«Τρίτος γύρος»

Το ερώτημα δεν είναι αν οι ναυτεργάτες έχουν προβλήματα και αιτήματα - προφανώς έχουν…

Το ερώτημα δεν είναι αν τα αιτήματα αυτά θεωρούνται δίκαια - ασφαλώς κάποια θα είναι και δίκαια και βάσιμα…

Το ερώτημα δεν είναι αν οι ναυτεργάτες έχουν δικαίωμα να κατέβουν σε απεργία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους - το έχουν και το παραέχουν!

Το ερώτημα είναι αν τα συγκεκριμένα συμφέροντα μιας επαγγελματικής κατηγορίας (όποια κι αν είναι αυτή…) δικαιούνται να υπέρκεινται του γενικότερου συμφέροντος μιας κοινωνίας.

Και σε αυτό η απάντηση είναι απλή και σαφής: δεν δικαιούνται!

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανονικός άνθρωπος που να αμφισβητεί αυτήν τη λογική. Ως εκ τούτου, δικαιούμαι να αναρωτηθώ: ποια άλλη λογική υπηρετούν όσοι δεν την αποδέχονται;

Τι μπορεί, δηλαδή, να υποδηλώνει ή να υποκρύπτει μια απεργία των ναυτεργατών μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα; Γιατί τώρα και όχι νωρίτερα ή αργότερα; Γιατί έτσι κι όχι διαφορετικά;

Είναι άραγε απλώς μια μέθοδος συνδικαλιστικής διεκδίκησης κάποιων αιτημάτων - αλλά τότε γιατί η διεκδίκηση γίνεται με τόσο οφθαλμοφανές κοινωνικό κόστος;

Ή μήπως η διεκδίκηση υπηρετεί ένα ευρύτερο πολιτικό σχέδιο για το οποίο το κοινωνικό κόστος δεν είναι το απευκταίο αλλά το ζητούμενο;

Η στάση πολλών συνδικαλιστών της Αριστεράς (κυρίως του ΚΚΕ αλλά όχι μόνο…) στην περίπτωση των ναυτεργατών και άλλων απεργιακών αγώνων (όπως π.χ. στη Χαλυβουργική) τροφοδοτεί απολύτως την υπόνοια ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα ζήτημα εργασιακών αιτημάτων ή διεκδικήσεων.

Αλλά με μια ευρύτερη κοινωνική αναμέτρηση. Η οποία αποτελεί μέρος μιας πολιτικής ατζέντας.

Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη. Για τον καλό αριστερό, η οικονομική κρίση δεν είναι ένα πλήγμα στην κοινωνία που τη βιώνει αλλά μια ιδανική ευκαιρία για την «όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων». «Γαία πυρί μιχθήτω»!..

Οταν, λοιπόν, δεν τους νοιάζει αν θα διαλυθεί η χώρα επειδή μόνο έτσι θα ηττηθεί ο καπιταλισμός, γιατί να τους νοιάζουν οι ξενοδόχοι των νησιών ή οι ταξιδιώτες της Μεγάλης Τετάρτης; Τρεις σκασίλες έχουν!

Γι' αυτό ακριβώς είμαστε όλο και λιγότερο αντιμέτωποι με εργαζομένους που διεκδικούν κάποια δίκαια ή λιγότερο δίκαια αιτήματα.

Αλλά βρισκόμαστε όλο και περισσότερο στο στόχαστρο κομματικών δυνάμεων που με την ευκαιρία της κρίσης διεκπεραιώνουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο κοινωνικής και πολιτικής εκτροπής. Τρόπον τινά, έναν «τρίτο γύρο».

Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι τα πολιτικά σχέδια αντιμετωπίζονται μόνο με πολιτικά μέσα. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι (αργά ή γρήγορα) η δημοκρατική Πολιτεία θα αναγκαστεί να αντιδράσει.

Εστω και μόνο για να προστατευτεί. 

 

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

 http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4710395