Να αλλάξουμε λαό;

«Δεν θα πρέπει να ενδώσουν σε λαϊκισμούς και υποσχέσεις» συμβουλεύει προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ η κ. Λαγκάρντ του ΔΝΤ.

Και σχεδόν στερεοφωνικά ο κ. Σόιμπλε διαπιστώνει συντετριμμένος ότι «το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κυβερνήσει και ο ελληνικός λαός δεν θέλει να κυβερνηθεί» - πάντα έχει έναν καλό λόγο για τη χώρα μας...

Οι παροτρύνσεις και οι αντιδράσεις αυτές δεν είναι τυχαίες, ούτε συμπτωματικές. Αποτυπώνουν τη γενικότερη ανησυχία τους για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την αβεβαιότητα για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Με μια απαραίτητη διευκρίνιση. Οτι οι ίδιοι είναι οι πολιτικοί χορηγοί και της αβεβαιότητας και της ανησυχίας.

Τι θα περίμεναν, δηλαδή, η Λαγκάρντ και ο Σόιμπλε από «έναν λαό που θέλει να κυβερνηθεί»;

Οτι θα καταδικάσουν τη χώρα του να γίνει Βουλγαρία ή Κροατία αλλά κανείς δεν θα αντιδράσει, ούτε θα διαμαρτυρηθεί;

Οτι θα αποδεχτεί σιωπηλά την ύφεση, την ανεργία, τα λουκέτα, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων; Ή μήπως ότι θα συναινέσει υποτακτικά στην καταβύθιση του βιοτικού του επιπέδου;

Και τι προσδοκούν άραγε;

Οτι θα αποδιαρθρώνεται μια ολόκληρη κοινωνία, ότι θα καταστρέφονται ζωές και οικογένειες αλλά όλα αυτά δεν θα έχουν καμία εκλογική επίπτωση και κανένα πολιτικό συμπέρασμα;

Ναι, λοιπόν, η αποσταθεροποίηση είναι ορατή. Ναι, η αστάθεια μπορεί να επικρατήσει. Αλλά αν συμβεί κάτι τέτοιο (πράγμα το οποίο προφανώς απεύχομαι...) και η Λαγκάρντ και ο Σόιμπλε θα έχουν βάλει μεγαλοπρεπώς το χεράκι τους.

Διότι όταν σπρώχνεις μια χώρα στην απόγνωση και στην απελπισία, δεν δικαιούσαι μετά να ανησυχείς για την αποσταθεροποίηση που η απόγνωση και η απελπισία τροφοδοτούν.

Δεν είναι τυχαίο πως σε όποια δημοκρατική χώρα επιβλήθηκαν τέτοιου τύπου συνταγές (και, μάλιστα, ηπιότερες από την Ελλάδα...), το πολιτικό σύστημα που ανέλαβε να τις διαχειριστεί κατέρρευσε.

Στην Τουρκία, για παράδειγμα, κανένα από τα τρία κόμματα της κυβέρνησης συνεργασίας που προσέφυγε το 2001 στο ΔΝΤ δεν βρίσκεται σήμερα στη ζωή.

Ή στην Ουγγαρία, όπου (μετά την έλευση του ΔΝΤ) οι Νεοναζί πήραν 16,7% στις εκλογές του 2010.

Η μια εκδοχή είναι ότι όλοι αυτοί οι λαοί δεν θέλουν να κυβερνηθούν (που λέει ο Σόιμπλε) ή ότι είναι βουτηγμένοι στον λαϊκισμό (σύμφωνα με τη Λαγκάρντ).

Η άλλη εκδοχή είναι ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τη συνταγή. Η οποία όπου εφαρμόζεται παράγει τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα: διαλύει τα κόμματα διακυβέρνησης και γεννάει Τσίπρες, Καμμένους και Χρυσές Αυγές...

Αν ισχύει το πρώτο, η λύση είναι να αλλάξουμε λαό. Αν ισχύει το δεύτερο, αρκεί να αλλάξουμε συνταγή. 

 

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

 http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4707940