Το όνομα Πολ Τόμσεν θα μπορούσε να αντιστοιχεί στο όνομα ενός Δανού σέντερ μπακ γερμανικής ομάδας. Με αυτά που είπε στο LSE την προηγούμενη Πέμπτη πιστοποιεί τον αυξημένο κίνδυνο αποτυχίας του νέου μνημονίου καθώς η μονομανία του με την εσωτερική υποτίμηση είναι κάτι που δεν θα λειτουργήσει τελικά και θα βάλει τη χώρα και τον λαό της σε μεγάλη περιπέτεια. Και για να μη γελιόμαστε, ο Μορς ήταν εξίσου κυνικός αλλά και ειλικρινής καθώς διατύπωσε και τις αμφιβολίες του για την αποτυχία του προγράμματος παρά τον επώδυνο δρόμο που μας ζητά να ακολουθήσουμε.
Ολα αυτά αυξάνουν τις πιθανότητες να επισφραγιστεί για την Ευρωπαϊκή Ενωση ένα νέο πρωτοφανές φιάσκο στη λύση που έχει προταθεί για το ελληνικό πρόβλημα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, την ίδια ώρα ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, επικεφαλής οικονομολόγος της Citi κ. Buiter, που προέβλεψε το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, φωτογραφίζει τώρα την Ισπανία ως την επόμενη εστία προβλήματος. Τα βαθιά αυτά δομικά κοινωνικά προβλήματα της περιφερειακής ευρωζώνης δεν θα τα λύσει κανένας κ. Τόμσεν και απορώ ειλικρινά τι έκανε δίπλα του ο κ. Δασκαλόπουλος στο LSE. Παρίστατο ως πρόεδρος του ΣΕΒ, ως υπεύθυνος παράγων, ως μεγαλοραντιέρης, ως Ελλην πατριώτης, ως τι τέλος πάντων;
Στο LSE παραδέχτηκαν όμως και κάτι που λέμε από την πρώτη στιγμή. Οτι είναι πιθανότατο το νέο «κούρεμα». Κι εδώ τίθεται ένα ακόμα ερώτημα. Γιατί δεν βάζει κάποιος 10-12 δισ. να μαζέψει από την αγορά όλα τα νέα ομόλογα που αντιστοιχούν περίπου σε 60 δισ. ονομαστική αξία, ή να βελτιώσει τις τιμές τους με ευεργετικές συνέπειες για τη ρευστότητα της οικονομίας; Ετσι θα ενεργούσαν οι Αμερικανοί, κύριε Τόμσεν, αντί να κυνηγάνε τον τελευταίο μισθοσυντήρητο υπάλληλο. Το ΔΝΤ είναι ένα ξεπερασμένο σύστημα που στην Ελλάδα θα δεχτεί το βατερλό του. Οι συνταγές αυτές αντιστοιχούν στην περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης. Στη χώρα αυτή ή θα πρέπει να καλέσουμε τρεις επενδυτικές τράπεζες και να τους παραδώσουμε τα κλειδιά, όπως τη Morgan Stanley, την Deutsche Bank και την όποια άλλη, ή θα πρέπει η Αριστερά να καταλάβει την εξουσία, με ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι η Morgan Stanley μέχρι την τελευταία ώρα, πριν η κυβέρνηση Παπανδρέου μας οδηγήσει στο ΔΝΤ, εκλιπαρούσε τον Παπακωνσταντίνου να προχωρήσει σε πακέτο διαρθρωτικών αλλαγών με στόχο να ξαναβρεί η χώρα τον δρόμο προς τις αγορές. Από αυτήν εδώ τη στήλη είχαμε γράψει τότε ότι η πορεία προς το ΔΝΤ θα ήταν καταδικαστική. Δυστυχώς, αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι είναι και αδιέξοδη. Οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Η προετοιμασία διενέργειάς τους καθιστά τα πράγματα χειρότερα, και αυτά τα βλέπουν από τον κορυφαίο επιχειρηματία ως τον τελευταίο εργαζόμενο. Ηδη την περίοδο αυτή τα πάντα κινούνται και πάλι αποσπασματικά χωρίς συντονισμό. Η ΔΕΗ, αντί να δώσει σε τρεις οίκους να της βγάλουν προς πώληση τις μονάδες που έχει αποφασίσει, επιχειρεί να γονατίσει τη βιομηχανία για να λύσει τα προβλήματά της. Και ας αφήσουμε τις ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπως η ΛΑΡΚΟ, που ήδη προειδοποιούν για την επιβίωσή τους. Θέλετε να σας πούμε τι σημαίνει αυτό για την τρίτη μεταλλουργική εταιρεία της χώρας, που ακόμα προσπαθεί να ισορροπήσει με τους εργαζομένους της για να επιβιώσει;
Ομως η ελληνική ανικανότητα δεν σταματά εδώ. Εχουν φροντίσει ήδη να αποθαρρύνουν τα επενδυτικά κεφάλαια που θέλουν να συμμετάσχουν στις αυξήσεις των τραπεζών με διαρροή όρων για μειωμένη δυνατότητα ελέγχου στη συνέχεια. Ετσι άρχισαν πάλι ένα νέο επικίνδυνο γαϊτανάκι. Διότι, αν αμφισβητηθεί ο ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών, ούτε η κοινοτική χρηματοδότηση θα μπορέσει να επιστραφεί από διαχείριση κρατικοδίαιτων υπαλλήλων αλλά ούτε και η πραγματική οικονομία πρόκειται να λάβει έγκαιρα τη ρευστότητα που διακαώς περιμένει, και οι πτωχεύσεις στον ιδιωτικό τομέα θα έλθουν τότε βροχή.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=187600
Ολα αυτά αυξάνουν τις πιθανότητες να επισφραγιστεί για την Ευρωπαϊκή Ενωση ένα νέο πρωτοφανές φιάσκο στη λύση που έχει προταθεί για το ελληνικό πρόβλημα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, την ίδια ώρα ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, επικεφαλής οικονομολόγος της Citi κ. Buiter, που προέβλεψε το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, φωτογραφίζει τώρα την Ισπανία ως την επόμενη εστία προβλήματος. Τα βαθιά αυτά δομικά κοινωνικά προβλήματα της περιφερειακής ευρωζώνης δεν θα τα λύσει κανένας κ. Τόμσεν και απορώ ειλικρινά τι έκανε δίπλα του ο κ. Δασκαλόπουλος στο LSE. Παρίστατο ως πρόεδρος του ΣΕΒ, ως υπεύθυνος παράγων, ως μεγαλοραντιέρης, ως Ελλην πατριώτης, ως τι τέλος πάντων;
Στο LSE παραδέχτηκαν όμως και κάτι που λέμε από την πρώτη στιγμή. Οτι είναι πιθανότατο το νέο «κούρεμα». Κι εδώ τίθεται ένα ακόμα ερώτημα. Γιατί δεν βάζει κάποιος 10-12 δισ. να μαζέψει από την αγορά όλα τα νέα ομόλογα που αντιστοιχούν περίπου σε 60 δισ. ονομαστική αξία, ή να βελτιώσει τις τιμές τους με ευεργετικές συνέπειες για τη ρευστότητα της οικονομίας; Ετσι θα ενεργούσαν οι Αμερικανοί, κύριε Τόμσεν, αντί να κυνηγάνε τον τελευταίο μισθοσυντήρητο υπάλληλο. Το ΔΝΤ είναι ένα ξεπερασμένο σύστημα που στην Ελλάδα θα δεχτεί το βατερλό του. Οι συνταγές αυτές αντιστοιχούν στην περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης. Στη χώρα αυτή ή θα πρέπει να καλέσουμε τρεις επενδυτικές τράπεζες και να τους παραδώσουμε τα κλειδιά, όπως τη Morgan Stanley, την Deutsche Bank και την όποια άλλη, ή θα πρέπει η Αριστερά να καταλάβει την εξουσία, με ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι η Morgan Stanley μέχρι την τελευταία ώρα, πριν η κυβέρνηση Παπανδρέου μας οδηγήσει στο ΔΝΤ, εκλιπαρούσε τον Παπακωνσταντίνου να προχωρήσει σε πακέτο διαρθρωτικών αλλαγών με στόχο να ξαναβρεί η χώρα τον δρόμο προς τις αγορές. Από αυτήν εδώ τη στήλη είχαμε γράψει τότε ότι η πορεία προς το ΔΝΤ θα ήταν καταδικαστική. Δυστυχώς, αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι είναι και αδιέξοδη. Οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Η προετοιμασία διενέργειάς τους καθιστά τα πράγματα χειρότερα, και αυτά τα βλέπουν από τον κορυφαίο επιχειρηματία ως τον τελευταίο εργαζόμενο. Ηδη την περίοδο αυτή τα πάντα κινούνται και πάλι αποσπασματικά χωρίς συντονισμό. Η ΔΕΗ, αντί να δώσει σε τρεις οίκους να της βγάλουν προς πώληση τις μονάδες που έχει αποφασίσει, επιχειρεί να γονατίσει τη βιομηχανία για να λύσει τα προβλήματά της. Και ας αφήσουμε τις ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπως η ΛΑΡΚΟ, που ήδη προειδοποιούν για την επιβίωσή τους. Θέλετε να σας πούμε τι σημαίνει αυτό για την τρίτη μεταλλουργική εταιρεία της χώρας, που ακόμα προσπαθεί να ισορροπήσει με τους εργαζομένους της για να επιβιώσει;
Ομως η ελληνική ανικανότητα δεν σταματά εδώ. Εχουν φροντίσει ήδη να αποθαρρύνουν τα επενδυτικά κεφάλαια που θέλουν να συμμετάσχουν στις αυξήσεις των τραπεζών με διαρροή όρων για μειωμένη δυνατότητα ελέγχου στη συνέχεια. Ετσι άρχισαν πάλι ένα νέο επικίνδυνο γαϊτανάκι. Διότι, αν αμφισβητηθεί ο ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών, ούτε η κοινοτική χρηματοδότηση θα μπορέσει να επιστραφεί από διαχείριση κρατικοδίαιτων υπαλλήλων αλλά ούτε και η πραγματική οικονομία πρόκειται να λάβει έγκαιρα τη ρευστότητα που διακαώς περιμένει, και οι πτωχεύσεις στον ιδιωτικό τομέα θα έλθουν τότε βροχή.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=187600
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου