διεύθυνση επικοινωνίας delios2010@gmail.com

4 Ιαν 2012

Σαμάρια

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 

ΕΔΩ ο Ράπανος, εκεί ο Ράπανος, πού είναι ο Ράπανος; Συνήθως είναι παρέα με τον Λουκά Παπαδήμο. Ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας βρίσκεται με τον Πρωθυπουργό επισήμως ή ημιεπισήμως στο Μέγαρο Μαξίμου ή «κάζουαλ», όπως στο εστιατόριο «Λα Στράντα» στο Νέο Ψυχικό. Δεδομένου ότι ο Παπαδήμος έχει έναν στενό πρώτο κύκλο συνομιλητών - και ο Ράπανος ανήκει στον κύκλο αυτόν - τα συμπεράσματα είναι εύλογα. Ο τραπεζίτης λέει πιο κοφτά αυτά που λέει πιο στρογγυλά ο Πρωθυπουργός. Κοινώς, βαράει το σαμάρι.
ΤΟ σαμάρι είμαστε, βεβαίως, εμείς. Ο Ράπανος αξιοποίησε την κοπή της πίτας του Χρηματιστηρίου Αθηνών όχι για να θέσει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, αλλά για να περιγράψει πώς θα μείνουμε στο ευρώ. Θα μείνουμε «μειώνοντας το βιοτικό μας επίπεδο». Διαφορετικά η χώρα θα πάει πολύ πίσω στον χρόνο. Οπως το Χρηματιστήριο. Αυτό έχει μετακομίσει στη Λεωφόρο Αθηνών. Ο δείκτης όμως έχει επιστρέψει στη Σοφοκλέους της δεκαετίας του '90. Οι μετοχικές αποτιμήσεις των ελληνικών τραπεζών είναι, ομολογουμένως, σε επίπεδα σοκ.
ΤΙ εννοεί ο πρόεδρος της Εθνικής; Οτι θα πρέπει να φτωχύνουμε για να μείνουμε στο ευρώ. Τι σημαίνει αυτό; Οτι θα βγουν λεφτά από τις τσέπες. Ή ότι θα μπουν λιγότερα λεφτά στις τσέπες. Και ότι κάποιοι δεν θα έχουν τσέπες να βάλουν λεφτά.
ΟΙ διαπιστώσεις αυτές επιδέχονται τρεις παρατηρήσεις. Πρώτη παρατήρηση: Το Μαξίμου επιλέγει δόγμα σοκ. Θέλει να τρομάξει με τη δραχμή για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα στην κοινωνία. Δεν είναι πρωτότυπη στρατηγική. Από το τέλος του 2009 ο προκάτοχος του Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου, ένας Γιώργος Παπανδρέου, μιλούσε για χρεοκοπία ώστε να δικαιολογήσει πρώτα διάφορα εγχώρια πακέτα μέτρων, μετά το Μνημόνιο και αργότερα το Μεσοπρόθεσμο. Το πρόβλημα είναι ότι χρεοκοπήσαμε ή, ακόμη χειρότερα, ότι χρεοκοπούμε κατ' εξακολούθησιν. Στην Ελλάδα δεν ισχύει η ρητορική αποστροφή του Φραγκλίνου Ρούζβελτ στην κρίση του '30 ότι «δεν υπάρχει τίποτε να φοβάται κανείς, εκτός από τον ίδιο τον φόβο». Ισχύει μάλλον ότι «αυτό που φοβάσαι σήμερα θα συμβεί αύριο».
ΔΕΥΤΕΡΗ παρατήρηση: Η ελληνική κοινωνία μπήκε στο ευρώ πεπεισμένη ότι ανοίγει την πόρτα της ευημερίας. Είναι κάτι που ζήσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Τώρα το αφήγημα αναστρέφεται. «Καλύτερα φτωχός στο ευρώ...», σου λένε. Τρίτη παρατήρηση, σε σχέση με τα λεφτά και τις τσέπες: Χρειάζεται ένα σωστό μείγμα μέτρων, ώστε να δώσουν αυτοί που έχουν και να αντέξουν αυτοί που δεν έχουν. Τα προγράμματα της τελευταίας διετίας δόξασαν τη φοροδιαφυγή, έδιωξαν χρήματα στο εξωτερικό, αύξησαν την ανεργία και έβαλαν τη χώρα σε ύφεση. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο. Ακόμη περισσότερο, η ομάδα εντός και πέριξ του Μαξίμου δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας ή της επιπολαιότητας των προκατόχων της περί τα οικονομικά. Εχει υψηλό οικονομικό IQ και εμπειρία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολα. Αλλά ο φόβος της δραχμής δεν φτάνει. Και η φτώχεια δεν συνιστά εθνική στρατηγική. 
 http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4684820

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου