FED: Η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών (ΙΙ)

Του Γιώργου Καισάριου

Για άλλη μαι φορά, η Fed (η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών) αποφάσισε να ανοίξει τις κάνουλες με σκοπό να βγάλει (για άλλη μια φορά) την Ευρώπη από τη λούμπα.
Άσχετα από το κόστος που θα έχει αυτή η χρηματοδότηση για την αγορά (με μεγάλη εκτύπωση), αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο έχει στριμωχτεί στη γωνία η Ευρώπη, που χρειάζεται κάθε λίγο και λιγάκι να έχουμε αυτά τα swaps με σκοπό να μην ανέβει απότομα το δολάριο.
Και όπως και τις προηγούμενες φορές, τα swaps αυτά ανακοινώθηκαν κοντά στο 1.30 στο EURUSD, λες και εκεί έχουν τραβήξει κόκκινη γραμμή η Fed και η EKT.

Η φήμη ότι κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα ήταν κοντά στο κόκκινο (δηλαδή να καταστεί μη βιώσιμη) είναι σίγουρο ότι κίνησε τις διαδικασίες. Έχουμε αναφέρει σε αυτό το βήμα ότι οι Αμερικανοί την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από τη διατραπεζική αγορά και επίσης έχουμε κάνει αναφορά (μόλις πριν από μερικές μέρες) στο ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες προσπαθούν εδώ και πολύ καιρό να ξεφορτωθούν πάγια της τάξεως των 5 τρισ. ευρώ.

Και βέβαια, όταν δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να χρηματοδοτήσει μακροχρόνιες υποχρεώσεις με βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση, τότε είναι που επεμβαίνουν οι κεντρικές τράπεζες να σώσουν την ήμερα.

Το πρόβλημα βέβαια (για πολλούς στην Ευρώπη) είναι ότι πολλές από αυτές τις υποχρεώσεις είναι σε δολάρια. Και όταν δεν υπάρχει σταγόνα σε δολάρια στη διατραπεζική, τότε φωνάζουν όλοι τη Fed να ρίξει δολάρια στην αγορά. Αφενός για να μπορεί αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα να εξυπηρετήσει αυτές τις υποχρεώσεις (να τις μετακυλίσει δηλαδή) και αφετέρου, είναι ενός βολικός τρόπος για να μην ανέβει το δολάριο.

Το ερώτημα όμως είναι μέχρι πότε θα μπορούν οι μοχλευμένες μέχρι το λαιμό ευρωπαϊκές τράπεζες να συνεχίσουν να παίζουν αυτό το παιχνίδι; Θεωρητικά δεν μπορούν για πάντα, αλλά από την άλλη, η εμπειρία της Ιαπωνίας έχει αποδείξει ότι το Ponzi scheme μπορεί να κρατήσει για δεκαετίες ολόκληρες. Και ενώ άπαντες ποντάρουν στο ότι θα καταρρεύσει σαν ένα πύργο από τραπουλόχαρτα, ξαφνικά το Ponzi scheme ανασταίνεται σαν τον Φοίνικα και να ζει και βασιλεύει.

Όποτε για τους επόμενους 15 μήνες οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έχουν στη διάθεση τους όσα δολάρια επιθυμεί η ψυχή τους και η μόχλευση θα συνεχιστεί, με σκοπό η Deutsche Bank να μην χρειαστεί να μειώσει τη μόχλευση στον ισολογισμό της (που αιωρείται κάπου στο 50), αφού μπορεί να τη μετακυλίσει.

Προσωπικά δεν τα βάζω με τις κεντρικές τράπεζες. Είναι η δουλειά τους να επεμβαίνουν και να σώζουν το σύστημα. Το θέμα όμως είναι ότι στο μακρινό μέλλον τα πράγματα θα φτάσουν στο σημείο που ούτε και αυτές θα μπορούν να κάνουν πολλά.

Το πότε θα έρθει αυτή η μέρα ούτε κατά προσέγγιση δεν μπορώ να κάνω speculate. Αυτό όμως που μπορώ να προβλέψω είναι ότι όσο αργούμε να φτιάξουμε το σύστημα, τόσο πιο πολύ θα τρέχουν τα δάκρυα ποτάμια στο απώτερο μέλλον όταν τρισεκατομμύρια σε χρεόγραφα αναγκαστικά θα διαγραφούν, διότι ούτε καν οι κεντρικές τράπεζες θα μπορούν να τα μετακυλήσουν.

Υπάρχει και ένα άλλο θέμα: πόσες φορές άραγε μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό (τα swaps), όταν τώρα άπαντες ξέρουν ότι το 1,30 περίπου είναι η κόκκινη γραμμή; Τι πιο εύκολο να αγοράζεις και να πουλάς το EURUSD μεταξύ 1,30 και 1,50 1 με 2 φορές το χρόνο; Υπόθεση εργασίας κάνω ότι στο μέλλον θα είναι τόσοι πολλοί μέσα σε αυτό το trade, που κάτι θα σπάσει.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτές οι συναλλαγές είναι ένα είδος emergency liquidity assistance (γνωστό και σαν ELA) σε παγκόσμια κλίμακα. Και για αυτό το λόγο το κόστος χρηματοδότησης είναι πολύ χαμηλό ... διότι το έχει ανάγκη η αγορά να είναι χαμηλό.

Εγώ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος από την Τράπεζα της Ελλάδος, με ποια λογική (και θα τολμήσω να πω και με ποιο δικαίωμα) κοστολογούν το ELA στις ελληνικές τράπεζες με 3,5% αντί 1,25%.

Διότι αν είναι να σου μπαίνει το μαχαίρι στο λαιμό την ύστατη ώρα που το έχεις ανάγκη, τι σόι βοήθεια είναι αυτή; Δηλαδή τα υπέρ μοχλευμένα μπουμπούκια της Ευρώπης μπορούν να έχουν βοήθεια χάρη στη FED, αλλά εμείς εδώ στην Ευρώπη δεν μπορούμε να τυπώσουμε λίγα παραπάνω ευρώ, με φτηνό κόστος, στο όνομα του ηθικού κινδύνου.

Όπως έχουμε πει, οι επενδυτές δεν παίρνουν ποτέ αυτό που θέλουν από την αγορά αλλά αυτό που αξίζουν. Από ότι δείχνουν τα πράγματα, το τι αρμόζει να αποδοθεί στον κάθε έναν πήρε για άλλη μια φορά παράταση.

Καλημέρα σε όλους.

george.kesarios@capital.gr