Tου Αλεξη Παπαχελα
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει το πρόβλημα που έχουν συνήθως οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ. Για να κερδίσουν τις προκριματικές του κόμματός τους πρέπει να βασισθούν σε «Ταλιμπάν» και ακραίες θέσεις, για να κερδίσουν τις γενικές εκλογές πρέπει να πείσουν τον μεσαίο χώρο και να απαγκιστρωθούν από τα άκρα. Δεν είναι μια εύκολη εξίσωση!
Ο κ. Σαμαράς έχει κάνει μια σοβαρή και υπεύθυνη στροφή. Δέχθηκε κάθε υποψήφιο για την πρωθυπουργία την περίφημη εκείνη «εβδομάδα Πετσάλνικου» και δέχθηκε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Αργότερα, έκανε μία ακόμη στροφή
όταν δέχθηκε να υπογράψει την επιστολή προς τους εταίρους και δανειστές μας για να πάρουμε την έκτη δόση.
Η μετατόπιση αυτή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η Νέα Δημοκρατία είχε εκπαιδεύσει τα στελέχη της σε έναν ακραίο αντιμνημονιακό λόγο, ο οποίος έφτανε σε επικίνδυνες υπερβολές από κάποια «μεγάφωνα». Και αυτό γιατί δεν περιοριζόταν στη σκληρή κριτική του μείγματος πολιτικής, τα λάθη στην υπερφορολόγηση κ.λπ., αλλά έμπλεκε ακρότητες περί εσκεμμένης προδοσίας, απώλειας κυριαρχίας από το Δ΄ Ράιχ κ.λπ., κ.λπ. Ταυτοχρόνως, είχε καλλιεργηθεί μια φαντασίωση από ορισμένους πως υπήρχε λύση εκτός τρόικας και Μνημονίου με χρήματα από την Κίνα, τη Βραζιλία και το... Τιμπουκτού, καθώς και η ελπίδα μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης.
Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει τώρα από πρώτο χέρι την κατάσταση και τις εναλλακτικές επιλογές που έχει σήμερα η χώρα και που θα έχει ο ίδιος αύριο, εφόσον εκλεγεί πρωθυπουργός. Κουκιά μετρημένα είναι οι επιλογές, ξεκάθαρες και οι προθέσεις των ξένων. Βεβαίως –και αυτό πρέπει να λεχθεί– υπάρχει μια σαφής αναγνώριση από την πλευρά της κ. Μέρκελ και άλλων της ανάγκης να δοθεί μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες με πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αυτό ήταν μια πάγια θέση του αρχηγού της Ν.Δ.
Η στροφή του έχει, όμως, προκαλέσει ισχυρότατες αντιδράσεις μέσα στο κόμμα, αλλά και γενικότερα στον κόσμο των άκρων. Συνδικαλιστές, αντιδυτικοί εθνικοπατριώτες, υπερασπιστές της δραχμής και άλλοι ενοχλούνται από τη μετατόπιση του κ. Σαμαρά και το γεγονός ότι δέχεται το αγγλικό δίκαιο, ότι κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Παπαδήμο και ότι μοιάζει να είναι έτοιμος να εγκρίνει με ολίγη έως και πολλή γκρίνια επώδυνα νέα μέτρα. Από την άλλη, όμως, κερδίζει στον αστικό και τον επιχειρηματικό κόσμο, ο οποίος βλέπει ένα διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και μια αδυναμία σύστασης ενός αξιόπιστου, εκσυγχρονιστικού τρίτου πόλου.
Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Ο κ. Σαμαράς θα πιέζεται από τους έξω από τη μία, από τους Καμμένους και τους Μανώληδες από την άλλη, μέχρι τέλους. Κάποιοι θα τον πιέζουν να υποσχεθεί «κρεμάλες» ή να υιοθετήσει παράλογες θεωρίες συνωμοσίας. Ο ίδιος πρέπει προφανώς να ξέρει ότι ακόμη και αν εκλεγεί με αυτοδυναμία, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα και πως ο δρόμος της προεκλογικής ωμής ειλικρίνειας και της μετεκλογικής εθνικής συνεννόησης, ακόμη και συγκυβέρνησης, είναι ο μόνος που επιβάλλουν οι περιστάσεις.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/01/2012_1297400
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει το πρόβλημα που έχουν συνήθως οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ. Για να κερδίσουν τις προκριματικές του κόμματός τους πρέπει να βασισθούν σε «Ταλιμπάν» και ακραίες θέσεις, για να κερδίσουν τις γενικές εκλογές πρέπει να πείσουν τον μεσαίο χώρο και να απαγκιστρωθούν από τα άκρα. Δεν είναι μια εύκολη εξίσωση!
Ο κ. Σαμαράς έχει κάνει μια σοβαρή και υπεύθυνη στροφή. Δέχθηκε κάθε υποψήφιο για την πρωθυπουργία την περίφημη εκείνη «εβδομάδα Πετσάλνικου» και δέχθηκε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Αργότερα, έκανε μία ακόμη στροφή
όταν δέχθηκε να υπογράψει την επιστολή προς τους εταίρους και δανειστές μας για να πάρουμε την έκτη δόση.
Η μετατόπιση αυτή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η Νέα Δημοκρατία είχε εκπαιδεύσει τα στελέχη της σε έναν ακραίο αντιμνημονιακό λόγο, ο οποίος έφτανε σε επικίνδυνες υπερβολές από κάποια «μεγάφωνα». Και αυτό γιατί δεν περιοριζόταν στη σκληρή κριτική του μείγματος πολιτικής, τα λάθη στην υπερφορολόγηση κ.λπ., αλλά έμπλεκε ακρότητες περί εσκεμμένης προδοσίας, απώλειας κυριαρχίας από το Δ΄ Ράιχ κ.λπ., κ.λπ. Ταυτοχρόνως, είχε καλλιεργηθεί μια φαντασίωση από ορισμένους πως υπήρχε λύση εκτός τρόικας και Μνημονίου με χρήματα από την Κίνα, τη Βραζιλία και το... Τιμπουκτού, καθώς και η ελπίδα μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης.
Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει τώρα από πρώτο χέρι την κατάσταση και τις εναλλακτικές επιλογές που έχει σήμερα η χώρα και που θα έχει ο ίδιος αύριο, εφόσον εκλεγεί πρωθυπουργός. Κουκιά μετρημένα είναι οι επιλογές, ξεκάθαρες και οι προθέσεις των ξένων. Βεβαίως –και αυτό πρέπει να λεχθεί– υπάρχει μια σαφής αναγνώριση από την πλευρά της κ. Μέρκελ και άλλων της ανάγκης να δοθεί μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες με πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αυτό ήταν μια πάγια θέση του αρχηγού της Ν.Δ.
Η στροφή του έχει, όμως, προκαλέσει ισχυρότατες αντιδράσεις μέσα στο κόμμα, αλλά και γενικότερα στον κόσμο των άκρων. Συνδικαλιστές, αντιδυτικοί εθνικοπατριώτες, υπερασπιστές της δραχμής και άλλοι ενοχλούνται από τη μετατόπιση του κ. Σαμαρά και το γεγονός ότι δέχεται το αγγλικό δίκαιο, ότι κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Παπαδήμο και ότι μοιάζει να είναι έτοιμος να εγκρίνει με ολίγη έως και πολλή γκρίνια επώδυνα νέα μέτρα. Από την άλλη, όμως, κερδίζει στον αστικό και τον επιχειρηματικό κόσμο, ο οποίος βλέπει ένα διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και μια αδυναμία σύστασης ενός αξιόπιστου, εκσυγχρονιστικού τρίτου πόλου.
Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Ο κ. Σαμαράς θα πιέζεται από τους έξω από τη μία, από τους Καμμένους και τους Μανώληδες από την άλλη, μέχρι τέλους. Κάποιοι θα τον πιέζουν να υποσχεθεί «κρεμάλες» ή να υιοθετήσει παράλογες θεωρίες συνωμοσίας. Ο ίδιος πρέπει προφανώς να ξέρει ότι ακόμη και αν εκλεγεί με αυτοδυναμία, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα και πως ο δρόμος της προεκλογικής ωμής ειλικρίνειας και της μετεκλογικής εθνικής συνεννόησης, ακόμη και συγκυβέρνησης, είναι ο μόνος που επιβάλλουν οι περιστάσεις.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/01/2012_1297400
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου