Το κλίμα αισιοδοξίας που για πολλοστή φορά διαδέχθηκε από χθες τον τρόμο των προηγουμένων ημερών δείχνει, επίσης για πολλοστή φορά, ότι η ελληνική πολιτική είναι καρυδότσουφλο στον ωκεανό, όπως, άλλωστε, είναι και η χώρα: στη νηνεμία ανακουφίζεται και στους ανέμους κοντεύει να πνιγεί. Αυτό, όμως, δεν ονομάζεται πολιτική.
Τώρα λοιπόν, είμαστε και πάλι σε ένα είδος νηνεμίας. Αλλά οι αληθινοί άνεμοι έρχονται μπροστά μας. Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι βλέπουν πλέον καθαρά ότι το Βερολίνο, που αντιθέτως έχει πολύ καλά οργανωμένη πολιτική, όπως εκφράστηκε και από τις τελευταίες παρεμβάσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, οδηγεί πλέον όχι μόνον την Ελλάδα κατευθείαν στον όλεθρο αλλά και την Ευρώπη σε τρομακτικές περιπέτειες.
Κάθε ευρωπαικό δημοκρατικό κεκτημένο έχει καταπατηθεί ευθέως, τεράστιες προσπάθειες καταβάλλονται από γερμανικής πλευράς για την παράκαμψη όχι μόνον της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας. Η Γερμανία χτίζει δια πυρός και σιδήρου μια γερμανική Ευρώπη που τρομάζει όλο και περισσότερους.
Σε αυτή την πραγματικότητα, η Ελλάδα μπορεί να απαντήσει, ακόμα και σήμερα, με τρόπο που θα προκαλέσει τρόμο όχι μόνον στη γερμανική προσπάθεια άλωσης της Ευρώπης, αλλά και στις «αγορές», τις οποίες δύο χρόνια τώρα ουσιαστικά χρησιμοποιεί το Βερολίνο τρέφοντας τις ορέξεις τους και, στη συνέχεια, αξιοποιώντας συστηματικά τις απαιτήσεις τους ως άλλοθι για τη γερμανική επέκταση. Αυτή την απάντηση πρέπει να προετοιμάσει η χώρα, στις λίγες μέρες της νηνεμίας, που, άλλωστε, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το Βερολίνο κατάλαβε ότι το παρατράβηξε...
Όμως, ουδείς πρέπει να έχει αυταπάτες: η ουσία της γερμανικής πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξει στο παραμικρό. Εστω λοιπόν και στο «παρά ένα», η Ελλάδα που συμπιέζεται μέχρι θανάτου δια ασφυξίας, οφείλει να αντιληφθεί ότι έχει τη δύναμη να αντιδράσει στο νέο γερμανικό έγκλημα κατά της ίδιας και κατά της Ευρώπης. Η χώρα μπορεί να αποτελεί σήμερα τον ορισμό του αδύναμου κρίκου, όμως, αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει να αντισταθεί στον αργό και επώδυνο θάνατο που της επιβάλλεται από το Βερολίνο και τις χώρες που συγκροτούν το γερμανικό άξονα. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει; Ανάμεσα σε άλλα και έξι συγκεκριμένα βήματα που θα αξιοποιούσαν τη διευρυνόμενη τώρα διεθνή συνειδητοποίηση για την επικινδυνότητα της γερμανικής πολιτικής.
Πρώτον, μπορεί και οφείλει να εξηγήσει με οργανωμένο και πειστικό τρόπο το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα της. Τα αγγλικά του κ. Παπαδήμου του επιτρέπουν να καλέσει στο μέγαρο Μαξίμου όλα τα μεγάλα διεθνή δίκτυα και να δώσει μια αναλυτική συνέντευξη Τύπου στην οποία θα περιγράψει στη διεθνή κοινή γνώμη τον άγριο στραγγαλισμό, χωρίς ασφαλώς να επιχειρήσει να συσκοτίσει τις ελληνικές ευθύνες. Θα πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο, που απέτυχε και γιατί. Θα πρέπει να δώσει παραδείγματα για το τι θα σήμαιναν αυτά που προέβλεπε για άλλες χώρες, λχ για τη Γαλλία, την Ιταλία, ή τις ΗΠΑ, ή όποια άλλη χώρα: πώς θα ήταν στην πρακτική εφαρμογή τους εκεί.
Θα πρέπει να δείξει καθαρά ότι ο κύριος λόγος που όλα αυτά απέτυχαν, ήταν ότι αυτό το τερατούργημα ήταν από την αρχή κατασκευασμένο για να αποτύχει, εκτός κι αν η Ελλάδα μεταλλασσόταν ξαφνικά σε χώρα της υποσαχαρίου Αφρικής στην καρδιά της Ευρώπης. Η παγκόσμια κοινή γνώμη θα τον ακούσει και μεγάλο μέρος των όσων θα πει, θα φτάσουν παντού.. Κι αυτό, μετράει πάρα πολύ. Μόνον να δει κανείς το κίνημα «είμαστε όλοι Ελληνες» που ξεκίνησε από τη Γαλλία και απλώνεται, είναι χαρακτηριστικό. Όμως, όλο αυτό τον καιρό που οι άνθρωποι παλεύουν για μας, ποιος Ελληνας επίσημος τους ευχαρίστησε; Ποιος τους επισκέφθηκε; Ποιος είπε γι αυτούς μια κουβέντα;
Δεύτερον, η Ελλάδα πρέπει να κάνει το ίδιο στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.: να φτιάξει έναν φάκελο με τις εκτιμήσεις των διεθνών μεγάλων οικονομολόγων για το ελληνικό πρόβλημα και να τον επιδώσει σε όλους τους πρωθυπουργούς και τους αρχηγούς των αντιπολιτεύσεων.
Τρίτον, να καλέσει επίσης αμέσως στην Αθήνα τον Κρούγκμαν, τον Μπόφινγκερ και όλους τους άλλους διεθνείς «σοφούς» που έχουν πολλές φορές στα δύο αυτά χρόνια αντιδράσει σε αυτό που γίνεται. Να κάνει τώρα ένα διεθνές τέτοιο συνέδριο με θέμα «Γιατί και πώς διαλύεται η Ελλάδα και τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη και τον κόσμο».
Να καλέσει και όσους ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες έχουν διαφωνήσει με όλα αυτά, και Γερμανούς και άλλους, που θα έρθουν πρόθυμα να υπερασπιστούν και από εδώ κάτι που ήδη έχουν υπερασπιστεί στον τόπο τους. Να καλέσει προσωπικότητες που έχουν μεγάλο ειδικό βάρος και που δεν δέχονται την Ευρώπη της καταπίεσης και της διάλυσης της δημοκρατίας, όπου εκλογές θα γίνονται μόνον όπου κι όταν θέλει ο κάθε κ. Σόιμπλε.
Τέταρτον, ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων, να επιχειρήσουν να ταξιδέψουν. Όχι στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο: στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Τελ Αβίβ, στη Μόσχα. Να ζητήσουν συναντήσεις με ηγέτες που αντιλαμβάνονται τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας στις συνθήκες της μείζονος αβεβαιότητας, σε μια περιοχή γεμάτη επαναστάσεις, που, τώρα, απειλείται ακόμα και από τον πόλεμο στο Ιράν.
Να εξηγήσουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει όρθια πάση θυσία, ως ο τελευταίος πόλος σταθερότητας του δυτικού κόσμου πριν τη ζώνη της κρίσης. Και, το κυριότερο, να προσχωρήσει η χώρα άμεσα στην ενεργειακή συνεργασία Κύπρου – Ισραήλ – ΗΠΑ, όπως ήδη της ζητείται, αλλά χωρίς η ελληνική πολιτική ηγεσία να έχει μέχρι στιγμής ανταποκριθεί ουσιαστικά.
Πέμπτον, να προετοιμάσει τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, ή, τουλάχιστον, ότι έχει απομείνει από αυτόν, για την επόμενη μέρα: το τι θα γίνει με τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, το ποια σχέδια υπάρχουν – ή δεν υπάρχουν – και πρέπει να εφαρμοστούν σε περίπτωση χρεοκοπίας. Ποιος θα κρατήσει τη χώρα όρθια στις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και πώς.
Όλα αυτά, πρέπει και μπορούν να σχεδιαστούν αποτελεσματικά, αρκεί η ηγεσία του τόπου να αντιληφθεί ότι οφείλει να τα σχεδιάσει και να ξεκινήσει τις σχετικές ενέργειες όσο είναι καιρός. Και, επιπλέον, να δείξει προς τα έξω ότι ετοιμάζεται συντονισμένα για ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει…
Και, έκτον, αφού έχει οχυρωθεί όσο είναι δυνατόν με όλους αυτούς τους τρόπους, να προσέλθει στα ευρωπαικά όργανα και να αμφισβητήσει με τον πιο οξύ και ευθύ τρόπο τη γερμανική ηγεμονία που σήμερα κάνει όλο και περισσότερα εκατομμύρια ευρωπαίων να τρέμουν.
Πώς; Θέτοντας θέμα για την αλλαγή των συνθηκών στην οποία επιμένουν με κάθε τρόπο οι Γερμανοί: ήδη ο υποψήφιος για τη γαλλική προεδρεία Ολάντ, έκανε την αρχή. Τώρα, η Ελλάδα πρέπει εκ προιμίου να δηλώσει ότι τέτοιου είδους θεσμικές μεταβολές δεν θα τις δεχθεί και να καλέσει και άλλες χώρες να λάβουν θέση.
Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί έτσι, συντεταγμένα και με σχέδιο, να απειλήσει την εκκολαπτόμενη γερμανική Ευρώπη με τα θεσμικά εργαλεία που διαθέτει και που κανείς δεν μπορεί να της τα στερήσει, ότι κι αν συμβεί. Κι αυτό οι Γερμανοί το γνωρίζουν πολύ καλά.
Γι αυτό και το κυριότερο που σήμερα επιθυμούν, είναι να αλλάξουν τις ευρωπαικές συνθήκες το γρηγορότερο δυνατόν, ιδίως πριν πέσει ο Σαρκοζί στις εκλογές του Απριλίου και του Μαίου. Η Ελλάδα πρέπει να είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό και να το αξιοποιήσει στο έπακρο. Μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες, η Αθήνα κρατά στα χέρια της μια πελώρια δύναμη που είναι έγκλημα να μην την χρησιμοποιήσει τώρα.
Και, τέλος, με όλα αυτά δεδομένα, όταν οι εκβιασμοί επανέλθουν σκληρότεροι, η χώρα να είναι έτοιμη να δηλώσει η χώρα αδυναμία πληρωμής των ομολόγων που λήγουν το Μάρτιο. Να πει ότι δεν μπορεί να τα πληρώσει.
Αν τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα και τα κάνει γρήγορα και συντονισμένα, όχι μόνον τον εαυτό της, αλλά την Ευρώπη όλη μπορεί να διασώσει. Τώρα, ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, είναι ένα ερώτημα. Α: και ας μη βιαστεί κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι ακρότητες και τρέλες και ανευθυνότητες.
Αντιθέτως, αυτό ισχύει για πολλά που έγιναν μέχρι σήμερα: η υποταγή και η τυφλή συμμόρφωση είναι που, μαζί με την ένοχη αναβλητικότητά μας, μας τελειώνουν ως χώρα και ως κοινωνία. Μας διαλύουν οριστικά. Πρέπει, κάποτε, αν θέλουμε να ζήσουμε, να παλέψουμε. Εκ του ασφαλούς και με κλάματα, δεν γίνεται.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=444341&h1=true
Τώρα λοιπόν, είμαστε και πάλι σε ένα είδος νηνεμίας. Αλλά οι αληθινοί άνεμοι έρχονται μπροστά μας. Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι βλέπουν πλέον καθαρά ότι το Βερολίνο, που αντιθέτως έχει πολύ καλά οργανωμένη πολιτική, όπως εκφράστηκε και από τις τελευταίες παρεμβάσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, οδηγεί πλέον όχι μόνον την Ελλάδα κατευθείαν στον όλεθρο αλλά και την Ευρώπη σε τρομακτικές περιπέτειες.
Κάθε ευρωπαικό δημοκρατικό κεκτημένο έχει καταπατηθεί ευθέως, τεράστιες προσπάθειες καταβάλλονται από γερμανικής πλευράς για την παράκαμψη όχι μόνον της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας. Η Γερμανία χτίζει δια πυρός και σιδήρου μια γερμανική Ευρώπη που τρομάζει όλο και περισσότερους.
Σε αυτή την πραγματικότητα, η Ελλάδα μπορεί να απαντήσει, ακόμα και σήμερα, με τρόπο που θα προκαλέσει τρόμο όχι μόνον στη γερμανική προσπάθεια άλωσης της Ευρώπης, αλλά και στις «αγορές», τις οποίες δύο χρόνια τώρα ουσιαστικά χρησιμοποιεί το Βερολίνο τρέφοντας τις ορέξεις τους και, στη συνέχεια, αξιοποιώντας συστηματικά τις απαιτήσεις τους ως άλλοθι για τη γερμανική επέκταση. Αυτή την απάντηση πρέπει να προετοιμάσει η χώρα, στις λίγες μέρες της νηνεμίας, που, άλλωστε, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το Βερολίνο κατάλαβε ότι το παρατράβηξε...
Όμως, ουδείς πρέπει να έχει αυταπάτες: η ουσία της γερμανικής πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξει στο παραμικρό. Εστω λοιπόν και στο «παρά ένα», η Ελλάδα που συμπιέζεται μέχρι θανάτου δια ασφυξίας, οφείλει να αντιληφθεί ότι έχει τη δύναμη να αντιδράσει στο νέο γερμανικό έγκλημα κατά της ίδιας και κατά της Ευρώπης. Η χώρα μπορεί να αποτελεί σήμερα τον ορισμό του αδύναμου κρίκου, όμως, αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει να αντισταθεί στον αργό και επώδυνο θάνατο που της επιβάλλεται από το Βερολίνο και τις χώρες που συγκροτούν το γερμανικό άξονα. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει; Ανάμεσα σε άλλα και έξι συγκεκριμένα βήματα που θα αξιοποιούσαν τη διευρυνόμενη τώρα διεθνή συνειδητοποίηση για την επικινδυνότητα της γερμανικής πολιτικής.
Πρώτον, μπορεί και οφείλει να εξηγήσει με οργανωμένο και πειστικό τρόπο το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα της. Τα αγγλικά του κ. Παπαδήμου του επιτρέπουν να καλέσει στο μέγαρο Μαξίμου όλα τα μεγάλα διεθνή δίκτυα και να δώσει μια αναλυτική συνέντευξη Τύπου στην οποία θα περιγράψει στη διεθνή κοινή γνώμη τον άγριο στραγγαλισμό, χωρίς ασφαλώς να επιχειρήσει να συσκοτίσει τις ελληνικές ευθύνες. Θα πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο, που απέτυχε και γιατί. Θα πρέπει να δώσει παραδείγματα για το τι θα σήμαιναν αυτά που προέβλεπε για άλλες χώρες, λχ για τη Γαλλία, την Ιταλία, ή τις ΗΠΑ, ή όποια άλλη χώρα: πώς θα ήταν στην πρακτική εφαρμογή τους εκεί.
Θα πρέπει να δείξει καθαρά ότι ο κύριος λόγος που όλα αυτά απέτυχαν, ήταν ότι αυτό το τερατούργημα ήταν από την αρχή κατασκευασμένο για να αποτύχει, εκτός κι αν η Ελλάδα μεταλλασσόταν ξαφνικά σε χώρα της υποσαχαρίου Αφρικής στην καρδιά της Ευρώπης. Η παγκόσμια κοινή γνώμη θα τον ακούσει και μεγάλο μέρος των όσων θα πει, θα φτάσουν παντού.. Κι αυτό, μετράει πάρα πολύ. Μόνον να δει κανείς το κίνημα «είμαστε όλοι Ελληνες» που ξεκίνησε από τη Γαλλία και απλώνεται, είναι χαρακτηριστικό. Όμως, όλο αυτό τον καιρό που οι άνθρωποι παλεύουν για μας, ποιος Ελληνας επίσημος τους ευχαρίστησε; Ποιος τους επισκέφθηκε; Ποιος είπε γι αυτούς μια κουβέντα;
Δεύτερον, η Ελλάδα πρέπει να κάνει το ίδιο στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.: να φτιάξει έναν φάκελο με τις εκτιμήσεις των διεθνών μεγάλων οικονομολόγων για το ελληνικό πρόβλημα και να τον επιδώσει σε όλους τους πρωθυπουργούς και τους αρχηγούς των αντιπολιτεύσεων.
Τρίτον, να καλέσει επίσης αμέσως στην Αθήνα τον Κρούγκμαν, τον Μπόφινγκερ και όλους τους άλλους διεθνείς «σοφούς» που έχουν πολλές φορές στα δύο αυτά χρόνια αντιδράσει σε αυτό που γίνεται. Να κάνει τώρα ένα διεθνές τέτοιο συνέδριο με θέμα «Γιατί και πώς διαλύεται η Ελλάδα και τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη και τον κόσμο».
Να καλέσει και όσους ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες έχουν διαφωνήσει με όλα αυτά, και Γερμανούς και άλλους, που θα έρθουν πρόθυμα να υπερασπιστούν και από εδώ κάτι που ήδη έχουν υπερασπιστεί στον τόπο τους. Να καλέσει προσωπικότητες που έχουν μεγάλο ειδικό βάρος και που δεν δέχονται την Ευρώπη της καταπίεσης και της διάλυσης της δημοκρατίας, όπου εκλογές θα γίνονται μόνον όπου κι όταν θέλει ο κάθε κ. Σόιμπλε.
Τέταρτον, ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων, να επιχειρήσουν να ταξιδέψουν. Όχι στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο: στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Τελ Αβίβ, στη Μόσχα. Να ζητήσουν συναντήσεις με ηγέτες που αντιλαμβάνονται τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας στις συνθήκες της μείζονος αβεβαιότητας, σε μια περιοχή γεμάτη επαναστάσεις, που, τώρα, απειλείται ακόμα και από τον πόλεμο στο Ιράν.
Να εξηγήσουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει όρθια πάση θυσία, ως ο τελευταίος πόλος σταθερότητας του δυτικού κόσμου πριν τη ζώνη της κρίσης. Και, το κυριότερο, να προσχωρήσει η χώρα άμεσα στην ενεργειακή συνεργασία Κύπρου – Ισραήλ – ΗΠΑ, όπως ήδη της ζητείται, αλλά χωρίς η ελληνική πολιτική ηγεσία να έχει μέχρι στιγμής ανταποκριθεί ουσιαστικά.
Πέμπτον, να προετοιμάσει τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, ή, τουλάχιστον, ότι έχει απομείνει από αυτόν, για την επόμενη μέρα: το τι θα γίνει με τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, το ποια σχέδια υπάρχουν – ή δεν υπάρχουν – και πρέπει να εφαρμοστούν σε περίπτωση χρεοκοπίας. Ποιος θα κρατήσει τη χώρα όρθια στις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και πώς.
Όλα αυτά, πρέπει και μπορούν να σχεδιαστούν αποτελεσματικά, αρκεί η ηγεσία του τόπου να αντιληφθεί ότι οφείλει να τα σχεδιάσει και να ξεκινήσει τις σχετικές ενέργειες όσο είναι καιρός. Και, επιπλέον, να δείξει προς τα έξω ότι ετοιμάζεται συντονισμένα για ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει…
Και, έκτον, αφού έχει οχυρωθεί όσο είναι δυνατόν με όλους αυτούς τους τρόπους, να προσέλθει στα ευρωπαικά όργανα και να αμφισβητήσει με τον πιο οξύ και ευθύ τρόπο τη γερμανική ηγεμονία που σήμερα κάνει όλο και περισσότερα εκατομμύρια ευρωπαίων να τρέμουν.
Πώς; Θέτοντας θέμα για την αλλαγή των συνθηκών στην οποία επιμένουν με κάθε τρόπο οι Γερμανοί: ήδη ο υποψήφιος για τη γαλλική προεδρεία Ολάντ, έκανε την αρχή. Τώρα, η Ελλάδα πρέπει εκ προιμίου να δηλώσει ότι τέτοιου είδους θεσμικές μεταβολές δεν θα τις δεχθεί και να καλέσει και άλλες χώρες να λάβουν θέση.
Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί έτσι, συντεταγμένα και με σχέδιο, να απειλήσει την εκκολαπτόμενη γερμανική Ευρώπη με τα θεσμικά εργαλεία που διαθέτει και που κανείς δεν μπορεί να της τα στερήσει, ότι κι αν συμβεί. Κι αυτό οι Γερμανοί το γνωρίζουν πολύ καλά.
Γι αυτό και το κυριότερο που σήμερα επιθυμούν, είναι να αλλάξουν τις ευρωπαικές συνθήκες το γρηγορότερο δυνατόν, ιδίως πριν πέσει ο Σαρκοζί στις εκλογές του Απριλίου και του Μαίου. Η Ελλάδα πρέπει να είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό και να το αξιοποιήσει στο έπακρο. Μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες, η Αθήνα κρατά στα χέρια της μια πελώρια δύναμη που είναι έγκλημα να μην την χρησιμοποιήσει τώρα.
Και, τέλος, με όλα αυτά δεδομένα, όταν οι εκβιασμοί επανέλθουν σκληρότεροι, η χώρα να είναι έτοιμη να δηλώσει η χώρα αδυναμία πληρωμής των ομολόγων που λήγουν το Μάρτιο. Να πει ότι δεν μπορεί να τα πληρώσει.
Αν τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα και τα κάνει γρήγορα και συντονισμένα, όχι μόνον τον εαυτό της, αλλά την Ευρώπη όλη μπορεί να διασώσει. Τώρα, ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, είναι ένα ερώτημα. Α: και ας μη βιαστεί κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι ακρότητες και τρέλες και ανευθυνότητες.
Αντιθέτως, αυτό ισχύει για πολλά που έγιναν μέχρι σήμερα: η υποταγή και η τυφλή συμμόρφωση είναι που, μαζί με την ένοχη αναβλητικότητά μας, μας τελειώνουν ως χώρα και ως κοινωνία. Μας διαλύουν οριστικά. Πρέπει, κάποτε, αν θέλουμε να ζήσουμε, να παλέψουμε. Εκ του ασφαλούς και με κλάματα, δεν γίνεται.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=444341&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου