Μέχρι τη στιγμή που θα μετρηθούν οι ψήφοι
ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Όμως, τουλάχιστον στο Βερολίνο φαίνεται να
προεξοφλούν τη νίκη του Φρανσουά Ολάντ, καθώς και τις… «επιπλοκές» που αυτή φαίνεται να φέρνει στη γερμανική πολιτική: όπως είπε προχθές ο σοσιαλιστής υποψήφιος, «η Γερμανία δεν κυβερνά μόνη της την Ευρώπη»...
Κι έτσι, αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες της έγκυρης ιταλικής
εφημερίδας Ρεπούμπλικα, το Βερολίνο αναζητά τώρα υποκατάστατο: από τους
Μερκοζί πάμε για τους Μερμόντι…
Σύμφωνα με τη Ρεπούμπλικα, η κυρία Μέρκελ βρίσκεται σε μυστικές διαβουλεύσεις με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι για
το σχηματισμό νέου άξονα στη θέση εκείνου που λόγω των γαλλικών εκλογών
φαίνεται τώρα να καταρρέει. Κάτι τέτοιο, αν δεν ήταν δράμα, θα ήταν
κωμωδία – πάντως, από… διαψεύσεις, εκεί, καλύτερα να μη συζητάμε…
Ένα τέτοιο σχήμα θα είναι δράμα, καθώς, αν ισχύουν όλα αυτά που με λεπτομέρειες δημοσιεύθηκαν, δείχνουν ότι ο αγώνας για τη γερμανική ηγεμονία έχει πλέον εισέλθει στην πιο επικίνδυνη φάση του: αυτή της απελπισίας… Δράμα, γιατί δείχνουν πόσο βαθειά συστηματικά και με σχέδιο διχάζουν οι Γερμανοί την Ευρώπη. Δράμα γιατί δείχνουν το «σεβασμό» τους στην κοινή ολοκλήρωση. Δράμα γιατί από μικροπολιτικές και εθνικισμούς της κακιάς ώρας, κρέμεται η τύχη όλων… Δράμα και για έναν ακόμα λόγο: γιατί η ανοησία στην οποία κολυμπά μια τέτοια απέλπιδα προσπάθεια λησμονεί ότι και η Ιταλία έχει κάτι που ονομάζεται λαός… Πώς μπορεί να φαντάζονται στο Βερολίνο ότι θα μπορέσουν να συγκεράσουν την καλπάζουσα πλεονασματικότητά τους με την τραγική κατάσταση δημοσίου χρέους που βρίσκεται η Ιταλία;
Οι δημοσιοποιούμενες πληροφορίες αναφέρονται σε ταυτόχρονη ύψωση ενός γερμανικού τείχους προστασίας, ουσιαστικά από τη Γερμανία προς την Ιταλία και, την ίδια στιγμή, σε πολιτική στήριξη της Ρώμης στην κύρωση των αποφάσεων που επιβάλλει το Βερολίνο. Όλα αυτά, είναι προφανές ότι έχουν δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα πιο προφανές είναι όμως το πόσο βαθιά αντευρωπαϊκά, διαιρετικά, αντιδημοκρατικά και, εν τέλει, επικίνδυνα λειτουργούν εκείνοι που τα σκέπτονται… Αν ένας τέτοιος «γάμος» προχωρήσει, η συνέπειά του θα είναι το τελικό χτύπημα στη μορφή του κοινού νομίσματος όπως το ξέρουμε σήμερα…
Εν τω μεταξύ, να σημειωθεί ότι, από την πλευρά τους, οι Βρυξέλλες έσπευσαν χθες να διαψεύσουν κάθε σενάριο για «Ευρωπαικό Σχέδιο Μάρσαλ» 200 δις ευρώ, που ήρθε, την ίδια στιγμή στη δημοσιότητα. Και ορθώς το διέψευσαν. Οι Γερμανοί, που διοικούν απροκάλυπτα πλέον τις Βρυξέλλες, ούτε που το σκέπτονται και ούτε πρόκειται να αλλάξουν γνώμη: για τον πολύ απλό λόγο ότι έχουν επενδύσει πολλά σε αυτή την κρίση και δεν πρόκειται να κάνουν έτσι εύκολα πίσω… Το πιο φαιδρό όμως με τις Βρυξέλλες, ήταν ότι έσπευσαν χθες να επικρίνουν τις νέες δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιτ Κάμερον, ο οποίος είπε προς την ευρωζώνη να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει να κάνει, γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν, τώρα έχει σπρώξει και τη Βρετανία στην ύφεση…
Είναι όμως όλα αυτά δράμα και για το ελληνικό σύστημα και κυρίως για τη χώρα: όσοι με πάθος υποστήριξαν ότι η Ελλάδα πεθαίνει αν δεν υποταχθεί πλήρως στη γερμανική εντολή, τι θα λένε άραγε αν αύριο εκλεγεί ο Ολάντ και έλθει από εκεί η αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας; Τι θα κάνουν; Θα συνταχθούν με την ανάγκη αλλαγής πλεύσης της Ευρώπης που τώρα φαίνεται να αποκτά ισχυρή, κεντρική πολιτική έκφραση, ή θα συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση βάση των όσων υπό καθεστώς άκρατου εκβιασμού απεδέχθησαν και τα οποία έχουν αποβεί μοιραία;…
Η γερμανική πολιτική τώρα δείχνει να καταρρέει υπό το βάρος της ηγεμονικής αμετροέπειάς της, αφού πρώτα έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στην Ευρώπη και το κοινό νόμισμα. Οσοι πιστεύουν ότι, παρ' όλα αυτά, η Γερμανία θα κάνει πίσω, πλανώνται οικτρά… Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Και δεν πρόκειται γιατί η Γερμανία δεν ασκεί ευρωπαική πολιτική τα τελευταία χρόνια, αλλά εθνική πολιτική, την οποία έχει ντύσει με μια ευρωπαική «προβιά». Και δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει – τουλάχιστον όχι πριν δώσει πολύ μεγάλη μάχη. Θεμελιώδες στοιχείο αυτής της προβιάς είναι και η «συμμαχία» με κάποια μεγάλη χώρα, ώστε η κυρία Μέρκελ να έχει και κάποιον από τους 27 δίπλα της όταν κάνει τις ανακοινώσεις της με τις οποίες επιβάλλει σε τόσους λαούς αυτό που η χώρα της αποφασίζει.
Ο Σαρκοζί, δυστυχώς, δέχθηκε να γίνει προβιά. Αν τελικά τη Δευτέρα δεν είναι πρόεδρος της Γαλλίας και το επόμενο φλερτ του Βερολίνου στραφεί όντως στην Ιταλία, να δούμε τι θα κάνει ο Μόντι. Όμως, ό,τι και να κάνει, τώρα πια είναι αργά για όλα αυτά: η Γερμανία ήδη χάνει αυτό για το οποίο με νύχια και με δόντια δύο και πλέον χρόνια τώρα παλεύει…
Γι αυτό και υπάρχει τώρα ένας λόγος παραπάνω ώστε και εμείς, που θα πάμε την Κυριακή στις κάλπες, την ίδια ημέρα με τους Γάλλους, να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά και καθαρή τη σκέψη. Και να μην πάμε υπό το καθεστώς του ψεύτικου τρόμου, αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι και σαν Ελληνες και ευρωπαίοι πολίτες, που εξακολουθούμε να είμαστε, παρά τις τεράστιες προσπάθειες να πεισθούμε περί του αντιθέτου…
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=455491&h1=true
Ένα τέτοιο σχήμα θα είναι δράμα, καθώς, αν ισχύουν όλα αυτά που με λεπτομέρειες δημοσιεύθηκαν, δείχνουν ότι ο αγώνας για τη γερμανική ηγεμονία έχει πλέον εισέλθει στην πιο επικίνδυνη φάση του: αυτή της απελπισίας… Δράμα, γιατί δείχνουν πόσο βαθειά συστηματικά και με σχέδιο διχάζουν οι Γερμανοί την Ευρώπη. Δράμα γιατί δείχνουν το «σεβασμό» τους στην κοινή ολοκλήρωση. Δράμα γιατί από μικροπολιτικές και εθνικισμούς της κακιάς ώρας, κρέμεται η τύχη όλων… Δράμα και για έναν ακόμα λόγο: γιατί η ανοησία στην οποία κολυμπά μια τέτοια απέλπιδα προσπάθεια λησμονεί ότι και η Ιταλία έχει κάτι που ονομάζεται λαός… Πώς μπορεί να φαντάζονται στο Βερολίνο ότι θα μπορέσουν να συγκεράσουν την καλπάζουσα πλεονασματικότητά τους με την τραγική κατάσταση δημοσίου χρέους που βρίσκεται η Ιταλία;
Οι δημοσιοποιούμενες πληροφορίες αναφέρονται σε ταυτόχρονη ύψωση ενός γερμανικού τείχους προστασίας, ουσιαστικά από τη Γερμανία προς την Ιταλία και, την ίδια στιγμή, σε πολιτική στήριξη της Ρώμης στην κύρωση των αποφάσεων που επιβάλλει το Βερολίνο. Όλα αυτά, είναι προφανές ότι έχουν δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα πιο προφανές είναι όμως το πόσο βαθιά αντευρωπαϊκά, διαιρετικά, αντιδημοκρατικά και, εν τέλει, επικίνδυνα λειτουργούν εκείνοι που τα σκέπτονται… Αν ένας τέτοιος «γάμος» προχωρήσει, η συνέπειά του θα είναι το τελικό χτύπημα στη μορφή του κοινού νομίσματος όπως το ξέρουμε σήμερα…
Εν τω μεταξύ, να σημειωθεί ότι, από την πλευρά τους, οι Βρυξέλλες έσπευσαν χθες να διαψεύσουν κάθε σενάριο για «Ευρωπαικό Σχέδιο Μάρσαλ» 200 δις ευρώ, που ήρθε, την ίδια στιγμή στη δημοσιότητα. Και ορθώς το διέψευσαν. Οι Γερμανοί, που διοικούν απροκάλυπτα πλέον τις Βρυξέλλες, ούτε που το σκέπτονται και ούτε πρόκειται να αλλάξουν γνώμη: για τον πολύ απλό λόγο ότι έχουν επενδύσει πολλά σε αυτή την κρίση και δεν πρόκειται να κάνουν έτσι εύκολα πίσω… Το πιο φαιδρό όμως με τις Βρυξέλλες, ήταν ότι έσπευσαν χθες να επικρίνουν τις νέες δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιτ Κάμερον, ο οποίος είπε προς την ευρωζώνη να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει να κάνει, γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν, τώρα έχει σπρώξει και τη Βρετανία στην ύφεση…
Είναι όμως όλα αυτά δράμα και για το ελληνικό σύστημα και κυρίως για τη χώρα: όσοι με πάθος υποστήριξαν ότι η Ελλάδα πεθαίνει αν δεν υποταχθεί πλήρως στη γερμανική εντολή, τι θα λένε άραγε αν αύριο εκλεγεί ο Ολάντ και έλθει από εκεί η αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας; Τι θα κάνουν; Θα συνταχθούν με την ανάγκη αλλαγής πλεύσης της Ευρώπης που τώρα φαίνεται να αποκτά ισχυρή, κεντρική πολιτική έκφραση, ή θα συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση βάση των όσων υπό καθεστώς άκρατου εκβιασμού απεδέχθησαν και τα οποία έχουν αποβεί μοιραία;…
Η γερμανική πολιτική τώρα δείχνει να καταρρέει υπό το βάρος της ηγεμονικής αμετροέπειάς της, αφού πρώτα έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στην Ευρώπη και το κοινό νόμισμα. Οσοι πιστεύουν ότι, παρ' όλα αυτά, η Γερμανία θα κάνει πίσω, πλανώνται οικτρά… Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Και δεν πρόκειται γιατί η Γερμανία δεν ασκεί ευρωπαική πολιτική τα τελευταία χρόνια, αλλά εθνική πολιτική, την οποία έχει ντύσει με μια ευρωπαική «προβιά». Και δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει – τουλάχιστον όχι πριν δώσει πολύ μεγάλη μάχη. Θεμελιώδες στοιχείο αυτής της προβιάς είναι και η «συμμαχία» με κάποια μεγάλη χώρα, ώστε η κυρία Μέρκελ να έχει και κάποιον από τους 27 δίπλα της όταν κάνει τις ανακοινώσεις της με τις οποίες επιβάλλει σε τόσους λαούς αυτό που η χώρα της αποφασίζει.
Ο Σαρκοζί, δυστυχώς, δέχθηκε να γίνει προβιά. Αν τελικά τη Δευτέρα δεν είναι πρόεδρος της Γαλλίας και το επόμενο φλερτ του Βερολίνου στραφεί όντως στην Ιταλία, να δούμε τι θα κάνει ο Μόντι. Όμως, ό,τι και να κάνει, τώρα πια είναι αργά για όλα αυτά: η Γερμανία ήδη χάνει αυτό για το οποίο με νύχια και με δόντια δύο και πλέον χρόνια τώρα παλεύει…
Γι αυτό και υπάρχει τώρα ένας λόγος παραπάνω ώστε και εμείς, που θα πάμε την Κυριακή στις κάλπες, την ίδια ημέρα με τους Γάλλους, να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά και καθαρή τη σκέψη. Και να μην πάμε υπό το καθεστώς του ψεύτικου τρόμου, αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι και σαν Ελληνες και ευρωπαίοι πολίτες, που εξακολουθούμε να είμαστε, παρά τις τεράστιες προσπάθειες να πεισθούμε περί του αντιθέτου…
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=455491&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου