Η δυσκολότερη στιγμή στον έρωτα είναι όταν το παραμύθι που τον τρέφει αρχίζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αγάπη, ρουτίνα, συνήθεια, βαριεστιμάρα, αδιαφορία, αμφισβήτηση, ακόμη και αηδία. Αυτό συμβαίνει σε κάθε έκφανση του έρωτα. Με κάποιον άλλο άνθρωπο, με τη δουλειά μας, ακόμη και με ένα πολιτικό κόμμα – αν είναι δυνατό να περιγράψουμε ως ερωτική τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και τον πολιτικό χώρο μέσα από τον οποίο εκφράζεται και κατ’ επέκταση θεωρεί ότι αντιπροσωπεύεται από αυτόν.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν – γιατί πια σίγουρα δεν είναι – ένας πολιτικός χώρος που πολύ πριν γίνει καν εξουσία γοήτευσε, αγαπήθηκε, δημιούργησε μια ιδιότυπη ερωτική σχέση με τους οπαδούς του.
Δεν ήταν το κόμμα που απαίτησε ποτέ από εκείνους που συντάχθηκαν μαζί του να αποδεικνύουν πόσο καλοί καλβινιστές νοικοκυραίοι είναι, προβάλλοντας την εγκράτεια και το μέτρο ως μείζονες κοινωνικές αρετές, κάτι που αποτελούσε την «κοινωνική ταυτότητα» των οπαδών των κομμάτων της Δεξιάς. Ούτε, από την άλλη, ζήτησε ποτέ τα πιστοποιητικά ιδεολογικής αγνότητας και κομματικής αφοσίωσης που απαιτούσαν ως εκ των ων ουκ άνευ οι αριστεροί χώροι.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κόμμα δημιουργικής πολιτικής και κοινωνικής «ελευθεριότητας». Γι αυτό, άλλωστε, δεν σάρωσε μια, αλλά τρεις φορές το «κάστρο της Δεξιάς» στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπως το ίδιο έκανε και με τα χάρτινα φρούρια της Αριστεράς που περνούσε σαν οδοστρωτήρας από πάνω τους, αφήνοντάς τους κάθε φορά και λιγότερους οπαδούς.
Το ΠΑΣΟΚ πάντα έδινε την ευκαιρία στους ανήκοντες στο χώρο του να εκφραστούν «δημιουργικά».
Τόσο, που το ζήλεψε ακόμη και η Νέα Δημοκρατία, ασκώντας μια διακυβέρνηση «καρμπόν» από το 2004 μέχρι το 2009, τόσο που ακόμη και πολλά στελέχη της ευρύτερης και όχι μόνο, Αριστεράς έσπευσαν να αναζητήσουν την πολιτική θαλπωρή που τους προσέφερε (με το αζημίωτο, φυσικά, και με την εγγύηση ότι δεν θα θιγεί η «αριστεροσύνη» τους).
Αυτή ήταν και η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους, με τους παραδοσιακούς αλλά και τους όψιμους ακόμη οπαδούς του, μέχρι και το φθινόπωρο του 2009. Μια σχέση ερωτική, πολλές φορές στα όρια της εκπόρνευσης, αλλά πάντα μια σχέση με «έμπνευση» και «προοπτική» - όσο αρρωστημένη κι αν γινόταν μερικές φορές.
Το παραμύθι τέλειωσε όταν μια μέρα το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε ότι δεν είχε πια τα «προσόντα» που χρειάζεται ένας εραστής για να εκλαμβάνεται ως εραστής.
Και δεν ήταν το γεγονός ότι η χώρα βούλιαζε στο χρέος της, ούτε διότι το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που έπρεπε να είναι. Ούτε καν επειδή κατέφυγε στην τρόικα.
Ακόμη και όλα αυτά θα μπορούσαν να τα είχαν «καταπιεί» οι ερωτευμένοι με το ΠΑΣΟΚ και το μύθο του πολίτες. Θα μπορούσαν να τα στηρίξουν ακόμη και οι «συστεγαζόμενοι αριστεροί» του και οι «φιλοξενούμενοι δεξιοί» του.
Δυστυχώς, στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του, το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του δεν είχε την ικανότητα – πόσο μάλλον την έμπνευση – να πει το καινούργιο παραμύθι. Δεν θα είχε σημασία πόσο σκληρό θα ήταν. Αρκεί να ήταν ένα παραμύθι που θα μπορούσε να εμπνεύσει, να πείσει ότι η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν το ξημέρωμα.
Και τώρα; Ποιος να το πει τώρα πια;
Το ΠΑΣΟΚ ήταν – γιατί πια σίγουρα δεν είναι – ένας πολιτικός χώρος που πολύ πριν γίνει καν εξουσία γοήτευσε, αγαπήθηκε, δημιούργησε μια ιδιότυπη ερωτική σχέση με τους οπαδούς του.
Δεν ήταν το κόμμα που απαίτησε ποτέ από εκείνους που συντάχθηκαν μαζί του να αποδεικνύουν πόσο καλοί καλβινιστές νοικοκυραίοι είναι, προβάλλοντας την εγκράτεια και το μέτρο ως μείζονες κοινωνικές αρετές, κάτι που αποτελούσε την «κοινωνική ταυτότητα» των οπαδών των κομμάτων της Δεξιάς. Ούτε, από την άλλη, ζήτησε ποτέ τα πιστοποιητικά ιδεολογικής αγνότητας και κομματικής αφοσίωσης που απαιτούσαν ως εκ των ων ουκ άνευ οι αριστεροί χώροι.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κόμμα δημιουργικής πολιτικής και κοινωνικής «ελευθεριότητας». Γι αυτό, άλλωστε, δεν σάρωσε μια, αλλά τρεις φορές το «κάστρο της Δεξιάς» στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπως το ίδιο έκανε και με τα χάρτινα φρούρια της Αριστεράς που περνούσε σαν οδοστρωτήρας από πάνω τους, αφήνοντάς τους κάθε φορά και λιγότερους οπαδούς.
Το ΠΑΣΟΚ πάντα έδινε την ευκαιρία στους ανήκοντες στο χώρο του να εκφραστούν «δημιουργικά».
Τόσο, που το ζήλεψε ακόμη και η Νέα Δημοκρατία, ασκώντας μια διακυβέρνηση «καρμπόν» από το 2004 μέχρι το 2009, τόσο που ακόμη και πολλά στελέχη της ευρύτερης και όχι μόνο, Αριστεράς έσπευσαν να αναζητήσουν την πολιτική θαλπωρή που τους προσέφερε (με το αζημίωτο, φυσικά, και με την εγγύηση ότι δεν θα θιγεί η «αριστεροσύνη» τους).
Αυτή ήταν και η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους, με τους παραδοσιακούς αλλά και τους όψιμους ακόμη οπαδούς του, μέχρι και το φθινόπωρο του 2009. Μια σχέση ερωτική, πολλές φορές στα όρια της εκπόρνευσης, αλλά πάντα μια σχέση με «έμπνευση» και «προοπτική» - όσο αρρωστημένη κι αν γινόταν μερικές φορές.
Το παραμύθι τέλειωσε όταν μια μέρα το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε ότι δεν είχε πια τα «προσόντα» που χρειάζεται ένας εραστής για να εκλαμβάνεται ως εραστής.
Και δεν ήταν το γεγονός ότι η χώρα βούλιαζε στο χρέος της, ούτε διότι το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που έπρεπε να είναι. Ούτε καν επειδή κατέφυγε στην τρόικα.
Ακόμη και όλα αυτά θα μπορούσαν να τα είχαν «καταπιεί» οι ερωτευμένοι με το ΠΑΣΟΚ και το μύθο του πολίτες. Θα μπορούσαν να τα στηρίξουν ακόμη και οι «συστεγαζόμενοι αριστεροί» του και οι «φιλοξενούμενοι δεξιοί» του.
Δυστυχώς, στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του, το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του δεν είχε την ικανότητα – πόσο μάλλον την έμπνευση – να πει το καινούργιο παραμύθι. Δεν θα είχε σημασία πόσο σκληρό θα ήταν. Αρκεί να ήταν ένα παραμύθι που θα μπορούσε να εμπνεύσει, να πείσει ότι η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν το ξημέρωμα.
Και τώρα; Ποιος να το πει τώρα πια;
Γράφει: Σταμάτης Γιαννίσης
http://www.aixmi.gr/index.php/pasok-to-paramythi-teleiose/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου