Η ανοησία ως συγκριτικό πλεονέκτημα

Tου Σεραφειμ Κωνσταντινιδη

Υπάρχει διολίσθηση, στην υπεραπλούστευση. Τα μέσα ενημέρωσης, όχι μόνον τα ελληνικά αλλά και αρκετά ευρωπαϊκά, παρασύρονται από τον εύκολο εντυπωσιασμό, για να μην πούμε την ανοησία. Η καταιγίδα ενημέρωσης από το Ιντερνετ και η διάχυση πληροφοριών με κινητά και άλλες φορητές συσκευές, εντείνουν τον ανταγωνισμό. Αξιόπιστα, κάποτε, μέσα ενημέρωσης δεν διστάζουν να εξευτελιστούν, προκειμένου να διατηρήσουν κοινό, να κερδίσουν συγκριτικό πλεονέκτημα… Ακόμα και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής επικράτησε η επιφανειακή ανάγνωση της πραγματικότητας, που είναι εύπεπτη. Τα μέσα ενημέρωσης συμφώνησαν ότι κέρδισαν οι «συμπαθείς» φτωχοί του Νότου που ανάγκασαν την «αντιπαθητική» ηγεσία της ισχυρής Γερμανίας να υποχωρήσει. Ωστόσο, η έγκυρη International Financing Review (IFR), δίνει διαφορετική διάσταση. Η ισπανική λύση που θεωρήθηκε νίκη των Νοτίων, έσωσε τους Γερμανούς και τις τράπεζές τους! Η ανάδειξη της Γερμανίας ως νησίδα ασφάλειας, οδήγησε κεφάλαια ακόμα και των εύπορων του Νότου ή σημαντικών επιχειρήσεων υπερχρεωμένων χωρών, στις γερμανικές τράπεζες. Το γερμανικό Δημόσιο δανείζεται με μηδενικά επιτόκια για να καλύψει τις δανειακές του ανάγκες, αλλά οι γερμανικές τράπεζες αποκτούν ένα ωραίο(!) πρόβλημα. Διαθέτουν κεφάλαια που πρέπει να αξιοποιηθούν σε κερδοφόρες επενδύσεις και σαν τέτοιες είχαν επιλέξει την τοποθέτηση κεφαλαίων σε ομόλογα (υπερχρεωμένων) κρατών της Ευρώπης, αλλά και τις ισπανικές και άλλες τράπεζες της περιφέρειας! Οι ισπανικές τράπεζες χρειάζονταν δάνεια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την έκρηξη της αγοράς ακινήτων στη χώρα και σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) οφείλουν πάνω από 40 δισ. ευρώ σε γερμανικές τράπεζες. Το ενδεχόμενο κατάρρευσης των ισπανικών τραπεζών, αν είχε πραγματοποιηθεί, θα οδηγούσε σε κατάρρευση γερμανικά πιστωτικά ιδρύματα και θα χρειάζονταν καταβολή κεφαλαίων από το γερμανικό Δημόσιο. Η δυνατότητα κεφαλαιακής ενίσχυσης των τραπεζών απευθείας από ευρωπαϊκό ταμείο (ESM), ερμηνεύτηκε ως νίκη των υπερχρεωμένων, αλλά στην πραγματικότητα απομάκρυνε το ενδεχόμενο να χρειαστούν κεφάλαια του γερμανικού Δημοσίου για τη διάσωση των τραπεζών της. Σύμφωνα με διεθνή στοιχεία (BIS), στα τέλη του 2011, η Γερμανία είχε τη μεγαλύτερη έκθεση σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, καθώς τα δάνεια προς τις χώρες αυτές υπολογίζονται σε 323 δισ. ευρώ. Τα γερμανικά δάνεια προς το ισπανικό Δημόσιο, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, ανέρχονται σε 113 δισ. και προς Ιταλία σε 103 δισ. ευρώ. Η ισχυρή Γερμανία έχει «προβληματικές» τράπεζες; Οι περίφημες Landesbanken, δεν θεωρούνται πια προπύργια σταθερότητας. Αυτές οι κρατικές, περιφερειακές τράπεζες που κάνουν κυρίως χονδρική τραπεζική, αλλά συγκεντρώνουν καταθέσεις από τα τοπικά ταμιευτήρια (Sparkassen) υποβιβάζονται από τους οίκους αξιολόγησης και θα πάψουν να έχουν κρατική εγγύηση. Η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη από τις ανάγκες των μέσων ενημέρωσης…  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_03/07/2012_450153