Γεώργιος Π. Μαλούχος
Ακούγοντας χθες τον Λουκά Παπαδήμο στις προγραμματικές δηλώσεις σκέφτηκα ότι αν ποτέ βρεθώ μέσα σε ένα αεροπλάνο που για κάποιο λόγο κινδυνεύει να πέσει, θα ευχόμουν ο πιλότος να του μοιάζει – ενώ δεν θα ήθελα ούτε καν να διανοηθώ το ενδεχόμενο να μοιάζει κάπου αλλού... Γιατί αυτό είναι η Ελλάδα σήμερα: είναι ένα αεροπλάνο που πέφτει και που μέχρι προχθές οι πιλότοι του συμπεριφέρονταν με όρους που για να τους αντιληφθεί κανείς απαιτούν γερά πτυχία στην ψυχανάλυση, αν όχι και στη… μεταφυσική, η οποία πάντως ήταν απολύτως απαραίτητη για τους επιβάτες, με τον τρόπο που κυβερνιόταν μέχρι προχθές το αεροσκάφος…
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει σήμερα αν ο Λουκάς Παπαδήμος θα καταφέρει τελικά να «σώσει» τη χώρα αποφεύγοντας την άτακτη πρόσκρουση του «αεροπλάνου» στο έδαφος.
Όμως, μόνο και μόνο για να ακούσουμε μία φορά από κάποιον που έχει την ευθύνη της χώρας έναν λόγο σαν το χθεσινό του στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και για να δούμε το κοινοβούλιο επιτέλους να σοβαρεύεται και να παρακολουθεί ως… εκκλησίασμα, όλο αυτό το πείραμα άξιζε τον κόπο.
Γιατί η χθεσινή βουλή ήταν μια άλλη βουλή, έστω κι αν δεν ήταν μέρα συζήτησης παρά μόνον μέρα πρωθυπουργικής ομιλίας.
Δεν ήταν η βουλή που ξέρουμε. Ούτε δεκάρικοι, βερμπαλισμοί και ρητορείες, ούτε καφενειακού τύπου κουβεντούλα, ούτε γελοίες αψιμαχίες και κορώνες της πεντάρας. Χθες, είχε κανείς επιτέλους την αίσθηση της απαιτούμενης από τα πράγματα σοβαρότητας.
Και αυτή διαχύθηκε παντού στην αίθουσα, τη διαπέρασε και καθόρισε την ατμόσφαιρα που ήταν εντελώς διαφορετική απ’ ότι γνωρίζουμε.
Πέντε στοιχεία ξεχώρισαν σε αυτό το λόγο: η συγκρότησή του, η αλήθεια του, η αποφασιστικότητά του, η αιτιατή σύνδεσή του με την πράξη και η ηρεμία του.
Γι αυτό άλλωστε ακόμα και οι αναφορές του στην ανάγκη για να γίνει κάτι ως προς την κοινωνική συνοχή, ήταν πειστικές. Γιατί ήταν συνολικά πειστικός.
Τέλος, η ευθεία επίκλησή του προς τους λειτουργούς του κράτους, ειδικά τους εφοριακούς και τους δασκάλους, μακάρι να εισακουστεί από εκείνους στους οποίους απευθύνεται…
Δεν χρειάζεται καμιά περεταίρω ανάλυση αυτός ο λόγος. Οσοι τον άκουσαν, κατάλαβαν. Χθες, στη βουλή, είχε κανείς την αίσθηση ότι, πίσω από τα προσηλωμένα και σιωπηρά πρόσωπα, ακόμα κι εκείνοι που διαφωνούν με την κατεύθυνση της χώρας που επιχειρείται να διασφαλιστεί από τη μεταβατική κυβέρνηση, μέσα τους εύχονται αυτή να τα καταφέρει.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι αν ο Παπαδήμος διοικεί όπως μιλάει, η Ελλάδα έχει μια ελπίδα να αποφύγει το τσάκισμα στο έδαφος. Ελπίδα που δεν την είχε με τον προκάτοχό του, ενώ ούτε θέλει κανείς, ειδικά μετά από αυτό το λόγο, να φανταστεί τι θα γινόταν αν στη θέση Παπαδήμου ήταν χθες κάποιοι άλλοι από όσους ακούστηκαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί τις τελευταίες ημέρες…
Ομως, όλα αυτά, αφορούν μόνον το εσωτερικό της χώρας, δηλαδή του αεροσκάφους, και το τι μπορεί αυτή να κάνει.
Μα, δυστυχώς, ακόμα κι αν πάνε όλα κατ ευχή, πράγμα έτσι κι αλλιώς περίπου αδύνατο, αυτό δεν θα είναι αρκετό - άλλωστε, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αποστροφή του λόγου του χθες ο πρωθυπουργός υπονόησε ότι δεν περνάνε όλα απ΄ το χέρι της Ελλάδας ακόμα κι αν τα καταφέρει σε όλους τους στόχους.
Γιατί λίγες ώρες πριν μιλήσει ο Παπαδήμος, η Ισπανία και η Ιταλία έμπαιναν στα μεγάλα κύματα, ενώ, την ίδια στιγμή στη Λειψία, η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, παρουσίαζε, στο συνέδριο του κόμματός της, το δικό της όραμα για την άμεση μετάβαση σε μια «πολιτική Ευρώπη» μέσα από την εξαγγελία της εσπευσμένης αναθεώρησης της «συνταγματικής» συνθήκης της ΕΕ.
Ο Ελληνας πιλότος των επόμενων λίγων πλην καθοριστικών μηνών, έδωσε χθες την ανακούφιση ότι, επιτέλους, το αεροπλάνο είναι πια σε καλά χέρια.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα μοιάζουν να ανακουφίστηκαν και να ελπίζουν ξανά και δεν έχουν άδικο.
Όμως, ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει κάτι καθοριστικό: τι λέει ο… πύργος ελέγχου.
Τι εντολές και κατευθύνσεις δίνει τώρα η de facto προισταμένη αρχή εναέριας κυκλοφορίας.
Εντολές που, κάνουν το έργο του πιλότου πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι κι ο ίδιος ακόμα ίσως να πιστεύει.
Κατευθύνσεις που σχετικοποιούν εντελώς την έννοια της «σωτηρίας», που είναι διαφορετική αν λ.χ. είσαι μέσα στο αεροσκάφος, ή αν είσαι κάτω εκεί που μπορεί να πέσει, ή κάπου αλλού… Και που σύντομα μπορεί να κάνουν ακόμα και τον ίδιο τον πιλότο να νιώσει το φοβερό αίσθημα ότι ο πύργος έχει κάτι άλλο στο μυαλό του…
Όμως, το τι σημαίνουν όλα αυτά που έγιναν χθες στη Λειψία, όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, θα επιχειρήσουμε να το προσεγγίσουμε αύριο: προς στιγμή, ας μείνουμε καλύτερα σε κάτι θετικό: στη στάση του πιλότου: στην εικόνα αυτού του λόγου Παπαδήμου. Ετσι κι αλλίως, οι ευκαιρίες αυτού του είδους στην ελληνική πολιτική ζωή, δεν είναι και πολλές...
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=430177&h1=true
Ακούγοντας χθες τον Λουκά Παπαδήμο στις προγραμματικές δηλώσεις σκέφτηκα ότι αν ποτέ βρεθώ μέσα σε ένα αεροπλάνο που για κάποιο λόγο κινδυνεύει να πέσει, θα ευχόμουν ο πιλότος να του μοιάζει – ενώ δεν θα ήθελα ούτε καν να διανοηθώ το ενδεχόμενο να μοιάζει κάπου αλλού... Γιατί αυτό είναι η Ελλάδα σήμερα: είναι ένα αεροπλάνο που πέφτει και που μέχρι προχθές οι πιλότοι του συμπεριφέρονταν με όρους που για να τους αντιληφθεί κανείς απαιτούν γερά πτυχία στην ψυχανάλυση, αν όχι και στη… μεταφυσική, η οποία πάντως ήταν απολύτως απαραίτητη για τους επιβάτες, με τον τρόπο που κυβερνιόταν μέχρι προχθές το αεροσκάφος…
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει σήμερα αν ο Λουκάς Παπαδήμος θα καταφέρει τελικά να «σώσει» τη χώρα αποφεύγοντας την άτακτη πρόσκρουση του «αεροπλάνου» στο έδαφος.
Όμως, μόνο και μόνο για να ακούσουμε μία φορά από κάποιον που έχει την ευθύνη της χώρας έναν λόγο σαν το χθεσινό του στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και για να δούμε το κοινοβούλιο επιτέλους να σοβαρεύεται και να παρακολουθεί ως… εκκλησίασμα, όλο αυτό το πείραμα άξιζε τον κόπο.
Γιατί η χθεσινή βουλή ήταν μια άλλη βουλή, έστω κι αν δεν ήταν μέρα συζήτησης παρά μόνον μέρα πρωθυπουργικής ομιλίας.
Δεν ήταν η βουλή που ξέρουμε. Ούτε δεκάρικοι, βερμπαλισμοί και ρητορείες, ούτε καφενειακού τύπου κουβεντούλα, ούτε γελοίες αψιμαχίες και κορώνες της πεντάρας. Χθες, είχε κανείς επιτέλους την αίσθηση της απαιτούμενης από τα πράγματα σοβαρότητας.
Και αυτή διαχύθηκε παντού στην αίθουσα, τη διαπέρασε και καθόρισε την ατμόσφαιρα που ήταν εντελώς διαφορετική απ’ ότι γνωρίζουμε.
Πέντε στοιχεία ξεχώρισαν σε αυτό το λόγο: η συγκρότησή του, η αλήθεια του, η αποφασιστικότητά του, η αιτιατή σύνδεσή του με την πράξη και η ηρεμία του.
Γι αυτό άλλωστε ακόμα και οι αναφορές του στην ανάγκη για να γίνει κάτι ως προς την κοινωνική συνοχή, ήταν πειστικές. Γιατί ήταν συνολικά πειστικός.
Τέλος, η ευθεία επίκλησή του προς τους λειτουργούς του κράτους, ειδικά τους εφοριακούς και τους δασκάλους, μακάρι να εισακουστεί από εκείνους στους οποίους απευθύνεται…
Δεν χρειάζεται καμιά περεταίρω ανάλυση αυτός ο λόγος. Οσοι τον άκουσαν, κατάλαβαν. Χθες, στη βουλή, είχε κανείς την αίσθηση ότι, πίσω από τα προσηλωμένα και σιωπηρά πρόσωπα, ακόμα κι εκείνοι που διαφωνούν με την κατεύθυνση της χώρας που επιχειρείται να διασφαλιστεί από τη μεταβατική κυβέρνηση, μέσα τους εύχονται αυτή να τα καταφέρει.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι αν ο Παπαδήμος διοικεί όπως μιλάει, η Ελλάδα έχει μια ελπίδα να αποφύγει το τσάκισμα στο έδαφος. Ελπίδα που δεν την είχε με τον προκάτοχό του, ενώ ούτε θέλει κανείς, ειδικά μετά από αυτό το λόγο, να φανταστεί τι θα γινόταν αν στη θέση Παπαδήμου ήταν χθες κάποιοι άλλοι από όσους ακούστηκαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί τις τελευταίες ημέρες…
Ομως, όλα αυτά, αφορούν μόνον το εσωτερικό της χώρας, δηλαδή του αεροσκάφους, και το τι μπορεί αυτή να κάνει.
Μα, δυστυχώς, ακόμα κι αν πάνε όλα κατ ευχή, πράγμα έτσι κι αλλιώς περίπου αδύνατο, αυτό δεν θα είναι αρκετό - άλλωστε, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αποστροφή του λόγου του χθες ο πρωθυπουργός υπονόησε ότι δεν περνάνε όλα απ΄ το χέρι της Ελλάδας ακόμα κι αν τα καταφέρει σε όλους τους στόχους.
Γιατί λίγες ώρες πριν μιλήσει ο Παπαδήμος, η Ισπανία και η Ιταλία έμπαιναν στα μεγάλα κύματα, ενώ, την ίδια στιγμή στη Λειψία, η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, παρουσίαζε, στο συνέδριο του κόμματός της, το δικό της όραμα για την άμεση μετάβαση σε μια «πολιτική Ευρώπη» μέσα από την εξαγγελία της εσπευσμένης αναθεώρησης της «συνταγματικής» συνθήκης της ΕΕ.
Ο Ελληνας πιλότος των επόμενων λίγων πλην καθοριστικών μηνών, έδωσε χθες την ανακούφιση ότι, επιτέλους, το αεροπλάνο είναι πια σε καλά χέρια.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα μοιάζουν να ανακουφίστηκαν και να ελπίζουν ξανά και δεν έχουν άδικο.
Όμως, ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει κάτι καθοριστικό: τι λέει ο… πύργος ελέγχου.
Τι εντολές και κατευθύνσεις δίνει τώρα η de facto προισταμένη αρχή εναέριας κυκλοφορίας.
Εντολές που, κάνουν το έργο του πιλότου πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι κι ο ίδιος ακόμα ίσως να πιστεύει.
Κατευθύνσεις που σχετικοποιούν εντελώς την έννοια της «σωτηρίας», που είναι διαφορετική αν λ.χ. είσαι μέσα στο αεροσκάφος, ή αν είσαι κάτω εκεί που μπορεί να πέσει, ή κάπου αλλού… Και που σύντομα μπορεί να κάνουν ακόμα και τον ίδιο τον πιλότο να νιώσει το φοβερό αίσθημα ότι ο πύργος έχει κάτι άλλο στο μυαλό του…
Όμως, το τι σημαίνουν όλα αυτά που έγιναν χθες στη Λειψία, όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, θα επιχειρήσουμε να το προσεγγίσουμε αύριο: προς στιγμή, ας μείνουμε καλύτερα σε κάτι θετικό: στη στάση του πιλότου: στην εικόνα αυτού του λόγου Παπαδήμου. Ετσι κι αλλίως, οι ευκαιρίες αυτού του είδους στην ελληνική πολιτική ζωή, δεν είναι και πολλές...
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=430177&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου