του Αλεξη Παπαχελα
Οι πολιτικοί και τα περισσότερα κόμματα ζουν σε ένα δικό τους μικρόκοσμο από τον οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν, ό,τι και αν συμβαίνει στη χώρα ή ακόμη και παγκοσμίως. Πρόκειται για ένα μικρόκοσμο με τη δική του ιεραρχία και τις δικές του «φυλές». Με εντυπωσιάζει το πώς άνθρωποι που δεν θα προσελάμβανε ποτέ κανείς μας για μια υπεύθυνη θέση σε μια ιδιωτική εταιρεία θεωρούνται «βαρώνοι», δελφίνοι ή δεν ξέρω τι άλλο μέσα σε ένα κόμμα.
Aκούω, για παράδειγμα, ορισμένους παρόμοιους «τύπους» ή πομφόλυγες να επιτίθενται στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ασχετο αν διαφωνεί κανείς ή συμφωνεί με τον τρόπο που τοποθετήθηκε, ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει ένα κομμάτι του διαλυμένου νεοελληνικού κράτους να δουλέψει επαγγελματικά και να φέρει αποτελέσματα.
Δεν είναι λίγο και μακάρι να υπήρχαν πολλοί που μπορούν να επιδείξουν ανάλογες απολύτως αποδείξιμες επιτυχίες. Βλέπω ακόμη τη λύσσα με την οποία επιτίθενται στην Αννα Διαμαντοπούλου για την υπόθεση των βιβλίων, λες και θέλουν να κοντύνουν όποιον εμφανίζεται λίγο πιο μεθοδικός και επαγγελματίας...
Στο στερέωμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ μπορεί αυτό να μη μετράει. Υπάρχουν ακόμη οι γεννηματικοί, οι τσοχατζοπουλικοί και πολλοί ακόμη που πιστεύουν ότι μπορούν και πρέπει να κάνουν κουμάντο στο κόμμα. Πράγματι μπορούν, αν θέλουν να το κρατήσουν δέσμιο των συνδικαλιστών, των συντεχνιών και των άλλων βαριδίων που εμπόδισαν οιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Δεν θα έχει πολύ δρόμο ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ, γιατί ούτε η κοινωνία το εμπιστεύεται ούτε μπορεί πια να μοιράσει λεφτά, ρουσφέτια και διορισμούς.
Αυτό είναι και το κρίσιμο δίλημμα που έχουν μπροστά τους όσοι θέλουν και να το... κερδίσουν και να το αλλάξουν. Ο κίνδυνος είναι να κερδίσουν αλλά και να κληρονομήσουν ένα, ακόμη και οικονομικά, χρεοκοπημένο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν Τόνι Μπλερ, που θα το εκσυγχρονίσει εκ βάθρων μακριά από συνδικαλιστές και συντεχνίες. Αλλιώς θα μείνει ένα κόμμα που θα ανήκει σε παραδοσιακές φυλές και μικρούς βαρώνους. Από εκείνους που αξίζει κανείς να τους αγοράσει όσο αξίζουν και να τους πουλήσει για όσο νομίζουν οι ίδιοι ότι αξίζουν ή για όσο τέλος πάντων θα έπιαναν σε μια μικρή κομματική αγορά και μόνο...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/12/2011_1297019
Οι πολιτικοί και τα περισσότερα κόμματα ζουν σε ένα δικό τους μικρόκοσμο από τον οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν, ό,τι και αν συμβαίνει στη χώρα ή ακόμη και παγκοσμίως. Πρόκειται για ένα μικρόκοσμο με τη δική του ιεραρχία και τις δικές του «φυλές». Με εντυπωσιάζει το πώς άνθρωποι που δεν θα προσελάμβανε ποτέ κανείς μας για μια υπεύθυνη θέση σε μια ιδιωτική εταιρεία θεωρούνται «βαρώνοι», δελφίνοι ή δεν ξέρω τι άλλο μέσα σε ένα κόμμα.
Aκούω, για παράδειγμα, ορισμένους παρόμοιους «τύπους» ή πομφόλυγες να επιτίθενται στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ασχετο αν διαφωνεί κανείς ή συμφωνεί με τον τρόπο που τοποθετήθηκε, ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει ένα κομμάτι του διαλυμένου νεοελληνικού κράτους να δουλέψει επαγγελματικά και να φέρει αποτελέσματα.
Δεν είναι λίγο και μακάρι να υπήρχαν πολλοί που μπορούν να επιδείξουν ανάλογες απολύτως αποδείξιμες επιτυχίες. Βλέπω ακόμη τη λύσσα με την οποία επιτίθενται στην Αννα Διαμαντοπούλου για την υπόθεση των βιβλίων, λες και θέλουν να κοντύνουν όποιον εμφανίζεται λίγο πιο μεθοδικός και επαγγελματίας...
Στο στερέωμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ μπορεί αυτό να μη μετράει. Υπάρχουν ακόμη οι γεννηματικοί, οι τσοχατζοπουλικοί και πολλοί ακόμη που πιστεύουν ότι μπορούν και πρέπει να κάνουν κουμάντο στο κόμμα. Πράγματι μπορούν, αν θέλουν να το κρατήσουν δέσμιο των συνδικαλιστών, των συντεχνιών και των άλλων βαριδίων που εμπόδισαν οιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Δεν θα έχει πολύ δρόμο ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ, γιατί ούτε η κοινωνία το εμπιστεύεται ούτε μπορεί πια να μοιράσει λεφτά, ρουσφέτια και διορισμούς.
Αυτό είναι και το κρίσιμο δίλημμα που έχουν μπροστά τους όσοι θέλουν και να το... κερδίσουν και να το αλλάξουν. Ο κίνδυνος είναι να κερδίσουν αλλά και να κληρονομήσουν ένα, ακόμη και οικονομικά, χρεοκοπημένο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν Τόνι Μπλερ, που θα το εκσυγχρονίσει εκ βάθρων μακριά από συνδικαλιστές και συντεχνίες. Αλλιώς θα μείνει ένα κόμμα που θα ανήκει σε παραδοσιακές φυλές και μικρούς βαρώνους. Από εκείνους που αξίζει κανείς να τους αγοράσει όσο αξίζουν και να τους πουλήσει για όσο νομίζουν οι ίδιοι ότι αξίζουν ή για όσο τέλος πάντων θα έπιαναν σε μια μικρή κομματική αγορά και μόνο...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/12/2011_1297019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου