Κοιτάει κανείς τις στατιστικές;

Αυθαίρετοι και συκοφαντικοί ισχυρισμοί αποδεικνύονται όσα λέγονται για τις ώρες εργασίας των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και ειδικότερα τους Έλληνες. Επιστημονική έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας την Τετάρτη (και η οποία πραγματοποιήθηκε από την στατιστική υπηρεσία της ΕΕ την Eurostat COE και την γαλλική Rexecode) αποδεικνύει ότι οι έλληνες έχουν κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στις ώρες εργασίας! Δουλεύοντας 1.971 ώρες ετησίως βρίσκονται στη δεύτερη θέση της λίστας με τους πιο σκληρά εργαζόμενους της ευρωζώνης. Στην πρώτη θέση βρίσκονται οι κάτοικοι της Μάλτας. Ενώ στη Γερμανία, που υποτίθεται ότι είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, απασχολούνται 1.904 ώρες. Βρίσκονται δηλαδή πολύ πιο χαμηλά
.

Η δημοσιοποίηση της έρευνας ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Δηλαδή όταν τα πυρά της Τρόικας επικεντρώνονται στον ιδιωτικό τομέα και ειδικότερα τις εργασιακές σχέσεις. Κατ’ αρχάς τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Τι σχέση έχει ο εξορθολογισμός των δημοσίων οικονομικών, τον οποίο υποτίθεται ότι επιδιώκουν οι συνταγές των Μνημονίων, με την λεγόμενη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα; Εκ πρώτης όψης καμία. Έμμεσα, ωστόσο, μόνο αρνητική. Γιατί μέχρι σήμερα τα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί στην ιδιωτική οικονομία στην κατεύθυνση μείωσης μισθών, ημερομισθίων και αποζημίωσης απόλυσης ή διευκόλυνσης των απολύσεων,  αν κάτι έχουν σημάνει είναι επιβαρύνσεις στο δημόσιο χρέος και όχι ελάφρυνσή του. Η ανεργία, για παράδειγμα, αλλά και άλλα μέτρα, έχουν επιφέρει την μείωση των εργοδοτικών και ασφαλιστικών εισφορών που εισπράττουν τα ταμεία, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκονται σε πολύ πιο δυσμενή θέση απ’ ότι ήταν πριν δύο ή τρία χρόνια. Έτσι αν έπρεπε να διατηρηθούν οι ίδιες απολαβές – που ποτέ δεν ήταν γενναιόδωρες και για τις οποίες οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει την εισφορά τους, με άλλα λόγια τις δικαιούνται – θα έπρεπε να εκταμιευτούν επιπλέον χρήματα από τα δημόσια ταμεία διευρύνοντας το έλλειμμα. Τη λύση την δίνει ο «από μηχανής θεός» των περικοπών στις παροχές. Το γεγονός όμως ότι η ανεργία και η μέχρι σήμερα «απελευθέρωση» οξύνει τα δημοσιονομικά αδιέξοδα, η αρνητική σχέση δηλαδή αυτών των δύο, δεν αναιρείται.

Δεν αμφισβητείται με μοναδική εξαίρεση την Τρόικα και τον έλληνα πρωθυπουργό, Λουκά Παπαδήμο, που πιστεύουν ότι οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι υπερβολικά ρυθμισμένες και ανελαστικές και γι’ αυτό το λόγο χρήζουν απελευθέρωσης κι έτσι θα βοηθηθεί η ελληνική οικονομία. Αυτό ουσιαστικά είναι το μεγάλο επίδικο για να δοθεί η επόμενη δόση, του Μαρτίου, χάρη του οποίου ο Λουκάς Παπαδήμος πριονίζει ακόμη περισσότερο το εύθραυστο κλαδί της νομιμοποίησης στο οποίο κάθεται απειλώντας με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία θα περάσουν όλες οι αλλαγές. Η διαπίστωσή τους όμως θα σημάνει μια νέα παταγώδη αποτυχία, ανάλογης του φιάσκου με το δημοσιονομικό έλλειμμα το οποίο δύο χρόνια μετά τα αλλεπάλληλα και εξοντωτικά μέτρα κλείνει στο επίπεδο του 2009 ενώ τα δημόσια έσοδα του 2011 (50 δις.) υπολείπονται εκείνων του 2010 (54 δις. ευρώ)! Χωρίς μάλιστα να ακολουθήσει και μια δημόσια μεταμέλεια από τους αρχιτέκτονες αυτής της οικονομικής πολιτικής. Αντίθετα αν και απέτυχαν παταγωδώς, αυτοί μεταφέρουν την συνταγή τους από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, απαιτώντας μείωση μισθών και ημερομισθίων με την κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού ή πάγωμα μισθών. Τυχόν υλοποίηση αυτών των μέτρων θα σημάνει την αλβανοποίηση των αμοιβών (η οποία θα προστεθεί στην κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων) επιδεινώνοντας απότομα μια ζοφερή κατάσταση όπως περιγράφεται στην στατιστική που προαναφέραμε για τις ώρες εργασίας. Το ερώτημα βέβαια είναι, αν κοιτάει κανείς αυτές τις στατιστικές… 
 http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-01-11-23-27-52-2012011148519/