Μπεκενμπάουερ

Με ενδιαφέρον πληροφορήθηκα πως εν μέσω θερινών απουσιών και μετρίου καύσωνα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανακήρυξε τον εαυτό του «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς που θα κυβερνήσει».

Ως προς την παρομοίωση, καμία αντίρρηση. Κι εγώ όταν παίζαμε μπάλα στο σχολείο έκανα τον Μπεκενμπάουερ. Κανείς, όμως, δεν με κάλεσε ποτέ στην Εθνική Γερμανίας.

Καμία αντίρρηση και ως προς τη φιλοδοξία. Ούτως ή άλλως, το ποιος κυβερνάει την Ελλάδα δεν το αποφασίζει κανένας αρχηγός κανενός κόμματος, κανένας δημοσιογράφος κι ακόμη λιγότερο ο Μπεκενμπάουερ. Το αποφασίζει ο ελληνικός λαός με συγκεκριμένες διαδικασίες.

Με ενδιαφέρει, όμως, ο αυτο-προσδιορισμός του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αποτελεί μια αξιοπερίεργη πατέντα.

Πρώτον, «δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» δεν υπάρχει.

Είτε είσαι «δημοκρατική παράταξη» που για την Ελλάδα σημαίνει ότι ιστορικά προέρχεσαι από την αντιμοναρχική και μεταρρυθμιστική μήτρα του βενιζελισμού.

Είτε είσαι «Αριστερά» που για την Ελλάδα σημαίνει ότι ιστορικά προέρχεσαι από τη μήτρα του κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτά τα δύο πράγματα είναι ευθέως αντίθετα και απολύτως αντιφατικά. Και γι' αυτό όλοι οι ηγέτες της δημοκρατικής παράταξης έχουν προέλθει από τον ευρύτερο δημοκρατικό πολιτικό χώρο, όχι από την ΚΝΕ.

Γι' αυτό επίσης κανένας ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα δεν έχει διανοηθεί ποτέ να μιλήσει για «το λάθος της Βάρκιζας», όπως κάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί σύντροφοί του.

Στον Εμφύλιο, βλέπετε, η δημοκρατική παράταξη και η Αριστερά βρέθηκαν σε εντελώς αντίθετα στρατόπεδα - ευτυχώς για τον τόπο νίκησε η πρώτη...

Δεύτερον, καμία παράταξη δεν αυτο-ανακηρύσσεται «μεγάλη». Είτε αποδεικνύεται μεγάλη, είτε απλώς υποδύεται τη μεγάλη, άρα δεν είναι παρά μικρομέγαλη.

Και μια παράταξη γίνεται μεγάλη όταν αποδείξει σε βάθος χρόνου ότι μπορεί να διαχειριστεί με επάρκεια τα συμφέροντα του έθνους. Οχι όταν κάνει φασαρία.

Προς το παρόν και μέχρι νεωτέρας, η πρωτοεμφανιζόμενη «δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» είχε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, όπως είχε και η ΕΔΑ το 1958. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε επί της οθόνης...

Τρίτον, η συνύπαρξη της «δημοκρατίας» και της «Αριστεράς» παρουσιάζει πάντα ένα πρόβλημα.

Ούτε όλοι οι δημοκράτες είναι αριστεροί. Αλλά, ακόμη χειρότερα, ούτε όλοι οι αριστεροί είναι δημοκράτες.

Είναι απολύτως βέβαιο, λόγου χάρη, ότι ο τροτσκιστικός ακτιβισμός, ο μαοϊκός οργανωτισμός ή η αντιεξουσιαστική αυθαιρεσία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία - το πιάσατε υποθέτω το υπονοούμενο...

Και τελευταίο. Οποιος φιλοδοξεί να ομιλεί με όρους «μεγάλης παράταξης» οφείλει να επιδεικνύει μια στοιχειώδη αίσθηση των μεγεθών και μια βαθιά συνείδηση της Ιστορίας.

Διαφορετικά κάνει κι αυτός τον Μπεκενμπάουερ.

 

Του Γιάννη Πρετεντέρη

 http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4749455