Tην ώρα που η γερμανική αδιαλλαξία αρχίζει να ανακρούει πρύμναν για την
αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, ο Βενιζέλος διάλεξε να μπει
σε μια κοντόφθαλμη πολιτική σπέκουλα, ελπίζοντας έτσι να ανακτήσει το
χαμένο έδαφος των προηγουμένων μηνών. Αντ’ αυτού, εκείνο που γίνεται εκ
μέρους του είναι η επανάληψη των ίδιων κινήσεων, σαν σε καρμπόν, της
προηγούμενης χρονιάς, όπου είχε την απίστευτη έμπνευση να διώξει την
τρόικα, με το γνωστό αποτέλεσμα του χαρατσιού της ΔΕΗ, που την έχει
οδηγήσει στη χρεοκοπία, και το εγκληματικό PSI που διέλυσε τα Ταμεία.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον χαρακτηρίζουν ήδη «μοιραίο άνθρωπο που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στα ποσοστά της Ενωσης Κέντρου», δηλαδή
στην πλήρη απαξίωση. Την ίδια ώρα το κοντέρ του ΣΥΡΙΖΑ γράφει. Και γράφει διότι η αλήθεια είναι ότι για να μείνουμε στο ευρώ με την τραγική ολιγωρία των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πρέπει τώρα να ληφθούν μέτρα που θα βγάλουν οφσάιντ την «Αριστερά» της κυβέρνησης.
Το κρίσιμο μέγεθος είναι τι θα γίνει στη δεξιά πλευρά, όπου ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει έδαφος με την ωριμότητα των επιλογών του και εκπλήσσει θετικά κόσμο που κακώς τον είχε αντιμετωπίσει με προκατάληψη. Είναι προφανές ότι επιτέλους στην ελληνική πολιτική σκηνή πάμε για μια διάλυση του κεντρώου χώρου. Ο χώρος αυτός, που ανέλαβε από τη δεκαετία του ’60 να εκπροσωπήσει τον αστικό τομέα, θα λάβει στη συντριπτική του πλειοψηφία δεξιά ή αριστερή απόκλιση.
Από το 1981, όταν απορροφήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, το Κέντρο ήταν πάντα ο θεωρητικός και πραγματικός ρυθμιστής των εκλογών. Αυτόν κέρδισε εξάλλου και ο Κώστας Καραμανλής τη δεκαετία του 2000. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς τα περιθώρια για «τραβεστί» μικροπολιτικές τελείωσαν. Ηδη έχει γίνει μεγάλη παραχώρηση στην αριστερή πλευρά με το να μην υπάρξουν απολύσεις από το Δημόσιο και να διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας μια γκάμα άδικων περικοπών. Και από την άλλη βέβαια να μην έχει πουληθεί καμία άδεια τυχερού παιγνίου, αλλά να αναζητούνται ισοδύναμα μέτρα με συνήθη θύματα τους συνταξιούχους.
Ολα αυτά λοιπόν φτάνουν σε ένα τέλος. Η ελληνική κοινωνία θα το καταλάβει θέλοντας και μη. Είτε μέσα στο ευρώ είτε έξω, η ανηφόρα θα είναι Γολγοθάς. Για τον λόγο αυτό είτε θα πάει σε μια λογική προσανατολιζόμενη στην ευρωπαϊκή εντολή είτε στην ανατροπή με τα όποια ρίσκα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ). Οι υπόλοιποι έχουν τελειώσει και η φθορά τους θα είναι τέτοια που θα ψάχνουν αγωνιωδώς την ψήφο τους.
Το μεγάλο πολιτικό ζήτημα είναι η μετεξέλιξη του δεξιού πόλου σε αξιόπιστο διαχειριστή εξουσίας. Και για τον λόγο αυτό η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στον κόσμο της ευρύτερης Δεξιάς, αυτόν που αποτελεί τη συμπαγή μάζα και θέλει μια ζωή ασφάλειας και εθνικής αξιοπρέπειας χωρίς υπερβολές. Αν αυτός ο κόσμος δεν ξυπνήσει και δεν συστοιχιστεί πίσω από τον σημερινό αρχηγό του, τότε η πολυδιάσπασή του θα στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αυτοδυναμία.
Κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για δημαγωγία, λέει όμως αλήθειες που ενοχλούν ένα σύστημα που αγωνίζεται να επιβιώσει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Με τα σημερινά δεδομένα είναι προφανές ότι το ποίημα περί της κοινωνίας της αλληλεγγύης, περί της σοσιαλδημοκρατίας που χρεοκόπησε όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλο τον ευρωπαϊκό νότο, τελείωσε. Η ελληνική κοινωνία βιώνει σήμερα όπως 50 χρόνια πριν τον ταξικό πόνο. Και οι σχέσεις διαμορφώνονται μέσα από διαπραγματεύσεις και συγκρούσεις. Δεξιά Vs Αριστεράς και τούμπαλιν. Λεφτά δεν υπάρχουν πια για όλους.
Γιατί; Πού πήγαν άραγε τα πακέτα;
Παν. Μπουσμπουρέλης
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=215799
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον χαρακτηρίζουν ήδη «μοιραίο άνθρωπο που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στα ποσοστά της Ενωσης Κέντρου», δηλαδή
στην πλήρη απαξίωση. Την ίδια ώρα το κοντέρ του ΣΥΡΙΖΑ γράφει. Και γράφει διότι η αλήθεια είναι ότι για να μείνουμε στο ευρώ με την τραγική ολιγωρία των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πρέπει τώρα να ληφθούν μέτρα που θα βγάλουν οφσάιντ την «Αριστερά» της κυβέρνησης.
Το κρίσιμο μέγεθος είναι τι θα γίνει στη δεξιά πλευρά, όπου ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει έδαφος με την ωριμότητα των επιλογών του και εκπλήσσει θετικά κόσμο που κακώς τον είχε αντιμετωπίσει με προκατάληψη. Είναι προφανές ότι επιτέλους στην ελληνική πολιτική σκηνή πάμε για μια διάλυση του κεντρώου χώρου. Ο χώρος αυτός, που ανέλαβε από τη δεκαετία του ’60 να εκπροσωπήσει τον αστικό τομέα, θα λάβει στη συντριπτική του πλειοψηφία δεξιά ή αριστερή απόκλιση.
Από το 1981, όταν απορροφήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, το Κέντρο ήταν πάντα ο θεωρητικός και πραγματικός ρυθμιστής των εκλογών. Αυτόν κέρδισε εξάλλου και ο Κώστας Καραμανλής τη δεκαετία του 2000. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς τα περιθώρια για «τραβεστί» μικροπολιτικές τελείωσαν. Ηδη έχει γίνει μεγάλη παραχώρηση στην αριστερή πλευρά με το να μην υπάρξουν απολύσεις από το Δημόσιο και να διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας μια γκάμα άδικων περικοπών. Και από την άλλη βέβαια να μην έχει πουληθεί καμία άδεια τυχερού παιγνίου, αλλά να αναζητούνται ισοδύναμα μέτρα με συνήθη θύματα τους συνταξιούχους.
Ολα αυτά λοιπόν φτάνουν σε ένα τέλος. Η ελληνική κοινωνία θα το καταλάβει θέλοντας και μη. Είτε μέσα στο ευρώ είτε έξω, η ανηφόρα θα είναι Γολγοθάς. Για τον λόγο αυτό είτε θα πάει σε μια λογική προσανατολιζόμενη στην ευρωπαϊκή εντολή είτε στην ανατροπή με τα όποια ρίσκα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ). Οι υπόλοιποι έχουν τελειώσει και η φθορά τους θα είναι τέτοια που θα ψάχνουν αγωνιωδώς την ψήφο τους.
Το μεγάλο πολιτικό ζήτημα είναι η μετεξέλιξη του δεξιού πόλου σε αξιόπιστο διαχειριστή εξουσίας. Και για τον λόγο αυτό η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στον κόσμο της ευρύτερης Δεξιάς, αυτόν που αποτελεί τη συμπαγή μάζα και θέλει μια ζωή ασφάλειας και εθνικής αξιοπρέπειας χωρίς υπερβολές. Αν αυτός ο κόσμος δεν ξυπνήσει και δεν συστοιχιστεί πίσω από τον σημερινό αρχηγό του, τότε η πολυδιάσπασή του θα στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αυτοδυναμία.
Κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για δημαγωγία, λέει όμως αλήθειες που ενοχλούν ένα σύστημα που αγωνίζεται να επιβιώσει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Με τα σημερινά δεδομένα είναι προφανές ότι το ποίημα περί της κοινωνίας της αλληλεγγύης, περί της σοσιαλδημοκρατίας που χρεοκόπησε όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλο τον ευρωπαϊκό νότο, τελείωσε. Η ελληνική κοινωνία βιώνει σήμερα όπως 50 χρόνια πριν τον ταξικό πόνο. Και οι σχέσεις διαμορφώνονται μέσα από διαπραγματεύσεις και συγκρούσεις. Δεξιά Vs Αριστεράς και τούμπαλιν. Λεφτά δεν υπάρχουν πια για όλους.
Γιατί; Πού πήγαν άραγε τα πακέτα;
Παν. Μπουσμπουρέλης
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=215799
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου