Σύμφωνα με την Angela Merkel, η Ιταλία έχει μεγάλη οικονομική ισχύ, αλλά και μεγάλο χρέος, το οποίο «θα πρέπει να βρει έναν αξιόπιστο τρόπο για να το μειώσει». Και όπως με την Ελλάδα, τόσο αυτή όσο και οι άλλοι ηγέτες της ΕΕ, πιστεύουν πως η μόνη λύση είναι η αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα. Περικοπή δαπανών, και αύξηση των φόρων.
Κάποιοι όμως οικονομολόγοι διαφωνούν. Το ιταλικό χρέος που σήμερα είναι στο 118% του ΑΕΠ είναι σίγουρα υψηλό. Αν όμως το ψάξουμε πιο βαθιά, η εικόνα αλλάζει.
Σε αντίθεση με τους Ισπανούς και τους Ιρλανδούς, οι Ιταλοί δεν έχουν πολλά στεγαστικά δάνεια και υποθήκες, και σε γενικές γραμμές δεν χρωστάνε πολλά.
Αυτό σημαίνει πως σύμφωνα με τη Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Ιταλία ως χώρα, και όχι ως κυβέρνηση, δεν είναι ιδιαίτερα χρεωμένη συγκρινόμενη με άλλες μεγάλες οικονομίες όπως είναι η Γαλλία, ο Καναδάς, και το Η.Β.
Πέραν τούτου, τα μεγάλα χρέη της ιταλικής κυβέρνησης δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από το 1991 και μετά, συνεχώς διατηρεί χρέος μεγαλύτερο του 100% του ΑΕΠ της.
Ο λόγος που τα πήγαινε μια χαρά είναι ότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Ιταλία είναι δημοσιονομικά σοβαρή. Η κυβέρνηση έχει περισσότερα φορολογικά έσοδα, από όσα δαπανά για κοινωνικές παροχές, και αυτό συμβαίνει από το 1992.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίον η Ιταλία συνεχίζει να δανείζεται, είναι για να πληρώνει το κεφάλαιο και τους τόκους των δανείων της.
Και τότε γιατί κινδυνεύει; Επειδή η οικονομία της είναι αδύναμη.
Η Ιταλία πάσχει από κακή νομοθεσία, επιχειρηματικά κεκτημένα, γερασμένο πληθυσμό, και χαμηλές επενδύσεις, στοιχεία που συντελούν στην εμπόδιση της αύξησης της παραγωγής της. Τα τελευταία 15 χρόνια η Ιταλία αντιμετωπίζει μια ετήσια οικονομική ανάπτυξη της τάξης του μόλις 0.75%. Αυτό το νούμερο είναι πολύ χαμηλότερο από τους τόκους που πληρώνει στα δάνειά της.
Έτσι, υπάρχει το ρίσκο η το ιταλικό χρέος να αυξάνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι η δυνατότητα της χώρας να το εξυπηρετήσει. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα στο παρελθόν, αφού η Ιταλία είχε ψηλό πληθωρισμό, που ανέβαζε τα φορολογικά έσοδα. Τώρα όμως, τα πράγματα στενεύουν. Όπως συνέβη και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, τα ημερομίσθια αυξήθηκαν απότομα στη φάση των παχέων αγελάδων, και κατέστησαν τη χώρα μη ανταγωνιστική σε σχέση με την Γερμανία και τις άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες της ευρωζώνης.
Αυτή η χαμηλή ανταγωνιστικότητα θα σηματοδοτήσει πολλά χρόνια χαμηλής ανάπτυξης και χαμηλού πληθωρισμού, με τα μεροκάματα να παγώνουν, ή και να μειώνονται, έως ότου υπάρξει κάποιο πλεονέκτημα απέναντι στους Γερμανούς ανταγωνιστές.
Η χαμηλή όμως ανάπτυξη και ο χαμηλός πληθωρισμός καθιστούν το χρέος της Ιταλίας μη βιώσιμο.
Αν συνεχιστούν οι περικοπές, η οικονομία θα πληγεί ακόμη πιο πολύ, και όπως ανακάλυψε η Ελλάδα, μπορεί να μην βοηθήσουν καν, αν αυξηθεί απότομα η ανεργία.
Αυτό το ενδεχόμενο έχει τρομάξει τις αγορές, και έτσι οι δανειστές ζητάνε μεγαλύτερα επιτόκια προκειμένου να της δώσουν χρήματα, τα οποία χρειάζονται για να αποπληρωθούν στην ώρα τους τα ήδη υπάρχοντα χρέη. Αν όμως δεν της δανείσουν, δεν θα μπορέσει να πληρώσει. Και αν δεν μπορεί να πληρώνει, κανείς δεν θα της δανείζει.
Αν λοιπόν οι αγορές πανικοβληθούν και φύγουν από το ιταλικό χρέος, προς κάτι πιο ασφαλές, η χώρα θα χρειαστεί μια πελώρια διάσωση, που θα πνίξει τα €440 δις του EFSF, που συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο.
BBC
http://www.bbc.co.uk/news/business-15429057
S.A.
http://www.antinews.gr/2011/11/11/132987/
Κάποιοι όμως οικονομολόγοι διαφωνούν. Το ιταλικό χρέος που σήμερα είναι στο 118% του ΑΕΠ είναι σίγουρα υψηλό. Αν όμως το ψάξουμε πιο βαθιά, η εικόνα αλλάζει.
Σε αντίθεση με τους Ισπανούς και τους Ιρλανδούς, οι Ιταλοί δεν έχουν πολλά στεγαστικά δάνεια και υποθήκες, και σε γενικές γραμμές δεν χρωστάνε πολλά.
Αυτό σημαίνει πως σύμφωνα με τη Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Ιταλία ως χώρα, και όχι ως κυβέρνηση, δεν είναι ιδιαίτερα χρεωμένη συγκρινόμενη με άλλες μεγάλες οικονομίες όπως είναι η Γαλλία, ο Καναδάς, και το Η.Β.
Πέραν τούτου, τα μεγάλα χρέη της ιταλικής κυβέρνησης δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από το 1991 και μετά, συνεχώς διατηρεί χρέος μεγαλύτερο του 100% του ΑΕΠ της.
Ο λόγος που τα πήγαινε μια χαρά είναι ότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Ιταλία είναι δημοσιονομικά σοβαρή. Η κυβέρνηση έχει περισσότερα φορολογικά έσοδα, από όσα δαπανά για κοινωνικές παροχές, και αυτό συμβαίνει από το 1992.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίον η Ιταλία συνεχίζει να δανείζεται, είναι για να πληρώνει το κεφάλαιο και τους τόκους των δανείων της.
Και τότε γιατί κινδυνεύει; Επειδή η οικονομία της είναι αδύναμη.
Η Ιταλία πάσχει από κακή νομοθεσία, επιχειρηματικά κεκτημένα, γερασμένο πληθυσμό, και χαμηλές επενδύσεις, στοιχεία που συντελούν στην εμπόδιση της αύξησης της παραγωγής της. Τα τελευταία 15 χρόνια η Ιταλία αντιμετωπίζει μια ετήσια οικονομική ανάπτυξη της τάξης του μόλις 0.75%. Αυτό το νούμερο είναι πολύ χαμηλότερο από τους τόκους που πληρώνει στα δάνειά της.
Έτσι, υπάρχει το ρίσκο η το ιταλικό χρέος να αυξάνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι η δυνατότητα της χώρας να το εξυπηρετήσει. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα στο παρελθόν, αφού η Ιταλία είχε ψηλό πληθωρισμό, που ανέβαζε τα φορολογικά έσοδα. Τώρα όμως, τα πράγματα στενεύουν. Όπως συνέβη και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, τα ημερομίσθια αυξήθηκαν απότομα στη φάση των παχέων αγελάδων, και κατέστησαν τη χώρα μη ανταγωνιστική σε σχέση με την Γερμανία και τις άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες της ευρωζώνης.
Αυτή η χαμηλή ανταγωνιστικότητα θα σηματοδοτήσει πολλά χρόνια χαμηλής ανάπτυξης και χαμηλού πληθωρισμού, με τα μεροκάματα να παγώνουν, ή και να μειώνονται, έως ότου υπάρξει κάποιο πλεονέκτημα απέναντι στους Γερμανούς ανταγωνιστές.
Η χαμηλή όμως ανάπτυξη και ο χαμηλός πληθωρισμός καθιστούν το χρέος της Ιταλίας μη βιώσιμο.
Αν συνεχιστούν οι περικοπές, η οικονομία θα πληγεί ακόμη πιο πολύ, και όπως ανακάλυψε η Ελλάδα, μπορεί να μην βοηθήσουν καν, αν αυξηθεί απότομα η ανεργία.
Αυτό το ενδεχόμενο έχει τρομάξει τις αγορές, και έτσι οι δανειστές ζητάνε μεγαλύτερα επιτόκια προκειμένου να της δώσουν χρήματα, τα οποία χρειάζονται για να αποπληρωθούν στην ώρα τους τα ήδη υπάρχοντα χρέη. Αν όμως δεν της δανείσουν, δεν θα μπορέσει να πληρώσει. Και αν δεν μπορεί να πληρώνει, κανείς δεν θα της δανείζει.
Αν λοιπόν οι αγορές πανικοβληθούν και φύγουν από το ιταλικό χρέος, προς κάτι πιο ασφαλές, η χώρα θα χρειαστεί μια πελώρια διάσωση, που θα πνίξει τα €440 δις του EFSF, που συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο.
BBC
http://www.bbc.co.uk/news/business-15429057
S.A.
http://www.antinews.gr/2011/11/11/132987/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου