υποδύονται κατά καιρούς τους «αντάρτες», που δίδουν απελπισμένες μάχες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να ηττηθούν μέσα σε λίγες μέρες και υποτασσόμενοι στις οδηγίες να διαβεβαιώνουν ότι για άλλη μία φορά σώζουν τη χώρα. Το σύνδρομο του Αρη Βελουχιώτη είναι ακόμη ισχυρό και στο ΠΑΣΟΚ των «εκσυγχρονιστών».
Το ακατανόητο είναι, επίσης, ότι υιοθετούν και μεταφέρουν άκριτα στην Ελλάδα την επικοινωνιακή πολιτική των δανειστών της, όπως συμβαίνει όταν προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι Γερμανοί πολίτες καλούνται να πληρώσουν το χρέος των Ελλήνων. Επιφανή στελέχη με διεθνή εμπειρία, υποτίθεται, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διευκρινίσουν ότι οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν όχι για να σωθεί η Ελλάς, αλλά οι τράπεζές τους, που είχαν την αφροσύνη να επενδύουν στα ελληνικά ομόλογα, διότι απέδιδαν περίπου το διπλάσιο από τα γερμανικά.
Απλώς το τραπεζικό σύστημα –στην Ευρώπη και διεθνώς– στηριζόταν στην υπόθεση εργασίας ότι τα κρατικά ομόλογα είναι «ασφαλής» επένδυση, ιδίως όταν αυτά εκδίδονται από μία χώρα που ανήκει στη Zώνη του Eυρώ. Η Ελλάς διέψευσε αυτήν τη βεβαιότητα, αφού παραβίασε όλες τις συμβάσεις, παραμένοντας επί τρεις δεκαετίες απροσάρμοστη προς τους κανόνες της ευρωπαϊκής λέσχης.
Οι υποχρεώσεις προσαρμογής που ανέλαβε η χώρα, δίχως να τις εκπληρώσει, επιβάλλονται βάναυσα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με προβαλλόμενο το δίλημμα της αμέσου συμμορφώσεως ή της εξόδου από το ευρώ. Το ελληνικό κατεστημένο –πολιτικό, οικονομικό και ακαδημαϊκό– πιστεύει ότι οι Ελληνες πολίτες είναι από τους πλέον ένθερμους ευρωπαϊστές. Οντως, στην περίοδο ευημερίας, των κοινοτικών εισροών, του δάνειου πλούτου. Τώρα που η κοινωνία βυθίζεται στην ένδεια, που το 50% των πολιτών βυθίζεται στην κατάθλιψη, το ευρωπαϊκό όραμα έχει αρχίσει να φθίνει. Διόλου απίθανο η επιστροφή στη δραχμή να πάρει κινηματικές διαστάσεις και τότε το ΠΑΣΟΚ, ανατρέχοντας στη γενεσιουργό φάση του, να συμπλεύσει με το ρεύμα. Ο παραλογισμός δεν έχει όρια.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_06/10/2011_1296442
Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εδώ και δεκαεπτά μήνες έκπληκτη μία κυβέρνηση να διαψεύδεται σε όλες τις προβλέψεις της· να αποτυγχάνει διαρκώς στην όποια προσπάθεια αναλαμβάνει για εκπλήρωση στόχων, που συνεχώς αναθεωρούνται· να έχει σταδιακώς απαξιώσει όλες τις παραγωγικές τάξεις της χώρας και παρά ταύτα να απευθύνεται στα πλήθη, διά της ασφαλούς τηλεοπτικής οθόνης, με ύφος αυθεντίας, ενσπείρουσα αποκλειστικά τον τρόμο.
Η αποτυχία είναι πλήρης και η υπαγωγή της χώρας στον απόλυτο έλεγχο των Βρυξελλών, ή ακριβέστερα του Βερολίνου, αποτελεί κοινή συνείδηση. Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της δεν παύουν να το ομολογούν κάθε φορά που πρόκειται
να επιβάλουν νέα μέτρα. Το Υπουργικό Συμβούλιο κατέστη εκτελεστικό όργανο εντολών της τρόικας και οι κάτοχοι των κυβερνητικών χαρτοφυλακίων υποδύονται κατά καιρούς τους «αντάρτες», που δίδουν απελπισμένες μάχες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να ηττηθούν μέσα σε λίγες μέρες και υποτασσόμενοι στις οδηγίες να διαβεβαιώνουν ότι για άλλη μία φορά σώζουν τη χώρα. Το σύνδρομο του Αρη Βελουχιώτη είναι ακόμη ισχυρό και στο ΠΑΣΟΚ των «εκσυγχρονιστών».
Το ακατανόητο είναι, επίσης, ότι υιοθετούν και μεταφέρουν άκριτα στην Ελλάδα την επικοινωνιακή πολιτική των δανειστών της, όπως συμβαίνει όταν προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι Γερμανοί πολίτες καλούνται να πληρώσουν το χρέος των Ελλήνων. Επιφανή στελέχη με διεθνή εμπειρία, υποτίθεται, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διευκρινίσουν ότι οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν όχι για να σωθεί η Ελλάς, αλλά οι τράπεζές τους, που είχαν την αφροσύνη να επενδύουν στα ελληνικά ομόλογα, διότι απέδιδαν περίπου το διπλάσιο από τα γερμανικά.
Απλώς το τραπεζικό σύστημα –στην Ευρώπη και διεθνώς– στηριζόταν στην υπόθεση εργασίας ότι τα κρατικά ομόλογα είναι «ασφαλής» επένδυση, ιδίως όταν αυτά εκδίδονται από μία χώρα που ανήκει στη Zώνη του Eυρώ. Η Ελλάς διέψευσε αυτήν τη βεβαιότητα, αφού παραβίασε όλες τις συμβάσεις, παραμένοντας επί τρεις δεκαετίες απροσάρμοστη προς τους κανόνες της ευρωπαϊκής λέσχης.
Οι υποχρεώσεις προσαρμογής που ανέλαβε η χώρα, δίχως να τις εκπληρώσει, επιβάλλονται βάναυσα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με προβαλλόμενο το δίλημμα της αμέσου συμμορφώσεως ή της εξόδου από το ευρώ. Το ελληνικό κατεστημένο –πολιτικό, οικονομικό και ακαδημαϊκό– πιστεύει ότι οι Ελληνες πολίτες είναι από τους πλέον ένθερμους ευρωπαϊστές. Οντως, στην περίοδο ευημερίας, των κοινοτικών εισροών, του δάνειου πλούτου. Τώρα που η κοινωνία βυθίζεται στην ένδεια, που το 50% των πολιτών βυθίζεται στην κατάθλιψη, το ευρωπαϊκό όραμα έχει αρχίσει να φθίνει. Διόλου απίθανο η επιστροφή στη δραχμή να πάρει κινηματικές διαστάσεις και τότε το ΠΑΣΟΚ, ανατρέχοντας στη γενεσιουργό φάση του, να συμπλεύσει με το ρεύμα. Ο παραλογισμός δεν έχει όρια.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_06/10/2011_1296442
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου