Γεώργιος Π. Μαλούχος
Σήμερα είναι μια πολύ μεγάλη επέτειος που, όμως, ουδείς τη θυμάται και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την εορτάζει. Σαν σήμερα, το 1910, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ορκιζόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος. Μιας χώρας που επί χρόνια δεν μπορούσε να ανακάμψει από τη διπλή εθνική καταστροφή της. Η τραγική έκβαση του «Ατυχούς πολέμου» του 1897 και η σχεδόν ταυτόχρονη επιβολή του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, είχαν βυθίσει την Ελλάδα σε μία μακρά νύχτα, που κράτησε περισσότερα από δέκα χρόνια. Η χώρα ήταν εσωτερικά και εξωτερικά καθολικά ηττημένη. Οι ξένοι δανειστές πίεζαν με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα γνωρίζουμε. Η κοινωνία βίωνε την ίδια παρακμή. Και ο μόνος λόγος που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε καταλάβει μέχρι και την Αθήνα, είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις την είχαν σταματήσει
– το γιατί, είναι μεγάλη συζήτηση, πάντως αυτό συνέβη.
Και, ξαφνικά, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Ενας νέος ηγέτης, άγνωστος στην ελλαδική πολιτική ζωή, εμφανίζεται περίπου από το πουθενά, για να οδηγήσει τελικά την Ελλάδα, σε συγκριτικά ελάχιστο χρόνο όχι μόνον στην πλήρη ανατροπή της διπλής ήττας, μα και σε δρόμους που αυτός ο τόπος ουδέποτε πριν είχε φανταστεί. Πώς ήρθε όμως ο Βενιζέλος στην εξουσία;
Είχε προηγηθεί η «Επανάσταση του Γουδί», το μοναδικό στρατιωτικό κίνημα της νέας ελληνικής ιστορίας που η τελευταία το τίμησε αποκαλώντας το επανάσταση κι όχι πραξικόπημα. Γιατί; Επειδή πέτυχε ασύλληπτα αποτελέσματα για τον τόπο. Και το κλειδί ήταν ότι οι στρατιωτικοί που ξεσηκώθηκαν, στην ουσία, κατά του στέμματος, της καρδιάς του τότε κατεστημένου, δεν το έκαναν για να αρπάξουν την εξουσία, αλλά για να την παραδώσουν αμέσως, μέσα σε λίγες ημέρες, σε έναν νέο πολιτικό ηγέτη, με στόχο να φέρει στον τόπο μια ριζική, αληθινή μεταπολίτευση.
Ετσι κι έγινε.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχοντας πίσω του την επανάσταση για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του σε όλα τα επίπεδα εντός κι εκτός ελληνισμού. Και, πράγματι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ξεκίνησε μια συγκλονιστική πορεία εθνικής ανόρθωσης – έτσι ονομάστηκε κι αυτό ακριβώς ήταν.
Στην πορεία αυτή, στηρίχθηκε όχι στο χθες, αλλά στις νέες δυνάμεις του αύριο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, έφτιαξε μια νέα πολιτική τάξη στην Ελλάδα. Αρχισε να οργανώνει το κράτος περίπου από μηδενική βάση και για να το πετύχει, επιστράτευσε και τις σχέσεις του με τις δυτικές δυνάμεις αλλάζοντας τελείως την παλιά «ατζέντα».
Τις κάλεσε να συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας που κύριο σκοπό της είχε όχι να ξεχρεώσει, αλλά να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος των δυτικών συμφερόντων στην κρίσιμη περιοχή αυτή του κόσμου.
Οι δυτικές δυνάμεις – κι όχι οι απόλυτα εχθρικές Κεντρικές Αυτοκρατορίες – επελέγησαν από τον Βενιζέλο ως οι σύμμαχοι που μαζί τους θα έστηνε ξανά στα πόδια της τη χώρα, τη διοίκηση και τις ένοπλες δυνάμεις. Το πέτυχε.
Η Ελλάδα του Βενιζέλου, δεν ήταν πια ο ηττημένος βαλκάνιος κακομοίρης φτωχός επαίτης συγγενής, όσο κι αν αυτό πίστευαν όλοι ασφαλώς πριν, αλλά και λίγο μετά από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία.
Ηταν η προκεχωρημένη μάχιμη δύναμη του δυτικού κόσμου. Ετσι έγιναν τα θαύματα των Βαλκανικών Πολέμων…
Σήμερα, υπάρχει άραγε περιθώριο η Ελλάδα να αλλάξει και πάλι την «ατζέντα»; Ας το κρίνει ο καθένας, αν πρώτα αναλογιστεί ότι, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, από δεκαετίες, η Κύπρος έχει πετύχει να «φέρει» στην Ανατολική Μεσόγειο συστρατευμένους τους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους και όχι μόνον αυτούς…
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πολεμικές δυνάμεις όλων αυτών των κρατών σχηματίζουν έναν πρωτοφανή δακτύλιο ασφαλείας γύρω από την Κύπρο – μια χώρα, ας μην το ξεχνάμε, που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, οι ίδιοι την πίεζαν να δεχθεί το δολοφονικό σχέδιο Ανάν και την απειλούσαν ουσιαστικά με χάος αν δεν το έπραττε. Όμως, δεν ενέδωσε. Αντίθετα, ο τότε πρόεδρός της Τάσσος Παπαδόπουλος αντιστάθηκε σε αυτό το σχέδιο έχοντας απέναντί του θεούς και δαίμονες, ενώ, ταυτόχρονα, μπήκαν οι βάσεις για τη διεθνή αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων. Και να που βρίσκεται η Κύπρος σήμερα…
Αυτός ο δρόμος, είναι εξίσου ανοιχτός και για την Ελλάδα. Μπορεί και πρέπει αμέσως να φέρει στο Αιγαίο τις ίδιες δυνάμεις που δουλεύουν αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Νότια από την Κρήτη, αλλά και στην καρδιά του Αιγαίου, πρέπει να γίνει αμέσως το ίδιο.
Η Τουρκία, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο πολύ απομακρύνεται από τη Δύση.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αφήσει αυτή τη συγκυρία ανεκμετάλλευτη. Πρέπει τώρα, αμέσως, να προχωρήσει στις διεθνείς εκείνες στρατηγικές, πολιτικές και επιχειρηματικές συνεργασίες που θα της δημιουργήσουν μια διπλή ασπίδα.
Τόσο απέναντι στην οικονομική καταστροφή, όσο και απέναντι στην εθνική καταστροφή.
Είναι, τελικά, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτό, επειδή, η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλα όπλα τα οποία, μέχρι σήμερα, ουδέποτε εκμεταλλεύθηκε – οι λόγοι είναι πολλοί, τους ξέρουμε όλοι και δεν έχουν άλλωστε πλέον σημασία.
Αυτό που έχει σημασία, είναι να γίνει το βήμα μπροστά. Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν τόσο στο ενεργειακό όσο και στο γεωπολιτικό επίπεδο. Οι πολιτικές λείπουν.
Σε αυτές πρέπει να επικεντρωθεί ο τόπος με όλες του τις δυνάμεις, αντί να βυθίζεται μέρα με την ημέρα στο χάος. Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει την ατζέντα και να φέρει τα πάνω κάτω. Αρκεί να διαθέτει την ηγεσία που θα το πράξει, που θα σκεφτεί αλλιώς και θα αλλάξει τους όρους του παιγνιδιού – αυτό κάνουν οι μεγάλες ηγεσίες. Εκεί βρίσκεται όλο το πρόβλημα της χώρας, που μπορεί να αξιοποιήσει την εμπειρία της και να μην αναζητά ένα «νέο Γουδί» για κάτι τέτοιο, αλλά να πιστέψει στον εαυτό της, να δει τη μεγάλη εικόνα, να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται η τεράστια σημασία και ο πλούτος της, να καταλάβει και να παλέψει με νέα λογική για το αύριο.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=423558&h1=true
Σήμερα είναι μια πολύ μεγάλη επέτειος που, όμως, ουδείς τη θυμάται και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την εορτάζει. Σαν σήμερα, το 1910, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ορκιζόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος. Μιας χώρας που επί χρόνια δεν μπορούσε να ανακάμψει από τη διπλή εθνική καταστροφή της. Η τραγική έκβαση του «Ατυχούς πολέμου» του 1897 και η σχεδόν ταυτόχρονη επιβολή του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, είχαν βυθίσει την Ελλάδα σε μία μακρά νύχτα, που κράτησε περισσότερα από δέκα χρόνια. Η χώρα ήταν εσωτερικά και εξωτερικά καθολικά ηττημένη. Οι ξένοι δανειστές πίεζαν με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα γνωρίζουμε. Η κοινωνία βίωνε την ίδια παρακμή. Και ο μόνος λόγος που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε καταλάβει μέχρι και την Αθήνα, είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις την είχαν σταματήσει
– το γιατί, είναι μεγάλη συζήτηση, πάντως αυτό συνέβη.
Και, ξαφνικά, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Ενας νέος ηγέτης, άγνωστος στην ελλαδική πολιτική ζωή, εμφανίζεται περίπου από το πουθενά, για να οδηγήσει τελικά την Ελλάδα, σε συγκριτικά ελάχιστο χρόνο όχι μόνον στην πλήρη ανατροπή της διπλής ήττας, μα και σε δρόμους που αυτός ο τόπος ουδέποτε πριν είχε φανταστεί. Πώς ήρθε όμως ο Βενιζέλος στην εξουσία;
Είχε προηγηθεί η «Επανάσταση του Γουδί», το μοναδικό στρατιωτικό κίνημα της νέας ελληνικής ιστορίας που η τελευταία το τίμησε αποκαλώντας το επανάσταση κι όχι πραξικόπημα. Γιατί; Επειδή πέτυχε ασύλληπτα αποτελέσματα για τον τόπο. Και το κλειδί ήταν ότι οι στρατιωτικοί που ξεσηκώθηκαν, στην ουσία, κατά του στέμματος, της καρδιάς του τότε κατεστημένου, δεν το έκαναν για να αρπάξουν την εξουσία, αλλά για να την παραδώσουν αμέσως, μέσα σε λίγες ημέρες, σε έναν νέο πολιτικό ηγέτη, με στόχο να φέρει στον τόπο μια ριζική, αληθινή μεταπολίτευση.
Ετσι κι έγινε.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχοντας πίσω του την επανάσταση για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του σε όλα τα επίπεδα εντός κι εκτός ελληνισμού. Και, πράγματι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ξεκίνησε μια συγκλονιστική πορεία εθνικής ανόρθωσης – έτσι ονομάστηκε κι αυτό ακριβώς ήταν.
Στην πορεία αυτή, στηρίχθηκε όχι στο χθες, αλλά στις νέες δυνάμεις του αύριο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, έφτιαξε μια νέα πολιτική τάξη στην Ελλάδα. Αρχισε να οργανώνει το κράτος περίπου από μηδενική βάση και για να το πετύχει, επιστράτευσε και τις σχέσεις του με τις δυτικές δυνάμεις αλλάζοντας τελείως την παλιά «ατζέντα».
Τις κάλεσε να συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας που κύριο σκοπό της είχε όχι να ξεχρεώσει, αλλά να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος των δυτικών συμφερόντων στην κρίσιμη περιοχή αυτή του κόσμου.
Οι δυτικές δυνάμεις – κι όχι οι απόλυτα εχθρικές Κεντρικές Αυτοκρατορίες – επελέγησαν από τον Βενιζέλο ως οι σύμμαχοι που μαζί τους θα έστηνε ξανά στα πόδια της τη χώρα, τη διοίκηση και τις ένοπλες δυνάμεις. Το πέτυχε.
Η Ελλάδα του Βενιζέλου, δεν ήταν πια ο ηττημένος βαλκάνιος κακομοίρης φτωχός επαίτης συγγενής, όσο κι αν αυτό πίστευαν όλοι ασφαλώς πριν, αλλά και λίγο μετά από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία.
Ηταν η προκεχωρημένη μάχιμη δύναμη του δυτικού κόσμου. Ετσι έγιναν τα θαύματα των Βαλκανικών Πολέμων…
Σήμερα, υπάρχει άραγε περιθώριο η Ελλάδα να αλλάξει και πάλι την «ατζέντα»; Ας το κρίνει ο καθένας, αν πρώτα αναλογιστεί ότι, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, από δεκαετίες, η Κύπρος έχει πετύχει να «φέρει» στην Ανατολική Μεσόγειο συστρατευμένους τους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους και όχι μόνον αυτούς…
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πολεμικές δυνάμεις όλων αυτών των κρατών σχηματίζουν έναν πρωτοφανή δακτύλιο ασφαλείας γύρω από την Κύπρο – μια χώρα, ας μην το ξεχνάμε, που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, οι ίδιοι την πίεζαν να δεχθεί το δολοφονικό σχέδιο Ανάν και την απειλούσαν ουσιαστικά με χάος αν δεν το έπραττε. Όμως, δεν ενέδωσε. Αντίθετα, ο τότε πρόεδρός της Τάσσος Παπαδόπουλος αντιστάθηκε σε αυτό το σχέδιο έχοντας απέναντί του θεούς και δαίμονες, ενώ, ταυτόχρονα, μπήκαν οι βάσεις για τη διεθνή αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων. Και να που βρίσκεται η Κύπρος σήμερα…
Αυτός ο δρόμος, είναι εξίσου ανοιχτός και για την Ελλάδα. Μπορεί και πρέπει αμέσως να φέρει στο Αιγαίο τις ίδιες δυνάμεις που δουλεύουν αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Νότια από την Κρήτη, αλλά και στην καρδιά του Αιγαίου, πρέπει να γίνει αμέσως το ίδιο.
Η Τουρκία, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο πολύ απομακρύνεται από τη Δύση.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αφήσει αυτή τη συγκυρία ανεκμετάλλευτη. Πρέπει τώρα, αμέσως, να προχωρήσει στις διεθνείς εκείνες στρατηγικές, πολιτικές και επιχειρηματικές συνεργασίες που θα της δημιουργήσουν μια διπλή ασπίδα.
Τόσο απέναντι στην οικονομική καταστροφή, όσο και απέναντι στην εθνική καταστροφή.
Είναι, τελικά, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτό, επειδή, η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλα όπλα τα οποία, μέχρι σήμερα, ουδέποτε εκμεταλλεύθηκε – οι λόγοι είναι πολλοί, τους ξέρουμε όλοι και δεν έχουν άλλωστε πλέον σημασία.
Αυτό που έχει σημασία, είναι να γίνει το βήμα μπροστά. Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν τόσο στο ενεργειακό όσο και στο γεωπολιτικό επίπεδο. Οι πολιτικές λείπουν.
Σε αυτές πρέπει να επικεντρωθεί ο τόπος με όλες του τις δυνάμεις, αντί να βυθίζεται μέρα με την ημέρα στο χάος. Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει την ατζέντα και να φέρει τα πάνω κάτω. Αρκεί να διαθέτει την ηγεσία που θα το πράξει, που θα σκεφτεί αλλιώς και θα αλλάξει τους όρους του παιγνιδιού – αυτό κάνουν οι μεγάλες ηγεσίες. Εκεί βρίσκεται όλο το πρόβλημα της χώρας, που μπορεί να αξιοποιήσει την εμπειρία της και να μην αναζητά ένα «νέο Γουδί» για κάτι τέτοιο, αλλά να πιστέψει στον εαυτό της, να δει τη μεγάλη εικόνα, να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται η τεράστια σημασία και ο πλούτος της, να καταλάβει και να παλέψει με νέα λογική για το αύριο.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=423558&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου