Μεγαλύτερη μετριοπάθεια

Ο κ. Τσίπρας κατέχει σήμερα μια σημαντική θεσμική θέση. Είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνεπώς βασικός υποψήφιος για την πρωθυπουργία, όποτε διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Ελπίζω ειλικρινά ότι δεν θα διαπράξει τα λάθη που έκαναν οι προκάτοχοί του όταν πέρασαν από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ποιο ήταν το βασικότερο λάθος; Το γεγονός πως έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταγγείλουν και να ζημιώσουν τον αντίπαλό τους, αλλά δεν προετοιμάστηκαν ούτε κατ’ ελάχιστον για τη δύσκολη δουλειά της διακυβέρνησης του τόπου.
Ο λόγος του κ. Τσίπρα και των στελεχών του είναι αμείλικτα καταγγελτικός. Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει μια μεταρρύθμιση, μια επένδυση, κάποια τέλος πάντων ενέργεια που να μην είναι «σκάνδαλο», «βρώμικη υπόθεση» κ.λπ.
Η καταγγελία συγκεκριμένων και απτών σκανδάλων είναι κάτι παραπάνω από θεμιτή και, δόξα σοι ο Θεός, το πολιτικό σύστημα έχει πολλούς κρυμμένους σκελετούς που σιγά σιγά πέφτουν από τα ντουλάπια. Αλλο όμως αυτό και άλλο ο γενικευμένος αφοριστικός λαϊκισμός που καταγγέλλει ντε φάκτο κάθε ιδιωτικοποίηση ως «βρώμικη» και κάθε μεγάλη επένδυση ως «ύποπτη». Αν ο κ. Τσίπρας γίνει ποτέ πρωθυπουργός θα θέλει, υποθέτω, μεγάλες επενδύσεις, γιατί αλλιώς η ανάπτυξη θα πρέπει να έλθει με κεφάλαια από τη Βενεζουέλα... Ο κ. Παπανδρέου έκανε το ίδιο ακριβώς λάθος με τις προεκλογικές του κορώνες κατά των διαφόρων ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες αναγκάστηκε να καταπιεί εν συνεχεία. Ισως ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει ότι θα μπορέσει να είναι εξ ίσου αντισυστημικός ως κυβερνών κόμμα. Η ιστορία και η πραγματικότητα έχουν όμως αποδείξει ότι κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις βασικές συστημικές παραμέτρους, με όση επαναστατική φόρα και αν έρχεται στα πράγματα. Αυτά, εφόσον η χώρα είναι μέλος της Ε.Ε. βεβαίως και όχι μια λατινοαμερικανική εκδοχή νοτιοευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Ο κ. Τσίπρας κόβει όμως και πολύ άγαρμπα γέφυρες, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Θα γνωρίζει προφανώς ότι και να έρθει στην εξουσία θα χρειαστεί να κυβερνήσει με άλλους. Οταν κατηγορείς, περίπου για «προδοσία», όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα είναι ένα θέμα με ποιον θα μπορέσεις να συνεργαστείς και να συμμαχήσεις χωρίς μεγάλο κόστος. Η κατάσταση στη χώρα είναι τόσο οριακή που κανείς δεν θα πρέπει να αποκλείσει κάποια στιγμή ακόμη και την ανάγκη μιας πραγματικά οικουμενικής κυβέρνησης, με όλους, πλην των προφανών εξαιρέσεων, μέσα.
Κόβει όμως και γέφυρες προς τα έξω. Ισως να είναι θέμα εμπειρίας, αλλά οι ανεξέλεγκτες επιθέσεις σε ξένες κυβερνήσεις και ηγέτες δεν θα έπρεπε να εκστομίζονται χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και πάλι, αν έρθει στα πράγματα ο κ. Τσίπρας με αυτές τις κυβερνήσεις και με αυτούς τους ηγέτες θα πρέπει να συνδιαλλαγεί, διαπραγματευτεί και ενδεχομένως συμβιβαστεί. Δεν υπάρχουν άλλοι, ούτε θα κατακλυσθεί η Ευρώπη από κάποιο επαναστατικό κύμα...
Το βασικότερο όμως που λείπει σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η κυβερνησιμότητα, τα στελέχη και τα σχέδια που θα δείξουν ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει. Λίγο πριν από τις περασμένες εκλογές η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε τρομάξει με την προοπτική μιας νίκης του κόμματος, καθώς συνειδητοποιούσε ότι ήταν παντελώς ανέτοιμη, ειδικά στις συνθήκες που βρισκόμαστε. Οι εσωτερικές συζητήσεις αφορούσαν στοιχειώδη, όπως το αν έπρεπε να καταργηθούν τα ΜΑΤ ή αν χρειάζονται κομισάριοι πέραν των υπουργών στα κρίσιμα πόστα.
Εχουμε πει πολλές φορές πως μια χώρα χρειάζεται μια καλή αξιωματική αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση. Είναι πολύ επικίνδυνο για έναν λαό να νιώθει ότι δεν έχει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση αν τα πράγματα πάνε στραβά με τη σημερινή κυβέρνηση. Γι’ αυτό ίσως λίγη μετριοπάθεια στον λόγο, λιγότερος «χουλιγκανισμός» από ορισμένους εκπροσώπους του και ένα σοβαρό τμήμα σχεδιασμού πέραν του τμήματος καταγγελιών να βοηθούσαν να αποκτήσει η χώρα ένα μεγαλύτερο δίχτυ ασφαλείας.
 Tου Αλέξη Παπαχελά
 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/10/2012_466012