Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Τρία εκατομμύρια παραγωγικώς εργαζόμενοι άνθρωποι δημιουργούν τον πλούτο που χρειάζεται για να ζήσουν τα υπόλοιπα οκτώ εκατομμύρια. Και καλά τα παιδιά, οι γέροντες και οι ανήμποροι. Αλλά και (τόσοι) δημόσιοι υπάλληλοι! Και όλοι «της γης οι κολασμένοι»;
Πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το ελληνικό κράτος την πρώτη ημέρα που δεν θα μπορούσε πλέον να κοροϊδεύει(!) τους διεθνείς επενδυτές θα κατέρρεε. Μοιάζει ανοήτως αθώο να μη γνωρίζουν τόσο μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι και άλλοι κερδοσκόποι διαχειριστές δισεκατομμυρίων, πως η Ελλάδα δεν είχε ό,τι χρειάζεται για να κερδίζει την εμπιστοσύνη των επενδυτών.
Είναι εξίσου ανεκδιήγητες οι υπηρεσίες της Επιτροπής και ο ίδιος ο τότε επίτροπος των Οικονομικών και νυν επί του Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια, που τη μια στιγμή, το 2006, έβλεπε την Ελλάδα να τα κάνει όλα περίφημα και την επομένη, το 2008, έκανε διάγνωση καλπάζοντος καρκίνου. Κι από μέτρα; Τίποτε! Απλός υποβιβασμός από τη μια παράγραφο στην επόμενη, «αυστηρότερη», του σχετικού άρθρου του Συμφώνου για τη Σταθερότητα και την Ανάπτυξη. Κοινοτικές ανοησίες!
Το πραγματικό πρόσωπο της οικονομίας φαίνεται πάντοτε όταν σκάει μύτη η κρίση. Και το χειρότερο πρόσωπο της κρίσης εμφανίζεται όταν κινδυνεύει η βάση εμπιστοσύνης του καπιταλισμού σε κάθε μια χώρα, ή σε μια περιφερειακή οργάνωση εθνών, ή σε μια ομοσπονδία κρατιδίων, ή σε ένα στενά διασυνδεδεμένο τμήμα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Με δυο λόγια, όταν κινδυνεύσουν οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Τώρα λοιπόν, που και η ελληνική κρίση έφτασε σε αυτό το κρίσιμο σημείο εμπλοκής, όλοι φοβούνται. Το μεγάλο κούρεμα θα φέρει την κρατικοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Μας πήρε ατελείωτα χρόνια για να ξεφύγουμε από τον πολιτικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Με την εφαρμογή των βημάτων που είχαν περιγραφεί στην έκθεση Καρατζά, όπως συντάχθηκε με πρωτοβουλία του Κώστα Σημίτη και την ενεργό παρουσία της διοίκησης Χαλικιά στην Τράπεζα της Ελλάδος και οριστικό εκτελεστή τον Στέφανο Μάνο και, τελικώς, τον Γιάννο Παπαντωνίου, η Ελλάδα έκανε όσα χρειάζονταν για την είσοδό της στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.
Από το 1962, οπότε πετύχαμε συμβιβασμό με τους ομολογιούχους που μας κυνηγούσαν για την πτώχευση του 1932 και την άλλη του 1945, μέχρι το 1993 η Ελλάδα δεν μπορούσε να πωλήσει ούτε έναν ομολογιακό τίτλο απευθείας στις αγορές κεφαλαίου. Ο εξτρεμιστικός και καταστροφικός υπερδανεισμός της πρώτης περιόδου Παπανδρέου γινόταν επειδή πληρώναμε πανωτόκια στις διεθνείς τράπεζες, με τους τόκους των δανείων να χρειάζονται σχεδόν δύο φορές περισσότερα, συγκριτικά με όσα δώσαμε ευθύς μόλις μπήκαμε στο ευρώ, χρήματα.
Το έθνος αποτελείται, πέραν όλων των άλλων, από τους ανθρώπους που δουλεύουν για να το στηρίζουν. Το καύσιμο της ιστορίας των εθνών είναι ο κόπος τους. Των τριών εκατομμυρίων παραγωγικών εργατών που σας έλεγα στην αρχή. Αυτοί πλήρωσαν όσα τους ζητήθηκαν και όσα χρειάστηκαν και ακόμη παραπάνω, λόγω της κλεπτοκρατίας που επικράτησε στα κλιμάκια της ανώτατης κρατικής ηγεσίας. Βεβαίως, η κρατικοποίηση των τραπεζών θα διασφαλίσει τις καταθέσεις όσων εμπιστεύονται το πιστωτικό σύστημα της χώρας τους. Αρκεί, όμως, αυτό;
Η απάντηση είναι προφανής: δεν αρκεί! Ακόμη και αν τα δύο μεγάλα κόμματα συμπράξουν για να αντιμετωπιστεί η χειρότερη φάση της κρίσης, στην οποία τώρα εισερχόμαστε, η καλή διαχείριση των τραπεζών θα έχει, μετά το μεγάλο κούρεμα, ακόμη υψηλότερες ηθικές απαιτήσεις παρά ποτέ ως σήμερα. Σε λίγες εβδομάδες, οι μέτοχοι των τραπεζών θα δηλώσουν και δημοσίως ότι εγκαταλείπουν το σκάφος. Ποιοι θα διαχειριστούν τις νέες ομαδοποιημένες τράπεζες; Αν απαντήσετε σωστά θα έχετε αντιληφθεί και ποιος ωφελείται από τις οιμωγές περί «εθνικής κυριαρχίας».
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_25/10/2011_1296618
Τρία εκατομμύρια παραγωγικώς εργαζόμενοι άνθρωποι δημιουργούν τον πλούτο που χρειάζεται για να ζήσουν τα υπόλοιπα οκτώ εκατομμύρια. Και καλά τα παιδιά, οι γέροντες και οι ανήμποροι. Αλλά και (τόσοι) δημόσιοι υπάλληλοι! Και όλοι «της γης οι κολασμένοι»;
Πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το ελληνικό κράτος την πρώτη ημέρα που δεν θα μπορούσε πλέον να κοροϊδεύει(!) τους διεθνείς επενδυτές θα κατέρρεε. Μοιάζει ανοήτως αθώο να μη γνωρίζουν τόσο μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι και άλλοι κερδοσκόποι διαχειριστές δισεκατομμυρίων, πως η Ελλάδα δεν είχε ό,τι χρειάζεται για να κερδίζει την εμπιστοσύνη των επενδυτών.
Είναι εξίσου ανεκδιήγητες οι υπηρεσίες της Επιτροπής και ο ίδιος ο τότε επίτροπος των Οικονομικών και νυν επί του Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια, που τη μια στιγμή, το 2006, έβλεπε την Ελλάδα να τα κάνει όλα περίφημα και την επομένη, το 2008, έκανε διάγνωση καλπάζοντος καρκίνου. Κι από μέτρα; Τίποτε! Απλός υποβιβασμός από τη μια παράγραφο στην επόμενη, «αυστηρότερη», του σχετικού άρθρου του Συμφώνου για τη Σταθερότητα και την Ανάπτυξη. Κοινοτικές ανοησίες!
Το πραγματικό πρόσωπο της οικονομίας φαίνεται πάντοτε όταν σκάει μύτη η κρίση. Και το χειρότερο πρόσωπο της κρίσης εμφανίζεται όταν κινδυνεύει η βάση εμπιστοσύνης του καπιταλισμού σε κάθε μια χώρα, ή σε μια περιφερειακή οργάνωση εθνών, ή σε μια ομοσπονδία κρατιδίων, ή σε ένα στενά διασυνδεδεμένο τμήμα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Με δυο λόγια, όταν κινδυνεύσουν οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Τώρα λοιπόν, που και η ελληνική κρίση έφτασε σε αυτό το κρίσιμο σημείο εμπλοκής, όλοι φοβούνται. Το μεγάλο κούρεμα θα φέρει την κρατικοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Μας πήρε ατελείωτα χρόνια για να ξεφύγουμε από τον πολιτικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Με την εφαρμογή των βημάτων που είχαν περιγραφεί στην έκθεση Καρατζά, όπως συντάχθηκε με πρωτοβουλία του Κώστα Σημίτη και την ενεργό παρουσία της διοίκησης Χαλικιά στην Τράπεζα της Ελλάδος και οριστικό εκτελεστή τον Στέφανο Μάνο και, τελικώς, τον Γιάννο Παπαντωνίου, η Ελλάδα έκανε όσα χρειάζονταν για την είσοδό της στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.
Από το 1962, οπότε πετύχαμε συμβιβασμό με τους ομολογιούχους που μας κυνηγούσαν για την πτώχευση του 1932 και την άλλη του 1945, μέχρι το 1993 η Ελλάδα δεν μπορούσε να πωλήσει ούτε έναν ομολογιακό τίτλο απευθείας στις αγορές κεφαλαίου. Ο εξτρεμιστικός και καταστροφικός υπερδανεισμός της πρώτης περιόδου Παπανδρέου γινόταν επειδή πληρώναμε πανωτόκια στις διεθνείς τράπεζες, με τους τόκους των δανείων να χρειάζονται σχεδόν δύο φορές περισσότερα, συγκριτικά με όσα δώσαμε ευθύς μόλις μπήκαμε στο ευρώ, χρήματα.
Το έθνος αποτελείται, πέραν όλων των άλλων, από τους ανθρώπους που δουλεύουν για να το στηρίζουν. Το καύσιμο της ιστορίας των εθνών είναι ο κόπος τους. Των τριών εκατομμυρίων παραγωγικών εργατών που σας έλεγα στην αρχή. Αυτοί πλήρωσαν όσα τους ζητήθηκαν και όσα χρειάστηκαν και ακόμη παραπάνω, λόγω της κλεπτοκρατίας που επικράτησε στα κλιμάκια της ανώτατης κρατικής ηγεσίας. Βεβαίως, η κρατικοποίηση των τραπεζών θα διασφαλίσει τις καταθέσεις όσων εμπιστεύονται το πιστωτικό σύστημα της χώρας τους. Αρκεί, όμως, αυτό;
Η απάντηση είναι προφανής: δεν αρκεί! Ακόμη και αν τα δύο μεγάλα κόμματα συμπράξουν για να αντιμετωπιστεί η χειρότερη φάση της κρίσης, στην οποία τώρα εισερχόμαστε, η καλή διαχείριση των τραπεζών θα έχει, μετά το μεγάλο κούρεμα, ακόμη υψηλότερες ηθικές απαιτήσεις παρά ποτέ ως σήμερα. Σε λίγες εβδομάδες, οι μέτοχοι των τραπεζών θα δηλώσουν και δημοσίως ότι εγκαταλείπουν το σκάφος. Ποιοι θα διαχειριστούν τις νέες ομαδοποιημένες τράπεζες; Αν απαντήσετε σωστά θα έχετε αντιληφθεί και ποιος ωφελείται από τις οιμωγές περί «εθνικής κυριαρχίας».
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_25/10/2011_1296618
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου