Ο στελεχιακός εμπλουτισμός του λεγόμενου συντηρητικού πολιτικού χώρου από το αριστερό και κυρίως το μεσαίο ή άλλως τον σοσιαλδημοκρατικό ( κόμμα Φιλελευθέρων, ΕΠΕΚ , Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ)αποτελεί διαχρονικό γεγονός πού τείνει να λάβει διαστάσεις φυσικού φαινομένου τουλάχιστον στα πολιτικά δρώμενα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά και όχι μόνο. Ο ιστορικός ηγέτης , ο αποκαλούμενος ’’πατριάρχης’’ της δεξιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής ,υπήρξε εξέχον στέλεχος της βραχύβιας ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ πού συμμετείχαν κορυφαίοι του πνευματικού, πολιτικού, πολιτιστικού , επιστημονικού και ακαδημαϊκού στερεώματος. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά ονόματα κορυφαίων ακαδημαϊκών: Άγγελος Αγγελόπουλος, Ξενοφών Ζολώτας, Κωνσταντίνος Τσάτσος ,Πέτρος Κόκκαλης. Ο τελευταίος ήταν καθηγητής Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας της τότε Αν. Γερμανίας και απεβίωσε στις 15 Ιανουαρίου 1962.
Με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή ,η σωρός του μεταφέρθηκε και επετράπη ο ενταφιασμός στην Αθήνα γιατί γνωρίζονταν από την εποχή που μετείχαν στη Σοσιαλιστική Ένωση, παρά στην παρέμβαση του κοινού τους φίλου καθηγητή της Γυναικολογίας-Μαιευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικολάου Λούρου. «Εδώ κείται ο μεγάλος νεκρός, φερμένος από τα ξένα…», αναφέρει η επιτύμβια επιγραφή, διά χειρός του Γιάννη Ρίτσου(«ΤΑ ΝΕΑ»-‘’βιβλιοδρόμιο’’25-2-2012)
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και ο Άγγελος Αγγελόπουλος, ο Ξενοφών Ζολώτας, ο Κων. Τσάτσος , ο Ευάγγελος Αβέρωφ ,ο Κων/νος Μητσοτάκης, ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής, ο Ιωάννης Μπούτος(βουλευτής: Φιλελευθέρων ,ΕΡΕ,Ν.Δ, Ανεξάρτητος και τέλος στο ΠΑΣΟΚ) , ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, ο Παύλος Βαρδινογιάννης ,ο Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου και ο Βοιωτός Δημήτριος Παπασπύρου. Από αυτή τη δεξαμενή βγήκαν διοικητές τραπεζών, υπουργοί κατ΄ επανάληψη , δύο πρωθυπουργοί, ένας πρόεδρος Δημοκρατίας. Αν πάμε σε νεώτερες σε νεώτερες ο Στάθης Γιώτας (εκ των πρωταγωνιστών στην απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου εκ των πρώτων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ) και ο Ανδρέας Λεντάκης (στέλεχος της ΕΔΑ και της Αριστεράς ) προσχώρησαν στην ‘’ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ’’. Βλέπουμε το άλλοτε ‘’τρομερό παιδί ‘’ της αριστεράς τον Μίμη Ανδρουλάκη με την ευρύτατη μαρξιστική του παιδεία , που τον θεωρούσαν ότι θα γινόταν σύντομα Γεν. Γραμ. του ΚΚΕ να συγκλίνει προς το μεσαίο χώρο. Ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και της ευρύτερης Αριστεράς πάνω από 20 χρόνια. Διετέλεσε στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, υπεύθυνος στο Πολιτικό Γραφείο, για την ιδεολογία, τον τύπο, τις εκδόσεις και για την ενότητα της Αριστεράς. Βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου ΣΥΝ.
Παρόμοια τροχιά -να μην ξεχνάμε – έχει διαγράψει και η κυρία Μαρία Δαμανάκη . Μέλος της ΚΝΕ, έλαβε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και ήταν η φωνή πίσω από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου που επαναλάμβανε το "Εδώ Πολυτεχνείο". Συνελήφθη και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τη χούντα.
Μετά την πτώση της χούντας εξελέγη βουλευτής, αρχικά του ΚΚΕ και εν συνεχεία με τον Συνασπισμό. Το 1991 έγινε πρόεδρος του ΣΥΝ και ήταν η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα.
Θα ξαναπάω πίσω και θα θυμίσω τον Μάρκο Βαφειάδη. Ήταν ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης και κατόπιν του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, Αρχηγός της Ομάδας Μεραρχιών του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΔΣΕ από τη δημιουργία του το 1946 και Πρωθυπουργός στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση από το Δεκέμβριο του 1947 ως τον Ιανουάριο του 1949, οπότε και απομακρύνθηκε από το Ζαχαριάδη ως τιτοϊκός. Στη Μεταπολίτευση, γύρισε στην Ελλάδα μετά από μακρά παραμονή στις Ανατολικές χώρες: υποστήριξε ένθερμα τον Ανδρέα Παπανδρέου ,συνεργάστηκε μαζί του εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά παρέμεινε κομμουνιστής και προσπάθησε να συμβάλλει στην πολιτική ένωση των κομμουνιστογενών δυνάμεων της χώρας, με χαρακτηριστική τη δήλωσή του ότι δε χωράνε δύο κομμουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού).
Ο Γιώργος Κύρτσος πρώην στέλεχος της ΚΝΕ πέρασε στη ΝΔ και από εκεί σον ΛΑ.Ο.Σ.
Αν πάμε στη Γαλλία βλέπουμε τον Ντανιέλ Κον -Μπεντίτ τον άλλοτε αποκαλούμενο ‘’κόκκινο Ντάνι’’ που φοβήθηκε ακόμη και ο τότε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στρατηγός Ντε Γκώλ . Από ηγέτης του γαλλικού Μάη του ΄68 στο Παρίσι (όπου κέρδισε και το συγκεκριμένο προσωνύμιο). Ηγείται σήμερα του κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο του κόμματος των ‘’Πρασίνων’’ και συμπαραστάθηκε στους Νατοϊκούς κατά τους βομβαρδισμούς και τον διαμελισμό της τέως Γιουγκοσλαβίας . Αληθεύει λοιπόν το: «... Aχ, πού σαι, νιότη, πού δείχνεις, πως θα γινόμουν άλλος!...» του Βάρναλη ή το: «…Εάν νέος δεν ήσουν ριζοσπάστης, τότε δεν έχεις καρδιά. Εάν ώριμος δεν έγινες συντηρητικός, τότε δεν έχεις μυαλό….» του Τσώρτσιλ. Σήμερα τα δυο κόμματα εξουσίας μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό από την ίδια βρύση με την ίδια παροχή. Η σοσιαλδημοκρατία καλύπτεται με ράκη και αναζητεί απεγνωσμένα ένδυμα να καλύψει ιδεολογικά ’’…τα οστά τα γεγυμνωμένα…’’ Σήμερα το ελληνικό πολιτικό έδαφος είναι ρευστοποιημένο και βαδίζουμε ολοταχώς σε ριζική ανασύνθεση και ανασυμπύκνωση του . Οι εκλογές της 6ης Μαΐου σηματοδοτούν µε επίσηµο και τελεσίδικο τρόπο το τέλος της µεταπολίτευσης . Οι όροι ‘’δεξιός’’ και ‘’σοσιαλδημοκράτης ‘’είναι απομεινάρια της βιομηχανικής περιόδου. Η κοινωνία αφήνει τη βιομηχανική εποχή τόσο γρήγορα ώστε οι πολιτικές ταμπέλες είναι ξεπερασμένες και δεν μπορούν να ‘’ξαναγραφούν’’ με τον ίδιο ρυθμό. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ίσως κάποια μέρα να θυμούνται τη διαμάχη διασκεδάζοντας-όπως βλέπουμε σήμερα τη μάχη ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελίνους. Κατά την διάρκεια του 13ου και του 14ου αιώνα είχαν διχάσει την Ιταλία. Τον 15ο αιώνα είχαν ξεχαστεί. Ελάχιστοι μπορούσαν να θυμηθούν τους λόγους των πολέμων. Στο ‘’ρίσκο’’ λοιπόν της κυρίας Αγάτσα δεν ανιχνεύεται πολιτικός αμοραλισμός και ψόγος .Συνεπώς δεν στοιχειοθετείται πολιτική μομφή. Για αυτό η Ν .Δ την στηρίζει αμέριστα, ανεπιφύλακτα και ομόθυμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου