Ι. Κ. Πρετεντέρης
Κανονικά, ο µέσος ψηφοφόρος της ∆εξιάς θα πρέπει να ανάβει κάθε µέρα µια λαµπάδα στο µπόι του Σαµαρά.
Πριν από δύο ακριβώς χρόνια ο σηµερινός αρχηγός της Ν∆ παρέλαβε µια παράταξη σε πλήρη διάλυση και σε ολοκληρωτική απαξία µετά τη µεγαλύτερη εκλογική ήττα της σύγχρονης ιστορίας της.
Σήµερα, µόλις δύο χρόνια αργότερα, αρµενίζει στην κορυφή όλων των δηµοσκοπήσεων, φαβορί για τις εκλογές των επόµενων µηνών.
Αν τα προγνωστικά επαληθευθούν και σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα, ο Αντ. Σαµαράς θα έχει κάνει το µεγαλύτερο comeback στην Ιστορία από την εποχή του Λαζάρου.
Θα µου πείτε ότι αυτό το comeback γίνεται σε συνθήκες πρωτοφανείς για τη χώρα. Και ότι η αποτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φούσκωσε τα πανιά της Ν∆ περισσότερο και από το τσουνάµι της Φουκουσίµα. Σωστά και τα δύο.
Αλλά δεν αρκούν για να τα εξηγήσουν όλα. Ο Σαµαράς επωφελήθηκε επίσης από τις δικές του επιλογές.
Η πρώτη επιλογή που τον δικαίωσε ήταν η καταψήφιση του µνηµονίου και η προεξόφληση της αποτυχίας του. Κακά τα ψέµατα, ήταν η επιλογή που του επέτρεψε να υπάρξει ως αντιπολίτευση, να λειτουργήσει ως υποδοχέας της δυσαρέσκειας για την κυβερνητική πολιτική και να διεκδικήσει σήµερα τον τίτλο του «δικαιωµένου».
Η δεύτερη επιλογή ήταν η συµµετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήµου όταν θεώρησε ότι η προηγούµενη επιλογή του εξάντλησε και τα όρια και τα οφέλη της. Αν κατάλαβα καλά, ο Σαµαράς ελπίζει ότι αυτή η δεύτερη επιλογή θα του επιτρέψει να υπάρξει ως κυβέρνηση. Και αυτό µένει να αποδειχθεί.
Το ρίσκο του δεν είναι µικρό. Στον δρόµο για την κυβέρνηση Παπαδήµου, ο αρχηγός της Ν∆ ήταν εκείνος που διήνυσε τη µεγαλύτερη απόσταση. Οι αντίπαλοί του κάνουν λόγο για «κωλοτούµπα», ο ίδιος για µια προσαρµογή σε αναγκαστικές συνθήκες.
Θα έχει κόστος; Είναι προφανές ότι κάθε πολιτική στροφή έχει το κόστος της αλλά, για να είµαστε ειλικρινείς, αυτή την απόσταση ο Σαµαράς θα είχε ούτως ή άλλως να τη διανύσει – λίγο πριν ή λίγο µετά τις εκλογές… Τώρα µπορεί να κοστίσει λιγότερο. Παρ’ όλο που µάλλον θα είχε περάσει περισσότερο ανώδυνα αν δεν διανθιζόταν µε αχρείαστες ρητορικές υπερβολές – από το «έπεσαν οι µάσκες» ως το «δεν υπογράφω».
Αυτή η στροφή όµως ίσως να µην ήταν τόσο απαραίτητη στην πορεία προς την εξουσία αν την τελευταία διετία η Ν∆ είχε επιδείξει όχι µόνον αντιπολιτευτική ρητορική αλλά και στοιχεία πιο πειστικής κυβερνησιµότητας. Σε προτάσεις αλλά κυρίως σε πρόσωπα.
∆ιότι ακόµη και τη στιγµή που εµφανίζεται ως το φαβορί για τις εκλογές, ουδείς µπορεί να προβλέψει πώς και µε ποιους προτίθεται ο Σαµαράς να κυβερνήσει.
Με τους παλιούς; Με τους νέους; Με ποιους παλιούς; Και ποιους νέους; Πού τους είδαµε; Πού τους έχουµε αξιολογήσει; ∆ιότι ως τώρα στον ρόλο του πιο άφθαρτου από τα στελέχη του Σαµαρά εµφανίζεται… ο Σταύρος ∆ήµας! Και αυτή η ασάφεια, αυτή η έλλειψη προφανούς ηγετικής οµάδας, κάνει στη Ν∆ πολύ µεγαλύτερη ζηµιά από τις όποιες µεταβολές ρητορικής ή πορείας.
Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή δηµιουργείται ένα κενό ηγεσίας αλλά και πολιτικής το οποίο διαγκωνίζονται να καλύψουν διάφοροι παρατρεχάµενοι προκαλώντας τριβές και συγχύσεις – όπως, για παράδειγµα, η τελευταία σύγκρουση περί τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Δεύτερον, επειδή το κενό επιτρέπει την ανέξοδη ανακύκλωση παλαιών υλικών. Ο ∆. Αβραµόπουλος, ας πούµε, αφού πρωτοστάτησε να πέσει η Ελλάδα στα βράχια υποθάλποντας µια ιλιγγιώδη αύξηση των δαπανών υγείας, επανεµφανίζεται τώρα σε ρόλο ατσαλάκωτου ναυαγοσώστη. «Με ποιους θα κυβερνήσει ο Σαµαράς;» είναι λοιπόν το συνηθέστερο ερώτηµα που ακούς ακόµη και από ανθρώπους που δεν αντιµετωπίζουν τις επιλογές του µε καχυποψία – πόσω µάλλον από εκείνους που υποψιάζονται ότι τα (κατά Χατζηγάκη) «ακροδεξιά σταγονίδια» δεν κρατιούνται σε ικανοποιητική απόσταση ασφαλείας.
Με άλλα λόγια, το µεγάλο ερωτηµατικό του Σαµαρά είναι σήµερα οι άνθρωποι του Σαµαρά. Και µάλλον σύντοµα ο ψηφοφόρος δικαιούται να πληροφορηθεί ποιοι τους αποτελούν. Αλλωστε η διακυβέρνηση ενός τόπου δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Νοµίζω ότι δεν χρειάζεται να θυµίσω πόσο κόστισε το ίδιο πρόβληµα στον Γ. Παπανδρέου σε όλη τη διάρκεια της θητείας του. Ενώ ακόµη και ο Ρίτσαρντ Νίξον ίσως να είχε αξιολογηθεί πολύ καλύτερα από τη σύγχρονη ιστορία αν δεν είχε µπλέξει µε… «τους ανθρώπους του προέδρου».
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=432275&h1=true
Κανονικά, ο µέσος ψηφοφόρος της ∆εξιάς θα πρέπει να ανάβει κάθε µέρα µια λαµπάδα στο µπόι του Σαµαρά.
Πριν από δύο ακριβώς χρόνια ο σηµερινός αρχηγός της Ν∆ παρέλαβε µια παράταξη σε πλήρη διάλυση και σε ολοκληρωτική απαξία µετά τη µεγαλύτερη εκλογική ήττα της σύγχρονης ιστορίας της.
Σήµερα, µόλις δύο χρόνια αργότερα, αρµενίζει στην κορυφή όλων των δηµοσκοπήσεων, φαβορί για τις εκλογές των επόµενων µηνών.
Αν τα προγνωστικά επαληθευθούν και σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα, ο Αντ. Σαµαράς θα έχει κάνει το µεγαλύτερο comeback στην Ιστορία από την εποχή του Λαζάρου.
Θα µου πείτε ότι αυτό το comeback γίνεται σε συνθήκες πρωτοφανείς για τη χώρα. Και ότι η αποτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φούσκωσε τα πανιά της Ν∆ περισσότερο και από το τσουνάµι της Φουκουσίµα. Σωστά και τα δύο.
Αλλά δεν αρκούν για να τα εξηγήσουν όλα. Ο Σαµαράς επωφελήθηκε επίσης από τις δικές του επιλογές.
Η πρώτη επιλογή που τον δικαίωσε ήταν η καταψήφιση του µνηµονίου και η προεξόφληση της αποτυχίας του. Κακά τα ψέµατα, ήταν η επιλογή που του επέτρεψε να υπάρξει ως αντιπολίτευση, να λειτουργήσει ως υποδοχέας της δυσαρέσκειας για την κυβερνητική πολιτική και να διεκδικήσει σήµερα τον τίτλο του «δικαιωµένου».
Η δεύτερη επιλογή ήταν η συµµετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήµου όταν θεώρησε ότι η προηγούµενη επιλογή του εξάντλησε και τα όρια και τα οφέλη της. Αν κατάλαβα καλά, ο Σαµαράς ελπίζει ότι αυτή η δεύτερη επιλογή θα του επιτρέψει να υπάρξει ως κυβέρνηση. Και αυτό µένει να αποδειχθεί.
Το ρίσκο του δεν είναι µικρό. Στον δρόµο για την κυβέρνηση Παπαδήµου, ο αρχηγός της Ν∆ ήταν εκείνος που διήνυσε τη µεγαλύτερη απόσταση. Οι αντίπαλοί του κάνουν λόγο για «κωλοτούµπα», ο ίδιος για µια προσαρµογή σε αναγκαστικές συνθήκες.
Θα έχει κόστος; Είναι προφανές ότι κάθε πολιτική στροφή έχει το κόστος της αλλά, για να είµαστε ειλικρινείς, αυτή την απόσταση ο Σαµαράς θα είχε ούτως ή άλλως να τη διανύσει – λίγο πριν ή λίγο µετά τις εκλογές… Τώρα µπορεί να κοστίσει λιγότερο. Παρ’ όλο που µάλλον θα είχε περάσει περισσότερο ανώδυνα αν δεν διανθιζόταν µε αχρείαστες ρητορικές υπερβολές – από το «έπεσαν οι µάσκες» ως το «δεν υπογράφω».
Αυτή η στροφή όµως ίσως να µην ήταν τόσο απαραίτητη στην πορεία προς την εξουσία αν την τελευταία διετία η Ν∆ είχε επιδείξει όχι µόνον αντιπολιτευτική ρητορική αλλά και στοιχεία πιο πειστικής κυβερνησιµότητας. Σε προτάσεις αλλά κυρίως σε πρόσωπα.
∆ιότι ακόµη και τη στιγµή που εµφανίζεται ως το φαβορί για τις εκλογές, ουδείς µπορεί να προβλέψει πώς και µε ποιους προτίθεται ο Σαµαράς να κυβερνήσει.
Με τους παλιούς; Με τους νέους; Με ποιους παλιούς; Και ποιους νέους; Πού τους είδαµε; Πού τους έχουµε αξιολογήσει; ∆ιότι ως τώρα στον ρόλο του πιο άφθαρτου από τα στελέχη του Σαµαρά εµφανίζεται… ο Σταύρος ∆ήµας! Και αυτή η ασάφεια, αυτή η έλλειψη προφανούς ηγετικής οµάδας, κάνει στη Ν∆ πολύ µεγαλύτερη ζηµιά από τις όποιες µεταβολές ρητορικής ή πορείας.
Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή δηµιουργείται ένα κενό ηγεσίας αλλά και πολιτικής το οποίο διαγκωνίζονται να καλύψουν διάφοροι παρατρεχάµενοι προκαλώντας τριβές και συγχύσεις – όπως, για παράδειγµα, η τελευταία σύγκρουση περί τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Δεύτερον, επειδή το κενό επιτρέπει την ανέξοδη ανακύκλωση παλαιών υλικών. Ο ∆. Αβραµόπουλος, ας πούµε, αφού πρωτοστάτησε να πέσει η Ελλάδα στα βράχια υποθάλποντας µια ιλιγγιώδη αύξηση των δαπανών υγείας, επανεµφανίζεται τώρα σε ρόλο ατσαλάκωτου ναυαγοσώστη. «Με ποιους θα κυβερνήσει ο Σαµαράς;» είναι λοιπόν το συνηθέστερο ερώτηµα που ακούς ακόµη και από ανθρώπους που δεν αντιµετωπίζουν τις επιλογές του µε καχυποψία – πόσω µάλλον από εκείνους που υποψιάζονται ότι τα (κατά Χατζηγάκη) «ακροδεξιά σταγονίδια» δεν κρατιούνται σε ικανοποιητική απόσταση ασφαλείας.
Με άλλα λόγια, το µεγάλο ερωτηµατικό του Σαµαρά είναι σήµερα οι άνθρωποι του Σαµαρά. Και µάλλον σύντοµα ο ψηφοφόρος δικαιούται να πληροφορηθεί ποιοι τους αποτελούν. Αλλωστε η διακυβέρνηση ενός τόπου δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Νοµίζω ότι δεν χρειάζεται να θυµίσω πόσο κόστισε το ίδιο πρόβληµα στον Γ. Παπανδρέου σε όλη τη διάρκεια της θητείας του. Ενώ ακόµη και ο Ρίτσαρντ Νίξον ίσως να είχε αξιολογηθεί πολύ καλύτερα από τη σύγχρονη ιστορία αν δεν είχε µπλέξει µε… «τους ανθρώπους του προέδρου».
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=432275&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου