Μιλάμε συχνά για την ανάπτυξη, σαν να πρόκειται για κάτι μυθικό. Σαν να
χρειάζεται να οργανώσουμε μία νέα Αργοναυτική Εκστρατεία για να βρούμε
το χρυσόμαλλο δέρας. Με τον τρόπο αυτόν απομακρύνουμε αισθητά τον στόχο,
όταν η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας. Η ανάπτυξη δεν είναι μία χαμένη
υπόθεση. Είναι όμως κάτι που απαιτεί δουλειά και όχι μόνο παχιά λόγια.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που εμποδίζει τη σημερινή κυβέρνηση να φωνάξει γύρω από ένα τραπέζι τους είκοσι – τριάντα μεγαλύτερους επιχειρηματίες και να τους προσκαλέσει σε έναν ουσιαστικό διάλογο.
Ας πούμε ότι είστε εσείς, που διαβάζετε αυτή την ώρα αυτές τις γραμμές, ένας από τους τριάντα. Και σας καλεί ο πρωθυπουργός της χώρας σε διάλογο. Κι εσείς του λέτε την άποψή σας, ότι για να γίνουν επενδύσεις χρειάζεται να παρθούν ένα, δύο, τρία μέτρα και να αντιμετωπιστεί αυτό κι αυτό το θέμα. Κι ο πρωθυπουργός σάς υπόσχεται ότι θα κάνει πράξη αυτά που του είπατε εσείς κι οι υπόλοιποι 29, αλλά σας ζητάει να τοποθετήσετε χρήματα σε κάποια νέα δουλειά και να δημιουργηθούν έτσι νέες θέσεις εργασίας. Δεν θα το κάνατε;
Η οικονομία είναι τις περισσότερες φορές θέμα ψυχολογίας. Οι πιο πολλοί συμπολίτες μας έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό επειδή το έκανε και ο διπλανός τους. Όπως συνέβη και στο παρελθόν με το χρηματιστήριο. Οι άνθρωποι δεν επενδύουν σήμερα στην Ελλάδα επειδή η ψυχολογία που έχει διαμορφωθεί στην αγορά από την διαχείριση της κρίσης είναι αρνητική. Αν όμως κάποιος κάνει την αρχή, είναι βέβαιο ότι θα βρει μιμητές. Και ποιος άλλος μπορεί να δώσει το καλό παράδειγμα αν όχι οι πιο ισχυρά οικονομικά άνθρωποι; Και ποιος θα τους το ζητήσει αν όχι η πολιτική ηγεσία του τόπου;
Στο παρελθόν όλες οι μεγάλες επενδύσεις σε αυτή την χώρα ήταν προϊόν και πολιτικής πράξης. Με την καλή έννοια. Οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Σήμερα ο πολιτικός κόσμος αισθάνεται ότι μπορεί να εκτεθεί αν συνομιλήσει με τον επιχειρηματικό κόσμο. Γι΄ αυτό και κάθε τέτοια επαφή και μάλιστα σε συλλογική μορφή αποφεύγεται. Είναι τρελό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτός είναι ο λόγος που μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει τα αυτονόητα.
Πιστέψτε το, το θέλουμε ως πολίτες κάτι τέτοιο. Όχι μόνο διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να καταπολεμηθεί η ανεργία. Αλλά κι επειδή ο επιχειρηματικός κόσμος θα θέσει τον εκσυγχρονισμό ως απαραίτητη προϋπόθεση για να τοποθετήσει νέα χρήματα στην ελληνική επικράτεια. Θα απαιτήσει βαθιές τομές στην οικονομία, οι οποίες θα μετατοπίσουν αυτόματα το κέντρο βάρους της κοινωνίας από τις σημερινές αντιλήψεις κρατισμού που κυριαρχούν.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η κρατική μηχανή λειτουργεί με έναν τρόπο σαν να μην υπάρχει. Ένα υπουργείο, λοιπόν, διαθέτει στρατιές συμβούλων και υπαλλήλων, αλλά στο τέλος δεν παράγεται έργο. Επειδή δεν υπάρχει ένα δομημένο σύστημα για να λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι. Ο καθένας μόνος του και ό,τι βγει. Κι αυτό ακριβώς κάνουν στο τέλος και οι ίδιοι οι υπουργοί. Με άλλα λόγια υπάρχει ένα περιβάλλον που δεν επιτρέπει την υιοθέτηση τέτοιων μακροπρόθεσμων πολιτικών. Κι έτσι ψάχνουμε το πολύ – πολύ το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που εμποδίζει τη σημερινή κυβέρνηση να φωνάξει γύρω από ένα τραπέζι τους είκοσι – τριάντα μεγαλύτερους επιχειρηματίες και να τους προσκαλέσει σε έναν ουσιαστικό διάλογο.
Ας πούμε ότι είστε εσείς, που διαβάζετε αυτή την ώρα αυτές τις γραμμές, ένας από τους τριάντα. Και σας καλεί ο πρωθυπουργός της χώρας σε διάλογο. Κι εσείς του λέτε την άποψή σας, ότι για να γίνουν επενδύσεις χρειάζεται να παρθούν ένα, δύο, τρία μέτρα και να αντιμετωπιστεί αυτό κι αυτό το θέμα. Κι ο πρωθυπουργός σάς υπόσχεται ότι θα κάνει πράξη αυτά που του είπατε εσείς κι οι υπόλοιποι 29, αλλά σας ζητάει να τοποθετήσετε χρήματα σε κάποια νέα δουλειά και να δημιουργηθούν έτσι νέες θέσεις εργασίας. Δεν θα το κάνατε;
Η οικονομία είναι τις περισσότερες φορές θέμα ψυχολογίας. Οι πιο πολλοί συμπολίτες μας έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό επειδή το έκανε και ο διπλανός τους. Όπως συνέβη και στο παρελθόν με το χρηματιστήριο. Οι άνθρωποι δεν επενδύουν σήμερα στην Ελλάδα επειδή η ψυχολογία που έχει διαμορφωθεί στην αγορά από την διαχείριση της κρίσης είναι αρνητική. Αν όμως κάποιος κάνει την αρχή, είναι βέβαιο ότι θα βρει μιμητές. Και ποιος άλλος μπορεί να δώσει το καλό παράδειγμα αν όχι οι πιο ισχυρά οικονομικά άνθρωποι; Και ποιος θα τους το ζητήσει αν όχι η πολιτική ηγεσία του τόπου;
Στο παρελθόν όλες οι μεγάλες επενδύσεις σε αυτή την χώρα ήταν προϊόν και πολιτικής πράξης. Με την καλή έννοια. Οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Σήμερα ο πολιτικός κόσμος αισθάνεται ότι μπορεί να εκτεθεί αν συνομιλήσει με τον επιχειρηματικό κόσμο. Γι΄ αυτό και κάθε τέτοια επαφή και μάλιστα σε συλλογική μορφή αποφεύγεται. Είναι τρελό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτός είναι ο λόγος που μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει τα αυτονόητα.
Πιστέψτε το, το θέλουμε ως πολίτες κάτι τέτοιο. Όχι μόνο διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να καταπολεμηθεί η ανεργία. Αλλά κι επειδή ο επιχειρηματικός κόσμος θα θέσει τον εκσυγχρονισμό ως απαραίτητη προϋπόθεση για να τοποθετήσει νέα χρήματα στην ελληνική επικράτεια. Θα απαιτήσει βαθιές τομές στην οικονομία, οι οποίες θα μετατοπίσουν αυτόματα το κέντρο βάρους της κοινωνίας από τις σημερινές αντιλήψεις κρατισμού που κυριαρχούν.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η κρατική μηχανή λειτουργεί με έναν τρόπο σαν να μην υπάρχει. Ένα υπουργείο, λοιπόν, διαθέτει στρατιές συμβούλων και υπαλλήλων, αλλά στο τέλος δεν παράγεται έργο. Επειδή δεν υπάρχει ένα δομημένο σύστημα για να λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι. Ο καθένας μόνος του και ό,τι βγει. Κι αυτό ακριβώς κάνουν στο τέλος και οι ίδιοι οι υπουργοί. Με άλλα λόγια υπάρχει ένα περιβάλλον που δεν επιτρέπει την υιοθέτηση τέτοιων μακροπρόθεσμων πολιτικών. Κι έτσι ψάχνουμε το πολύ – πολύ το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου