Αρκετοί είναι οι πολιτικοί που τις τελευταίες ημέρες έχουν υποστηρίξει πως η κεφαλαιακή στήριξη του κράτους προς τις τράπεζες θα πρέπει να γίνει με κοινές μετοχές (οι οποίες θα έχουν δικαίωμα ψήφου), προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του κράτους, άρα και των απλών πολιτών που πλήττονται από την ανεργία, την ύφεση και τους φόρους.
Οι πολιτικοί αυτοί όμως, δεν παρουσίασαν νούμερα. Εμείς θα επιχειρήσουμε να το πράξουμε.
Σενάριο κοινών μετοχών: Το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει «ζεστό χρήμα» που προέρχεται από πρόσθετο δημόσιο χρέος (από EFSF) για το οποίο η Ελλάδα καταβάλλει επιτόκιο γύρω στο 3,5%.
Αντίθετα, για μια διετία που θα διακρατήσει τις μετοχές δεν θα εισπράξει το παραμικρό έσοδο (μέρισμα), ελπίζοντας πως όταν τελικά θα βγει στην αγορά
να πουλήσει τις μετοχές (σε δύο χρόνια) θα βρεθεί αγοραστής. Και όχι μόνο θα βρεθεί αγοραστής, αλλά θα είναι πρόθυμος και να καταβάλλει κάτι παραπάνω σε σχέση με την τιμή κτήσης των μετοχών από το Δημόσιο.
Τι θα γίνει όμως αν δεν βρεθεί αγοραστής, ή αν η προσφερόμενη τιμή αποδειχτεί χαμηλότερη σε σχέση με το κρατικό κόστος κτήσης; Το γεγονός ότι στην Αμερική το εγχείρημα πέτυχε, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως θα πετύχει και στην Ελλάδα.
Άρα, στην περίπτωση των κοινών μετοχών, σε περίπτωση που μιλάμε για απευθείας συμμετοχή του δημοσίουκαι όχι για ιδιοκτησία "Ευρωπαϊκής Ένωσης" (EFSF), για κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις στις τράπεζες έστω 15 δισ. ευρώ, το Δημόσιο καταβάλλει τόκους πάνω από 1 δισ. ευρώ σε μια διετία, χωρίς να εισπράττει το παραμικρό και επιπλέον αναλαμβάνοντας και τον κεφαλαιακό κίνδυνο (όλα εξαρτώνται από το αν βρεθεί αγοραστής για τις τράπεζες και σε ποιο τίμημα).
Σενάριο προνομιούχων μετοχών: Το ελληνικό δημόσιο καταβάλλει επιτόκιο στο EFSF 3,5%αλλά από την άλλη πλευρά εισπράττει «με το καλημέρα» μια απόδοση που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Άρα, για την πρώτη διετία το ελληνικό δημόσιο βγαίνει κερδισμένο.
Αν για παράδειγμα το επιτόκιο διαμορφωθεί στο 5% (πολύ λογικό σε σύγκριση με το 10% που επιβλήθηκε το 2009) και το Δημόσιο καταβάλλει 15 δισ. ευρώ στις τράπεζες για προνομιούχες μετοχές, τότε θα κερδίσει περί τα 300 εκατ. ευρώ σε μια διετία (όσο δηλαδή προϋπολογιζόταν αρχικά το πρόγραμμα της εργασιακής εφεδρείας…) από τη διαφορά των τόκων.
Δηλαδή, μέσα στη διετία -σε σύγκριση με την περίπτωση των κοινών μετοχών- θα έχει εισπράξει επιπλέον 1,5 δισ. ευρώ!
Αν τώρα το επιτόκιο διαμορφωθεί π.χ. στο 7%, τότε θα μιλάμε για επιπλέον 2,1 δισ. ευρώ!
Σε κάθε περίπτωση, καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά, ενώ παράλληλα το ελληνικό Δημόσιο δεν αναλαμβάνει το κεφαλαιακό κίνδυνο (ενδεχόμενο κέρδος, ή ενδεχόμενη ζημιά).
Σενάριο μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου: Ας υποθέσουμε πως το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει στις τράπεζες 15 δισ. ευρώ με τη μορφή π.χ. διετούς διάρκειας μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου και επιτοκίου 5%.
Τότε, το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο θα εισπράξει επιπλέον 1,5 δισ. ευρώ σε σχέση με τη λύση των κοινών μετοχών, αλλά θα μετατρέψει τις ομολογίες τους σε μετοχές, μόνο αν δει πως το συμφέρει!
Δηλαδή, σε ένα τέτοιο σενάριο, «κλειδώνει» η διαφορά εσόδων του 1,5 δισ. ευρώ για τη διετία, χωρίς να χάνεται το δικαίωμα συμμετοχής στα κεφαλαιακά κέρδη σε περίπτωση που οι τιμές των τραπεζικών μετοχών ανεβούν. Αντίθετα, το Δημόσιο δεν θα διατρέχει τον κίνδυνο υποχώρησης των τιμών των τραπεζικών μετοχών.
Στην ουσία τώρα: Αν επιλεγεί η μέθοδος των προνομιούχων μετοχών, ή του ΜΟΔ, η αγορά φαίνεται πως θα αντιδράσει θετικά και έτσι είναι πιθανότερο το παρακάτω σενάριο:
α) Οι ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν με μεγαλύτερο ποσοστό στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και άρα τα κεφάλαια που θα κληθεί να καταβάλλει το κράτος θα είναι λιγότερα ή και μηδενικά.
β) Η διάχυση (dilution) του ποσοστού των σημερινών μετόχων θα είναι μικρότερη.
Συμπέρασμα: Πολλά θα κριθούν στις λεπτομέρειες της τελικής συμφωνίας, ωστόσο οποιοσδήποτε δογματισμός για το ποια λύση θα ευνοούσε το ελληνικό Δημόσιο είναι εσφαλμένος. Μάλιστα, ακόμη και σε καθαρά ταμιακούς όρους, η λύση των προνομιούχων μετοχών, ή των μετατρέψιμων ομολογιών φαντάζει καλύτερη για τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους.
ΥΓ: Βασικός στόχος της κρατικής παρέμβασης δεν είναι να σημειώσει το ελληνικό Δημόσιο κεφαλαιακά κέρδη, αλλά να καταφέρουν οι τράπεζες να ισχυροποιηθούν και να παίξουν ενεργό ρόλο σε μια οικονομία που διψάει για ρευστότητα.
του Στέφανου Κοτζαμάνη
http://www.euro2day.gr/specials/topics/135/articles/678315/Article.aspx
Οι πολιτικοί αυτοί όμως, δεν παρουσίασαν νούμερα. Εμείς θα επιχειρήσουμε να το πράξουμε.
Σενάριο κοινών μετοχών: Το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει «ζεστό χρήμα» που προέρχεται από πρόσθετο δημόσιο χρέος (από EFSF) για το οποίο η Ελλάδα καταβάλλει επιτόκιο γύρω στο 3,5%.
Αντίθετα, για μια διετία που θα διακρατήσει τις μετοχές δεν θα εισπράξει το παραμικρό έσοδο (μέρισμα), ελπίζοντας πως όταν τελικά θα βγει στην αγορά
να πουλήσει τις μετοχές (σε δύο χρόνια) θα βρεθεί αγοραστής. Και όχι μόνο θα βρεθεί αγοραστής, αλλά θα είναι πρόθυμος και να καταβάλλει κάτι παραπάνω σε σχέση με την τιμή κτήσης των μετοχών από το Δημόσιο.
Τι θα γίνει όμως αν δεν βρεθεί αγοραστής, ή αν η προσφερόμενη τιμή αποδειχτεί χαμηλότερη σε σχέση με το κρατικό κόστος κτήσης; Το γεγονός ότι στην Αμερική το εγχείρημα πέτυχε, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως θα πετύχει και στην Ελλάδα.
Άρα, στην περίπτωση των κοινών μετοχών, σε περίπτωση που μιλάμε για απευθείας συμμετοχή του δημοσίουκαι όχι για ιδιοκτησία "Ευρωπαϊκής Ένωσης" (EFSF), για κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις στις τράπεζες έστω 15 δισ. ευρώ, το Δημόσιο καταβάλλει τόκους πάνω από 1 δισ. ευρώ σε μια διετία, χωρίς να εισπράττει το παραμικρό και επιπλέον αναλαμβάνοντας και τον κεφαλαιακό κίνδυνο (όλα εξαρτώνται από το αν βρεθεί αγοραστής για τις τράπεζες και σε ποιο τίμημα).
Σενάριο προνομιούχων μετοχών: Το ελληνικό δημόσιο καταβάλλει επιτόκιο στο EFSF 3,5%αλλά από την άλλη πλευρά εισπράττει «με το καλημέρα» μια απόδοση που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Άρα, για την πρώτη διετία το ελληνικό δημόσιο βγαίνει κερδισμένο.
Αν για παράδειγμα το επιτόκιο διαμορφωθεί στο 5% (πολύ λογικό σε σύγκριση με το 10% που επιβλήθηκε το 2009) και το Δημόσιο καταβάλλει 15 δισ. ευρώ στις τράπεζες για προνομιούχες μετοχές, τότε θα κερδίσει περί τα 300 εκατ. ευρώ σε μια διετία (όσο δηλαδή προϋπολογιζόταν αρχικά το πρόγραμμα της εργασιακής εφεδρείας…) από τη διαφορά των τόκων.
Δηλαδή, μέσα στη διετία -σε σύγκριση με την περίπτωση των κοινών μετοχών- θα έχει εισπράξει επιπλέον 1,5 δισ. ευρώ!
Αν τώρα το επιτόκιο διαμορφωθεί π.χ. στο 7%, τότε θα μιλάμε για επιπλέον 2,1 δισ. ευρώ!
Σε κάθε περίπτωση, καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά, ενώ παράλληλα το ελληνικό Δημόσιο δεν αναλαμβάνει το κεφαλαιακό κίνδυνο (ενδεχόμενο κέρδος, ή ενδεχόμενη ζημιά).
Σενάριο μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου: Ας υποθέσουμε πως το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει στις τράπεζες 15 δισ. ευρώ με τη μορφή π.χ. διετούς διάρκειας μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου και επιτοκίου 5%.
Τότε, το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο θα εισπράξει επιπλέον 1,5 δισ. ευρώ σε σχέση με τη λύση των κοινών μετοχών, αλλά θα μετατρέψει τις ομολογίες τους σε μετοχές, μόνο αν δει πως το συμφέρει!
Δηλαδή, σε ένα τέτοιο σενάριο, «κλειδώνει» η διαφορά εσόδων του 1,5 δισ. ευρώ για τη διετία, χωρίς να χάνεται το δικαίωμα συμμετοχής στα κεφαλαιακά κέρδη σε περίπτωση που οι τιμές των τραπεζικών μετοχών ανεβούν. Αντίθετα, το Δημόσιο δεν θα διατρέχει τον κίνδυνο υποχώρησης των τιμών των τραπεζικών μετοχών.
Στην ουσία τώρα: Αν επιλεγεί η μέθοδος των προνομιούχων μετοχών, ή του ΜΟΔ, η αγορά φαίνεται πως θα αντιδράσει θετικά και έτσι είναι πιθανότερο το παρακάτω σενάριο:
α) Οι ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν με μεγαλύτερο ποσοστό στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και άρα τα κεφάλαια που θα κληθεί να καταβάλλει το κράτος θα είναι λιγότερα ή και μηδενικά.
β) Η διάχυση (dilution) του ποσοστού των σημερινών μετόχων θα είναι μικρότερη.
Συμπέρασμα: Πολλά θα κριθούν στις λεπτομέρειες της τελικής συμφωνίας, ωστόσο οποιοσδήποτε δογματισμός για το ποια λύση θα ευνοούσε το ελληνικό Δημόσιο είναι εσφαλμένος. Μάλιστα, ακόμη και σε καθαρά ταμιακούς όρους, η λύση των προνομιούχων μετοχών, ή των μετατρέψιμων ομολογιών φαντάζει καλύτερη για τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους.
ΥΓ: Βασικός στόχος της κρατικής παρέμβασης δεν είναι να σημειώσει το ελληνικό Δημόσιο κεφαλαιακά κέρδη, αλλά να καταφέρουν οι τράπεζες να ισχυροποιηθούν και να παίξουν ενεργό ρόλο σε μια οικονομία που διψάει για ρευστότητα.
του Στέφανου Κοτζαμάνη
http://www.euro2day.gr/specials/topics/135/articles/678315/Article.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου