Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιο είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων στα δημόσια πράγματα. Και σχεδόν πάντα καταλήγω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τους μοραλιστές - κάθε είδος μοραλιστών.
Από εκείνους, δηλαδή, που προσεγγίζουν την πολιτική και την οικονομία κυρίως από ηθικής πλευράς. Και οι οποίοι συνηθίζουν να φλυαρούν επί θεμάτων αρχής και να παραδίδουν μαθήματα ορθότητας χωρίς κατά τα άλλα να συνεισφέρουν τίποτα στην αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Κοινώς, όχι μόνο δεν βάζουν τα χέρια στα κάρβουνα αλλά δυσκολεύουν κι εκείνους που τα βάζουν.
Γιατί το θυμήθηκα τώρα; Επειδή πολύ φοβούμαι ότι με τέτοιους έχουμε μπλέξει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη - δυστυχώς, όμως, μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Με αυτήν ακριβώς την αφορμή, ο τελευταίος «Economist» θυμίζει μια σκηνή από τη «Ζωή του Μπράιαν», την υπέροχη ταινία των Monty Python.
Είναι στην Παλαιστίνη, την εποχή του Χριστού, και συνεδριάζουν οι αντιστασιακοί κατά της ρωμαϊκής κατοχής. Λέει ο πρώτος:
- Τέρμα οι συζητήσεις. Πρέπει να κάνουμε κάτι.
- Συμφωνώ, λέει ο δεύτερος. Οχι άλλες κουβέντες. Καταθέτω ψήφισμα που λέει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι.
- Καμία αντίρρηση, λέει ο τρίτος. Υποστηρίζω το ψήφισμα που λέει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι.
Και συνεχίζουν έτσι συζητώντας ότι δεν χρειάζονται άλλες συζητήσεις κι ότι πρέπει να κάνουν κάτι αλλά χωρίς να κάνουν τίποτα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη περιγραφή του τρόπου με τον οποίο η Ευρώπη αντιμετωπίζει την κρίση. Συζητούν ότι πρέπει να κάνουν κάτι, αλλά, έως ότου συμφωνήσουν τι θα κάνουν, αυτό που συμφωνούν έχει ήδη ξεπεραστεί από τα πράγματα, άρα συζητούν από την αρχή για ένα επόμενο κάτι κ.ο.κ.
Και ξέρετε γιατί; Επειδή οι Γερμανοί και οι παρατρεχάμενοί τους που δίνουν τον τόνο δευτερευόντως ψάχνουν μια λύση σε ένα πρόβλημα. Πρωτίστως θέλουν μια τιμωρία για έναν φταίχτη.
Οι μοραλιστές, που σας έλεγα.
Και την ίδια στιγμή σε μια Ελλάδα που βουλιάζει και σε μια κοινωνία που διαλύεται κάθε μέρα και περισσότερο τσακωνόμαστε αν οι λύσεις θα είναι δεξιές ή αριστερές - λες και έχει τεράστια διαφορά από ποια πλευρά θα μπατάρει το καράβι.
Καλοί στόκοι και οι δικοί μας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι με την κουβέντα των μεν και με την κωλυσιεργία των δε, με την αναβλητικότητα των μεν και την αναποφασιστικότητα των δε, φτάσαμε στο απολύτως οριακό σημείο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Κι αυτό συνέβη επειδή στο κρίσιμο ερώτημα «ποιος είναι στο τιμόνι», η απάντηση είναι σκληρή αλλά και προφανής: κανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου