Εδώ και 25 περίπου μήνες, από τότε δηλαδή που ξέσπασε η κρίση χρέους στην Ευρώπη, αν υπάρχει μια χώρα που κυριολεκτικά έχει κατακερματιστεί από τους κερδοσκόπους αλλά και από τους ευρωπαίους ‘συμπολίτες’ αυτή είναι η Ελλάδα.
Η κρίση έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε κράτη που θεωρητικά δεν είχαν μεγάλο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και δεν είχαν μοχλευμένο τραπεζικό σύστημα ούτε φυσικά αποτελούσαν κίνδυνο για την Ευρώπη, υποχρεώθηκαν να θυσιαστούν προκειμένου με αυτό τον τρόπο χώρες με πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να καταφέρουν να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο και γιατί όχι να βελτιώσουν τη κατάστασή τους.
‘Η κυβέρνηση παραποιεί τα οικονομικά στοιχεία και αποκρύπτει το πραγματικό χρέος που βρίσκεται πάνω από 200% του ΑΕΠ’. Αυτή η δήλωση-βόμβα ανήκει στον Γερμανό Axel Weber πρώην Πρόεδρο της Bundesbank και φαβορί για τη θέση της ΕΚΤ που καρατομήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες επειδή αντιτάχθηκε στο ‘δόγμα Μέρκελ’.
Η Γερμανία κάθε μέρα που προσπαθεί να στηρίξει την Ευρώπη με βάση το δόγμα που ακολουθεί, έρχεται όλο και πιο κοντά στη δική της δημοσιονομική κρίση. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων πιστεύει ότι η Γερμανία αποτελεί πρότυπο δημοσιονομικής δύναμης και υγείας. Ακόμα όμως και μια πολύ γρήγορη μελέτη των στοιχείων καταρρίπτει αυτή τη πεποίθηση και αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία θα προσπαθήσει να βγει από αυτή τη θέση μέσα από τη κρίση, αδιαφορώντας για τη κατάληξη του κοινού νομίσματος.
Για αρχή, τα πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (EBA) έδειξαν ότι οι γερμανικές τράπεζες είναι οι πιο μοχλευμένες στην Ευρώπη. Βρίσκονται πάνω από τις ιταλικές, πάνω από τις γαλλικές, πάνω από τις ιρλανδικές ακόμα και πάνω από τις ελληνικές. Στη πραγματικότητα, τα επίπεδα μόχλευσης των γερμανικών τραπεζών είναι ίδια με τα επίπεδα που βρισκόταν η Lehman Brothers όταν κατέρρευσε.
Η Γερμανία, κρατικοποιούσε τράπεζες από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 όταν καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν είχε ανάγκη να κάνει κάτι τέτοιο. Και αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζει ότι οι τράπεζές της σε αντίθεση με τα όσα πιστεύει η πλειοψηφία, δεν είναι ακλόνητες. Η Commerzbank και η Deutsche Bank είναι τόσο μοχλευμένες, που ειδικά για τη πρώτη, υπάρχει ήδη έτοιμο σχέδιο κρατικοποίησής της.
Για να κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, πρόσφατα το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, σε μελέτη για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι γερμανικές τράπεζες χρειάζονται επανακεφαλαιοποίηση και τα κεφάλαια που απαιτούνται για κάτι τέτοιο είναι €147 δισ. Είναι πράγματι απορίας άξιο με ποια λογική η Γερμανία κατηγόρησε την ΕΒΑ ως αναξιόπιστη και δεν είπε απολύτως τίποτα για το δικό της Ινστιτούτο.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι περιφερειακές χώρες της Ευρώπης εξαρτώνται αποκλειστικά από την ΕΚΤ τόσο για τη παροχή ρευστότητας στις τράπεζές τους, όσο και για την απορρόφηση των ομολόγων τους. Και κάτι σημαντικό. Καμία περιφερειακή χώρα δεν είχε μέχρι στιγμής έστω και μια αποτυχημένη δημοπρασία. Η Γερμανία είχε μια και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Επιστρέφω και πάλι στις δηλώσεις Weber για να ισχυροποιήσω ακόμα περισσότερο τα στοιχεία για τη δεινή θέση της Γερμανίας. Ο Weber είναι ένας από τους πιο συντηρητικούς Γερμανούς τεχνοκράτες. Το 2009 το Cato Institute δημοσίευσε ένα έγγραφο για τη Eurostat στο οποίο ισχυριζόταν ότι το χρέος της Γερμανίας ως προς το ΑΕΠ ήταν στο 418%!
Η κατάσταση στην Ευρώπη έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το χρέος που υπάρχει είναι ασύλληπτο και δεν υπάρχει η ευελιξία να διαχειριστεί με τον τρόπο που το διαχειρίζονται οι Αμερικάνοι και οι Ιάπωνες. Αν η Γερμανία μπορούσε να αναλάβει το βάρος της Ευρώπης από την αρχή της κρίσης, δε θα το έκανε άραγε;
Το γερμανικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει την έκδοση ευρωομολόγων. Και το κοινωνικό συμβόλαιο κυβέρνησης, πολιτών και εργατικών σωματείων λέει ότι η Γερμανία δε θα συναινέσει ποτέ σε οποιαδήποτε μορφή εκτύπωσης χρήματος.
Οι πιστωτικές αγορές (CDS και ομόλογα) δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση η οποία είναι χειρότερη από αυτή του 2008. Οι ειδήσεις είναι τόσες πολλές και ενίοτε αρκετά δυσνόητες. Δεν επιτρέπουν τη καθαρή ανάλυση της κατάστασης. Όμως ο καθένας οφείλει να δει πίσω από το καπνό που κρύβει την εικόνα και να αποφασίσει αν πρέπει να λάβει μέτρα ή αν μπορεί να εμπιστευτεί τους ευρωπαίους αξιωματούχους που μετά από 17 έκτακτες Συνόδους Κορυφής δεν έχουν αποφασίσει τίποτα απολύτως.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κεφάλαιο το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011.
Η κρίση έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε κράτη που θεωρητικά δεν είχαν μεγάλο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και δεν είχαν μοχλευμένο τραπεζικό σύστημα ούτε φυσικά αποτελούσαν κίνδυνο για την Ευρώπη, υποχρεώθηκαν να θυσιαστούν προκειμένου με αυτό τον τρόπο χώρες με πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να καταφέρουν να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο και γιατί όχι να βελτιώσουν τη κατάστασή τους.
‘Η κυβέρνηση παραποιεί τα οικονομικά στοιχεία και αποκρύπτει το πραγματικό χρέος που βρίσκεται πάνω από 200% του ΑΕΠ’. Αυτή η δήλωση-βόμβα ανήκει στον Γερμανό Axel Weber πρώην Πρόεδρο της Bundesbank και φαβορί για τη θέση της ΕΚΤ που καρατομήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες επειδή αντιτάχθηκε στο ‘δόγμα Μέρκελ’.
Η Γερμανία κάθε μέρα που προσπαθεί να στηρίξει την Ευρώπη με βάση το δόγμα που ακολουθεί, έρχεται όλο και πιο κοντά στη δική της δημοσιονομική κρίση. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων πιστεύει ότι η Γερμανία αποτελεί πρότυπο δημοσιονομικής δύναμης και υγείας. Ακόμα όμως και μια πολύ γρήγορη μελέτη των στοιχείων καταρρίπτει αυτή τη πεποίθηση και αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία θα προσπαθήσει να βγει από αυτή τη θέση μέσα από τη κρίση, αδιαφορώντας για τη κατάληξη του κοινού νομίσματος.
Για αρχή, τα πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (EBA) έδειξαν ότι οι γερμανικές τράπεζες είναι οι πιο μοχλευμένες στην Ευρώπη. Βρίσκονται πάνω από τις ιταλικές, πάνω από τις γαλλικές, πάνω από τις ιρλανδικές ακόμα και πάνω από τις ελληνικές. Στη πραγματικότητα, τα επίπεδα μόχλευσης των γερμανικών τραπεζών είναι ίδια με τα επίπεδα που βρισκόταν η Lehman Brothers όταν κατέρρευσε.
Η Γερμανία, κρατικοποιούσε τράπεζες από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 όταν καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν είχε ανάγκη να κάνει κάτι τέτοιο. Και αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζει ότι οι τράπεζές της σε αντίθεση με τα όσα πιστεύει η πλειοψηφία, δεν είναι ακλόνητες. Η Commerzbank και η Deutsche Bank είναι τόσο μοχλευμένες, που ειδικά για τη πρώτη, υπάρχει ήδη έτοιμο σχέδιο κρατικοποίησής της.
Για να κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, πρόσφατα το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, σε μελέτη για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι γερμανικές τράπεζες χρειάζονται επανακεφαλαιοποίηση και τα κεφάλαια που απαιτούνται για κάτι τέτοιο είναι €147 δισ. Είναι πράγματι απορίας άξιο με ποια λογική η Γερμανία κατηγόρησε την ΕΒΑ ως αναξιόπιστη και δεν είπε απολύτως τίποτα για το δικό της Ινστιτούτο.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι περιφερειακές χώρες της Ευρώπης εξαρτώνται αποκλειστικά από την ΕΚΤ τόσο για τη παροχή ρευστότητας στις τράπεζές τους, όσο και για την απορρόφηση των ομολόγων τους. Και κάτι σημαντικό. Καμία περιφερειακή χώρα δεν είχε μέχρι στιγμής έστω και μια αποτυχημένη δημοπρασία. Η Γερμανία είχε μια και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Επιστρέφω και πάλι στις δηλώσεις Weber για να ισχυροποιήσω ακόμα περισσότερο τα στοιχεία για τη δεινή θέση της Γερμανίας. Ο Weber είναι ένας από τους πιο συντηρητικούς Γερμανούς τεχνοκράτες. Το 2009 το Cato Institute δημοσίευσε ένα έγγραφο για τη Eurostat στο οποίο ισχυριζόταν ότι το χρέος της Γερμανίας ως προς το ΑΕΠ ήταν στο 418%!
Η κατάσταση στην Ευρώπη έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το χρέος που υπάρχει είναι ασύλληπτο και δεν υπάρχει η ευελιξία να διαχειριστεί με τον τρόπο που το διαχειρίζονται οι Αμερικάνοι και οι Ιάπωνες. Αν η Γερμανία μπορούσε να αναλάβει το βάρος της Ευρώπης από την αρχή της κρίσης, δε θα το έκανε άραγε;
Το γερμανικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει την έκδοση ευρωομολόγων. Και το κοινωνικό συμβόλαιο κυβέρνησης, πολιτών και εργατικών σωματείων λέει ότι η Γερμανία δε θα συναινέσει ποτέ σε οποιαδήποτε μορφή εκτύπωσης χρήματος.
Οι πιστωτικές αγορές (CDS και ομόλογα) δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση η οποία είναι χειρότερη από αυτή του 2008. Οι ειδήσεις είναι τόσες πολλές και ενίοτε αρκετά δυσνόητες. Δεν επιτρέπουν τη καθαρή ανάλυση της κατάστασης. Όμως ο καθένας οφείλει να δει πίσω από το καπνό που κρύβει την εικόνα και να αποφασίσει αν πρέπει να λάβει μέτρα ή αν μπορεί να εμπιστευτεί τους ευρωπαίους αξιωματούχους που μετά από 17 έκτακτες Συνόδους Κορυφής δεν έχουν αποφασίσει τίποτα απολύτως.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κεφάλαιο το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου