Η «Μεγάλη Τετάρτη» έφτασε. Όμως, η σύγκρουση ισχύος για το μέλλον της Ευρώπης – γιατί περί αυτού πρόκειται - δεν τελειώνει εδώ. Αν οι ενδείξεις της Κυριακής γίνουν, όπως αναμένεται, σήμερα το βράδυ αποδείξεις, πέρα από το γεγονός ότι η Ελλάδα ίσως βυθιστεί σε χάος, η Ευρώπη θα αναγκαστεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι πια ένωση ισότιμων ελεύθερων κρατών, αλλά χώρος πλήρους κυριαρχίας της Γερμανίας. Όμως, ενώ το Βερολίνο κερδίζει μια ακόμα (μεγάλη) μάχη, δεν κερδίζει τον πόλεμο. Η τελευταία κουβέντα, δεν του ανήκει…
Ηδη από προχθές, στη Γαλλία και αλλού, η άτακτη οπισθοχώρηση του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί έχει προκαλέσει μέγιστη ανησυχία σε όσους αντιλαμβάνονται, έστω και αργά, τι πραγματικά συμβαίνει.
Πολλοί μάλιστα δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει καν το γεγονός ότι ο Σαρκοζί ήταν και ο μόνος συνομιλητής του Βερολίνου σε αποφάσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη μοίρα όλων των Ευρωπαίων.
Η παρουσία του έδινε ως τώρα ένα «άλλοθι», ένα πρόσχημα στο αδήριτο γεγονός ότι η Ευρώπη γίνεται γερμανική. Ηταν ο μόνος από τους Ευρωπαίους ηγέτες που είχε κάποιο λόγο. Μετά την υποχώρησή του, η Γερμανία επιβάλλει πλήρως τη δική της θέση για το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Δεν τηρούνται πια ούτε καν τα προσχήματα.
Υπάρχει ένα εμπόδιο που οι Γερμανοί, αν και πολιτικά επέβαλλαν κατά κράτος και ωμά τις βουλήσεις τους, δεν μπορούν να το ξεπεράσουν τόσο εύκολα και θα το βρουν μπροστά τους, υπό την προυπόθεση ότι κάποιος θα σηκωθεί απέναντί τους και θα το θέσει κάνοντας την αρχή: κι αυτό, είναι η απαιτούμενη αναθεώρηση των Συνθηκών.
Αναγκαστικά πια, για να θεσμοποιήσει τους όρους λειτουργίας της νέας γερμανικής Ευρώπης ειδικά στο επίπεδο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης, το Βερολίνο θα οδηγηθεί τώρα, μετά τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας τον περασμένο Μάρτιο, και στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία υπέχει θέση ενός είδους «συντάγματος» της ενωμένης Ευρώπης.
Οση αργοπορία έδειξε κι όση κωλυσιεργία επέβαλε η Γερμανία στην υπόθεση της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και αλλού – μέχρι και ο Γιούνγκερ κατηγόρησε τη Μέρκελ ανοιχτά γι αυτό -, άλλη τόση βιασύνη αναμένεται να δείξει τώρα για να επιβάλλει αυτή την αναθεώρηση της Λισσαβώνας: οι Γερμανοί έχουν μεγάλη ανάγκη να «δέσουν» και με θεσμικό τρόπο τα πολιτικά κεκτημένα τους. Κι αυτό περνάει πια από τη διαδικασία αναθεώρησης.
Όμως, αυτή η αναθεώρηση, έχει ένα πρόβλημα: πρέπει να γίνει ομόφωνα, όσο κι αν κάποιοι επιχειρήσουν να υποβαθμίσουν τις αλλαγές επιδιώκοντας να τις περάσουν με άλλες, θεσμικά χαμηλότερης βαθμίδας διαδικασίες. Δεν γίνεται.
Σήμερα, στην Ευρώπη, ουδείς τολμά να αμφισβητήσει τους Γερμανούς: οι χώρες υπακούν τυφλά, με τρόπο που θυμίζει όχι ελεύθερα κράτη, αλλά τον τρόπο που λάμβανε αποφάσεις το Σύμφωνο της Βαρσοβίας επί Ψυχρού Πολέμου.
Η αναθεώρηση της Λισσαβώνας, είναι η τελευταία ευκαιρία, το τελευταίο καταφύγιο των ευρωπαικών κρατών για να σταματήσουν τη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Αλλώστε, ας μην ξεχνάμε ότι όσα νομικά τερτίπια και να επιστρατεύσουν οι Γερμανοί, η καταστροφικές αποφάσεις που επιβάλλουν σήμερα, είναι εξαιρετικά πιθανό κι αυτές να καταπέσουν στη διαδικασία κυρώσεων.
Το θέμα, είναι ποιος θα έχει τη δύναμη να «βγει μπροστά». Γιατί, μέχρι τώρα, στο πολιτικό πεδίο, δεν φάνηκε να υπάρχει κανείς, πλην της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, της μόνης πολιτικής δύναμης σε όλη την Ευρώπη που τόλμησε να σηκώσει ανάστημα έναντι των Γερμανών και των καταστροφικών επιταγών τους.
Γιατί; Πρώτον, επειδή η ισχύς των Γερμανών είναι τεράστια. Και, δεύτερον, επειδή κανείς δεν θίγεται ακόμα ασφυκτικά από αυτή την ισχύ. Κανείς, πλην μίας χώρας που ισοπεδώνεται: της Ελλάδας.
Γι αυτό και η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει, όσο κι αν σε πολλούς ακούγεται αδιανόητο, να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία. Η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει να σηκώσει πρώτη το ανάχωμα στη νέα γερμανική Ευρώπη, ακριβώς επειδή αυτή η Ευρώπη, χτίζεται με κύριο άλλοθι την τραγική ελληνική κατάσταση, πάνω στις ελληνικές στάχτες.
Δεν περιμένει κανείς φυσικά από την κυβέρνηση Παπανδρέου να πράξει κάτι τέτοιο. Όμως, αυτή η κυβέρνηση, τελειώνει σύντομα: πιθανότατα, δεν θα προλάβει καν τη διαδικασία αναθεώρησης της Λισαβόνας, όσο κι αν την «τρέξει» το Βερολίνο, ειδικά αν ζητήσει τελικά αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή για την κύρωση των σημερινών αποφάσεων, όπως προανήγγειλε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ήδη εγγράψει τις σχετικές υποθήκες που της επιτρέπουν να πάει αυτό το κρίσιμο βήμα πιο πέρα και να ασκήσει πολιτική υπέρ της Ελλάδας αλλά και πολλών άλλων χωρών της Ευρώπης.
Σε όσα αναμένεται να αποφασιστούν σήμερα, είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα όχι απλώς δεν πρόκειται να ανταπεξέλθει, αλλά έρχεται πλέον ευθέως αντιμέτωπη με έναν φοβερό εφιάλτη. Αυτό, το γνωρίζουν άπαντες. Και γι αυτό, παρά τις συνεχείς αρνήσεις της Ευρωπαικής Επιτροπής, η Γερμανία ζητά και μάλλον θα πετύχει την εγκατάσταση της μόνιμης επιτροπείας στην Ελλάδα.
Το διάστημα αμέσως μετά την έκτη δόση (που ασφαλώς θα είναι και η τελευταία και πραγματικά και, ενδεχομένως, και θεσμικά) είναι εκείνο στο οποίο θα τεθεί και το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης.
Είναι το διάστημα στο οποίο η Ελλάδα θα έχει την τελευταία της ευκαιρία να αντιδράσει με το ύστατο όπλο: τα θεσμικά της Ενωσης. Φυσικά, όπως σημειώθηκε, η κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί από τώρα να το θέσει ευθέως και ηχηρά τόσο στον εσωτερικό και το διεθνή πολιτικό διάλογο, όσο και στην ατζέντα της σε περίπτωση που, μετά τις ορατές πλέον εκλογές, γίνει κυβέρνηση.
Με το μπλοκάρισμα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λισσαβώνας, το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων της επαναδιαπραγμάτευσης, θα ενισχυθεί αποφασιστικά. Το ίδιο θα συμβεί και με τη δυνατότητα της χώρας να προχωρήσει σε συμμαχίες: ήδη η Ιταλία νιώθει πια σφιχτή τη θηλιά στο λαιμό της. Και η Ιταλία, δεν είναι Ελλάδα, και μάλιστα του Παπανδρέου…
Φυσικά, κάτι τέτοιο, θα προκαλέσει το μένος των Γερμανών, που θα δουν το οικοδόμημα που χτίζουν να κινδυνεύει με άμεση κατάρρευση. Δεν πειράζει.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι το μόνο όπλο που διαθέτει η χώρα και είναι ένα όπλο που θα βρει απήχηση, αν όχι ακόμα στις φοβισμένες κυβερνήσεις, οπωσδήποτε σε άλλες πολιτικές δυνάμεις που τώρα έχουν τρομάξει απ’ τις εξελίξεις, και αναμφίβολα σε πολλούς ευρωπαικούς λαούς, κάποιοι εκ των οποίων θα κληθούν να ψηφίσουν οι ίδιοι κι όχι οι πλειοψηφίες των κοινοβουλίων τους για τις θεσμικές αλλαγές.
Η αναθεώρηση της Λισσαβώνας μπορεί να καταστεί «αχίλλειος πτέρνα» του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη. Και, κυρίως, σανίδα σωτηρίας για την Ελλάδα. Γιατί όσο κι αν ο νυν υπό προθεσμία πρωθυπουργός που μας έφτασε ως εδώ αποδέχεται τόσο εύκολα ότι η Ελλάδα δεν είναι πια κράτος, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, τυπικά τουλάχιστον, ακόμα είναι. Κι αυτό, τώρα, μας δίνει δύναμη και λόγο για το που θα οδηγηθεί το μέλλον.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=426944&h1=true
Ηδη από προχθές, στη Γαλλία και αλλού, η άτακτη οπισθοχώρηση του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί έχει προκαλέσει μέγιστη ανησυχία σε όσους αντιλαμβάνονται, έστω και αργά, τι πραγματικά συμβαίνει.
Πολλοί μάλιστα δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει καν το γεγονός ότι ο Σαρκοζί ήταν και ο μόνος συνομιλητής του Βερολίνου σε αποφάσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη μοίρα όλων των Ευρωπαίων.
Η παρουσία του έδινε ως τώρα ένα «άλλοθι», ένα πρόσχημα στο αδήριτο γεγονός ότι η Ευρώπη γίνεται γερμανική. Ηταν ο μόνος από τους Ευρωπαίους ηγέτες που είχε κάποιο λόγο. Μετά την υποχώρησή του, η Γερμανία επιβάλλει πλήρως τη δική της θέση για το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Δεν τηρούνται πια ούτε καν τα προσχήματα.
Υπάρχει ένα εμπόδιο που οι Γερμανοί, αν και πολιτικά επέβαλλαν κατά κράτος και ωμά τις βουλήσεις τους, δεν μπορούν να το ξεπεράσουν τόσο εύκολα και θα το βρουν μπροστά τους, υπό την προυπόθεση ότι κάποιος θα σηκωθεί απέναντί τους και θα το θέσει κάνοντας την αρχή: κι αυτό, είναι η απαιτούμενη αναθεώρηση των Συνθηκών.
Αναγκαστικά πια, για να θεσμοποιήσει τους όρους λειτουργίας της νέας γερμανικής Ευρώπης ειδικά στο επίπεδο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης, το Βερολίνο θα οδηγηθεί τώρα, μετά τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας τον περασμένο Μάρτιο, και στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία υπέχει θέση ενός είδους «συντάγματος» της ενωμένης Ευρώπης.
Οση αργοπορία έδειξε κι όση κωλυσιεργία επέβαλε η Γερμανία στην υπόθεση της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και αλλού – μέχρι και ο Γιούνγκερ κατηγόρησε τη Μέρκελ ανοιχτά γι αυτό -, άλλη τόση βιασύνη αναμένεται να δείξει τώρα για να επιβάλλει αυτή την αναθεώρηση της Λισσαβώνας: οι Γερμανοί έχουν μεγάλη ανάγκη να «δέσουν» και με θεσμικό τρόπο τα πολιτικά κεκτημένα τους. Κι αυτό περνάει πια από τη διαδικασία αναθεώρησης.
Όμως, αυτή η αναθεώρηση, έχει ένα πρόβλημα: πρέπει να γίνει ομόφωνα, όσο κι αν κάποιοι επιχειρήσουν να υποβαθμίσουν τις αλλαγές επιδιώκοντας να τις περάσουν με άλλες, θεσμικά χαμηλότερης βαθμίδας διαδικασίες. Δεν γίνεται.
Σήμερα, στην Ευρώπη, ουδείς τολμά να αμφισβητήσει τους Γερμανούς: οι χώρες υπακούν τυφλά, με τρόπο που θυμίζει όχι ελεύθερα κράτη, αλλά τον τρόπο που λάμβανε αποφάσεις το Σύμφωνο της Βαρσοβίας επί Ψυχρού Πολέμου.
Η αναθεώρηση της Λισσαβώνας, είναι η τελευταία ευκαιρία, το τελευταίο καταφύγιο των ευρωπαικών κρατών για να σταματήσουν τη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Αλλώστε, ας μην ξεχνάμε ότι όσα νομικά τερτίπια και να επιστρατεύσουν οι Γερμανοί, η καταστροφικές αποφάσεις που επιβάλλουν σήμερα, είναι εξαιρετικά πιθανό κι αυτές να καταπέσουν στη διαδικασία κυρώσεων.
Το θέμα, είναι ποιος θα έχει τη δύναμη να «βγει μπροστά». Γιατί, μέχρι τώρα, στο πολιτικό πεδίο, δεν φάνηκε να υπάρχει κανείς, πλην της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, της μόνης πολιτικής δύναμης σε όλη την Ευρώπη που τόλμησε να σηκώσει ανάστημα έναντι των Γερμανών και των καταστροφικών επιταγών τους.
Γιατί; Πρώτον, επειδή η ισχύς των Γερμανών είναι τεράστια. Και, δεύτερον, επειδή κανείς δεν θίγεται ακόμα ασφυκτικά από αυτή την ισχύ. Κανείς, πλην μίας χώρας που ισοπεδώνεται: της Ελλάδας.
Γι αυτό και η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει, όσο κι αν σε πολλούς ακούγεται αδιανόητο, να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία. Η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει να σηκώσει πρώτη το ανάχωμα στη νέα γερμανική Ευρώπη, ακριβώς επειδή αυτή η Ευρώπη, χτίζεται με κύριο άλλοθι την τραγική ελληνική κατάσταση, πάνω στις ελληνικές στάχτες.
Δεν περιμένει κανείς φυσικά από την κυβέρνηση Παπανδρέου να πράξει κάτι τέτοιο. Όμως, αυτή η κυβέρνηση, τελειώνει σύντομα: πιθανότατα, δεν θα προλάβει καν τη διαδικασία αναθεώρησης της Λισαβόνας, όσο κι αν την «τρέξει» το Βερολίνο, ειδικά αν ζητήσει τελικά αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή για την κύρωση των σημερινών αποφάσεων, όπως προανήγγειλε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ήδη εγγράψει τις σχετικές υποθήκες που της επιτρέπουν να πάει αυτό το κρίσιμο βήμα πιο πέρα και να ασκήσει πολιτική υπέρ της Ελλάδας αλλά και πολλών άλλων χωρών της Ευρώπης.
Σε όσα αναμένεται να αποφασιστούν σήμερα, είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα όχι απλώς δεν πρόκειται να ανταπεξέλθει, αλλά έρχεται πλέον ευθέως αντιμέτωπη με έναν φοβερό εφιάλτη. Αυτό, το γνωρίζουν άπαντες. Και γι αυτό, παρά τις συνεχείς αρνήσεις της Ευρωπαικής Επιτροπής, η Γερμανία ζητά και μάλλον θα πετύχει την εγκατάσταση της μόνιμης επιτροπείας στην Ελλάδα.
Το διάστημα αμέσως μετά την έκτη δόση (που ασφαλώς θα είναι και η τελευταία και πραγματικά και, ενδεχομένως, και θεσμικά) είναι εκείνο στο οποίο θα τεθεί και το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης.
Είναι το διάστημα στο οποίο η Ελλάδα θα έχει την τελευταία της ευκαιρία να αντιδράσει με το ύστατο όπλο: τα θεσμικά της Ενωσης. Φυσικά, όπως σημειώθηκε, η κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί από τώρα να το θέσει ευθέως και ηχηρά τόσο στον εσωτερικό και το διεθνή πολιτικό διάλογο, όσο και στην ατζέντα της σε περίπτωση που, μετά τις ορατές πλέον εκλογές, γίνει κυβέρνηση.
Με το μπλοκάρισμα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λισσαβώνας, το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων της επαναδιαπραγμάτευσης, θα ενισχυθεί αποφασιστικά. Το ίδιο θα συμβεί και με τη δυνατότητα της χώρας να προχωρήσει σε συμμαχίες: ήδη η Ιταλία νιώθει πια σφιχτή τη θηλιά στο λαιμό της. Και η Ιταλία, δεν είναι Ελλάδα, και μάλιστα του Παπανδρέου…
Φυσικά, κάτι τέτοιο, θα προκαλέσει το μένος των Γερμανών, που θα δουν το οικοδόμημα που χτίζουν να κινδυνεύει με άμεση κατάρρευση. Δεν πειράζει.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι το μόνο όπλο που διαθέτει η χώρα και είναι ένα όπλο που θα βρει απήχηση, αν όχι ακόμα στις φοβισμένες κυβερνήσεις, οπωσδήποτε σε άλλες πολιτικές δυνάμεις που τώρα έχουν τρομάξει απ’ τις εξελίξεις, και αναμφίβολα σε πολλούς ευρωπαικούς λαούς, κάποιοι εκ των οποίων θα κληθούν να ψηφίσουν οι ίδιοι κι όχι οι πλειοψηφίες των κοινοβουλίων τους για τις θεσμικές αλλαγές.
Η αναθεώρηση της Λισσαβώνας μπορεί να καταστεί «αχίλλειος πτέρνα» του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη. Και, κυρίως, σανίδα σωτηρίας για την Ελλάδα. Γιατί όσο κι αν ο νυν υπό προθεσμία πρωθυπουργός που μας έφτασε ως εδώ αποδέχεται τόσο εύκολα ότι η Ελλάδα δεν είναι πια κράτος, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, τυπικά τουλάχιστον, ακόμα είναι. Κι αυτό, τώρα, μας δίνει δύναμη και λόγο για το που θα οδηγηθεί το μέλλον.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=426944&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου