Ανοιξε μια συζήτηση το τελευταίο διάστημα με αντικείμενο το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος. Ακόμη και προβεβλημένα στελέχη σημερινών κομμάτων εξουσίας, συμπαθή κατά τα άλλα - τα στελέχη -, τροφοδοτούν αυτή τη συζήτηση. Θα ήταν ενδιαφέρουσα αν είχαν αποσαφηνιστεί κάποια πράγματα.
Οταν λένε νέo κόμμα τι ακριβώς εννοούν; Να συνεργαστούν πρόσωπα από τα κόμματα που υπάρχουν σήμερα κάτω από μια νέα ταμπέλα; Πώς γίνεται όμως να είναι νέο ένα κόμμα με παλαιά πρόσωπα; Γιατί κάποιος που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο κόμμα όπου ανήκει σήμερα θα αποκτήσει διαφορετικά αν μετακομίσει σε άλλο σχήμα; Και ποια ιδεολογία θα έχει αυτό το νέο κόμμα; Σε ποιο τμήμα του πολιτικού φάσματος θα τοποθετηθεί; Ή μήπως δεν θα χρειάζεται ιδεολογία και πολιτική ταυτότητα; Πώς είναι νοητό ένα... «απολιτίκ» πολιτικό κόμμα; Και ποια κοινωνικά συμφέροντα, ποιων στρωμάτων, θα εκφράζει; Ή μήπως δεν έχει ούτε αυτό σημασία;
Οσο δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, τα υπόλοιπα είναι ανοησίες. Αυτή η συζήτηση γίνεται εν κενώ. Ισούται με, ανομολόγητη, επιδίωξη να εξασφαλίσουν οι πενηντάρηδες την πολιτική τους επιβίωση. Τα κόμματα δεν είναι τεχνικές κατασκευές. Δεν είναι περιστασιακές ενώσεις προσώπων που αναζητούν ψιμυθιώσεις. Και κυρίως δεν δημιουργούνται άνωθεν.
Σύμφωνα με τον πιο απλό ορισμό: «κόμμα είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού». Του λαού, όχι των αξιωματούχων της υφιστάμενης τάξης.
Από αυτή την άποψη ασφαλώς θα δημιουργηθούν νέα κόμματα, εφόσον το επιβάλουν οι συνθήκες και εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Αλλά θα είναι πραγματικά νέα κόμματα. Με νέους ανθρώπους που θα έχουν νέες αντιλήψεις για τη ζωή και κυρίως ατομικές δυνατότητες.
Προπάντων θα είναι κόμματα με ιδεολογία και πολιτική. Θα προκύψουν για να συγκρουστούν με τα παλιό και να επιβάλουν το καινούργιο. Δεν θα είναι αναπαλαιώσεις με φθαρμένα υλικά και στόχο μια έδρα στην επόμενη Βουλή. Θα έχουν διαφορές μεταξύ τους και δεν θα κινούνται έξω από τους διαχωρισμούς του πολιτικού τόξου. Στην πολιτική δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι.
Σε αυτά τα κόμματα οι παλαιοί πολιτικοί δεν θα χωράνε. Γιατί όπως έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να ξεγελάσεις τους πάντες για ένα διάστημα, μερικούς για πάντα, αλλά δεν μπορείς να τους ξεγελάσεις όλους για πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου