Γεώργιος Π. Μαλούχος
Ένα πολύ βαρύ και πολύ μικροπρεπές για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα εσωκομματικό παιγνίδι του ΠαΣοΚ με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Παπανδρέου και, κυρίως, τον Ευάγγελο Βενιζέλο παίχθηκε όλη την ημέρα χθες μέχρι πολύ αργά το βράδυ, με αποτέλεσμα τη θέση του ενδεχόμενου πρωθυπουργού να έχουν καταλάβει… σταδιακά πάνω από δέκα υποψήφιοι, ξεκινώντας από τον Λουκά Παπαδήμο και καταλήγοντας στον… Απόστολο Κακλαμάνη και στη συνέχεια στον νυν πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο! «Λεπτομέρεια»: η Νέα Δημοκρατία είχε από το πρωί πλήρως συναινέσει στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου!… Μάλιστα, υπήρξαν εισηγήσεις να καταστεί αυτό και επισήμως γνωστό για να μην παιχτούν κι άλλα παιγνίδια, που όμως δεν έγιναν δεκτές, καθώς επικράτησε η άποψη να γίνει σεβαστή η μυστικότητα των διαπραγματεύσεων.
Φυσικά, όλα αυτά, επί της ουσίαςείναι απόλυτα αναιρετικά της φύσης της ίδιας της κυβέρνησης και του σκοπού που κλήθηκε να υπηρετήσει... Αντίθετα, εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό ότι πάνω απ' όλα συμβάλλουν στην προσπάθεια του ΠαΣοΚ να διαμορφώσει συνθήκες συμπαρασυρμού της Νέας Δημοκρατίας... Αλλωστε, κύριο θέμα υπήρξε όχι η διάσωση της χώρας, αλλά η εσωκομματική ρήξη στο ΠαΣοΚ εν όψει της λήξης της θητείας του προέδρου του...
Την ίδια ώρα, από την άλλη πλευρά, υπήρξε ένα άλλου είδους ξαφνικό πρόβλημα: απαντώντας στη θέση Σαμαρά ότι δεν υπογράφει τη ζητηθείσα δήλωση, η Ευρωπαϊκή Ενωση δήλωνε ότι χωρίς υπογραφή, όλη η ιστορία θα μπλόκαρε. Μάλιστα, η δήλωση Ρεν πήγαινε ακόμα πιο πέρα: έθετε ουσιαστικά μια πλήρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.
Με την τοποθέτηση Σαμαρά, άλλοι θα διαφωνήσουν κι άλλοι θα συμφωνήσουν – ο γράφων πάντως συμφωνεί απολύτως και, για λόγους ευθύνης σε τέτοιες ώρες, οφείλει να το δηλώσει χωρίς περιστροφές.
Όμως, εκεί που δεν μπορεί να έχει κανείς αμφιβολία, είναι ότι αυτή η απάντηση Ρεν, στο μόνο που δεν παραπέμπει, είναι σε διάθεση θετικού αποτελέσματος, ειδικά μετά τα πολλά και επώδυνα βήματα πίσω του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής.
Όταν έχουν γίνει όλα αυτά τα βήματα, με μεγάλο κόστος, η απάντηση Ρεν, το μόνο που σημαίνει είναι ότι, τελικά, απαιτείται με σκοπό ο πλήρης εξευτελισμός της χώρας κάτι που σε τίποτα δεν θυμίζει ούτε Ευρώπη, ούτε κανενός είδους κοινότητας ελεύθερων κρατών.
Ηταν ένα απολύτως και από κάθε άποψη απαράδεκτο εκβιαστικό τελεσίγραφο που έμοιαζε πλέον να υποκρύπτει τη διάθεση να προκληθεί εμπλοκή, ή τουλάχιστον, να καταστήσει σαφές ότι η Ελλάδα είναι πλέον έννοια – σκουπίδι.
Σταδιακά πάντως, οι Βρυξέλλες φάνηκαν να έρχονται στα συγκαλά τους αν και αργά το βράδυ, την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, τυπικά δεν είχε κλείσει το πρόβλημα. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ορθώς δεν έκανε πίσω: η Ελλάδα μπορεί να έχει τα μύρια όσα προβλήματα, αλλά δεν είναι ούτε μπανανία, ούτε Καμόρα! Στο τέλος - τέλος, δεν μπορεί να νομιμοποιεί μια τέτοια ατιμωτική καταστροφή που θα καταρρακώσει βαθιά και οριστικά την αξιοπρέπειά της και μάλιστα για ένα πρόγραμμα που, αυτή είναι η αλήθεια, είναι λίαν αμφίβολο αν βγαίνει και πέρα, ό,τι προσπάθειες κι αν γίνουν. Ας υποστεί τουλάχιστον μία έντιμη καταστροφή! Κι αυτό, δεν είναι σχήμα λόγου, ειδικά για την επόμενη μέρα.
Γιατί υπό τις αδιανόητες αυτές συνθήκες και τις οξύτατες των τελευταίων δραματικών ημερών και ωρών, υπάρχει και κάτι που έχει ξεχαστεί, ενώ είναι το θεμελιώδες: είναι το αληθινό βάθος του προβλήματος – βάθος ασφαλώς μη ορατό από τη νιρβάνα του Εθνικού Κήπου τον οποίο επισκέφθηκε για καφέ χθες ο κ. Παπανδρέου...
Αυτό, το βάθος, εκ των πραγμάτων, δυστυχώς, δεν απαντιέται. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει επαρκής απάντηση. Μπορεί μια κυβέρνηση αυτής της μορφής να αντιμετωπίσει την οξύτητα του πράγματος, αλλά όχι το βάθος του.
Την ίδια στιγμή, δεν απαντιέται και ένα άλλο πάρα πολύ μεγάλο ζήτημα: πόσο θα επηρεάσει ο σχηματισμός της τις πολιτικές ισορροπίες μετά την εκπνοή της, ειδικά αν επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους να επιμηκυνθεί ο βίος της;
Πόσο θα αλλάξει κάτι τέτοιο τα δεδομένα των κοινοβουλευτικών σχηματισμών, ιδίως στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας πολύ πιο ισχυρής αριστεράς, η οποία έχει ξεκάθαρα πλέον, ουσιαστικά δε στο σύνολό της, όχι αντιμνημονιακή, αλλά πλήρως αντιευρωπαϊκή ατζέντα;
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό ότι θα τείνει έτσι να διαιρεθεί σε δύο κάθετα αντίπαλα στρατόπεδα. Κι αυτό, είναι κάτι που οι Βρυξέλλες, και ιδίως το Βερολίνο, που κινεί τις Βρυξέλλες στην ακραία συμπεριφορά τους, η οποία άλλωστε έχει ακόμα και θεσμικά κενά νομιμότητας, θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ πιο σοβαρά.
Ετσι, τώρα που ίσως τελειώνει το δεκαήμερο γαϊτανάκι του θανάτου το οποίο ξεκίνησε με την απασφαλισμένη βόμβα του δημοψηφίσματος – ο Ολι Ρεν σε αυτό απέδωσε ρητά και κατηγορηματικά την απώλεια της ελληνικής αξιοπιστίας - και με την Ιταλία να ακολουθεί πλέον σε ευθεία γραμμή σε αυτό το δρόμο, πρέπει κανείς να γυρίσει πίσω και να ξανασκεφτεί ορισμένα πράγματα από την αρχή. Ειδικά μετά την απαίτηση των δηλώσεων.
Ας σημειωθεί δε εδώ, αφού αναφέρθηκε η Ιταλία, ότι, εκτός όλων των άλλων, είναι και μια χώρα με πολύ βαθιά και περήφανη αστική τάξη, οικονομικά ισχυρή και με αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας που εμείς δυστυχώς το έχουμε απολέσει αλλά εκείνη, ευτυχώς για τη χώρα της, όχι... Ας πει κάποιος στον πρωθυπουργό της για τέτοιες δηλώσεις. Οποιος κι αν είναι. Θα λάβει την απάντηση που του αξίζει…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ευθύνες μας είναι τεράστιες και αυτά που πρέπει να αλλάξουμε, επώδυνα και γρήγορα είναι πάρα πολλά. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία, ότι αν δύο χρόνια κάποιος κοροϊδεύει τους δανειστές, αυτός δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση στην οποία τόσες φορές εξέφρασαν το θαυμασμό της και την αντίστηξαν με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις τις οποίες συχνά προσέβαλαν από το Βερολίνο…
Η ουσία πάντως είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει ριζικές επώδυνες τομές, ιδίως στον υδροκέφαλο δημόσιο τομέα της, γιατί, χωρίς αυτές, δεν ζει έτσι κι αλλιώς.
Το οθωμανικού τύπου κράτος της δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει όπως το ξέραμε.
Όμως, όσοι βρίζουν και απαξιώνουν τη χώρα τους, για τα όντως φοβερά σφάλματά της, δεν βλέπουν και τι άλλο γίνεται την ίδια στιγμή γύρω τους;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν έχει στην πραγματικότητα ως μόνο επίκεντρο την ίδια την Ελλάδα; Δεν συνειδητοποιούν ότι η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ελλειμμάτων που αυτή τη στιγμή απειλεί να διαλύσει μια σειρά από μεγάλες χώρες της ευρωζώνης, είναι κάτι ευρύτερο από την άθλια ελληνική πελατειακή κρατικοδίαιτη πραγματικότητα πολλών ετών;
Δεν έχουν όλες αυτές οι χώρες το δικό μας πολιτικό σύστημα, ούτε το δικό μας δημόσιο τομέα, ούτε το ΠαΣοΚ και τη Ν.Δ.
Κάτι άλλο καθοριστικό λοιπόν συμβαίνει, που όλα αυτά τα εκτινάσσει διεθνώς σε επίπεδα πολεμικής καταστροφής.
Και αυτό το άλλο, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς να το ακούνε, έχει τις ρίζες του περίπου δύο δεκαετίες πίσω, σαν σήμερα, στις 9 Νοεμβρίου 1989: όταν πέφτει το Τείχος του Βερολίνου που σήμερα έχει την επέτειό του.
Αλλά, καθώς σήμερα τα γεγονότα ήταν εξαιρετικά σημαντικά, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση, η στήλη αυτή θα ασχοληθεί αύριο με αυτό το Τείχος, που έπεσε και τελικά, μοιάζει να πλάκωσε όλη την Ευρώπη...
Γιατί πολλά και καθοριστικά από όσα ζούμε σήμερα, ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα…
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=429242&h1=true
Ένα πολύ βαρύ και πολύ μικροπρεπές για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα εσωκομματικό παιγνίδι του ΠαΣοΚ με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Παπανδρέου και, κυρίως, τον Ευάγγελο Βενιζέλο παίχθηκε όλη την ημέρα χθες μέχρι πολύ αργά το βράδυ, με αποτέλεσμα τη θέση του ενδεχόμενου πρωθυπουργού να έχουν καταλάβει… σταδιακά πάνω από δέκα υποψήφιοι, ξεκινώντας από τον Λουκά Παπαδήμο και καταλήγοντας στον… Απόστολο Κακλαμάνη και στη συνέχεια στον νυν πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο! «Λεπτομέρεια»: η Νέα Δημοκρατία είχε από το πρωί πλήρως συναινέσει στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου!… Μάλιστα, υπήρξαν εισηγήσεις να καταστεί αυτό και επισήμως γνωστό για να μην παιχτούν κι άλλα παιγνίδια, που όμως δεν έγιναν δεκτές, καθώς επικράτησε η άποψη να γίνει σεβαστή η μυστικότητα των διαπραγματεύσεων.
Φυσικά, όλα αυτά, επί της ουσίαςείναι απόλυτα αναιρετικά της φύσης της ίδιας της κυβέρνησης και του σκοπού που κλήθηκε να υπηρετήσει... Αντίθετα, εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό ότι πάνω απ' όλα συμβάλλουν στην προσπάθεια του ΠαΣοΚ να διαμορφώσει συνθήκες συμπαρασυρμού της Νέας Δημοκρατίας... Αλλωστε, κύριο θέμα υπήρξε όχι η διάσωση της χώρας, αλλά η εσωκομματική ρήξη στο ΠαΣοΚ εν όψει της λήξης της θητείας του προέδρου του...
Την ίδια ώρα, από την άλλη πλευρά, υπήρξε ένα άλλου είδους ξαφνικό πρόβλημα: απαντώντας στη θέση Σαμαρά ότι δεν υπογράφει τη ζητηθείσα δήλωση, η Ευρωπαϊκή Ενωση δήλωνε ότι χωρίς υπογραφή, όλη η ιστορία θα μπλόκαρε. Μάλιστα, η δήλωση Ρεν πήγαινε ακόμα πιο πέρα: έθετε ουσιαστικά μια πλήρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.
Με την τοποθέτηση Σαμαρά, άλλοι θα διαφωνήσουν κι άλλοι θα συμφωνήσουν – ο γράφων πάντως συμφωνεί απολύτως και, για λόγους ευθύνης σε τέτοιες ώρες, οφείλει να το δηλώσει χωρίς περιστροφές.
Όμως, εκεί που δεν μπορεί να έχει κανείς αμφιβολία, είναι ότι αυτή η απάντηση Ρεν, στο μόνο που δεν παραπέμπει, είναι σε διάθεση θετικού αποτελέσματος, ειδικά μετά τα πολλά και επώδυνα βήματα πίσω του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής.
Όταν έχουν γίνει όλα αυτά τα βήματα, με μεγάλο κόστος, η απάντηση Ρεν, το μόνο που σημαίνει είναι ότι, τελικά, απαιτείται με σκοπό ο πλήρης εξευτελισμός της χώρας κάτι που σε τίποτα δεν θυμίζει ούτε Ευρώπη, ούτε κανενός είδους κοινότητας ελεύθερων κρατών.
Ηταν ένα απολύτως και από κάθε άποψη απαράδεκτο εκβιαστικό τελεσίγραφο που έμοιαζε πλέον να υποκρύπτει τη διάθεση να προκληθεί εμπλοκή, ή τουλάχιστον, να καταστήσει σαφές ότι η Ελλάδα είναι πλέον έννοια – σκουπίδι.
Σταδιακά πάντως, οι Βρυξέλλες φάνηκαν να έρχονται στα συγκαλά τους αν και αργά το βράδυ, την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, τυπικά δεν είχε κλείσει το πρόβλημα. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ορθώς δεν έκανε πίσω: η Ελλάδα μπορεί να έχει τα μύρια όσα προβλήματα, αλλά δεν είναι ούτε μπανανία, ούτε Καμόρα! Στο τέλος - τέλος, δεν μπορεί να νομιμοποιεί μια τέτοια ατιμωτική καταστροφή που θα καταρρακώσει βαθιά και οριστικά την αξιοπρέπειά της και μάλιστα για ένα πρόγραμμα που, αυτή είναι η αλήθεια, είναι λίαν αμφίβολο αν βγαίνει και πέρα, ό,τι προσπάθειες κι αν γίνουν. Ας υποστεί τουλάχιστον μία έντιμη καταστροφή! Κι αυτό, δεν είναι σχήμα λόγου, ειδικά για την επόμενη μέρα.
Γιατί υπό τις αδιανόητες αυτές συνθήκες και τις οξύτατες των τελευταίων δραματικών ημερών και ωρών, υπάρχει και κάτι που έχει ξεχαστεί, ενώ είναι το θεμελιώδες: είναι το αληθινό βάθος του προβλήματος – βάθος ασφαλώς μη ορατό από τη νιρβάνα του Εθνικού Κήπου τον οποίο επισκέφθηκε για καφέ χθες ο κ. Παπανδρέου...
Αυτό, το βάθος, εκ των πραγμάτων, δυστυχώς, δεν απαντιέται. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει επαρκής απάντηση. Μπορεί μια κυβέρνηση αυτής της μορφής να αντιμετωπίσει την οξύτητα του πράγματος, αλλά όχι το βάθος του.
Την ίδια στιγμή, δεν απαντιέται και ένα άλλο πάρα πολύ μεγάλο ζήτημα: πόσο θα επηρεάσει ο σχηματισμός της τις πολιτικές ισορροπίες μετά την εκπνοή της, ειδικά αν επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους να επιμηκυνθεί ο βίος της;
Πόσο θα αλλάξει κάτι τέτοιο τα δεδομένα των κοινοβουλευτικών σχηματισμών, ιδίως στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας πολύ πιο ισχυρής αριστεράς, η οποία έχει ξεκάθαρα πλέον, ουσιαστικά δε στο σύνολό της, όχι αντιμνημονιακή, αλλά πλήρως αντιευρωπαϊκή ατζέντα;
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό ότι θα τείνει έτσι να διαιρεθεί σε δύο κάθετα αντίπαλα στρατόπεδα. Κι αυτό, είναι κάτι που οι Βρυξέλλες, και ιδίως το Βερολίνο, που κινεί τις Βρυξέλλες στην ακραία συμπεριφορά τους, η οποία άλλωστε έχει ακόμα και θεσμικά κενά νομιμότητας, θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ πιο σοβαρά.
Ετσι, τώρα που ίσως τελειώνει το δεκαήμερο γαϊτανάκι του θανάτου το οποίο ξεκίνησε με την απασφαλισμένη βόμβα του δημοψηφίσματος – ο Ολι Ρεν σε αυτό απέδωσε ρητά και κατηγορηματικά την απώλεια της ελληνικής αξιοπιστίας - και με την Ιταλία να ακολουθεί πλέον σε ευθεία γραμμή σε αυτό το δρόμο, πρέπει κανείς να γυρίσει πίσω και να ξανασκεφτεί ορισμένα πράγματα από την αρχή. Ειδικά μετά την απαίτηση των δηλώσεων.
Ας σημειωθεί δε εδώ, αφού αναφέρθηκε η Ιταλία, ότι, εκτός όλων των άλλων, είναι και μια χώρα με πολύ βαθιά και περήφανη αστική τάξη, οικονομικά ισχυρή και με αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας που εμείς δυστυχώς το έχουμε απολέσει αλλά εκείνη, ευτυχώς για τη χώρα της, όχι... Ας πει κάποιος στον πρωθυπουργό της για τέτοιες δηλώσεις. Οποιος κι αν είναι. Θα λάβει την απάντηση που του αξίζει…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ευθύνες μας είναι τεράστιες και αυτά που πρέπει να αλλάξουμε, επώδυνα και γρήγορα είναι πάρα πολλά. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία, ότι αν δύο χρόνια κάποιος κοροϊδεύει τους δανειστές, αυτός δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση στην οποία τόσες φορές εξέφρασαν το θαυμασμό της και την αντίστηξαν με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις τις οποίες συχνά προσέβαλαν από το Βερολίνο…
Η ουσία πάντως είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει ριζικές επώδυνες τομές, ιδίως στον υδροκέφαλο δημόσιο τομέα της, γιατί, χωρίς αυτές, δεν ζει έτσι κι αλλιώς.
Το οθωμανικού τύπου κράτος της δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει όπως το ξέραμε.
Όμως, όσοι βρίζουν και απαξιώνουν τη χώρα τους, για τα όντως φοβερά σφάλματά της, δεν βλέπουν και τι άλλο γίνεται την ίδια στιγμή γύρω τους;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν έχει στην πραγματικότητα ως μόνο επίκεντρο την ίδια την Ελλάδα; Δεν συνειδητοποιούν ότι η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ελλειμμάτων που αυτή τη στιγμή απειλεί να διαλύσει μια σειρά από μεγάλες χώρες της ευρωζώνης, είναι κάτι ευρύτερο από την άθλια ελληνική πελατειακή κρατικοδίαιτη πραγματικότητα πολλών ετών;
Δεν έχουν όλες αυτές οι χώρες το δικό μας πολιτικό σύστημα, ούτε το δικό μας δημόσιο τομέα, ούτε το ΠαΣοΚ και τη Ν.Δ.
Κάτι άλλο καθοριστικό λοιπόν συμβαίνει, που όλα αυτά τα εκτινάσσει διεθνώς σε επίπεδα πολεμικής καταστροφής.
Και αυτό το άλλο, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς να το ακούνε, έχει τις ρίζες του περίπου δύο δεκαετίες πίσω, σαν σήμερα, στις 9 Νοεμβρίου 1989: όταν πέφτει το Τείχος του Βερολίνου που σήμερα έχει την επέτειό του.
Αλλά, καθώς σήμερα τα γεγονότα ήταν εξαιρετικά σημαντικά, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση, η στήλη αυτή θα ασχοληθεί αύριο με αυτό το Τείχος, που έπεσε και τελικά, μοιάζει να πλάκωσε όλη την Ευρώπη...
Γιατί πολλά και καθοριστικά από όσα ζούμε σήμερα, ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα…
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=429242&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου