Του Γιώργου Κράλογλου
Όταν οι εκπρόσωποι της μεταποίησης, που ως κλάδος αποτελεί εδώ και 50 χρόνια τον μεγαλύτερο (μετά το κράτος) εργοδότη της χώρας, εκτιμούν (μέσω ΣΕΒ) ότι και να έλθει η ανάπτυξη δεν θα έχει που να πατήσει, γιατί οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να καταστρέφονται όσο το οικονομικό πρόβλημα της χώρας παραμένει πολιτικό, τι μπορεί να ανατρέψει την πρόβλεψή τους ότι αν συνεχίσουμε πολιτικά όπως μέχρι σήμερα η χώρα θα πεινάσει.
Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν πολλές ερμηνείες για σκοπιμότητες και ίσως πολιτικές και παραπολιτικές παρεμβάσεις του προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου τόσο για την στιγμή όσο και για την ουσία των δηλώσεών του ότι η Ελλάδα αν δεν προφτάσει θα πεινάσει.
Όταν οι εκπρόσωποι της μεταποίησης, που ως κλάδος αποτελεί εδώ και 50 χρόνια τον μεγαλύτερο (μετά το κράτος) εργοδότη της χώρας, εκτιμούν (μέσω ΣΕΒ) ότι και να έλθει η ανάπτυξη δεν θα έχει που να πατήσει, γιατί οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να καταστρέφονται όσο το οικονομικό πρόβλημα της χώρας παραμένει πολιτικό, τι μπορεί να ανατρέψει την πρόβλεψή τους ότι αν συνεχίσουμε πολιτικά όπως μέχρι σήμερα η χώρα θα πεινάσει.
Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν πολλές ερμηνείες για σκοπιμότητες και ίσως πολιτικές και παραπολιτικές παρεμβάσεις του προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου τόσο για την στιγμή όσο και για την ουσία των δηλώσεών του ότι η Ελλάδα αν δεν προφτάσει θα πεινάσει.
Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να συνηγορήσω υπέρ του κ. Δασκαλόπουλου ή να αναλύσω τον όποιο αντίλογο στις δηλώσεις του και στην σημασία τους.
Θα σταθώ όμως στο εάν οι προβλέψεις του ΣΕΒ δικαιώνονται ή όχι ιστορικά γιατί είναι εποχή ευθύνης για όλους όχι μόνο για ό,τι κάνουμε και για ό,τι λέμε αλλά και τι κάνουμε όταν ακούμε αυτούς που βλέπουν καθημερινά την πραγματικότητα.
Θα γυρίσω λοιπόν 30 χρόνια πίσω για να επαναφέρω παρόμοιες τοποθετήσεις αγωνίας, που έζησα προσωπικά ως δημοσιογράφος, από τότε που ο ΣΕΒ ως Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων της τότε υπαρκτής ελληνικής βιομηχανίας έκανε παρόμοιες παρεμβάσεις δεχόμενος και τότε πολιτική και άλλης μορφής κριτική.
Μια διετία μετά τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής “μάλωνε” στο γραφείο του τον Γεώργιο Δράκο του ΣΕΒ ότι “η ελληνική βιομηχανία δεν έχει την ποιότητα που απαιτούν οι καιροί" για να εισπράξει την απάντηση “κύριε Πρόεδρε μπορεί να έχετε δίκιο, αλλά το πρόβλημά σας δεν είμαστε εμείς οι 250-300 βιομήχανοι. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πετάξτε μας στην θάλασσα... Φροντίστε όμως να μην χαθεί η βιομηχανία. Γιατί τότε αυτός που θα χάσει θα είναι ο τόπος.”.
Η εκτίμηση του Γ. Δράκου δικαιώθηκε.
Το μόνιμο πολιτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και η πολιτική προστασία στις συντεχνίες, μαζί με την αριστερίστικη πολιτική που ακολουθήθηκε για να μεγαλώσει το κράτος σε συνδυασμό βέβαια και με τα λάθη των επιχειρηματιών, οδήγησε στην αποβιομηχάνιση.
Και αυτό το πλήρωσε και θα το πληρώσει πολύ ακριβά ο τόπος.
Την ίδια εποχή όλα τα τότε μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα της χώρας πέρασαν στα χέρια του κράτους για διαφόρους λόγους που δεν είχαν πάντα ως αφετηρία την έλλειψη βιωσιμότητας των συγκεκριμένων ομίλων.
Τότε ήταν πάλι που ο ΣΕΒ και ο Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος έκανε λόγο για “σοσιαλμανία της κυβερνήσεως”.
Οι ερμηνείες ήταν πάλι πολύμορφες.
Τελικά όμως ο κ. Παπαλεξόπουλος και ο ΣΕΒ δικαιώθηκαν.
Γιατί από το 1978 και μετά και όλη δεκαετία του 1980 αποδείχθηκε ότι στην Ελλάδα περιοριστήκαμε μόνο στον αριστερισμό της ντουντούκας και στην σοσιαλμανία για λόγους μικροπολιτικής κατανάλωσης.
Ο σοσιαλισμός της κακιάς ώρας που υπήρξε αφορούσε μόνο τους διορισμούς του κομματικού στρατού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που κυβέρνησε κατά διαλείμματα.
Τα δε βλακώδη σοσιαλιστικά πειράματα τα πλήρωσαν και τα πληρώνουν ακόμη όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι φορολογούμενοι.
Οι υπόλοιποι ήταν και είναι οι φοροφυγάδες της σοσιαλμανίας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο εκ των προέδρων του ΣΕΒ, Δημήτρης Μαρινόπουλος, προέβλεψε ότι δεν πρόκειται να δούμε πραγματική ανάπτυξη στην χώρα τα επόμενα χρόνια “Γιατί η χώρα δεν έχει ούτε όραμα ούτε κατεύθυνση στην ανάπτυξη της”. Την ίδια ανάγκη, δηλαδή του οράματος και της κατεύθυνσης, επεσήμανε σε πολλές ευκαιρίες και ο πρόεδρος του Δ.Σ. και της Ε.Ε. του ΣΕΒ κ. Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος για να δεχθεί την κριτική ότι “...αυτά τα λένε οι βιομήχανοι επειδή κάνουν απεργία επενδύσεων” .
Όμως από το 2005 και μετά όλοι οι υπουργοί Οικονομικών τονίζουν ότι πρέπει να βρούμε κατεύθυνση για την ανάπτυξη...
Ο δε επικεφαλής της Task Force κ. Ράισενμπαχ δηλώνει σήμερα πως δεν είναι δυνατή η ανάπτυξη όσο δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξης για την οικονομία και πολιτική βούληση για το σχέδιο αυτό.
Δικαίωση δηλαδή και πάλι του ΣΕΒ μετά από 20 χρόνια.
Λίγο πριν την αποχώρησή του από την προεδρία του ΣΕΒ ο κ. Θ. Παπαλεξόπουλος εξέφρασε την αγωνία της μεταποίησης της χώρας ότι “από τις κυβερνήσεις λείπει το μάνατζμεντ”.
Ακούστηκαν και τότε σχολιανά και για τον ΣΕΒ και για τον πρόεδρό του, αλλά ο ΣΕΒ δικαιώθηκε αφού σήμερα οι πολιτικοί συμφώνησαν να κάνουν πρωθυπουργό ένα μάνατζερ.
Τώρα ο ΣΕΒ δια στόματος κ. Δασκαλόπουλου προβλέπει ότι η Ελλάδα θα πεινάσει αν δεν προφτάσει να κάνει αυτά που πρέπει. Μένει να το δούμε.
Προσωπικά όμως έχω λόγους να πιστεύω ότι και πάλι θα δικαιωθεί ο ΣΕΒ.
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου